Grim Reaper

Posted by universechild On Dec 1, 2012 0 comments



Cult NWOBHM με υψηλή δημοτικότητα στην Ελλάδα; Που ξανακούστηκε; Οι Grim Reaper είναι γνωστοί για τη κιθαριστική δουλειά του Nick Bowcott και τη φωνάρα του Steve Grimmett, και τους τρεις πολύ καλούς δίσκους που κυκλοφόρησαν στα 80s.

Γεννήθηκαν το 1979 στο Droitwich της Αγγλίας από τον κιθαρίστα Nick Bowcott και, όπως και οι υπόλοιποι, την έψαχναν στο underground, μέχρι που αναδείχθηκαν στο Battle of the Bands στις αρχές των 80s, ανάμεσα σε 100 άλλες μπάντες. Υπέγραψαν με την Ebony Records για το ντεμπούτο LP τους See You In Hell (1984) και χωρίς να χάσουν χρόνο το ακολούθησαν με το εξίσου δυνατό Fear No Evil (1985).

 
Όμως, διαφωνίες και προβλήματα με την Ebony οδήγησαν στην καθυστέρηση της κυκλοφορίας του τρίτου δίσκου, Rock You To Hell, ο οποίος κυκλοφόρησε τελικά απευθείας μέσω του διανομέα τους, RCA, το 1987. Ενώ ένας τέταρτος δίσκος με τον φημολογούμενο τίτλο-σιδηρόδρομο Nothing Whatsoever To Do With Hell ήταν ήδη στα σκαριά, νέα προβλήματα με την Ebony ($$$, μιας και δε βρίσκω το σήμα της στερλίνας) οδήγησαν στην πρόωρη διάλυση της μπάντας το 1988.

Είναι γνωστό πως ο Grimmett συνέχισε με δικές του μπάντες και project όπως τους Onslaught και τους Lionsheart. O Bowcott δούλεψε ως αρθρογράφος και συνεργάτης μουσικών περιοδικών όπως το Circus και το Guitar World.

Ο Steve Grimmett είναι επίσης η ψυχή και του πρόσφατου "reunion" της μπάντας το 2006, καθώς είναι ο μόνος που έχει μείνει από την κλασική περίοδο της μπάντας.

Δισκογραφία
1984 - See You In Hell
1985 - Fear No Evil
1987 - Rock You To Hell

Cloven Hoof

Posted by universechild On Nov 23, 2012 0 comments


Αν υπάρχει μια λίστα με τις πρώτες μπάντες που έρχονται σαν συνειρμός όταν ακούσεις Νιουόμπχμ (δεν είναι δικό μας, έτσι πρόφερε ο Bruce Dickinson το NWOBHM σαν "λέξη" σε ντοκιμαντέρ του BBC για το metal), όπως επίσης και μπάντες συνώνυμες του cult, είναι οι διχαλωτές οπλές, δηλαδή οι Cloven Hoof.

Όπως και άλλοι, η μπάντα γεννήθηκε στα τέλη των 70s, και συγκεκριμένα το 1979. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους κατά την πρώτη τους περίοδο είναι το, ίσως και λίγο εμπνευσμένο από τους KISS, αρκετά θεατρικό image, αλλά σε πιο παγανιστικό και λιγότερο sci-fi/κόμικ ύφος, όπως και και τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούσαν, παρμένα από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Το γνωστό τους line-up από εκείνη την περίοδο είναι οι Lee Payne ("Αέρας", μπάσο, όπως και το μόνο ιδρυτικό μέλος της μπάντας που ήταν παρών σε όλα τα line-up), Kevin Pountney ("Γη", τύμπανα), Steve Rounds ("Φωτιά", κιθάρες) και David Potter ("Νερό", φωνή), το οποίο και ηχογράφησε τα κλασικά Opening Ritual EP (1982) και Cloven Hoof (1984), όπως και το πετυχημένο demo του '82. Η σύνθεση αυτή δεν κράτησε πολύ καθώς ο David Potter έφυγε από τη μπάντα, αλλά δυστυχώς με τον αντικαταστάτη του, Rob Kendrick, ηχογράφησαν μόνο το ζωντανό δίσκο (με το "ποιον θυμίζει άραγε" εξώφυλλο) Fighting Back (1986), πριν διαλυθούν.

Το 1988 ο Lee Payne ξεκίνησε πάλι από την αρχή με το όνομα Cloven Hoof και εντελώς νέα σύνθεση για μια νέα, πολύ δημιουργική, αλλά σύντομη, περίοδο. Οι δίσκοι Dominator (1988) και A Sultan's Ransom (1989) που κυκλοφόρησε με τους Russ North (φωνητικά), Andy Wood (κιθάρες) και Jon Brown (τύμπανα) είναι πολύ καλοί, αλλά λόγω προβλημάτων με το συμβόλαιο η μπάντα διαλύθηκε οριστικά, και το όνομα Cloven Hoof θα ανήκε μόνο στο μύθο για πάνω από δεκαετία.


Μια νέα προσπάθεια για μια πολυπόθητη επαναδραστηριοποίηση των Cloven Hoof άρχισε το 2001 όταν ο Lee Payne επικοινώνησε ξανά με τον Andy Wood, αλλά δυστυχώς κανένα από τα παλαιότερα μέλη δεν έδειξε ενδιαφέρον. Έτσι ο Lee Payne, στην ουσία μόνος, με την συνδρομή κάποιων session μουσικών στο στούντιο, ηχογράφησε και κυκλοφόρησε το 2006 το πολύ καλό Eye of the Sun, το οποίο είχε φυσικά θερμή υποδοχή.

Την επιτυχία της κυκλοφορίας ακολούθησε η επιστροφή του Russ North στη μπάντα, όπως αργότερα και του Jon Brown. Οι καινούριοι Cloven Hoof συμπληρώθηκαν με τους κιθαρίστες Mick Powell (ο οποίος θα ήταν παραλίγο με την μπάντα και στις αρχές των 80s) και Ben Read. Κυκλοφόρησαν μια συλλογή με επανηχογραφήσεις κλασικών κομματιών με τίτλο The Definitive Part One (2008).

Μέχρι την κυκλοφορία του Throne of Damnation (2010), ο North είχε πάλι φύγει και ο δίσκος ηχογραφήθηκε με τον Matt Moreton. Κυκλόφόρησε παράλληλα και ένα DVD με τίτλο A Sultan's Ransom - Video Archive το οποίο περιείχε μια εμφάνιση από το 1989, μαζί με κάποια μουσικά βίντεο. Παίζοντας το ρόλο του παλινδρομικού, ο North επανήλθε, για να ξαναφύγει και να ξανάρθει, μέχρι που ξαναέφυγε (οριστικά;) τον Ιούλιο του 2012.

Όπως και να χει όμως η τωρινή κατάσταση της μπάντας με τα προβλήματα στο line-up και τις διάφορες μαλακίες που έχουν ακουστεί τελευταία σε (anti)social media μετά από σχετικά με πρόσφατες εμφανίσεις, η παρουσία και οι δημιουργίες τους είναι μέρος της Legacy, ας πούμε, του κλασικού heavy metal.

Δισκογραφία
  • 1982 - Demo
  • 1982 - The Opening Ritual EP
  • 1984 - Cloven Hoof LP
  • 1986 - Fighting Back (Live)
  • 1988 - Dominator LP
  • 1989 - A Sultan's Ransom LP
  • 2010 - Throne of Damnation EP

Rock Star

Posted by universechild On Nov 17, 2012 0 comments


Μια ενδιαφέρουσα τοποθεσία του ίντερνετ, για όποιον θέλει να χαζέψει με τις ώρες, είναι το tvtropes.org, μια αντι-εγκυκλοπαίδεια με αρκετά χαλαρό και διασκεδαστικό τρόπο γραφής που ασχολείται με τα tropes σε ολόκληρο το φάσμα της τέχνης και της ψυχαγωγίας. Ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός καθώς η "TV" είναι μόνο ένα μικρό μέρος του site. Η ρίζα της λέξης trope είναι προφανής στην ελληνική "τρόπος", και μπορείς να πεις πως τα λεγόμενα tropes είναι τόσο οι διάφοροι "τρόποι" με τους οποίους δημιουργούνται τα έργα (από λογοτεχνία μέχρι κινηματογράφο και μουσική), όσο και οι "τρόποι" με τους οποίους τα αντιλαμβάνονται οι παραλήπτες τους (δηλαδή εμείς). Η χρήση της λέξης είναι μερικές φορές συγγενική με το "κλισέ", αλλά τα tropes δεν είναι κλισέ. Μπορείς να πεις πως τα κλισέ είναι υπερ-χρησιμοποιημένα, αποδομημένα και κουρασμένα tropes.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα tropes λοιπόν είναι το "Misaimed Fandom". Όλοι "πιάνουμε" τι σημαίνει, αλλά δύσκολο να μεταφραστεί ακριβώς στα ελληνικά. Misaimed Fandom είναι π.χ. να πάρεις τη μπάντα Spinal Tap στα σοβαρά.

Misaimed Fandom είναι ως ένα βαθμό και η συμπάθεια των rockers για το Rock Star, μια από τις πιο αντι-rock ταινίες της τελευταίας δεκαετίας (πέρασαν κιόλας 10 χρόνια;), και η οποία μάλιστα κυκλοφόρησε μόλις είχε περάσει η "μαύρη" για το heavy metal περίοδος των 90s, όπου η μουσική αυτή ήταν σε σχεδόν καθεστώς εξορίας και η λέξη "heavy metal" στα mainstream ακροατήρια συμπυκνωνόταν τους Metallica, στους groovy και rap ρυθμούς με συνοδεία από παραμορφωμένες κιθάρες, και στο industrial.

Το κύμα του grunge στις αρχές της δεκαετίας εκείνης άγγιξε ακόμη και τα μεγαθήρια που γέμιζαν γήπεδα - κάποιοι διαλύθηκαν, άλλοι προσπάθησαν να "ωριμάσουν" (αγαπημένη έκφραση τότε) και να παίξουν industrial ή soft rock, και άλλοι έγιναν σκιές του εαυτού τους με σημαντικές αποχωρήσεις μελών και "πεσμένα" γκάζια. Ας μη παραλείψουμε και τους αμέτρητους "μικρομεσαίους" που δεν άντεξαν τον όλεθρο από το Seattle - άλλοι διαλύθηκαν, άλλοι επέμεναν σταθερά σε ένα καθαρά underground ή σχεδόν "συνοικιακό" επίπεδο, άλλοι έγιναν cult.

