Guns N' Roses

Posted by universechild On Jul 29, 2009 0 comments

Φαντάζει περιττό να μιλήσει κανείς για τους Gunners.. Οι Guns N' Roses, παρόλο που δεν είναι ούτε από τις "αρχαιότερες" μπάντες (ξεκίνησαν περίπου στα μέσα της δεκαετίας) ή από εκείνες με το πιο πλούσιο δισκογραφικό υλικό, είναι σίγουρα μια από τις πιο επιτυχημένες και γνωστές ομάδες μακρυμάλληδων που ήπιαν, ρούφηξαν ουσίες, και "τα βρήκαν" με λεγεώνες από groupies, στις εποχές που βρέθηκαν στην κορυφή και γέμιζαν γήπεδα. Κομάτια όπως Paradise City και Sweet Child o'Mine είναι θρυλικά... Βέβαια στην πορεία "πηδήχτηκαν" και οι ίδιοι μεταξύ τους, με συνέπεια την επεισοδιακή τους διάλυση, τις περιπέτειες των μελών με διάφορες μπάντες και project, και την ναρκισσευόμενη εμμονή του Axl Rose να συνεχίζει ως ο μοναδικός από την κλασική σύνθεση, κάτω από το όνομα Guns N' Roses.

Το όνομά τους, ένα από τα πιο εύηχα και πιασιάρικα στο χώρο του rock, προήλθε από μίξη των ονομάτων δύο παλαιότερων groups που κινούνταν στη σκηνή του Sunset Strip: τους L.A. Guns του Tracii Guns και τους Hollywood Rose του Axl Rose (αυτό θα πει επώνυμες εταιρίες - η μπάντα να έχει ίδιο επίθετο με το αφεντικού της). Είναι ίσως λίγο ειρωνικό το ότι η μπάντα ξεκίνησε τη δράση της ως ανεπίσημη "ένωση" δύο συγκροτημάτων, με αρχικά μέλη, εκτός από τους Axl και Guns, τους Rob Gardner (τύμπανα), Izzy Stradlin (κιθάρες), Ole Beich (μπάσο).

Το 1986 το line-up απέκτησε τη μορφή που γνωρίζουν όλοι όταν ο Slash και ο Steven Adler κλήθηκαν να αντικαταστήσουν τον Guns και τον Gardner για κάποιο show. Τα νέα μέλη έγιναν σύντομα μόνιμα, και οι Roses ήταν πλέον οι Axl (φωνητικά), Slash (κιθάρες), Izzy Stradlin (κιθάρες), Duff McKagan (μπάσο) και Steven Adler (τύμπανα).

Στα τέλη της χρονιάς έκαναν αισθητή την παρουσία τους με το Live!?*@ Like a Suicide, το οποίο κυκλοφόρησαν οι ίδιοι με ένα δικό τους μικρό label, και το οποίο ξεκινά με την ατάκα "Hey fuckers, suck on Guns N' fucking Roses!" που ξεστομίζει ο McKagan. Παρόλο που το E.P. αυτό "πουλήθηκε" ως live, ήταν απλά studio ηχογραφήσεις με dubs από ήχο κοινού. Περιείχε κάποιες διασκευές (Nice Boys από Rose Tattoo και Mama Kin από Aerosmith) καθώς και τα κομμάτια "Reckless Life" και "Move To The City". Είναι περιττό να αναφέρει κάποιος την συλλεκτικότητα του αρχικού αυτού βινυλίου, αν και τα κομμάτια κυκλοφόρησαν αργότερα με το GN'R Lies.

Τον Ιούλιο του 1987 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους Appetite for Destruction, με συνοδεία το single "Welcome to the Jungle", από την Geffen, και η αρχική του πορεία δεν έδειξε τίποτα από αυτό που θα ακολουθούσε. Η μεγάλη επιτυχία του λίγο αργότερα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην επιμονή του David Geffen για την προώθηση του βίντεο Welcome to the Jungle στο MTV. Ένα άλμπουμ σταθμός στην ιστορία όχι μόνο του Hard Rock αλλά και της pop/rock μουσικής γενικότερα, το Appetite For Destruction έχει γίνει μέχρι σήμερα πολλαπλά πλατινένιο αγγίζοντας τα 25 εκατομμύρια αντίτυπα.

Ήταν ίσως αδικαιολόγητη η "λογοκρισία" και αντικατάσταση του αυθεντικού εξώφυλλου (στο οποίο ένα τέρας επιτίθεται σε έναν ρομποτικό πράγμα που ετοιμάζεται να βιάσει μια κοπέλα), αλλά το εξώφυλλο με τα (ζωγραφισμένα) κρανία της μπάντας σε διάταξη σταυρού έχει γίνει επίσης κλασικό. Όταν ο δίσκος έγινε πλατινένιος, η μπάντα επέμενε να χρησιμοποιηθεί το αυθεντικό εξώφυλλο στην κορνίζα.

Το "Sweet Child o' Mine", το οποίο ήταν το δεύτερο video single του δίσκου για τις ΗΠΑ, τους έκανε ακόμη περισσότερο γνωστούς, ενώ ακολούθησε και μια επανακυκλοφορία του "Welcome to the Jungle" με νέο artwork. Μέχρι την κυκλοφορία και του video single "Paradise City", η μπάντα είχε αγγίξει πλέον την κορυφή.

Το 1990 η μπάντα μπήκε στο στούντιο για τις πιο φιλόδοξες ηχογραφήσεις που έκαναν μέχρι τότε, και η ποσότητα του υλικού με το οποίο βρέθηκαν τους οδήγησε στην κυκλοφορία δύο ξεχωριστών άλμπουμ με τίτλο Use Your Illusion I και II, τα οποία ντεμπούταραν στις δύο πρώτες θέσεις των charts.

Παράλληλα με την κυκλοφορία των δίσκων η μπάντα έκανε και την μεγαλύτερη μέχρι τότε περιοδεία της, με τη μπάντα να χτίζει το μύθο της όχι μόνο ως μια από τις πιο διάσημες, αλλά και πιο διαβόητες live παρουσίες. Η απίστευτα αυτοκαταστροφική διάθεση με κατάχρηση διαφόρων ουσιών ("είμασταν μαστουρωμένοι όλη την ώρα" έχει πει ο Slash) και οι διμοιρίες από groupies που κατέκλυζαν τα παρασκήνια ήταν πάντα μέρος του μύθου του rock n' roll, αλλά παράλληλα ο Axl έδειχνε από τότε πόσο μαλάκας εγωπαθής είναι, με τις αργοπορίες (έως και 2 ώρες και βάλε) μέχρι να "ετοιμαστεί" η μπάντα για τη σκηνή, ή τους "λόγους" που έβγαζε με πολιτικό (ή απλά "κενό") περιεχόμενο. Στην περίοδο της περιοδείας αυτής εμφανίστηκαν και εσωτερικά προβλήματα με την αποχώρηση του Izzy Stradlin και την αντικατάστασή του από τον Gilby Clarke.

Πέρα από αυτά, όμως, τα δύο αυτά άλμπουμ περιείχαν μερικά από τα σπουδαιότερα κομμάτια τους όπως τα "Don't Cry", "November Rain" και "Enstranged", τα video των οποίων ήταν στην ουσία μικρές ταινίες κινηματογραφικού επιπέδου και έγιναν από από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που εμφανίστηκαν ποτέ στο MTV.