Σε κάθε εγκυκλοπαίδεια σχετικά με το metal, και ειδικά στο κεφάλαιο σχετικά με την Glam σκηνή του Sunset Strip στο Los Angeles, οι Mötley Crüe είναι ένα από τα πρώτα ονόματα που πρέπει να αναφέρονται. Παρέα βέβαια με τους Quiet Riot, καθώς είναι σχεδόν "συνιδρυτές" του Αμερικάνικου metal των 80s. Στους Quiet Riot αναφερθήκαμε στις αρχές του blog μας, ακριβώς πριν από δύο χρόνια, όπως και αναφερθήκαμε και στους διάφορους λόγους για τους οποίους, ενώ δημιούργησαν ένα τεράστιο hit όπως το Metal Health, στη συνέχεια στερήθηκαν την επιτυχία που ίσως τους άξιζε. Ίσως και η χρήση του Metal Health από τον Darren Aronofsky στους τίτλους της ταινίας The Wrestler να ήταν και συμβολική.
Από την άλλη, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικά για τους Mötley Crüe, καθώς η μπάντα είναι μια από τις πιο πετυχημένες του παγκόσμιου rock με εκατομμύρια πωλήσεις στο τσεπάκι τους, και την "τιμή" το όνομά τους να είναι αυτομάτως οικείο σε αρκετούς ανθρώπους που δεν έχουν καμμία σχέση με αυτό το είδος μουσικής. Βέβαια, η αναγνωρισιμότητα αυτή οφείλεται και σε διάφορες ιστορίες από τα 90s σχετικά με τον Tommy Lee, αλλά σε αυτό το blog επικεντρωνόμαστε κυρίως στη μουσική πλευρά και όχι στις σχέσεις μπίμπο από το Baywatch. Αν και στην περίπτωση αυτή είναι ίσως δύσκολο να διαχωρίσεις τη μουσική από το παρακμιακό και ηδονιστικό lifestyle των μουσικών που τη δημιούργησαν - οι Mötley Crüe ήταν ικανοί να τρομάξουν με τις καταχρήσεις τους ακόμη και τον ίδιο τον Ozzy (ο οποίος δεν παραλείπει να τους αναφέρει στην εφ'όλης της ύλης αυτοβιογραφία του), αυτό τα λέει από μόνο του.
Οι απαρχές της μπάντας τοποθετούνται στην πρώιμη μουσική δραστηριότητα του Ιταλικής (κατά το ήμισυ) καταγωγής Nikki Sixx - όπως πολλοί άλλοι Καλιφορνέζοι, ο μόλις 17 χρονών μπασίστας Frank Carlton Serafino Ferrana έψαχνε να βρει την άκρη του ως μέλος μπάντας στο Los Angeles, ενώ παράλληλα δούλευε και σε κάβα ποτών (τώρα αν αυτό δεν είναι ειρωνία, τι είναι;) Συνεργάστηκε για μικρό διάστημα και με τον επίσης μελλοντικό superstar, Blackie Lawless (W.A.S.P.) στους Sister. Καθώς έφυγε από τη μπάντα σχετικά σύντομα, δημιούργησε παρέα με τον επίσης απολυθέντα Lizzie Grey τους London. Τότε άλλαξε και το όνομά του στο γνωστό Nikki Sixx. Η μπάντα αυτή είναι σχεδόν καταραμένη να είναι περισσότερο γνωστή για το ότι πέρασαν από τις τάξεις της μουσικοί που γνώρισαν επιτυχία μέσα από πολύ πιο πετυχημένα συγκροτήματα (Cinderella, Gunners, W.A.S.P.) παρά για το δικό της υλικό, όμως οι δίσκοι τους αξίζουν τον κόπο για τους πιο "υποψιασμένους".
Μετά την αποχώρηση του από τους London, λοιπόν, ο Ιταλοαμερικάνος μπασίστας Nikky Sixx παρέα με τον Ελληνοαμερικάνο drummer Tommy Lee δημιούργησαν μια μπάντα που ήταν φυσικό να έχει μεσογειακό ταμπεραμέντο, τους Mötley Crüe. Επίσημη ημερομηνία ίδρυσης της μπάντας είναι η 17η Ιανουαρίου του 1981, δηλαδή πριν από 2 μέρες είχαν την τριακοστή τους επέτειο. Οι θέσεις της κιθάρας και των φωνητικών καλύφθηκαν από τους Mick Mars και Vince Neil. Έχει ενδιαφέρον και η επιλογή του τόσο ταιριαχτού τους ονόματος, καθώς ονομάστηκαν έτσι όταν κάποιο από τα μέλη απόκάλεσε τους υπόλοιπους "ένα πλήρωμα που δείχνει παρδαλό" ("motley looking crew"). Ίσως και σαν αναφορά στους Motörhead άλλαξε λίγο η ορθογραφία, αλλά λέγεται ότι έπαιξε ρόλο και το λογότυπο μιας γερμανικής μπύρας.
