Europe

Posted by universechild On Mar 22, 2009 0 comments

Φυσικά, και για να τελειώνουμε με αυτό, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τις πρώτες νότες από το μεγαλύτερο hit των Σουηδών είναι η εικόνα του Νίκου Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη με τη νίκη της Εθνικής Ελλάδος μπάσκετ επί της Ρωσίας (τότε Ε.Σ.Σ.Δ.) στο ευρωπαϊκό κύπελλο του 1987. Τώρα, το ΠΩΣ συνδυάστηκε ένα τραγούδι για ερωτική σχέση με μια αθλητική νίκη, παραμένει ένα αίνιγμα. Θα μου πεις το We Will Rock You και We're the Champions των Queen ήταν πολυχρησιμοποιημένα... Ίσως ήταν τα πλήκτρα της βασικής μελωδίας που θυμίζουν "ηρωϊκό εμβατήριο" σε συνδυασμό με τον τίτλο που θυμίζει αθλητικό αγώνα. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και το ότι το κομμάτι αυτό ήταν από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες επιτυχίες του rock για τη χρονιά εκείνη.

Το ζήτημα είναι ότι πραγματικά έδεσε, και το κύπελλο της Ελλάδας με soundtrack το Final Countdown των Europe είναι ίσως η πιο "αθάνατη" στιγμή των ελληνικών 80s, με τη ποδοσφαιρική νίκη στο Euro του 2004 (με soundtrack το "Ζορμπά" του Θεοδωράκη) να φαντάζει ως ένας απλός απόηχος. Αυτό βέβαια θα το κρίνουν οι επόμενες γενιές, αλλά τα ψηφιακά και αποστειρωμένα 00s είναι σίγουρα χαμηλά στη λίστα προτεραιότητας για να γίνουν cult δεκαετία. Ίσως βέβαια φαντάζουν κλασικά όταν θα είμαστε π.χ. στο 2029 οπότε και τα 00s θα είναι γνωστά ως το κύκνειο άσμα της ανθρώπινης ζωής ως "ανθρώπινης" και "ζωής" και όχι ως εικονικής πραγματικότητας με άκαπνες αμοιβάδες, υγιείς στο σώμα αλλά ατροφικές στο μυαλό, που θα δουλεύουν ένα 12ωρο για να σαπίσουν μετά στην "αμφίδρομη τηλεόραση" και αντί να γελούν θα λένε άτονα: LOL.

Ξεφύγαμε...

Οι Europe λοιπόν δημιουργήθηκαν το 1979 ως "Δύναμη" (Force) από τον τραγουδιστή/πληκτρά Joey Tempest και τον κιθαρίστα John Norum. Στα πρώτα τους χρόνια δεν έκαναν και πολλά εκτός από το να "δέσουν" με το να παίζουν διασκευές, ενώ το line-up συμπληρώθηκε με τους Peter Olsson (μπάσο) και Tony Reno (τύμπανα). Με πρωτοβουλία του Tempest άρχισαν να γράφουν και να στέλνουν δικό τους υλικό σε εταιρίες, παίρνοντας την απογοητευτική απάντηση ότι έπρεπε να κόψουν τα μαλλιά τους και να τραγουδήσουν Σουηδικά για να πάρουν συμβόλαιο (κάτι μου θυμίζει αυτό...) Στην πορεία έφυγε και ο Olsson για να πάρει στα χέρια του το μπάσο ο John Leven. Ο τελευταίος πήγε για κάποιο διάστημα στη μπάντα του Yngwie J. Malmsteen ενώ στους Europe ήρθε ο μέχρι τότε μπασίστας του Malmsteen, Marcel Jacob, αλλά ο Leven προφανώς δεν τον άντεξε και ξαναγύρισε στους Europe.

Η τύχη τους άλλαξε όταν το 1982 η φίλη του Tempest κανόνισε για τη μπάντα μια συμμετοχή σε ένα talent show της Σουηδίας για νέα συγκροτήματα. Τα κομμάτια με τα οποία διαγωνίστηκαν "In The Future to Come" και "The King Will Return" τους χάρισαν την πρώτη θέση (ανάμεσα σε 4000 συμμετοχές) και το έπαθλο, ένα συμβόλαιο με την Hot Records, με συνέπεια την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους την επόμενη κιόλας χρονιά. Στην διάρκεια του διαγωνισμού άλλαξαν και το όνομά τους σε Europe.

Το Europe (1983) έφτασε στην όγδοη θέση των Σουηδικών charts me το single "Seven Doors Hotel" να γίνεται επιτυχία στην Ιαπωνία, και η μπάντα σύντομα κυκλοφόρησε τον διάδοχό του, Wings of Tomorrow (1984). Το single "Open Your Heart" κέντρισε το ενδιαφέρον της CBS η οποία τους προσέφερε συμβόλαιο για διεθνή διανομή το 1985. Το ίδιο διάστημα προσελήφθη και ο Mic Michaeli για τη θέση των πλήκτρων στα live (ενώ σύντομα έγινε και μόνιμο μέλος) ενώ ο Tony Reno αντικαταστάθηκε στα τύμπανα από τον Ian Haugland. Το 1985 ηχογράφησαν και το soundtrack της ταινίας "On The Loose" το οποίο περιελάμβανε και ένα από τα μεγάλα τους hit, το "Rock the Night".