Όπως αποδείχτηκε, το blitzkrieg του Seattle ήταν ίσως ένα αναγκαίο reality check για το metal, όπου αρκετοί από τους πιο εμπορικούς "αντιπροσώπους" του είχαν ξεχάσει το τρίτο σκέλος του "Sex drugs & rock'n'roll" και είχαν ξεπεράσει τα όρια της υπερβολής. Η μουσική αυτή όμως, παρά τα χτυπήματα, δεν πέθανε ποτέ και συνέχισε να εμπλουτίζεται και να μεταλ-άσσεται, χωρίς όμως να ξεχνά τις ρίζες και τον κλασικό ήχο της. Όπως κάθε τι κλασικό, παραμένει επίκαιρο για όσους είναι έτοιμοι να το γνωρίσουν και να το ανακαλύψουν και "it ages like wine" όπως λένε. Αυτό που θα πούμε είναι πολύ κλισέ, αλλά το βλέπεις όταν βλέπεις συνέχεια πολύ νεαρούς να δημιουργούν μπάντες με ήχο NWOBHM ή thrash "παλιάς σχολής", ή άτομα που δεν είχαν γεννηθεί όταν οι Sabbath έκαναν reunion με τον Dio να ψάχνουν να βρουν τα βινύλια. Ναι, τα βινύλια.

Ξεφύγαμε και κοντεύουμε να γράψουμε έναν πανηγυρικό, αλλά είμαστε ακόμη στο θέμα. Ο τίτλος είναι "Rock Star" και λέγαμε για misaimed fandom. Το Rock Star είναι γεμάτο με πράγματα που δεν μπορεί να μη λατρέψει κάποιος. Κατ'αρχήν, τι λένε τα τραγούδια των Steel Dragon; Γαμάνε, άσχετα αν δεν τραγουδάει στην πραγματικότητα ο Mark Wahlberg. Τι λέει η σύνθεση της φανταστικής αυτής "μπάντας"; Όταν έχεις τον πολύ Zakk Wylde στην κιθάρα, τον γιο του John Bonham, Jason, στα τύμπανα και τον Jeff Pilson των Dokken και των Foreigner στο μπάσο, περισσότερες εγγυήσεις αυθεντικότητας δεν χρειάζονται. Συμπληρώνονται από καλούς ηθοποιούς όπως ο Dominic West (The Wire, 300, Punisher: War Zone) στο ρόλο του βασικού κιθαρίστα, τον οποίο επιτέλους ακούμε λίγο με την μητρική του, μεταλλάδικη προφορά (δεν νομίζω να χρειάζεται εξήγηση το "μεταλλάδικη προφορά"). Η περούκα δε που φοράει τον κάνει να μοιάζει με τον Λουδοβίκο Νο. 14, κάτι που χαρακτηρίζει την κόμμωση αρκετών "hair metallers" των 80s.

Όπως είναι γνωστό, το βασικό σενάριο είναι εμνευσμένο από την ιστορία του Tim "Ripper" Owens, ο οποίος έγινε τραγουδιστής των Judas Priest προτού η μπάντα κάνει το reunion με τον Rob Halford. Ο Mark Wahlberg υποδύεται τον Chris Cole, ένα νεαρό μεταλλά που τη μέρα δουλεύει σε φωτοτυπάδικο και τα βράδια παίζει στους Blood Pollution, οι οποίοι είναι tribute μπάντα στο απόλυτο είδωλο του, τους Steel Dragon (μια επινοημένη για τη ταινία μπάντα η οποία βασίζεται στους Steel Heart). Είναι προφανές πως το όνειρο της ζωής του είναι να τραγουδήσει στους Steel Dragon, κάτι αναπόφευκτο με βάση τους νόμους του χολιγουντιανού σύμπαντος, όπως αναπόφευκτο επίσης και το ότι μετά από το όνειρο θα ξυπνήσει με hangover και θα επιστρέψει με δική του επιλογή ξανά εκεί από όπου ξεκίνησε, έχοντας όμως γίνει "ωριμότερος" και "σοφότερος". Το κλασικό ταξίδι του ήρωα δηλαδή, απλά στο τέλος ο ήρωας εγκαταλείπει το metal, κοντύνει το μαλλί, φοράει καρό και παίζει grunge.

Βέβαια, αυτό είναι μια καθαρά προσωπική ανάγνωση της ταινίας που ενδεχομένως δεν υπήρχε καθόλου στις προθέσεις των κινηματογραφιστών. Άλλωστε, στον αληθινό κόσμο, αρκετοί άνθρωποι όταν φτάσουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία, άλλοι στα 18, στα 20 ή στα 25 έρχονται σε "βίαιη" ρήξη με το παρελθόν τους. Η ρήξη αυτή πολλές φορές αποδεικνύεται προσωρινή, καθώς έρχονται μετά από χρόνια να το ανακαλύψουν και να το αγαπήσουν ξανά εκ νέου με μια πιο ώριμη, ενήλικη ματιά, και να εντάξουν ξανά ένα κομμάτι του στο παρόν τους. 

Βέβαια κάποιοι φεύγουν και δεν κοιτάζουν ποτέ πίσω (θεωρώντας πως το να κοιτάξεις πίσω είναι πισωγύρισμα), αυτοί όμως αποδεικνύουν πως είναι αληθινή η άποψη πως "το metal είναι και καταφύγιο των λάκηδων", και πως η προσωρινή σχέση τους με τη μουσική αυτή ήταν περισσότερο ορμονική παρά ουσιαστική.

 

Όπως είπαμε η ταινία έχει πολλά να λατρέψεις. Η ταινία είναι γεμάτη με αναφορές σε αληθινά rock συμβάντα ή μύθους (τα πιο προφανή: ο "διάολος" των Iron Maiden, η τηλεόραση που πέφτει από το παράθυρο κτλ) και φαίνεται πως στη συγγραφή του σεναρίου συμμετείχαν κάποιοι που "τα ξέρουν". Η μπάντα είναι μεν μυθοπλαστική επινόηση, δηλαδή "ψεύτικη", αλλά οι μουσικοί στη σύνθεσή της και τα κομμάτια της μόνο ψεύτικα δεν είναι, και το soundtrack πολύ δυνατό.

Αλλά, για τους λόγους που αναφέραμε, είναι δύσκολο και να μην κρατήσεις τη ταινία και το "μήνυμα" της, τουλάχιστον όπως το αντιλήφθηκα, σε "απόσταση χεριού". Το Spinal Tap ήταν μια κωμωδία που αγαπούσε το rock, το Rock Star είναι δραματική ταινία που δεν ξέρει αν πρέπει να το αγαπάει ή όχι.

Chateaux

Posted by universechild On Nov 9, 2012 1 comments


Ο κυριότερος λόγος που οι Chateaux είναι γνωστοί, μέσα στο πλήθος των συγκροτημάτων του NWOBHM που είχαν σύντομη καριέρα, είναι πως ήταν από τις πρώτες μπάντες του Steve Grimmett, πριν γίνει αργότερα γνωστός με τους Grim Reaper. Πέρα από αυτό όμως, οι δίσκοι τους είναι αξιόλογοι και αξίζουν μια εξερεύνηση.

Δημιουργήθηκαν το 1981 με το όνομα Stealer από τους Tim Broughton (κιθάρες), Alex Houston (μπάσο) και Andre Baylis (τύμπανα) αλλά προφανώς υπήρχε κάποια συνωνυμία και αναγκάστηκαν να το αλλάξουν όταν μια από τις ανεξάρτητες εταιρίες που κινούνταν τότε στο χώρο του metal, η Ebony Records, τους επέλεξε για ένα compilation με πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες. Έτσι η πρώτη δισκογραφική τους παρουσία με το Young Blood στη συλλογή Metal Maineaxe (1982) ήταν ως Chateaux. Τώρα βέβαια πως από Stealer κατέληξαν στη γαλλική λέξη για το κάστρο/έπαυλη, μόνο αυτοί το γνωρίζουν.

Αρχικά χρέη τραγουδιστή είχε αναλάβει ο μπασίστας Alex Houston, και με τη δική του φωνή εμφανίστηκαν στο πρώτο τους single Young Blood / Fight to the Last 7", το οποίο έτυχε θετικών κριτικών από την βίβλο του rock της εποχής, το περιοδικό Kerrang.

Τα πράγματα έδειξαν να πηγαίνουν ακόμα καλύτερα όταν ένα χρόνο αργότερα στο full-length ντεμπούτο τους συμμετείχε μια από τις καλύτερες φωνές του Βρεταννικού μέταλλου της εποχής, ο Steve Grimmett (ο οποίος βέβαια από τότε ήταν παράλληλα τραγουδιστής και στους Grim Reaper). Το Chained and Desperate (1983) είναι αντικειμενικά ένας από τους πιο δυνατούς πρώτους δίσκους του είδους και έκανε αρκετούς τότε να πιστέψουν πως η μπάντα ήταν έτοιμη να κοιτάξει κατάματα αρκετά πιο φτασμένα ονόματα της εποχής, όπως τους Saxon. Για κάποια όμως αδιευκρίνιστα (και ίσως αψυχολόγητα) αίτια οι Chateaux επέμεναν πως η συμμετοχή του Grimmett ήταν guest, τη στιγμή που η φωνή του ήταν βασικός λόγος που πολλοί πρόσεξαν το άλμπουμ, και επίσης σημειωτέον, ήταν επίσης το ντεμπούτο του Grimmet σε δίσκο (οι Grim Reaper δεν είχαν βγάλει ακόμα full length). Από την άλλη, κάποιοι μεταγενέστεροι connoiseurs του NWOBHM επιμένουν πως η συμβολή του Grimmet στο δίσκο όχι μόνο δεν ήταν guest ή εξαντλούνταν στα φωνητικά, αλλά έφτανε μέχρι το στούντιο και ήταν καταλυτική στο τελικό αποτέλεσμα. Γεγονός είναι πως παραμένει ο καλύτερος δίσκος τους.


Δεν είναι ποτέ καλό σημάδι όταν στο διάστημα από τον πρώτο μέχρι τον δεύτερο δίσκο έχει μείνει μόνο ένα μέλος από την αρχική σύνθεση μιας μπάντας (με εξαίρεση συγκροτήματα που είναι ουσιαστικά προσωπικό project ενός μουσικού), και αυτό ακριβώς συνέβη και με τους Chateaux. Ο μόνος που έμεινε ήταν ο Broughton, ο οποίος επίσης δήλωνε πως το Chained and Desperate δεν ήταν αντιπροσωπευτικό αυτού που ο ίδιος θεωρούσε ως μουσική κατεύθυνση των Chateaux. Αλλαγή ύφους, αλλαγή αισθητικής (δες τα εξώφυλλα) και το Fire Power (1984), το οποίο ηχογραφήθηκε με τους Krys Mason (μπάσο, φωνητικά) και Chris Dadson (τύμπανα), είχε λίγη σχέση με το πρώτο άλμπουμ. Η υποδοχή από τους κριτικούς δεν ήταν εξίσου καλή, αυτό όμως πρέπει να είχε πιο πολύ σχέση με την διαφορετικότητα του και κάποιες αναπόφευκτες συγκρίσεις με το άψογο ντεμπούτο (μιλάμε στην ουσία για άλλη μπάντα) παρά με την ποιότητα του σαν δίσκο. Επίσης, πολύ απλά, ο Mason δεν είναι Grimmett.

Το Highly Strung (1985) συνέχιζε σε παρόμοιο ύφος, αλλά έμελλε να είναι ο τελευταίος τους δίσκος. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι η μπάντα δυστυχώς δεν κατάφερε να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει κάθε metal μπάντα που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να κερδίσει ακροατές: περιοδείες. Λίγο μετά διαλύθηκαν.

