Shok Paris

Posted by universechild On Oct 30, 2012 3 comments


Αληθινά obscure, τόσο obscure που δεν υπάρχουν καν στην wikipedia, αλλά και κρυμμένο διαμάντι από τα βάθη των 80s, οι σχετικά πρόφατα επανενωμένοι Shok Paris από το Cleveland του Ohio.

Δημιουργήθηκαν το 1982 (όλα τα ωραία εκείνη τη χρονιά ρε;) και λίγο αργότερα με την προσθήκη του Vic Hix στη φωνή ηχογράφησαν (μέσα σε δύο μόλις μήνες) το αλήτικο και τσαμπουκαλεμένο Go For The Throat (1983). Το 1987 κυκλοφόρησαν τον πιο χαρακτηριστικό και θεωρούμενο ως καλύτερο δίσκο τους, το Steel and Starlight, το οποίο και τους έκανε γνωστούς σε ευρύτερο κοινό και στις εταιρίες. Με το Concrete Killers (1989) έφτασαν μέχρι και να έχουν ένα δικό τους βίντεο στο youtube των 80s, το MTV, με το The Heat and the Fire. Δυστυχώς όμως τους πήρε η μπάλα με το "ξεκαθάρισμα" που έγινε εκείνη την εποχή σε ότι αφορά το metal και η μπάντα διαλύθηκε.



Ενδιαφέρον παρουσιάζει βέβαια και η εκτός Shok Paris παρουσία κάποιων από τα μέλη, όπως οι Aftershock του Vic Hix και οι Zone Eleven του Ken Erb.

Τα ιδρυτικά μέλη που έχουν απομείνει στην σημερινή, επανενωμένη, μορφή της μπάντας είναι ο κιθαρίστας Ken Erb και ο τραγουδιστής Vic Hix. Οι Eric Marderwalk (κιθάρες) και Kel Berkshire (μπάσο) αντικαταστάθηκαν από τους John Korzekwa και Ed Stephens ενώ στη θέση του πρώτου drummer, Bill Sabo, ο οποίος απεβίωσε το 2007, είναι ο Bill Sabo.

Σαν χιουμοριστική νότα, σύμφωνα με το rockoverdose.gr, όσο οι ακροατές ενθουσιάστηκαν με την εμφάνιση τους στο Up The Hammers, τόσο η μπάντα ενθουσιάστηκε με τις Ελληνίδες και το γεγονός ότι φορούν μαύρες μπότες (ε αν κρίνουν από κοινό μεταλλάδων, τι θα φορούσαν!)


Επίσημες Κυκλοφορίες
  • 1984 - Go for the Throat
  • 1987 - Steel and Starlight
  • 1989 - Concrete Killers
  • 2004 - Z-Rock: Live in Dallas 1984


Pictures on the Wall

Posted by universechild On 2 comments


Περίπου αυτή η εποχή του χρόνου δεν ειναι που πατάει κάποιος το κουμπί reset; Φθινόπωρο. Οκτώβριος, μια μέρα πριν μπει ο Νοέμβριος. Περίπου ένα χρόνο πριν πατήσαμε κι εμείς το reset σε αυτό εδώ το blog.

Κοιτάζοντας το ιστορικό, αν κάποιος έχει την περιέργεια να το κάνει αυτό, θα διαπιστώσει μια "σχιζοφρένεια". Η αφετηρία έγινε στην αλλαγή του χρόνου μεταξύ 2008 και 2009, με Glam, και παρά τα κενά στη δραστηριότητα, οι glam εμμονές παρέμειναν. Παρεξηγημένο είδος το εμπορικό metal της δεκαετίας του '80, για κάποιους σκληροπυρηνικούς είναι ακόμα και "βρισιά", αλλά κάθε ήχος του κουβαλούσε το συναίσθημα μιας δεκαετίας στην οποία γεννηθήκαμε, αλλά είμασταν πολύ μικροί για να ζήσουμε. Τα τραγούδια και τα βίντεο της εποχής εκείνης ειναι κυριολεκτικά μηχανές του χρόνου. Είχε και πολύ διαφορετική εμφάνιση η σελίδα τότε.

Μετά, και για μεγάλο διάστημα, μια οριζόντια γραμμή. Επιστροφή το Σεπτέμβριο του 2011. Tribute σε ονόματα που ανήκουν πιο κοντά στον κλασικό, λεγόμενο παραδοσιακό ήχο και "θεματικά αφιερώματα". Σε κανένα άλλο είδος μουσικής όσο το metal δεν μετράει η θεματολογία, όπως και σε κανένα άλλο (πέρα από την ορχηστρική, κλασική που αποτελεί ένα από τα θεμέλια του) η εικόνα και ήχος δεν είναι τόσο αλληλένδετα. Όταν ακούσεις (αθελα σου, π.χ. στο λεωφορείο) για νιοστή φορά καψουροτράγουδο, είτε τουρκικών (λαϊκοποπ) είτε αμερικανικών (σκέτο ποπ) επιρροών, θυμάσαι γι' ακόμη μια φορά που θέλεις να βρίσκεσαι. Βασικά η κουλτούρα του σκυλάδικου (το soundtrack της αρπαχτής) σου θυμίζει και τα αίτια για την πορεία που πήρε η χώρα, γιατί η τέχνη και ο πολιτισμός είναι καθρέφτες του ήθους, αλλά τέτοιες πληγές κανένας δεν θέλει να ξύσει.

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός... Τότε, πριν ένα περίπου χρόνο, αποφασίσαμε να το δούμε πιο "σοβαρά", τονίζοντας βέβαια τα εισαγωγικά καθώς για πολλούς αυτή η λέξη είναι ίσως αταίριαστη με κάτι που δεν προσφέρει χρηματικό κέρδος.. Αλλά θα μου πεις, δεν είναι η αγάπη "σοβαρή" υπόθεση; Αν νοιώθεις κέρδος στη ψυχή σου, δεν ήταν "σοβαρό" αυτό που έκανες;

Μερικές φορές σκέφτομαι πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σ'αυτή τη ζωή, δεν ήταν τυχαίο πως κάποιοι δίσκοι που επαν-ανακάλυψα στα τέλη του 2011 μου έδωσαν το έναυσμα να συνεχίσουμε, και πως κάτι παρόμοιο συνέβη και τώρα. Μεγάλη λέξη, ειδικά για κάτι μικρό με "αντικειμενικούς" όρους, αλλά νοιώθεις σχεδόν destiny.

Εδώ πρέπει να ευχαριστήσουμε όσους μας στήριξαν. Χωρίς πολλά λόγια, αλλά με πολλή ουσία...
 

Συνεχίζουμε...