Η ηχογράφηση του τρίτου άλμπουμ έγινε με τον παραγωγό των Journey, Kevin Elson, και η κυκλοφορία του έμελλε να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία τους. Το Final Countdown (1986) έγινε τριπλά πλατινένιο στις ΗΠΑ, ενώ έφτασε σε ψηλές θέσεις σε πολλές χώρες. Το ομώνυμο single έγινε #1 σε 25 χώρες, μεταξύ των οποίων οι μεγαλύτερες αγορές όπως Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία. Ανάλογη επιτυχία είχε και το εξίσου γνωστό "Carrie" αλλά και η επανηχογράφηση του "Rock the Night".

Ωστόσο, ο Norum έδειξε κάποια δυσφορία με το πολύ "εμπορικό", κατά τον ίδιο, ύφος που είχε πάρει η μπάντα, και σύντομα έφυγε για να κυνηγήσει σόλο καριέρα. Η μπάντα συνέχισε με αντικαταστάτη του στην κιθάρα τον Kee Marcello, και το 1987 πέρασε με επιτυχημένες περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική.

Το επόμενο άλμπουμ Out of this World (1988) είχε θερμή υποδοχή χωρίς όμως να επαναλάβει την επιτυχία του Countdown, φτάνοντας να γίνει "απλά" πλατινένιο στις ΗΠΑ με μεγαλύτερο hit το "Superstitious", το οποίο ήταν και το τελευταίο τους single που έφτασε στα Αμερικάνικα charts. Ακολούθησε μια Αμερικάνικη περιοδεία μαζί με τους τεράστιους τότε Def Leppard, αλλά και μια συμμετοχή σε ένα φεστιβάλ στο Milton Keynes της Αγγλίας με τους Bon Jovi, τους Skid Row και τις Vixen.

Το Prisoners in Paradise (1991) συνέπεσε με την λαίλαπα του grunge, και δεν είχε μεγάλη κάλυψη από τα media. Παρόλα αυτά, το single "I'll Cry For You" κατάφερε να φτάσει στο #28 των Βρετανικών charts, ενώ και μια νέα περιοδεία ξεκίνησε με αφετηρία ένα πρωτοχρονιάτικο show με τίτλο "Final Countdown '91" στο Tokyo Dome στο οποίο έπαιξαν και οι Tesla, οι Thunder και οι Metallica.

Με το τέλος της περιοδείας του 1992, και έχοντας συμπληρώσει μια δεκαετία συνεχούς δράσης, τα μέλη αποφάσισαν συναινετικά να διαλύσουν τη μπάντα. Ο Tempest και ο Marcello είχαν κάποια σόλο παρουσία, ενώ τα υπόλοιπα μέλη έπαιξαν σε διάφορα project και μπάντες. O John Norum έπαιξε και στους Dokken.

Μια πρώτη επανένωση για κάποια show έγινε το 1998, λίγο πριν από την έλευση της νέας χιλιετίας, συμπεριλαμβάνοντας και τον John Norum που είχε φύγει ήδη από το 1986. Η μπάντα έπαιξε για πρώτη φορά με δύο κιθάρες, καθώς τόσο ο Norum όσο και ο Marcello συμμετείχαν στο show της Στοκχόλμης στην παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1999.

Μερικά χρόνια μετά, και ενώ είχαν προηγηθεί πολλές φήμες, το line-up του Final Countdown επανενώθηκε και επίσημα με νέες περιοδείες και την ηχογράφηση του Start From the Dark (2004), για την παραγωγή του οποίου ξανασυνεργάστηκαν με τον Kevin Elson. Ο δίσκος εμφάνιζε τη μπάντα αρκετά διαφορετική με "μοντέρνα" κατεύθυνση και αρκετά 90s/00s κιθαριστικό ήχο. Η κυκλοφορία του έγινε στις 22 Σεπτεμβρίου 2004, ημέρα γέννησης του γιου του Tempest, και οι πωλήσεις του κρίθηκαν ικανοποιητικές.

Με το τελευταίο τους Secret Society (2006) συνέχισαν σε αυτή την κατεύθυνση, ενώ παράλληλα δεν σταμάτησαν τα live. Τον Ιανουάριο του 2008 και με τη συνοδεία ενός κουαρτέτου εγχόρδων ηχογράφησαν live το Almost Unplugged (2008) με νέες εκτελέσεις των πιο γνωστών τραγουδιών τους αλλά και διασκευές από κλασικούς όπως Pink Floyd, UFO, Led Zeppelin και Thin Lizzy.

Μέσα στο 2008 η μπάντα έπαιξε επίσης σε ένα show στην Ιταλία μαζί με τους Whitesnake, όπου και ο Tempest ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τον Coverdale για το encore των τελευταίων με το "Still of the Night", ενώ τον Αύγουστο έκανε support στους Deep Purple για δύο live στην Σουηδία.

Από την επανένωση μέχρι τώρα η μπάντα δουλεύει σχεδόν ασταμάτητα, και το νέο άλμπουμ αναμένεται σε λίγους μήνες από τώρα, για τον Μάιο του 2009. Θα έχει ενδιαφέρον καθώς, σύμφωνα με δηλώσεις τους, κινείται σε μια πιο retro και 70s classic rock κατεύθυνση, ιδωμένη με ένα σύγχρονο πρίσμα. Ας δούμε...

Δισκογραφία (LP)