Η μπάντα χωρίς να χάσει χρόνο ηχογράφησε μόνη της το ντεμπούτο Too Fast For Love (1981), ενώ παράλληλα έχτιζε τη φήμη της στη σκηνή των νυχτερινών club του L.A. Το 1982 άρχισε η συνεργασία με την Elektra, και ο δίσκος επανακυκλοφόρησε με διαφορετική και λίγο βελτιωμένη παραγωγή. Το Shout at the Devil (1983) κυκλοφόρησε με τις πλάτες της νέας εταιρίας και ενώ η μπάντα είχε ήδη αρχίσει να χτίζει το μύθο της, τόσο με τη βοήθεια του νέου τότε καναλιού MTV, όσο και χάρι στα κατορθώματά της εκτός σκηνής. Το Shout, αν και κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας, είναι μαζί με το Metal Health των Quiet Riot , μια "χαρτογραφία" του Glam και ένα από αντιπροσωπευτικά δείγματα του μελωδικού, πιασιάρικου και σε σημεία έως και "επικού" metal ήχου των 80s, ενώ θεωρείται μέχρι και σήμερα ένας από τους καλύτερους δίσκους τους. Σχεδόν κάθε κομμάτι είναι από ένα hit.
Η επιτυχία συνεχίστηκε αμείωτη για τη διάρκεια της υπόλοιπης δεκαετίας. Τα Theatre of Pain (1985) και Girls Girls Girls (1987) γνώρισαν επίσης τρελές πωλήσεις, αλλά και κάτι άλλο που ξεπερνούσε την τρέλα ήταν ο ηδονιστικός και γεμάτος καταχρήσεις τρόπος ζωής τους. Και καλά οι groupies και τα ξύδια, αυτά υπήρχαν από το τότε που κάποιος έβαλε μια κιθάρα στη πρίζα και ανέβηκε στη σκηνή, αλλά οι Crüe "έπαιξαν" ακόμη και με την ηρωϊνη. Ο Sixx αντιμετώπιζε το χειρότερο πρόβλημα εξάρτησης. Έφτασε στον πάτο λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1987 όταν σταμάτησε η καρδιά του από υπερβολική δόση, θεωρήθηκε στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός, και σώθηκε χάρι σε ενέσεις αδρεναλίνης που του έγιναν από έναν γιατρό ο οποίος έτυχε να είναι και fan της μπάντας. Δεν ξέρουμε κατά πόσο τέτοιες ιστορίες είναι αληθινές σε όλες τους τις λεπτομέρειες, πάντως o Sixx έχει πει πως εμπνεύστηκε το το "Kickstart My Heart" από αυτό το περιστατικό.
Κάτι που τους έβαλε λίγο "μυαλό" ήταν το τελεσίγραφο των μάνατζερ που τους απαγόρευσαν να περιοδεύσουν στην Ευρώπη ("θα σας επιστρέψουν μέσα σε μαύρες σακούλες"), και τελικά οι Crüe, αντί να πιουν μέχρι τη λήθη, κυκλοφόρησαν παρέα με τον "πολύ" Bod Rock έναν από τους καλύτερους δίσκους του είδους μέχρι τότε. Το Dr. Feelgood (1989) είναι το "Hysteria" τους, μια "υπερπαραγωγή" γεμάτη από hits που θεωρείται και ως ο καλύτερος δίσκος τους.