Το 2003 κυκλοφόρησε μια ανθολογία που περιελάμβανε όλο το γνωστό υλικό τους, δηλ. το 7" ντεμπούτο τους και τους τρεις δίσκους τους, και είναι η μόνη κυκλοφορία που χρειάζεται όποιος θέλει τους δίσκους τους χωρίς να είναι συλλέκτης αυθεντικών βινυλίων.

Δισκογραφία
  • 1981 - Young Blood / Fight to the Last 7"
  • 1982 - Chained and Desperate LP
  • 1984 - Fire Power LP
  • 1985 - Highly Strung LP
  • 2003 - Fight to the Last: Anthology (2-CD)

Vardis

Posted by universechild On Nov 3, 2012 5 comments


Πάμε λίγο (ξανά) στα προσφιλή, αλλά ποτέ τόσο γνώριμα όσο θα θέλαμε, λημέρια του NWOBHM (τα οποία θα είναι για πάντα χρυσωρυχείο) και στους Vardis.

Δημιουργήθηκαν το 1977 από τον Steve Zodiac (κιθάρα, φωνή) στο Wakefield του δυτικού Yorkshire μαζί με τους Alan Selway (μπάσο) και Gary Pearson (τύμπανα), και αρχικά λεγόταν Quo Vardis (από το Quo Vadis, όσοι έχουν διαβάσει Αστερίξ ξέρουν τι σημαίνει!) Στην πορεία στη θέση του μπάσου ο Selway αντικαταστάθηκε από τον Terry Horbury (Dirty Tricks).

Η μπάντα, έχοντας στο μεταξύ συντομέυσει το όνομά της σε Vardis, άρχισε να χτίζει τον μύθο της με πολύ ενεργητικά live (σύμφωνα με όσους τους έχουν δει, ο Zodiac ήταν γεννημένος performer), αλλά και με τον πρωτότυπο ήχο τους που συνδύαζε την αγάπη τους για το Rock n' Roll, το Glam Rock των 70s και το Heavy Metal. Ονόματα όπως οι Alice Cooper, T-Rex, The Faces, Chuck Berry και Hawkwind συνυπήρχαν στις επιρροές τους.

Το 1979 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο EP τους με τίτλο 100 MPH, το οποίο είχε την πρωτοτυπία πως αποτελούνταν αποκλειστικά από ζωντανές ηχογραφήσεις ("Χωρίς Overdubs!" διαφήμιζε και το εξώφυλλο). Λίγο αργότερα, το 1980, το κυκλοφόρησαν ως full-length με ακριβώς τον ίδιο τίτλο και περιεχόμενο, μαζί με κάποια single που είχαν κυκλοφορήσει στο μεσοδιάστημα, τα If I Were King και Let's Go. Ο δίσκος θεωρείται από τα καλύτερα ντεμπούτα εκείνης της εποχής, και η αναγνώριση που έτυχε από την τότε σκηνή έβαλε τη μπάντα μαζί με ονόματα όπως Motorhead, Riot και Ozzy Osbourne στο Heavy Metal Holocaust φεστιβάλ το 1981.

Το εξίσου δυνατό The World's Insane (1981) είχε την πρωτοτυπία πως περιείχε ήχους από αυθεντικές γκαϊντες (στο Police Patrol), πολλά-πολλά χρόνια πριν το κάνουν οι Grave Digger στο Tunes of War, όπως και μια πολύ καλή διασκευή στο Silver Machine των Hawkwind.


Τελευταίες κυκλοφορίες της σχετικά σύντομης πορείας τους ήταν το Quo Vardis (1982), The Lion's Share (1983) και Vigilante (1986). Η μπάντα διαλύθηκε οριστικά στα μέσα των 80s λόγω εντάσεων, κατα τα λεγόμενα, του Steve Zodiac με την μουσική βιομηχανία (γνωρίζοντας πόσο μαλάκες ήταν πάντα οι τελευταίοι, ποιος να είχε δίκιο άραγε). Παρά της "cult" όμως φύσης τους, καθώς οι Vardis παραμένουν μπάντα για σχετικά λίγους, ο μύθος τους δεν έσβησε ποτέ και θεωρούνται από τις πιο επιδραστικές μπάντες της εποχής.  Δεν μπορείς να μη σκεφτείς πως μια ακόμη μπάντα σταμάτησε, χωρίς να έχει φτάσει σχεδόν στη μέση όσων θα μπορούσε να κάνει.

Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει μόνο δύο compilation CD που περιέχουν αρκετό από το υλικό τους (The Best of Vardis - 1997 και The World's Gone Mad: Best of Vardis - 2002).

Μετά την διάλυση της μπάντας ο Steve Zodiac άφησε τη σκηνή πίσω του και ασχολήθηκε ως επαγγελματίας ήχου με την παραγωγή και το θέατρο.

Δισκογραφία (αποσπασματική, μόνο full length)
  • 1979 - 100 M.P.H. EP
  • 1980 - 100 M.P.H. LP
  • 1981 - The World's Insane LP
  • 1982 - Quo Vardis LP
  • 1983 - The Lion's Share
  • 1986 - Vigilante EP
  • 1997 - The Best of Quo Vardis CD
  • 2002 - The World's Gone Mad: The Best of Quo Vardis CD

Shok Paris

Posted by universechild On Oct 30, 2012 3 comments


Αληθινά obscure, τόσο obscure που δεν υπάρχουν καν στην wikipedia, αλλά και κρυμμένο διαμάντι από τα βάθη των 80s, οι σχετικά πρόφατα επανενωμένοι Shok Paris από το Cleveland του Ohio.

Δημιουργήθηκαν το 1982 (όλα τα ωραία εκείνη τη χρονιά ρε;) και λίγο αργότερα με την προσθήκη του Vic Hix στη φωνή ηχογράφησαν (μέσα σε δύο μόλις μήνες) το αλήτικο και τσαμπουκαλεμένο Go For The Throat (1983). Το 1987 κυκλοφόρησαν τον πιο χαρακτηριστικό και θεωρούμενο ως καλύτερο δίσκο τους, το Steel and Starlight, το οποίο και τους έκανε γνωστούς σε ευρύτερο κοινό και στις εταιρίες. Με το Concrete Killers (1989) έφτασαν μέχρι και να έχουν ένα δικό τους βίντεο στο youtube των 80s, το MTV, με το The Heat and the Fire. Δυστυχώς όμως τους πήρε η μπάλα με το "ξεκαθάρισμα" που έγινε εκείνη την εποχή σε ότι αφορά το metal και η μπάντα διαλύθηκε.



Ενδιαφέρον παρουσιάζει βέβαια και η εκτός Shok Paris παρουσία κάποιων από τα μέλη, όπως οι Aftershock του Vic Hix και οι Zone Eleven του Ken Erb.

Τα ιδρυτικά μέλη που έχουν απομείνει στην σημερινή, επανενωμένη, μορφή της μπάντας είναι ο κιθαρίστας Ken Erb και ο τραγουδιστής Vic Hix. Οι Eric Marderwalk (κιθάρες) και Kel Berkshire (μπάσο) αντικαταστάθηκαν από τους John Korzekwa και Ed Stephens ενώ στη θέση του πρώτου drummer, Bill Sabo, ο οποίος απεβίωσε το 2007, είναι ο Bill Sabo.

Σαν χιουμοριστική νότα, σύμφωνα με το rockoverdose.gr, όσο οι ακροατές ενθουσιάστηκαν με την εμφάνιση τους στο Up The Hammers, τόσο η μπάντα ενθουσιάστηκε με τις Ελληνίδες και το γεγονός ότι φορούν μαύρες μπότες (ε αν κρίνουν από κοινό μεταλλάδων, τι θα φορούσαν!)


Επίσημες Κυκλοφορίες
  • 1984 - Go for the Throat
  • 1987 - Steel and Starlight
  • 1989 - Concrete Killers
  • 2004 - Z-Rock: Live in Dallas 1984


Pictures on the Wall

Posted by universechild On 2 comments


Περίπου αυτή η εποχή του χρόνου δεν ειναι που πατάει κάποιος το κουμπί reset; Φθινόπωρο. Οκτώβριος, μια μέρα πριν μπει ο Νοέμβριος. Περίπου ένα χρόνο πριν πατήσαμε κι εμείς το reset σε αυτό εδώ το blog.

Κοιτάζοντας το ιστορικό, αν κάποιος έχει την περιέργεια να το κάνει αυτό, θα διαπιστώσει μια "σχιζοφρένεια". Η αφετηρία έγινε στην αλλαγή του χρόνου μεταξύ 2008 και 2009, με Glam, και παρά τα κενά στη δραστηριότητα, οι glam εμμονές παρέμειναν. Παρεξηγημένο είδος το εμπορικό metal της δεκαετίας του '80, για κάποιους σκληροπυρηνικούς είναι ακόμα και "βρισιά", αλλά κάθε ήχος του κουβαλούσε το συναίσθημα μιας δεκαετίας στην οποία γεννηθήκαμε, αλλά είμασταν πολύ μικροί για να ζήσουμε. Τα τραγούδια και τα βίντεο της εποχής εκείνης ειναι κυριολεκτικά μηχανές του χρόνου. Είχε και πολύ διαφορετική εμφάνιση η σελίδα τότε.

Μετά, και για μεγάλο διάστημα, μια οριζόντια γραμμή. Επιστροφή το Σεπτέμβριο του 2011. Tribute σε ονόματα που ανήκουν πιο κοντά στον κλασικό, λεγόμενο παραδοσιακό ήχο και "θεματικά αφιερώματα". Σε κανένα άλλο είδος μουσικής όσο το metal δεν μετράει η θεματολογία, όπως και σε κανένα άλλο (πέρα από την ορχηστρική, κλασική που αποτελεί ένα από τα θεμέλια του) η εικόνα και ήχος δεν είναι τόσο αλληλένδετα. Όταν ακούσεις (αθελα σου, π.χ. στο λεωφορείο) για νιοστή φορά καψουροτράγουδο, είτε τουρκικών (λαϊκοποπ) είτε αμερικανικών (σκέτο ποπ) επιρροών, θυμάσαι γι' ακόμη μια φορά που θέλεις να βρίσκεσαι. Βασικά η κουλτούρα του σκυλάδικου (το soundtrack της αρπαχτής) σου θυμίζει και τα αίτια για την πορεία που πήρε η χώρα, γιατί η τέχνη και ο πολιτισμός είναι καθρέφτες του ήθους, αλλά τέτοιες πληγές κανένας δεν θέλει να ξύσει.

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός... Τότε, πριν ένα περίπου χρόνο, αποφασίσαμε να το δούμε πιο "σοβαρά", τονίζοντας βέβαια τα εισαγωγικά καθώς για πολλούς αυτή η λέξη είναι ίσως αταίριαστη με κάτι που δεν προσφέρει χρηματικό κέρδος.. Αλλά θα μου πεις, δεν είναι η αγάπη "σοβαρή" υπόθεση; Αν νοιώθεις κέρδος στη ψυχή σου, δεν ήταν "σοβαρό" αυτό που έκανες;

Μερικές φορές σκέφτομαι πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σ'αυτή τη ζωή, δεν ήταν τυχαίο πως κάποιοι δίσκοι που επαν-ανακάλυψα στα τέλη του 2011 μου έδωσαν το έναυσμα να συνεχίσουμε, και πως κάτι παρόμοιο συνέβη και τώρα. Μεγάλη λέξη, ειδικά για κάτι μικρό με "αντικειμενικούς" όρους, αλλά νοιώθεις σχεδόν destiny.