Η περίοδος αυτή στα τέλη των 80s/αρχές 90s, όμως ήταν και περίοδος μεγάλης φαγωμάρας. Ένας κακός θα μπορούσε να πει πως "ξεμέθυσαν και είδαν ότι δεν άντεχαν ο ένας τον άλλο", κάποιος άλλος θα έλεγε πως ήταν η ίσως "υποχρεωτική" περίοδος παρακμής: όπως πολλές άλλες μπάντες κυριολεκτικά σκοτώθηκαν μεταξύ τους και η δουλειά τους πήγε στράφι για μια περίοδο, ώστε μετά από χρόνια να τα βρούνε και να δουν ότι τα σημεία που τους ενώνουν είναι σημαντικά ώστε να κάνουν το πολυπόθητο reunion με μια νέα, πιο "ώριμη" αυτή τη φορά, περίοδο άνθησης.
Φταίνε και οι εποχές βέβαια, τα 90s είναι η "μαύρη" περίοδος για το heavy metal στην πιο εμπορική του μορφή, ενώ αργότερα η δεκαετία του 2000 ήταν η κατάλληλη στιγμή για την νοσταλγική αναβίωση. Έχουν δίκιο που λένε ότι ο φοίνικας πρέπει να πεθάνει για να αναγεννηθεί. Δεν είναι τυχαίο πως αυτή την περίοδο οι περισσότερες μεγάλες μπάντες των 80s είτε βρίστηκαν και διαλύθηκαν, είτε παρήκμασαν, είτε όλα μαζί.
Λίγο αφότου, λοιπόν, κυκλοφόρησαν τη συλλογή Decade of Decadence (1991), ο τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος Vince Neil εγκατέλειψε τη μπάντα. Ο Tommy Lee λέει πως ο Neil την "έκανε" αφήνοντας πίσω του βρισιές, ο δε Neil λέει πως τον έβρισαν και τον έδιωξαν. Δεν έχει σημασία πια, βέβαια, εδώ που τα λέμε.
Γεγονός είναι πως τα 90s ήταν δύσκολη περίοδος, αν και η μπάντα δεν έχασε ποτέ τη δημοτικότητά της στους αυθεντικούς ακροατές του rock. Με τον αντικαταστάτη του Neil, John Corabi, κυκλοφόρησαν το ομότιτλο Mötley Crüe (1994), επίσης σε παραγωγή του Bob Rock. To 1997 επέστρεψε ο Neil για το Generation Swine (1997), αλλά η εποχή ήταν ίσως το ναδίρ του metal σε ότι αφορά την ευρεία του δημοτικότητα, και το album δεν είχε στήριξη από την εταιρία. Λίγο μετά το 1999 αποφάσισε να φύγει και ο Τommy Lee για να ακολουθήσει ένα από τα χειρότερα trend της εποχής εκείνης, δηλαδή το λεγόμενο "rap metal" (πως λέμε τζατζίκι με σοκολάτα) δημιουργώντας τους Methods of Mayhem. Στο μεταξύ, λίγο πριν κλείσει η δεκαετία, κυκλοφόρησε και μια ακόμη συλλογή, αυτή τη φορά με υλικό ηχογραφημένο ζωντανά, το Live: Entertainment or Death (1999).
Δεν πρέπει να ξεχνάμε (μάλλον θέλουμε να ξεχάσουμε) ότι κατά την περίοδο των 90s το όνομα της μπάντας προβλήθηκε αρκετά μέσω της TV και σε "άσχετους" λόγω του γάμου, του χωρισμού, του ξανα-γάμου, των "περιπετειών" (και της τσόντας) του Tommy Lee με την Pamela Anderson. Σαν παρένθεση και άχρηστη πληροφορία αξίζει να αναφερθεί πως ο Tommy Lee δεν είναι ο μόνος Crüe που παντρεύτηκε με ηθοποιό από το Baywatch - και ο Nikki Sixx ήταν παντρεμένος για χρόνια με την Donna D'Errico. Ευτυχώς κανένας δεν παντρεύτηκε με τον Χάσελχοφ.
Με τον αντικαταστάτη του Lee, Randy Castillo (γνωστό από τη συμμετοχή του στη μπάντα του Ozzy) κυκλοφόρησαν και το αρκετά καλό New Tattoo (2000), που όμως επίσης είχε χαμηλές πωλήσεις σε σχέση με την "χρυσή" τους περίοδο.