Εδώ πρέπει να ευχαριστήσουμε όσους μας στήριξαν. Χωρίς πολλά λόγια, αλλά με πολλή ουσία...
 

Συνεχίζουμε...


VIDEOS AND THEIR BLOCK

Posted by universechild On Jul 13, 2012 0 comments






Αυτό είναι ένα από τα βίντεο που αγαπάμε, όχι επειδή είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά λόγω της στιγμής που δημιουργήθηκε και "μοιράστηκε". Η καλύτερη φίλη μου, με την οποία μοιραζόμαστε όχι μόνο το blog, αλλά και αγάπη για τις ιστορίες του Howard και τον Κόναν, ενθουσιάστηκε, και ακόμα και το συγκρότημα μας έκανε τη τιμή να βάλει στο site τους. Όσοι το είδαν, γούσταραν, και έγραψαν σχόλιο: ευχαριστούμε.



Ναι, δεν φαίνεται το βίντεο. Είναι το Conan Saga των Αυστραλών Knightmare.


ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ


WHAT THE FUCK


Δεν είναι σπουδαίο πράγμα τα βίντεο αυτά - πολλοί fan φτιάχνουν καλοφτιαγμένα αποτελέσματα. Το "δέσιμο" της κινούμενης εικόνας (από προϋπάρχουσες ταινίες) με τον ήχο θέλει και αυτό την "τέχνη" του, αλλά είναι στην ουσία "fan art" - κάτι που φτιάχνεται με όπλο την αγάπη και σκοπό το "ηθικό" κέρδος: το να αρέσει σε εσένα τον ίδιο και σε φίλους, όπως και σε ανθρώπους online που τους αρέσει η μουσική αυτή. Με ένα καλό σχόλιο και ένα χαμόγελο "πληρώνονται" αυτά.




Εννοείται πως δεν βγάζεις λεφτά στην πλάτη της Universal, της Warner, ή των δισκογραφικών που κυκλοφόρησαν τη μουσική. Ειδικά αν σκεφτείς ότι συνήθως είσαι τυχερός αν ένα τέτοιο fan art έχει 1.000 views σε μερικούς μήνες (τα "κανονικά" βίντεο μετράνε χιλιάδες ανά μέρα). Από την άλλη, τόσο το τραγούδι όσο και η ταινία που συνοδεύει "κυκλοφορούν" περισσότερο. Δωρεάν διαφήμιση από πορωμένους fan. Κακό είναι;


Η προειδοποίηση δεν είναι, χμ... big fucking deal. Συμβαίνει συχνά. Η παγκόσμια απαγόρευση όμως, worldwide block?



(Υπάρχει βέβαια και το Daily Motion)


Γιατί γίνονται αυτές οι αψυχολόγητες απαγορεύσεις;

Οι Knightmare έκαναν τιμή που έγραψαν αυτή τη κομματάρα για τη ταινία, και δεν χρειάζεται καν να αναφερθεί πως ένας fan που κάθεται να φτιάξει βίντεο το κάνει από respect τόσο κυρίως στο δημιουργό της μουσικής, όσο και στις εικόνες που επιλέγει.

ΓΙΑΤΙ λοιπόν;

(Υ.Γ. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως νοιώσαμε απίστευτα μεγάλη τιμή και όταν ένα πολύ σημαντικό όνομα του Ελληνικού metal έτυχε να δει και να "μοιράσει" κάποιο από τα άλλα βίντεο μας, αρκετό καιρό πριν (κάνουμε τη γενική αυτή αναφορά επειδή δεν ξέρουμε αν θα ήθελε να αναφερθεί - ειλικρινά). Ένας μύθος της ελληνικής σκηνής ένευσε προς κάποια παιδιά που παίζουν - τον ευχαριστούμε από την ψυχή μας.)

Cold Winter Night

Posted by universechild On May 28, 2012 0 comments

Αγαπάμε όλα τα είδη hard'n heavy αρκεί να βγαίνουν από την ψυχή, και αρχίσαμε το blog αυτό γράφοντας για Ratt και Cinderella. Ίσως κάποιοι σκληροπυρηνικοί βρίζουν με αυτόν τον ήχο.. Είναι αλήθεια πως ήταν μπάντες εμπορικές, οι οποίες έδιναν μεγάλη έμφαση στο image, αλλά από την άλλη, ο ήχος τους είναι πραγματική μουσική με ψυχή, πολύ πιο γνήσια σε σύγκριση με τα πλαστικοποιημένα προϊόντα που περνιούνται για εμπορική μουσική σήμερα.

Ετοιμάζαμε να γράψουμε κάτι πιο λεπτομερές για ένα θέμα που ίσως ενδιέφερε κάποιους, αλλά πρέπει να περιμένει. Προς το παρόν, ας επιστρέψουμε στην αφετηρία, και ας ακούσουμε ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια, γιατί όταν θέλεις να ακούσεις κάτι σε μεταμεσονύκτιες ώρες και δεν εισαι σε φάση για κάτι βαρύ όσο το Doom, υπάρχει μόνο μια εναπομείνουσα επιλογή: κάτι βουτηγμένο στα Blues.
 
 

LIVE REPORT: 11 May 2012 (Convixion - Deceptor - Mentally Defiled - Endless Recovery - Sacral Rage)

Posted by universechild On May 14, 2012 0 comments




Παρασκευη 11 Μαιου, σωτηριον ετος 2012...

Κανονίζεις εδώ και καιρό να πας στο συγκεκριμένο live και το σύμπαν ξεκινά από τις πρώτες πρωινές ώρες να συνωμοτεί εναντίον σου...Ξεχνάς τον παράγοντα X αλλά δυστυχώς δεν σε ξεχνάει αυτός!!!!

Το καντήλι πέφτει σύννεφο και αντί να σε φωνάζουν με το όνομα σου σε λένε "Μισό Κιλό Λεμόνια", μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς να εμποδίσεις την ξινίλα που σε χαρακτηρίζει κάτι τέτοιες στιγμές, ίσως επειδή ΞΕΡΕΙΣ πως τελικά όλο και κάτι θα σκάσει και θα σου πάνε όλα σκατά!

Κι όμως, δεν πτοήθηκα, ήταν μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου. Ένα δώρο που είχα ανάγκη από καιρό.

Τι κι αν στην αρχή είχα κανονίσει να πάω στο live με παρέα 5 ατόμων αλλά τελικά ο καθένας δεν ήρθε για τους δικούς του λόγους; Τώρα για να μην φανώ πάλι ξινή...Αν ήταν για το οικονομικό, τότε σας αξίζει από μια ροχάλα στον καθένα!

5 ευρώ ήταν η είσοδος!!! Τα 20 πως τα έχετε και τα δίνετε στις βιζιτουδες και χωρίς προφύλαξη;;;;
Εντάξει.. την γκρίνια θα την σταματήσω προσωρινώς, αλλά θα την συνεχίσω αργότερα!!!!

Η επίσημη ανακοίνωση ήταν πως το live θα ξεκινούσε στις 19:30 (20:00 θα ξεκινούσαν οι SACRAL RAGE) κι εγώ βρισκόμουν ακόμη στην δουλειά, έχοντας σαν μεγαλύτερο εχθρό μου τον ίδιο τον χρόνο..

Κατόρθωσα να φτάσω με την καλή μου φίλη Δέσποινα - η οποία και τράβηξε όσες φωτογραφίες μπορούσε φορώντας την φωσφόριζε πράσινη μπλούζα που έλαμπε μέσα στα black lights του 7sins club, και η οποία έκανε τα βλέμματα των απανταχού σκληροπυρηνικών μεταλλάδων να την κοιτούν με μισό μάτι - κατά τις 10 παρά το βράδι, με τα νεύρα κουρέλια, με την κλασσική μου γκρίνια, μόνο και μόνο επειδή έχασα την μισή συναυλία!!!!

Τα συγκροτήματα που δεν πρόλαβα να χαρώ, ήταν οι Sacral Rage που προανέφερα, οι Mentally Defiled και οι Endless Recovery, μια παρέα από πιτσιρίκια τα οποία έπαιξαν κυρίως διασκευές. Δεν ήταν καθόλου άσχημοι κρίνοντας από τα διάφορα videos που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, και έβρισα τόσο τη τύχη μου που δεν μπόρεσα να πάω νωρίτερα λόγω δουλειάς, όσο και αυτούς που σχεδόν εθιμικά σνομπάρουν τα support και φροντίζουν να έρθουν μόνο στους headliners.

Οι Sacral Rage έκαναν δυνατό ξεκίνημα με δικά τους κομμάτια (Return of the Dead και Master of a Darker Light), εμπλουτίζοντας το setlist και με ορισμένες διασκευές (Mind Over Metal από Raven). Συνολικά έπαιξαν 7 κομμάτια, με συμμετοχή του Νίκου Παπακώστα στο κλείσιμο με τη διασκευή Long Live the Proud των Exciter (ο οποίος δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει πως η νεαρή μπάντα πετυχε αυτό το αποτέλεσμα με λιγότερο από μισό χρόνο δουλειάς). Κρίνοντας τόσο από το υλικό τους όσο και την παρουσία τους, είναι ένα ακόμη υποσχόμενο όνομα του Ελληνικού undeground (σημ: ευχαριστώ το μέλος των Sacral Rage για το σχόλιο και τις διορθώσεις - ένα μυαλό έχει κανείς, ήταν αναμενόμενο να γίνει λάθος στους τίτλους δύο από των κομματιών που έπαιξαν!)

Αρκετά δυνατοί και οι Endless Recovery. Αφιέρωσαν βέβαια το μισό setlist σε διασκευές (Bathory - Ripper, Slayer - Black Magic, Sodom - Sodomy and Lust) και σε τρία μόλις δικά τους (Cannibal Corpse, Power of Hate, Liar Priest). Πιτσιρικάδες με πάθος, αλλά παιδιά, μια μπάντα αναδεικνύεται με το δικό της υλικό! (και αυτό το λέω καλοπροαίρετα).

Εμφανώς πιο έμπειροι με ύπαρξη δεκαετίας στο underground και ένα δυνατό full length στο ενεργητικό τους, οι Mentally Defiled ξεκίνησαν χωρίς πολλά πολλά με τους δυναμίτες Thrash Brigade και Forced to Obey. Συνέχισαν με ένα καινούριο από το δίσκο που ευελπιστούν να ηχογραφήσουν το καλοκαίρι (καλή τύχη, παιδιά!) και το τραγούδι-ύμνο των απανταχού "περίεργων", Retro Nerd (ένας φίλος κουβαλάει την "ετικέτα" αυτή χωρίς ντροπή, ξέρει ποιος είναι, του το αφιερώνω!) Συνέχεια με Mosh Pit Maniac και με Psychotic Paralysis (διασκευή από τους φίλους τους Mortal Threat) και κλείσιμο με Necrohooligan. Εδώ αξίζει να αναφερθεί η συνεχής επαφή με το κοινό του φιλικότατου Γιώργου "IronBeast" - μιλάμε για metal LIVE, όχι για μουσική δωματίου!