Το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000 βρήκε τους Crüe σε κατάσταση "hiatus", χωρίς να έχουν επίσημα διαλυθεί, ο καθένας είχε τραβήξει το δρόμο του, αλλά παρέμειναν μια μπάντα με ζωντανό fanbase. Ο Sixx ήταν ο πιο δραστήριος από όλους με συμμετοχές σε διάφορα μουσικά project (όπως τους Brides of Destruction και τους Sixx A.M.) και δικά του εγχειρήματα. Κυκλοφόρησε και μια αυτο-βιογραφία με τίτλο "The Dirt" (τι άλλο;). Φυσικά, ένας από τους λόγους που διατήρησε τη δημοτικότητά του (ή αλλιώς αυτό που λένε street cred) ήταν η αντι-πολυεθνική στάση του απέναντι σε ένα "μεγάλο" θέμα της περιόδου εκείνης σχετικά με το Napster (το θυμάται κανένας αυτό;)
Καταλύτης για το reunion στα μέσα της δεκαετίας ήταν ένας promoter στη Μεγάλη Βρετανία, ο Mags Revell, ο οποίος εμφανίστηκε ως "εκπρόσωπος" των fan που ζητούσαν από τη μπάντα να επαναδραστηριοποιηθεί. Η επανένωση ανακοινώθηκε το Δεκέμβριο του 2004, ενώ τον Φεβρουάριο του 2005 ξεκίνησε η reunion περιοδεία. Όπως είναι φυσικό και συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κυκλοφόρησε μια νέα συλλογή best of, το Red, White & Crue (2005) η οποία περιείχε και τρία νέα κομμάτια, ενώ την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν αποσπάσματα από την περιοδεία στο Carnival of Sins Live (2006), το οποίο κυκλοφόρησε ως διπλό CD και διπλό DVD.
Είναι ίσως περίπτωση (θετικής) ειρωνίας το ότι την ίδια εποχή οι Crüe υπήρξαν co-headliners με τους Aerosmith στη διάρκεια της Route of All Evil Tour - οι Aerosmith ως γνωστόν είχαν κυκλοφορήσει ένα τραγούδι που αναφερόταν χιουμοριστικά στους Crüe - το Dude Looks Like A Lady (παρωδώντας όχι μόνο αυτά που φοροσύσαν, αλλά και την τάση τους να λένε συχνά dude - καμμία σχέση φυσικά με τον The Dude - Jeff Lebowski).
Τον Ιούνιο του 2008 κυκλοφόρησαν και το πρώτο reunion album τους με εντελώς νέο υλικό, Saints of Los Angeles (2008), ενώ την επόμενη χρονιά ένα ακόμη Greatest Hits (2009).
Υπήρχαν παράλληλα το 2009 αρκετές συζητήσεις για μια μεταφορά της αυτοβιογραφίας τους The Dirt σε ταινία, αλλά από τότε μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει κάτι νεότερο.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια η μπάντα, όπως και άλλοι της "σειράς" της, διανύει μια δεύτερη νιότη, με μια διαφορά όμως - η ουσία είναι πλέον το rock & roll χωρίς τα drugs!
Albums
Συλλογές
Live
Box Set
Video/DVD
Οι απαρχές της μπάντας τοποθετούνται στην πρώιμη μουσική δραστηριότητα του Ιταλικής (κατά το ήμισυ) καταγωγής Nikki Sixx - όπως πολλοί άλλοι Καλιφορνέζοι, ο μόλις 17 χρονών μπασίστας Frank Carlton Serafino Ferrana έψαχνε να βρει την άκρη του ως μέλος μπάντας στο Los Angeles, ενώ παράλληλα δούλευε και σε κάβα ποτών (τώρα αν αυτό δεν είναι ειρωνία, τι είναι;) Συνεργάστηκε για μικρό διάστημα και με τον επίσης μελλοντικό superstar, Blackie Lawless (W.A.S.P.) στους Sister. Καθώς έφυγε από τη μπάντα σχετικά σύντομα, δημιούργησε παρέα με τον επίσης απολυθέντα Lizzie Grey τους London. Τότε άλλαξε και το όνομά του στο γνωστό Nikki Sixx. Η μπάντα αυτή είναι σχεδόν καταραμένη να είναι περισσότερο γνωστή για το ότι πέρασαν από τις τάξεις της μουσικοί που γνώρισαν επιτυχία μέσα από πολύ πιο πετυχημένα συγκροτήματα (Cinderella, Gunners, W.A.S.P.) παρά για το δικό της υλικό, όμως οι δίσκοι τους αξίζουν τον κόπο για τους πιο "υποψιασμένους".