Αρκετοί ήταν εκείνοι που έκραξαν τους Endless Recovery.. αλλά δεν θα συμφωνήσω μαζί τους καθόλου. Ειδικά ο μικρούλης με το μπάσο ήταν όλα τα λεφτά!! Έχει πάθος για την μουσική, και οφείλω να ομολογήσω πως, σε ότι αφορά τις εκδηλώσεις του κοινού, έκλεψε την παράσταση μέχρι το τέλος του live... Χτυπιόταν ανελέητα στους ρυθμούς των επόμενων συγκροτημάτων, και σε μια φάση πρέπει να τον είδα να κρέμεται και από έναν προβολέα αν δεν κάνω λάθος.. Για τόσο μέγεθος (καλώς εννοούμενης) “καφρίλας” και πάθους μιλάμε που ειλικρινά του εύχομαι να συνεχίσει να είναι τόσο παθιασμένος με την μουσική αυτή, για πολλά-πολλά χρόνια.

Δεν ξέρω, ίσως γίνομαι γραφική που το ξαναλέω, αλλά όλα αυτά δεν θα γινόντουσαν χωρίς την πρωτοβουλία και διάθεση για στήριξη από τον Greg (Eat Metal) και τον Νίκο (Convixion). Και είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα να αναφέρω συνεχώς μόνο αυτούς, αλλά βρε παιδιά, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Επίσης, θα ήθελα να εκφράσω κι ένα μικρό παράπονο...Η προσέλευση του κοινού για μια ακόμη φορά ήταν απογοητευτικά μικρή, γεγονός άκρως εκνευριστικό!!!

Μην κλαίγεστε μετά πως το metal αργοπεθαίνει και τέτοιες μαλακίες, γιατί εσείς οι ίδιοι φταίτε για αυτό. Ούτε η είσοδος ήταν ακριβή (σχεδόν μισό ποτό), ούτε ο χώρος ήταν χάλια...Δικαιολογίες, ΤΕΛΟΣ!

Click to Enlarge

Η συνέχεια δόθηκε με τους Deceptor, οι οποίοι έδειξαν πραγματικό επαγγελματισμό και αρίστευσαν από κάθε άποψη (ήχος, σκηνική παρουσία, ερμηνεία).. Ο Νίκος Παπακώστας μας είχε ήδη δώσει μια πρώτη γεύση για το τι είχαμε να περιμένουμε από την συγκεκριμένη μπάντα. Πιστεύω πως όσοι ενδιαφέρθηκαν έστρωσαν τον κώλο τους χάμω και έψαξαν για “μελέτη” το υλικό της μπάντας από το Birmingham, η οποία κινείται σε καθαρά underground επίπεδο από το 2005 με δύο δυνατά demo και ένα εκρηκτικό EP στο ενεργητικό της.

Είμαι σίγουρη πως οι Deceptor έφυγαν με τόσο καλές εντυπώσεις, όσο και εμείς από αυτους.. Μιλάμε για μια απερίγραπτη heavy/speed/thrash μπαντάρα με μερικά prog στοιχειά κατά την άποψη μου.. Όποιος έχει ακούσει το Oracle Of Despair και το Soothsayer από το EP τους, θα καταλάβει τι εννοώ..

Ο επίλογος ήρθε όπως πάντα με τους θεούς μου Convixion.

Click to Enlarge
H ατμόσφαιρα ήταν περίεργη, λόγω του ότι ο Μάνος (drummer) φεύγει για να υπηρετήσει την "μαμά" πατρίδα, και όπως είπαν τα παιδιά, ίσως να αργήσουμε να τους ξαναδούμε live..

Οι ύμνοι που έπαιξαν δεν χρειάζονται συστάσεις.. Drink Metal, Nightmare, I Come Alive, Black Machine (Cirith Ungol)... δεν ξέρω ποια να αναφέρω και σε ποια σειρά!!!! Σε κάποια φάση ο Μάνος πρέπει να πατήθηκε στο στομάχι και έφυγε άρον-άρον από τη σκηνή για να κάνει εμετό!

Παρόλα αυτά, η μπάντα συνέχισε ακάθεκτη να παίζει έστω και χωρίς τύμπανα.

Το κοινό έκανε σαν μανιασμένο...Όλοι είχαμε γίνει ένα.. Πραγματικά, η γκρίνια και η ανασφάλεια που είχα για το αν θα προλάβαινα το live, είχαν γίνει καπνός. Ήμασταν όλοι ΕΝΑ!! Όλοι τραγουδούσαμε, όλοι είχαμε γίνει ένα με το πάτωμα και το ταβάνι ταυτόχρονα.. Έτσι πάει! Οι Convixion έδωσαν ρέστα! Κάτι που μας λείπει και το έχουν μόνο αυτοί! ΠΑΘΟΣ!!!

Η βραδιά δεν είχε τελειώσει ακόμη. Μετά το τέλος του live όλοι οι εραστές και ερωμένες της NWOBHM σκηνής πήγαμε στο BAT CITY όπου έκανε πρόγραμμα ο Michael Nochos και που για μια ακόμη φορά μας έκανε να παραμιλάμε με τις εξαίσιες επιλογές του.

DIAMOND HEAD, VENOM, IRON MAIDEN... και η λίστα έχει συνέχεια.. Καθώς και τα κεράσματα από ορισμένους ευγενέστατους θαμώνες εκεί..

Κάπου στο βάθος είδα και τον frontman από ACID DEATH. Τελικά όλοι είμαστε μια τεράστια οικογένεια. Η καλύτερη οικογένεια ever.

Θα ήθελα κάπου εδώ να ευχαριστήσω το Δεσποινάκι για όσα τράβηξε μαζί μου εκείνη τη βραδιά, και για τις πολύ ωραίες φωτογραφίες που έβγαλε για το blog αυτό. Επίσης, ευχαριστώ τον Νίκο (Τραγάκη) για την υπέροχη παρέα που μου έκανε στη διάρκεια του live, τον Νίκο (Παπακώστα) και τον Μιχάλη (Μπάκουλα) που δεν μας σνόμπαραν και άφησαν το Δεσποινάκι να τραβήξει φωτογραφίες, καθώς και τις υπόλοιπες μπάντες και τέλος, θα ήθελα να αφιερώσω αυτή την ανάρτηση στον φίλο μου Γιώργο (Ναύπακτο), που δεν κατάφερε να έρθει λόγω δουλειάς στο live.

Γιώργο, ήμουν τα μάτια και τα αυτιά σου εκείνη τη βραδιά.  Αφιερωμένο!!
Click to Enlarge

Speed / Thrash Live: May 11 2012

Posted by universechild On May 1, 2012 1 comments


Thrash/Speed βραδιά την Παρασκευή 11 Μαϊου στο 7 Sins. Η σταθερή αξία της Ελληνικής σκηνής Convixion μαζί με τους ανερχόμενους Βρεταννούς (εκ Birmingham, διόλου τυχαίο) Deceptor και τις υποσχόμενες Αθηναϊκές μπάντες Mentally Defiled, Endless Recovery και Sacral Rage. Στηρίζουμε ελληνική σκηνή και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα είμαστε εκεί, και μακάρι η ψηφιακή φωτογραφική μηχανή να δουλεύει!

EVENT LINK



DECEPTOR

Είμαστε ακόμη εδώ (ελπίζουμε...)

Posted by universechild On Apr 25, 2012 1 comments

Υποχρεώσεις... το χάος των γιορτών του Πάσχα. Το τελευταίο διάστημα ανεβάσαμε μόλις μερικές μεταφράσεις... Είμαστε ακόμη εδώ. Ελπίζουμε.

Μέσα σε όλα αυτά, το blogger αποφάσισε να αλλάξει τελείως look και τρόπο χρήσης. Για να πούμε την αλήθεια, στην αρχή ξενίζει, αλλά ίσως είναι πιο πρακτικό και βολικό.

Όμως, σε τέτοιες ώρες (περίπου 2 ώρα το πρωί) είναι καλύτερα να αφήσουμε να μιλήσει η μουσική. Ένα παλιό, καλό κομμάτι από τους Saint Vitus για όσους νοιώθουν πως μερικές φορές δεν πρόλαβαν το τρένο.






Every time I'm on the street
People laugh and point at me
They talk about my length of hair
And the out of date clothes I wear

They say I look like the living dead
They say I can't have much in my head
They say my songs are much too slow
But they don't know the things I know

I know I don't belong
And there's nothing I can do
I was born too late
And I'll never be like you

In my life things never change
To everybody I seem strange
But in my world now something's died
So I just stare with these insane eyes

I know I don't belong
And there's nothing that I can do
I was born too late
And I'll never be like you

JAG PANZER: Terror strikes a child inside my soul [English]

Posted by universechild On Apr 4, 2012 0 comments



There are many times when a certain event, as well as a taste, or a smell, can deeply characterize your soul.

This also applies to music, you associate sounds with various stages of your life, and they remain forever.

This is how Jag Panzer affected me. I got “acquainted” with them in a difficult moment in my life, and from then I never left them. I was really impressed and at the same time excited by listening to the full of nerve, strength and passion vocals of their frontman. So I mentally entered the hull of their panzer (=tank) to wreak havoc and destruction, and never managed to free myself (not that I wanted to!)

They started in 1978 in Colorado, USA, as Tyrants and, like many bands of that era, their primary influence was NWOBHM. Harry Conklin, the so-called “Tyrant”, was THE voice of the band from the very beginning. As he has said himself, his voice was influenced by such legendary voices like Dio (force), Bruce Dickinson (rage) and later Geoff Tate (emotion). Alongside Conklin, Mark Briody was the musical soul of the band and primary composer. The rhythm section of that early incarnation was completed with John Tetley (bass) and Rick Hilyard (drums).

Like it was often the case, they didn’t have many chances of a career as Tyrants because the name was taken up by another, quite active at the time, metal band, so the quartet was renamed as Jag Panzer, influenced by a World World II poster.

The poster showed a German tank named Jagdpanzer, which translated literally from German means “tank hunter”. There was another translation too, “tank destroyer”, which was the one that made the adopt the name.

Of course the choice of name was true to the spirit of NWOBHM bands who often took up names from war (think of cult bands like Blitzkrieg and Tank) as well as their interest in History.
There was one small problem with pronunciation – German is a notoriously difficult, and the name could not be pronounced by non-native German speakers, so they had to drop the “d” and split it in two words to make it a little bit easier and catchier.

Briody has said that there were often cases where he was asked if Jag Panzer was a “white supremacy” band since they were named after a “nazi” tank, while others that knew him well wondered why they named the band after a “nazi” tank. Those that asked him obviously don’t know what Lemmy of Motorhead has collected in his house, and Briody’s reply was that “a tank it’s just a piece of machinery”.