Μετά την αποχώρηση του από τους London, λοιπόν, ο Ιταλοαμερικάνος μπασίστας Nikky Sixx παρέα με τον Ελληνοαμερικάνο drummer Tommy Lee δημιούργησαν μια μπάντα που ήταν φυσικό να έχει μεσογειακό ταμπεραμέντο, τους Mötley Crüe. Επίσημη ημερομηνία ίδρυσης της μπάντας είναι η 17η Ιανουαρίου του 1981, δηλαδή πριν από 2 μέρες είχαν την τριακοστή τους επέτειο. Οι θέσεις της κιθάρας και των φωνητικών καλύφθηκαν από τους Mick Mars και Vince Neil. Έχει ενδιαφέρον και η επιλογή του τόσο ταιριαχτού τους ονόματος, καθώς ονομάστηκαν έτσι όταν κάποιο από τα μέλη απόκάλεσε τους υπόλοιπους "ένα πλήρωμα που δείχνει παρδαλό" ("motley looking crew"). Ίσως και σαν αναφορά στους Motörhead άλλαξε λίγο η ορθογραφία, αλλά λέγεται ότι έπαιξε ρόλο και το λογότυπο μιας γερμανικής μπύρας.
Η μπάντα χωρίς να χάσει χρόνο ηχογράφησε μόνη της το ντεμπούτο Too Fast For Love (1981), ενώ παράλληλα έχτιζε τη φήμη της στη σκηνή των νυχτερινών club του L.A. Το 1982 άρχισε η συνεργασία με την Elektra, και ο δίσκος επανακυκλοφόρησε με διαφορετική και λίγο βελτιωμένη παραγωγή. Το Shout at the Devil (1983) κυκλοφόρησε με τις πλάτες της νέας εταιρίας και ενώ η μπάντα είχε ήδη αρχίσει να χτίζει το μύθο της, τόσο με τη βοήθεια του νέου τότε καναλιού MTV, όσο και χάρι στα κατορθώματά της εκτός σκηνής. Το Shout, αν και κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας, είναι μαζί με το Metal Health των Quiet Riot , μια "χαρτογραφία" του Glam και ένα από αντιπροσωπευτικά δείγματα του μελωδικού, πιασιάρικου και σε σημεία έως και "επικού" metal ήχου των 80s, ενώ θεωρείται μέχρι και σήμερα ένας από τους καλύτερους δίσκους τους. Σχεδόν κάθε κομμάτι είναι από ένα hit.
Η επιτυχία συνεχίστηκε αμείωτη για τη διάρκεια της υπόλοιπης δεκαετίας. Τα Theatre of Pain (1985) και Girls Girls Girls (1987) γνώρισαν επίσης τρελές πωλήσεις, αλλά και κάτι άλλο που ξεπερνούσε την τρέλα ήταν ο ηδονιστικός και γεμάτος καταχρήσεις τρόπος ζωής τους. Και καλά οι groupies και τα ξύδια, αυτά υπήρχαν από το τότε που κάποιος έβαλε μια κιθάρα στη πρίζα και ανέβηκε στη σκηνή, αλλά οι Crüe "έπαιξαν" ακόμη και με την ηρωϊνη. Ο Sixx αντιμετώπιζε το χειρότερο πρόβλημα εξάρτησης. Έφτασε στον πάτο λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1987 όταν σταμάτησε η καρδιά του από υπερβολική δόση, θεωρήθηκε στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός, και σώθηκε χάρι σε ενέσεις αδρεναλίνης που του έγιναν από έναν γιατρό ο οποίος έτυχε να είναι και fan της μπάντας. Δεν ξέρουμε κατά πόσο τέτοιες ιστορίες είναι αληθινές σε όλες τους τις λεπτομέρειες, πάντως o Sixx έχει πει πως εμπνεύστηκε το το "Kickstart My Heart" από αυτό το περιστατικό.