At this point we dare to suggest that their “ambiguous” name might have played its part in their uneven career and the stance of labels towards them. Rules of marketing certainly do apply in heavy metal as well, regardless of the quality and power of the music itself. A band name is still a “brand”.

Click to Enlarge

As the kids that they were back then, and not unlike other small unknown bands of the day, they made their start performing in small clubs and venues, and it was in 1983 when they managed to record that first legendary EP which they titled with their first name as a band, “Tyrants”.

It contained 4 killer tracks full of passion, which not only made you want to bang your head till it bleeds, but also showed that even from the beginning Jag Panzer were on the “thinking” side of lyrics and subject matter. Who has heard the anti-war Battle Zones and hasn’t visualized the horrors of war?

"Daybreak brings more of the terror
Napalm clears a path miles long
My nostrils fill with scents of incineration
The enemy lies in heaps, hundreds strong"

Death Row (one of my all time favourite tracks) and Metal Melts The Ice too, and of course Iron Shadows, one of the most epic songs inspired by the literary Conan of Robert E. Howard and the story Iron Shadows of the Moon (about which we already talked in the Cimmerian Metal feature). I cannot fathom a self-respecting metalhead who hasn’t heard this killer EP.

Year of our lords 1984, and with the addition of a fifth member on lead guitar, Joey Tafolla, the band records their debut full length Ample Destruction which was released on the independed label Azra Records. Even after all these years, it remains as one of the best debuts and best albums of 80s Heavy Metal.

 

Click to Enlarge

American underground embraced it, but distribution could be A LOT better. Unfortunately, it barely reached Europe, and one could get it only through import by special order. Regarding Greece, I cannot imagine someone that just walked into a store and bought, it back in those days, you couldn’t find it next to the latest releases of Maiden, Judas Priest etc.

The aftermath of the album’s release was a hard time for the band and they moved to South California, but the biggest blow was that Conklin quit. He spent some brief time with Riot, and then he formed Titan Force (about which we’ll have a post in the future). It should be noted that before Titan Force, and after his time with Riot, Conklin also did vocal duties on the Metal From Hell album by Satan’s Host. Good record, one of the hidden gems from the 80s.

Apart from Conklin, Hilyard also left (he was briefly replaced by Reynold “Butch” Carlson) and the character of the band morphed substantially, as only two key members from the original line-up were left: Briody and Tetley.

Click to Enlarge
However, despite these difficulties, they didn’t give up and with the addition of very good singer Bob Parduba (good voice, but not Conklin’s league of course), the excellent guitarist Christian Lasegue and Swede drummer Rikard Srjernquist (who stayed with the band till the very end in 2011) they sat down and recorded Chain of Command (1987). Unfortunately, the record wasn’t officially released until 2004 and it had been circulated for all these years as a bootleg. .

This period proved to be something of an extended hiatus for Jag Panzer, and this usually happens when the band’s core never stays the same. I could say that as much as I love them, I’m also quite disappointed by their career, and this hasn’t only to do with the support from the fans, or even the labels, but with themselves too.

Their talent, Briody’s unending springs of ideas when it comes to composing, the incredible power of their music, all these seemed to go to waste in a period that other bands built their myth, something that Jag Panzer could do too.

Maybe no, they DID forge their own myth, but they never manage the commercial success of other comparable bands, like Manowar in the 80s or Iced Earth (who became synonymous with US power for a younger generation of fans) in the 90s.

It was after several years that Briody, Tetley and Stjernquist decided to join forces once again and reform Jag Panzer – 1994 to be specific. With the addition of Daniel J. Conka in vocals and Chris Hostka on guitars they recorded and released with German label Rising Sun their first official full length in a decade, Dissident Alliance.

The album is not exactly bad, or maybe, not as bad as they say. Briody himself says that its sound is an encapsulation of his tastes in that period. What maybe makes a big difference is the voice. Conka’s style (who passed away in 2004) is not only incomparable to that of Conklin, but also incompatible with Jag Panzer. Some possible highlights from the record are “Forsaken Child” and “Spirit Suicide” – the lyrics are always top notch. There were times where I preferred to read the booklet than actually listen to it… anyways, feelings towards something cannot be objective, only the mind is. Good or bad, this record is part of their history too.

"Run your children, run, run from  your dreams"...

A few years after the release and commercial failure of Dissident Allienace happened the long overdue, and awaited by the inner circle of hardcore fans, reunion with Conklin.  The new line-up was set with the addition of talented young guitarist Chric Broderick, and the band signed on a label that has been quite infamous from time to time, Century Media.

Their “debut” for this new period for the band was Fourth Judgment (1997). I wasn’t scared by the violins heard in the intro, Briody himself said that he wanted to experiment with the sound of strings since the Ample Destruction era, with the difference being that back then he used synths which, in his own words “doesn’t sound like strings very much”.  Beyond that, this album was amazing.
"Black
The color of greed
The answer of hope
The essence of light"

An LP with its tracks full of killer tunes: “Shadow Thief”, “Despair”... My joy was overflowing that this band had at last made its long overdue comeback. Jag Panzer Strikes Back!!! There was hope, after all.
Click to Enlarge

1998, strike two with Age of Mastery, satisfaction etched on my face once again. Epic, majestic and full of grandeur, like its most famous track, Iron Eagle. The emotions evoked by music can’t really be described, you have to listen to it… In venturing further, they followed it up with Thane to The Throne, which drew its inspiration from Shakespeare’s Macbeth.

From the very first notes you are transported back to the age these events take place ... And you grab the book with the translation/ adaptation by Vasilis Rotas, and you start to read and "suck" every line like a thirsty dog. This is indeed one of the goals of an adaptation of a literary work (because this is what this album essentially is, a Shakespeare adaptation), to make you seek out the original, and Jag Panzer definitely succeeded.
Click to Enlarge

After all these years, Thane to the Throne remains as one of the strongest concept albums, and one that Briody states that he is fully satisfied with, on an artistic level. If there was justice in this world, this album would be listed among several works of art like paintings and films that were inspired by Shakespeare’s words. We all know, however, that this isn’t a case, Justice is an elusive lady, and between us, it’s better this way, it’s better to have metal outside of highbrow circles, because everything that enters them can’t help it but be a bit spoiled – is there a rule that says true art needs a silver spoon?

Once again the band proved that they are not only about tuning their instruments and amps and headbanging, but that they also love history, art and literature.

Click to Enlarge
2001, Mechanize Warfare. You know, it’s not my job to analyze and critique  their discography. Can’t do that. Listening to this band is like having a blitzkrieg of emotions.

Anyway, up until 2004 Jag Panzer released another three albums, which all were all a highlight by themselves, but there weren’t that many people that dealt with them seriously. I don’t refer to all of us fans of the band, or a few respected web-zines that always showed great support to them (metal-rules.com – it’s in the name), but to a wider “Heavy Metal” audience that dances the dance of illusions by marketing directors, and the labels.

Jag Panzer themselves has said that fans from all over the world were saying that they wanted to see them live, but no one called them, because they weren’t very commercial. When you do even the artworks yourself (Briody is an accomplished designer as well) and you go your own way, they maybe don’t have much use for you. What is necessary is to sell, and have a sellable image.

Thinking of Ample Destruction again, what is to say about the infamous reissue / remastering, that was supposed to come out in its 20th anniversary, in 2004. There are cases of classic albums that got a 15thd, a 20ths, a 25ths, and so on release (the older the album, the more anniversaries), and Ample Destruction got none. Their compilation released that year, Decade of the Nail Spiked Bat (including re-recordings of tracks from their first decade of existence as a band), was a Plan B of sorts because the reissue didn’t materialize.

Speaking of Century Media, what to say about that live album and DVD which was also supposed to come out sometime. Fans have to deal with only one video testament of this band, which unfortunately isn’t of the best audio and visual quality. Briody has said that the allotted budget was a mere 3 thousand dollars.

I find it hard to believe that they decided to disband just like that. It had to be a combination of frustration and fatigue. Broderick, who was one of the key members in the 90s/00s incarnation, left in 2008 to join Megadeth (Mustaine knows about good guitarists). He was replaced by a friend from the old days, Chris Lasegue, who also left just a little after the release of their swansong album The Scourge of the Light, in summer 2011.



Like our friend Baladeur said “Good work must be recognized, and if we don't support each other [in the metal community], nobody will do it for us”

Jag Panzer unfortunately didn’t get all the support they deserved, despite the fact that it was a favorite band for one of the oldest and most respected metal webzine of the internet, metal-rules.com (Briody is even a forum member and posts regularly as Jag Panzer). They gave their heart and soul in what they were doing, but unfortunately this wasn’t visible to all.

Here’s hoping that their, premature despite their 30 years in the scene, disbanding will prove to be a hiatus, and a wake up call to so-called metalheads that didn’t give enoughsupport where it was due.


Click to Enlarge

Discography - Albums
  • 1984 - Ample Destruction
  • 1994 - Dissident Alliance
  • 1997 - The Fourth Judgement
  • 1998 - The Age of Mastery
  • 2000 - Thane to the Throne
  • 2001 - Mechanized Warfare
  • 2004 - Chain of Command
  • 2004 - Casting the Stones
  • 2011 - The Scourge of the Light

Discography - Other
  • 1983 - Tyrants [EP]
  • 1983 - Death Row [Single]
  • 1985 - Demo 85
  • 1986 - Demo 86
  • 1986 - Shadow Thief [Demo]
  • 1994 - Jeffrey Behind The Gate [Single]
  • 1996 - The Return [Demo]
  • 2002 - The Era of Kings and Conflict (DVD)
  • 2004 - Decade of the Nail Spiked Bat (Compilation)
  • 2005 - The Wreck of the Edmund Fitzgerald (Single)





Words: UniverseChild
Images: Silicon Knight

JAG PANZER: Terror strikes a child inside my soul

Posted by universechild On Mar 11, 2012 3 comments



Είναι πολλές οι φορές, που ένα συμβάν, μια γεύση, μια μυρωδιά, μπορεί να χαρακτεί βαθιά στην ψυχή ενός ανθρώπου.

Αυτό ισχύει και με την ιδία την μουσική. Την συνδέεις με διάφορα γεγονότα της ζωής σου και μένεις σημαδεμένος για πάντα από αυτή και αυτά.

Έτσι με σημάδεψαν και οι Jag Panzer. Τους "γνώρισα" σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου κι έκτοτε δεν τους "εγκατέλειψα" ποτέ. Πραγματικά, εντυπωσιάστηκα και συνάμα ενθουσιάστηκα ακούγοντας τα γεμάτα νεύρο, δύναμη και πάθος φωνητικά του frontman τους. Κι έτσι νοερά κι εγώ, μπήκα στο τανκ που σπέρνει τον όλεθρο και την καταστροφή και έκτοτε δεν κατόρθωσα να απεγκλωβιστώ ποτέ!