Κάτι που τους έβαλε λίγο "μυαλό" ήταν το τελεσίγραφο των μάνατζερ που τους απαγόρευσαν να περιοδεύσουν στην Ευρώπη ("θα σας επιστρέψουν μέσα σε μαύρες σακούλες"), και τελικά οι Crüe, αντί να πιουν μέχρι τη λήθη, κυκλοφόρησαν παρέα με τον "πολύ" Bod Rock έναν από τους καλύτερους δίσκους του είδους μέχρι τότε. Το Dr. Feelgood (1989) είναι το "Hysteria" τους, μια "υπερπαραγωγή" γεμάτη από hits που θεωρείται και ως ο καλύτερος δίσκος τους.Η περίοδος αυτή στα τέλη των 80s/αρχές 90s, όμως ήταν και περίοδος μεγάλης φαγωμάρας. Ένας κακός θα μπορούσε να πει πως "ξεμέθυσαν και είδαν ότι δεν άντεχαν ο ένας τον άλλο", κάποιος άλλος θα έλεγε πως ήταν η ίσως "υποχρεωτική" περίοδος παρακμής: όπως πολλές άλλες μπάντες κυριολεκτικά σκοτώθηκαν μεταξύ τους και η δουλειά τους πήγε στράφι για μια περίοδο, ώστε μετά από χρόνια να τα βρούνε και να δουν ότι τα σημεία που τους ενώνουν είναι σημαντικά ώστε να κάνουν το πολυπόθητο reunion με μια νέα, πιο "ώριμη" αυτή τη φορά, περίοδο άνθησης.
Φταίνε και οι εποχές βέβαια, τα 90s είναι η "μαύρη" περίοδος για το heavy metal στην πιο εμπορική του μορφή, ενώ αργότερα η δεκαετία του 2000 ήταν η κατάλληλη στιγμή για την νοσταλγική αναβίωση. Έχουν δίκιο που λένε ότι ο φοίνικας πρέπει να πεθάνει για να αναγεννηθεί. Δεν είναι τυχαίο πως αυτή την περίοδο οι περισσότερες μεγάλες μπάντες των 80s είτε βρίστηκαν και διαλύθηκαν, είτε παρήκμασαν, είτε όλα μαζί.
Λίγο αφότου, λοιπόν, κυκλοφόρησαν τη συλλογή Decade of Decadence (1991), ο τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος Vince Neil εγκατέλειψε τη μπάντα. Ο Tommy Lee λέει πως ο Neil την "έκανε" αφήνοντας πίσω του βρισιές, ο δε Neil λέει πως τον έβρισαν και τον έδιωξαν. Δεν έχει σημασία πια, βέβαια, εδώ που τα λέμε.
Γεγονός είναι πως τα 90s ήταν δύσκολη περίοδος, αν και η μπάντα δεν έχασε ποτέ τη δημοτικότητά της στους αυθεντικούς ακροατές του rock. Με τον αντικαταστάτη του Neil, John Corabi, κυκλοφόρησαν το ομότιτλο Mötley Crüe (1994), επίσης σε παραγωγή του Bob Rock. To 1997 επέστρεψε ο Neil για το Generation Swine (1997), αλλά η εποχή ήταν ίσως το ναδίρ του metal σε ότι αφορά την ευρεία του δημοτικότητα, και το album δεν είχε στήριξη από την εταιρία. Λίγο μετά το 1999 αποφάσισε να φύγει και ο Τommy Lee για να ακολουθήσει ένα από τα χειρότερα trend της εποχής εκείνης, δηλαδή το λεγόμενο "rap metal" (πως λέμε τζατζίκι με σοκολάτα) δημιουργώντας τους Methods of Mayhem. Στο μεταξύ, λίγο πριν κλείσει η δεκαετία, κυκλοφόρησε και μια ακόμη συλλογή, αυτή τη φορά με υλικό ηχογραφημένο ζωντανά, το Live: Entertainment or Death (1999). 
Δεν πρέπει να ξεχνάμε (μάλλον θέλουμε να ξεχάσουμε) ότι κατά την περίοδο των 90s το όνομα της μπάντας προβλήθηκε αρκετά μέσω της TV και σε "άσχετους" λόγω του γάμου, του χωρισμού, του ξανα-γάμου, των "περιπετειών" (και της τσόντας) του Tommy Lee με την Pamela Anderson. Σαν παρένθεση και άχρηστη πληροφορία αξίζει να αναφερθεί πως ο Tommy Lee δεν είναι ο μόνος Crüe που παντρεύτηκε με ηθοποιό από το Baywatch - και ο Nikki Sixx ήταν παντρεμένος για χρόνια με την Donna D'Errico. Ευτυχώς κανένας δεν παντρεύτηκε με τον Χάσελχοφ.
Με τον αντικαταστάτη του Lee, Randy Castillo (γνωστό από τη συμμετοχή του στη μπάντα του Ozzy) κυκλοφόρησαν και το αρκετά καλό New Tattoo (2000), που όμως επίσης είχε χαμηλές πωλήσεις σε σχέση με την "χρυσή" τους περίοδο.
Το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000 βρήκε τους Crüe σε κατάσταση "hiatus", χωρίς να έχουν επίσημα διαλυθεί, ο καθένας είχε τραβήξει το δρόμο του, αλλά παρέμειναν μια μπάντα με ζωντανό fanbase. Ο Sixx ήταν ο πιο δραστήριος από όλους με συμμετοχές σε διάφορα μουσικά project (όπως τους Brides of Destruction και τους Sixx A.M.) και δικά του εγχειρήματα. Κυκλοφόρησε και μια αυτο-βιογραφία με τίτλο "The Dirt" (τι άλλο;). Φυσικά, ένας από τους λόγους που διατήρησε τη δημοτικότητά του (ή αλλιώς αυτό που λένε street cred) ήταν η αντι-πολυεθνική στάση του απέναντι σε ένα "μεγάλο" θέμα της περιόδου εκείνης σχετικά με το Napster (το θυμάται κανένας αυτό;)
Καταλύτης για το reunion στα μέσα της δεκαετίας ήταν ένας promoter στη Μεγάλη Βρετανία, ο Mags Revell, ο οποίος εμφανίστηκε ως "εκπρόσωπος" των fan που ζητούσαν από τη μπάντα να επαναδραστηριοποιηθεί. Η επανένωση ανακοινώθηκε το Δεκέμβριο του 2004, ενώ τον Φεβρουάριο του 2005 ξεκίνησε η reunion περιοδεία. Όπως είναι φυσικό και συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κυκλοφόρησε μια νέα συλλογή best of, το Red, White & Crue (2005) η οποία περιείχε και τρία νέα κομμάτια, ενώ την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν αποσπάσματα από την περιοδεία στο Carnival of Sins Live (2006), το οποίο κυκλοφόρησε ως διπλό CD και διπλό DVD.
Είναι ίσως περίπτωση (θετικής) ειρωνίας το ότι την ίδια εποχή οι Crüe υπήρξαν co-headliners με τους Aerosmith στη διάρκεια της Route of All Evil Tour - οι Aerosmith ως γνωστόν είχαν κυκλοφορήσει ένα τραγούδι που αναφερόταν χιουμοριστικά στους Crüe - το Dude Looks Like A Lady (παρωδώντας όχι μόνο αυτά που φοροσύσαν, αλλά και την τάση τους να λένε συχνά dude - καμμία σχέση φυσικά με τον The Dude - Jeff Lebowski).
Τον Ιούνιο του 2008 κυκλοφόρησαν και το πρώτο reunion album τους με εντελώς νέο υλικό, Saints of Los Angeles (2008), ενώ την επόμενη χρονιά ένα ακόμη Greatest Hits (2009).
Υπήρχαν παράλληλα το 2009 αρκετές συζητήσεις για μια μεταφορά της αυτοβιογραφίας τους The Dirt σε ταινία, αλλά από τότε μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει κάτι νεότερο.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια η μπάντα, όπως και άλλοι της "σειράς" της, διανύει μια δεύτερη νιότη, με μια διαφορά όμως - η ουσία είναι πλέον το rock & roll χωρίς τα drugs!
Albums
- 1981 - Too Fast For Love
- 1983 - Shout at the Devil
- 1985 - Theatre of Pain
- 1987 - Girls, Girls, Girls
- 1989 - Dr. Feelgood
- 1994 - Motley Crüe
- 1997 - Generation Swine
- 2000 - New Tattoo
- 2008 - Saints of Los Angeles
Συλλογές- 1991 - Decade of Decadence
- 1998 - Greatest Hits
- 1999 - Supersonic and Demonic Relics
- 2003 - The Millenium Collection
- 2005 - Red, White & Crüe
- 2009 - Greatest Hits
Live
- 1999 - Live: Entertainment or Death
- 2006 - Carnival of Sins Live
Box Set
- 2003 - Music to Crash Your Car to: Vol. 1
- 2004 - Music to Crash Your Car to: Vol. 2
- 2004 - Loud as F@*k
Video/DVD
- 2006 - Carnival of Sins Live
- 2009 - Crüe Fest
0 comments:
Post a Comment