Ξεκίνησαν το 1978 στο Colorado των ΗΠΑ σαν Tyrants και δήλωσαν ενεργοί στα τέλη του 1981, επηρεασμένοι όπως πολλές μπάντες της εποχής, από το NWOBHM. Aπό την αρχή στη θέση της φωνής ήταν ο Harry Conklin, ο επονομαζόμενος και "Tyrant", ο όποιος, όπως έχει δηλώσει, ήταν επηρεασμένος από φωνές-μύθους όπως ο DIO (Δύναμη), ο Bruce Dickinson (Οργή) - και αργότερα ο Geoff Tate (Συναίσθημα). Μαζί με τον Conklin ο κιθαρίστας Mark Briody, ο οποίος ήταν και βασικός συνθέτης, και στο rhythm section οι John Tetley (μπάσο) και Rick Hilyard (τύμπανα).

Σαν Tyrants, δεν είχαν και πολλές ελπίδες, μιας και τα "πρωτεία" στο όνομα είχε μια άλλη μπάντα στην γεμάτη αντηλιακό και καλό κρασί California κι έτσι, οι "Τύραννοι" μετονομαστήκαν σε Jag Panzer, επηρεασμένοι από μια αφίσα που αντίκρυσαν και είχε σαν θέμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στην αφίσα υπήρχε ένα γερμανικό τανκ με την ονομασία Jagdpanzer που σε μετάφραση από τα γερμανικά σημαίνει "άρμα κυνηγός". Στα αγγλικά είχε άλλη ονομασία - κάτι που φυσικά τους έκανε να "υιοθετήσουν" την σημασία της δεύτερης μετάφρασης - και που σημαίνει "καταστροφέας αρμάτων".

Φυσικά, η επιλογή του ονόματος ήταν τόσο μέσα στο πνεύμα του NWOBHM που επηρέασε τον ήχο τους (πολλές μπάντες είχαν "πολεμικό" όνομα, μεταξύ των οποίων οι Blitzkrieg και οι Tank), όσο και στο ενδιαφέρον τους για την ιστορία.

Υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα όσον αφορά την προφορά του ονόματος τους- οι μη γερμανόφωνοι δεν μπορούσαν να προφέρουν το Jagdpanzer, κι έτσι έπρεπε να το κάνουν εκτός από πιο "πιασιάρικο", και πιο ευανάγνωστο και ταυτόχρονα εύηχο, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους φανατικούς οπαδούς τους αργότερα. Έτσι "έκοψαν" το γράμμα "D" από το όνομα και μετονομαστήκαν σε Jag Panzer.

Ο Briody βέβαια έχει πει αργότερα πως υπήρξαν περιπτώσεις που τον ρώτησαν αν οι Jag Panzer είναι white supremacy μπάντα, καθώς ονομαστήκαν από ένα ‘ναζιστικό’ τανκ, ενώ άλλοι που ήξεραν ότι δεν έχει καμμία σχέση με αυτά, του έλεγαν “καλά, γιατί πήρατε όνομα από ένα ‘ναζιστικό’ τανκ”; (αυτοί που το ρώτησαν μάλλον ήταν άσχετοι και δεν ήξεραν τι έχει μαζέψει σπίτι του ο Lemmy των Motorhead).

Τολμούμε να κάνουμε μια υπόθεση και να πούμε πως η άνιση σε σημεία πορεία τους και η συμπεριφορά των εταιριών απέναντι τους έχει ίσως να κάνει ΚΑΙ με αυτό, καθώς οι κανόνες του marketing και της “επικοινωνίας” ισχύουν σίγουρα και στο metal, ανεξάρτητα με από την ποιότητα και τη δύναμη της ίδιας της μουσικής. Το όνομα μιας μπάντας δεν παύει να είναι ένα “brand”.

Click to Enlarge

Σαν πιτσιρικάδες που ήταν, και όπως άλλες μικρές και άγνωστες μπάντες εκείνης της εποχής, έπαιζαν σε μικρούς χώρους και μόλις το 1983 κατάφεραν να ηχογραφήσουν το πρώτο εκείνο θρυλικό ΕΡ το όποιο τιτλοφόρησαν με το αρχικό τους όνομα σαν μπάντα, “Tyrants".

Περιείχε 4 κομματάρες γεμάτες πάθος, οι οποίες όχι μόνο σε έκαναν να θες να κολλήσεις τα μυαλά σου στον τοίχο από το κοπάνημα, αλλά ταυτόχρονα έδειχναν πως από την αρχή ήταν υποψιασμένοι και στο στίχο, οπως και στα θέματα που επέλεγαν. Ποιος δεν έχει ακούσει το αντιπολεμικό Battle Zones και δεν έχει βρεθεί ο ίδιος έστω και νοερά στην φρίκη του πολέμου.

"Daybreak brings more of the terror
Napalm clears a path miles long
My nostrils fill with scents of incineration
The enemy lies in heaps, hundreds strong"

Τα Death Row - ένα από πιο λατρεμένα κομμάτια για μένα-Metal Melts The Ice, και ΦΥΣΙΚΑ το Iron Shadows (για το οποίο τα είπαμε στο Cimmerian Metal), το πιο Epic κομμάτι που γράφτηκε ποτέ από μπάντα.. Δεν βρίσκω τον λόγο ένας αξιοπρεπής μεταλλάς να μην έχει καν ακούσει για το άπαικτο αυτό ΕΡ.

Έτος 1984, και με την προσθήκη ενός πέμπτου μέλους, τον Joey Tafolla στη lead κιθάρα, οι θεοί κυκλοφορούν με την ανεξάρτητη Azra Records το πρώτο τους full length album με τιτλο "Ample Destruction". Θεωρώ, πως είναι η ΥΠΕΡΤΑΤΗ δισκάρα, που ακούγεται τόσο "φρέσκια", ύστερα κι από 28 ολόκληρα χρόνια!

Click to Enlarge

Oι κύκλοι του αμερικανικού underground το αγκάλιασαν θερμά, αλλά η διανομή του δεν ήταν και ότι καλύτερο. Δυστυχώς στην Ευρώπη έφτανε με το σταγονόμετρο, καθώς έμοιαζε να είναι διαθέσιμο μάλλον μόνο κατόπιν παραγγελίας, και σε ότι αφορά την Ελλάδα, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που να το είχε προμηθευτεί τουλάχιστον εκείνη την χρονική περίοδο-και που υποθέτω πως θα πρέπει να με υιοθετήσει για να κληρονομήσω την δισκοθήκη του-χωρίς να έχει "άκρες" στο εξωτερικό. Δεν έμπαινες στο δισκάδικο για να το βρεις διπλά στους Maiden, Judas Priest κ.α....Δυστυχώς..
Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, τα πράγματα ζορίστηκαν κάπως και εμφανιστήκαν κάποιες διαλυτικές τάσεις (τελικά το τέλος μερικές φορές, μοιάζει κοινό με την ιδία την αφετηρία).

Η μπάντα μετακόμισε στη Νοτιά California, αποχώρησε και ο Tafolla, αλλά το μεγαλύτερο πλήγμα ήταν η φυγή του πολυαγαπημένου Conklin,  o όποιος έπαιξε για ένα διάστημα στους Riot, και στην συνεχεία δημιούργησε  τους Titan Force (για τους οποίους θα μιλήσουμε εν καιρώ). Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως πριν δημιουργηθούν οι Titan Force, και αφότου είχε φύγει από τους Jag Panzer και τους Riot, o Conklin έκανε φωνητικά και στο "Metal From Hell' των Satan's Host. Αξιόλογος δίσκος κι ένα ακόμη "χαμένο διαμάντι" από τα 80s.

Εκτός από τον Conklin, έφυγε και ο Hilyard (ο όποιος για ένα σύντομο διάστημα αντικαταστάθηκε από τον Reynold "Butch" Carlson) και οι Jag Panzer άλλαξαν ουσιαστικά χαρακτήρα, καθώς μόνο δυο από τα βασικά μελή των πρώτων δίσκων είχαν απομείνει, οι Briody και Tetley.
Click to Enlarge
Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες δεν το έβαλαν κάτω και με την προσθήκη του (πολύ καλού αλλά όχι βέβαια Conklin) τραγουδιστή Bob Parduba στη φωνή, του εξαιρετικού κιθαρίστα Christian Lasegue και του Σουηδικής καταγωγής drummer Rikard Stjernquist (ο όποιος θα έμενε μέχρι το τέλος, το 2011) τα έβαλαν κάτω και ηχογράφησαν το Chain of Command το 1987, το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε και έμεινε για πολλά χρόνια ως bootleg, μέχρι το 2004 οπότε και κυκλοφόρησε επίσημα.
Ήταν μια νεκρή περίοδος για τους Jag Panzer, και αυτό συμβαίνει αρκετές φορές όταν μια μπάντα αλλάζει την κύρια σύνθεση της και ο πυρήνας της δείχνει να διαλύεται. Εκεί αρχίζουν ίσως τα δύσκολα. Μπορώ να πω πως όσο τους λατρεύω, άλλο τόσο νιώθω και μια απογοήτευση για την πορεία τους, είτε αυτό έχει να κάνει με την στήριξη των οπαδών, είτε με τις δισκογραφικές, είτε ακόμη και με τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Το ταλέντο τους, οι αστείρευτες ιδέες του Briody στις συνθέσεις, η αποθεωτική δύναμη της μουσικής τους, έδειξαν να πηγαίνουν εντελώς χαμένα σε μια εποχή που αρκετές metal μπάντες έχτισαν τον μύθο τους, κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν και οι Jag Panzer.
Η μάλλον όχι, τον μύθο τους τον έχτισαν και τον παραέχτισαν, αλλά δεν τους έλειπε κάτι για να καταφέρουν την εμπορική επιτυχία αμερικανικών  power/heavy συγκροτημάτων όπως των Manowar στα 80s , η των Iced Earth αργότερα στα 90s.

Αρκετά χρόνια μετά, οι Briody, Tetley και Stjernquist αποφάσισαν να ξαναενώσουν τις δυνάμεις τους - για την ακρίβεια το 1994. Με την προσθήκη του τραγουδιστή Daniel J. Conka και του κιθαρίστα Chris Hostka κυκλοφόρησαν με την γερμανική Rising Sun το πρώτο επίσημο album τους μετά από μια ολόκληρη δεκαετία, το Dissident Alliance.

Ο δίσκος δεν είναι ακριβώς κακός, η μάλλον όχι τόσο κακός όσο λένε. Ο ίδιος ο Briody λέει πως το ύφος της μουσικής αντανακλά αυτά που ήθελε εκείνη την περίοδο. Αυτό που κάνει την μεγάλη διαφορά είναι τα φωνητικά. Το στυλ του Conka (ο οποίος πέθανε το 2004) όχι απλά δεν μπορεί ούτε να συγκριθεί με του Conklin, αλλά δεν ταίριαζε με Jag Panzer. Τραγούδια που θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν είναι τα "Forsaken Child", "Spirit Suicide"- φυσικά οι στίχοι όπως πάντα είναι άπαικτοι. Υπήρξαν στιγμές που πιο πολύ ήθελα να διαβάσω τους στίχους παρά να ακούσω τον δίσκο..αλλά είπαμε...στην καρδιά δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, παρά μόνο μερικές φορές στο μυαλό. Κάλος η κακός, είναι κι αυτός μέρος της ιστορίας τους.


"Run your children, run, run from  your dreams"...

Λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία και παταγώδη αποτυχία του δίσκου, γίνεται επιτέλους ένα κανονικό reunion της μπάντας με τον Conklin, και με την προσθήκη του εξαιρετικού νεαρού Chris Broderick στη κιθάρα υπογραφούν σε μια εταιρία για την όποια έχουν ακουστεί, και ίσως όχι αδίκως, αμέτρητα καντήλια, την Century Media.

Ουσιαστικό ντεμπούτο τους στη νέα τους αυτή περίοδο ήταν το The Fourth Judgment (1997). Στο πρώτο κομμάτι, "Black" η εισαγωγή έχει μερικά βιολιά, αλλά δεν με τρόμαξε πολύ η όλη φάση. Ο Briody λέει πως από πολύ νωρίς ήθελε να πειραματιστεί με τον ήχο των βιολιών, από την εποχή του Ample Destruction, αλλά το μόνο που κατάφερε να βάλει τότε ήταν ένα ψεύτικο synth που όπως λέει χιουμοριστικά "μόνο σαν βιολι δεν ακουγεται". Περά από αυτά, βρήκα τον δίσκο εκπληκτικό.

"Black
The color of greed
The answer of hope
The essence of light"

Ενα βινύλιο οι αυλακιές του οποίου περιέχουν κομματάρες: "Shadow Thief", "Despair"... Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη που η μεγάλη αυτή μπάντα είχε κάνει το comeback της. Επιτέλους οι Jag Panzer ξαναχτύπησαν!!! Τελικα, υπήρχε ελπίδα..
Click to Enlarge

Το 1998, δεύτερο χτύπημα με το Age Of Mastery, και ξανά η ικανοποίηση ήταν χαραγμένη στην φάτσα μου. Επικοί και μεγαλοπρεπείς. Μεγαλοπρέπεια ένιωσα κι εγώ ακούγοντας το Iron Eagle. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε κάνεις να περιγράψει ένα συναίσθημα... Στην συνεχεία αποτολμούν και δημιουργούν ένα concept album, το Thane To The Throne, εμπνευσμένο από το "Macbeth" του Shakespeare.

Από τις πρώτες νότες κιόλας βρίσκεσαι αυτόματα σε εκείνη την εποχή... Αρπάζεις κι εσύ το βιβλίο με την μετάφραση και προσαρμογή του Βασίλη Ρώτα, και αρχίζεις να το διαβάζεις και να "ρουφάς" την κάθε αράδα σαν διψασμένος σκύλος. Αυτός είναι άλλωστε και ένας από τους στόχους μιας προσαρμογής (γιατί ουσιαστικά για μια προσαρμογή – adaptation - πρόκειται) ενός λογοτεχνικού έργου, και οι Jag Panzer σίγουρα το πετυχαίνουν.
Click to Enlarge

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, το Thane to the Throne παραμένει ως ένα από τα πιο δυνατά concept άλμπουμ, και ο δίσκος με τον οποίο ο Briody δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένος. Αν υπήρχε δικαιοσύνη θα αναφερόταν και αυτό σε λίστες με αξιόλογα έργα τέχνης που έχουν επηρεαστεί από τα έργα του Shakespeare. Αλλά είπαμε, δικαιοσύνη δεν υπάρχει στο κόσμο, το αυθεντικό metal είναι “εξόριστος”, και μεταξύ μας, το προτιμούμε έτσι, γιατί ξέρουμε πως ότι μπαίνει στα “σαλόνια”, λερώνεται.

Για μια ακόμη φορά, η μπάντα αποδεικνύει, πως δεν ασχολείται μόνο με το να κουρδίζει τις κιθάρες της, αλλά πως αγαπά την ιστορία και την λογοτεχνία.


Click to Enlarge

2001 και κυκλοφορεί το Mechanized Warfare. Δεν είναι δουλειά μου να αναλύσω και να κριτικάρω την δισκογραφική παρουσία τους. Γενικά δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Το να ακούς την συγκεκριμένη μπάντα είναι σαν να δέχεσαι πυρά συναισθημάτων, και δεν ξέρω αν τελικά είχαμε όλοι μας τα κότσια να το αντέξουμε αυτό μέχρι το τέλος.

Τέλος πάντων, μέχρι το 2004, η μπάντα κυκλοφόρησε άλλους 3 δίσκους οι οποίοι ήταν όλοι τους ένας και ένας, και πουθενά και κάνεις δεν ασχολήθηκε σοβαρά μαζί τους. Δεν μιλάω για όλους εμάς που “ξέρουμε”, ξέρετε πάρα πολύ καλά για ποιους μιλάω. Όχι μόνο για όλους αυτούς που κουβαλάνε τη νοοτροπία  «ακολουθώ τις μόδες» και «χορεύω το χορό των marketing directors» ακόμη και στο metal, αλλά για τις ίδιες τις εταιρίες.

Οι ίδιοι οι Jag Panzer είχαν δηλώσει πως αρκετοί οπαδοί τους, σε πολλά σημεία του κόσμου, είχαν παραπονεθεί που δεν είχαν δει την μπάντα από κοντά, αλλά σε αυτό δεν έφταιγαν οι ίδιοι. Κάνεις δεν τους είχε καλέσει, κανείς δεν πίστευε ουσιαστικά σε αυτούς, γιατί απλά ρε παιδί μου, δεν ήταν "εμπορικό" σχήμα, πως να το κάνουμε!
Όταν επιμελείσαι σχεδόν ολομόναχος ακόμη και τα εξώφυλλα σου (όχι πως ήταν απαραίτητα ποτέ αυτό κακό), τι να σε κάνουν.. Είναι παντελώς άσχετο το γεγονός πως έχεις παιχταράδες στις τάξεις σου. Σημασία έχει να πουλάς, κι ας είσαι και ατάλαντος.

Η μπάντα έκανε ότι μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια για να δείξει πως αξίζει πολλά παραπάνω από όσα την αφήσαμε να μας προσφέρει.

Βάζω κι εμάς τους οπαδούς μέσα στον χορό. Θεωρώ πως κάνεις μας σχεδόν δεν έχει την δισκογραφική δουλεία τους στο σύνολο, πέραν πολύ λίγων φανατικών οπαδών. Είναι πολύ γελοίο και ταυτόχρονα τραγικό να δηλώνεις και καλά στενοχωρημένος που οι "δύστυχοι" Jag Panzer αποφάσισαν να το διαλύσουν εν έτη 2011 μετά την καταπληκτική δουλεία και συνάμα κύκνειο άσμα τους The Scourge Of The Light.

Ναι, ξέρω, πολλοί είναι κολλημένοι με το Ample Of Destruction και φέρονται λες και είναι ο μοναδικά κάλος δίσκος της μπάντας (κανείς δεν αρνείται ότι είναι καταπληκτικό ντεμπούτο, αλλά δεν έμειναν εκεί). Είναι κρίμα που δεν είδαμε το κομμάτι της χρονιάς που πέρασε, το Burn, σε αρκετές λίστες.

Δυστυχώς κάτι που συμβαίνει και σε αλλά ειδή τέχνης και της pop κουλτούρας, ισχύει και στην Metal: εμπορική επιτυχία σημαίνει "ποιότητα", και υπάρχουν υποψιασμένοι που θα έλεγαν το ίδιο και για αρκετούς πρώτους και δεύτερους δίσκους από συγκροτήματα που αργότερα μπήκαν στο Rock Of Fame η το χρηματιστηριο.

Αναφέροντας όμως πάλι το Ample Destruction, τι να πούμε και για την περιβόητη επανέκδοση/remastered επανακυκλοφορία του; Εδώ σε άλλες και άλλες περιπτώσεις έχουμε δει τις επετειακές κυκλοφορίες να αγγίζουν την πεντάδα (στην επέτειο των 15, των 20, των 25, των 30, των 35, των 40 χρόνων – όσο παλιότερος ο δίσκος τόσες περισσότερες), και όσο και αν ο Briody το ήθελε πολύ, δεν έγινε τίποτα από την Century Media για τα 20 χρόνια του δίσκου το 2004. Το “Decade of the Nail Spiked Bat” (επανεκτελέσεις κομματιών από την πρώτη τους δεκαετία ύπαρξης ως μπάντα) ήταν κατά κάποιο τρόπο το “plan Β”, επειδή δεν επανακυκλοφόρησε το Ample Destruction.

Μιλώντας για Century, τι να πει κανείς και για το περιβόητο live; Εκτός από bootleg και ένα DVD που δεν είναι δυστυχώς καλής ποιότητας λόγω budget, δεν υπάρχει ζωντανό τεκμήριο της μπάντας αυτής. Μπάντες-χρηματιστήρια όπως οι Maiden κάποτε έβγαζαν ένα live τη χρονιά σε βαθμό να κάνουν και τους σκληροπυρηνικούς να βρίζουν, και οι Jag Panzer κανένα. Με 3 χιλιάρικα δολάρια budget (τόσα λέει τους έδινε η Century για live) τι να πρωτοκάνει κάποιος, από την ηχογράφηση του show μέχρι την επεξεργασία;

Το ίδιο ισχύει και για ένα κανονικό live DVD, με καλύτερη ποιότητα και επαγγελματική σκηνοθεσία στις λήψεις, το ήθελε πολύ η μπάντα, αλλά δεν τους έδιναν λεφτά ούτε και γι αυτό, επειδή δεν ήταν «εμπορικοί». (Η ειρωνεία είναι πως μια από τις ασχολίες του Briody είναι το video art, και είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία του πολύ καλού βίντεο για το 20λεπτο κομμάτι The Glorious Burden των Iced Earth).

Μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω πως έτσι απλά αποφάσισαν να το διαλύσουν. Το 2008 έφυγε και ο Chris Broderick για να πάει στους Megadeth  (ο Mustaine ξέρει από κιθαρίστες) Τη θέση του Broderick πήρε ένας άλλος Chris, ο Lasegue, ο οποίος αποχώρησε με τη σειρά του τον Ιούλιο του 2011 για να συνεχίσει τις μουσικές σπουδές του. Για μια ακόμη φορά έγιναν σκορποχώρι, και απέμειναν ξανά οι "βασικοί".

Τα χρόνια πέρασαν και η υπομονή ίσως εξαντλήθηκε. Όσο και να θες να συνεχίσεις, βλέπεις πως όλο αυτό τον καιρό πάλευες για να μείνεις και πάλι μόνος.. Οι δηλώσεις του Briody μυρίζουν «δημόσιες σχέσεις» (ο άνθρωπος απλά είπε αυτά που αναμένει κάποιος να ακούσει σε τέτοιες περιπτώσεις, και τίποτα άλλο), και κάτι ήξερε ίσως και ο Conklin που δεν είπε απολύτως τίποτε. Η απογοήτευση εκείνου που δεν αναγνωρίζεται η δουλειά του εκφράζεται μόνο με σιωπή.

Όπως είπε και ο φίλτατος Baladeur “Η καλή δουλειά πρέπει να αναγνωρίζεται κι αν δεν στηριχτούμε μεταξύ μας, δεν θα το κάνει κανείς για μας.”

Η στήριξη αυτή δεν υπήρχε για τους Jag Panzer από όλες τις πλευρές, παρά το γεγονός ότι ήταν από τις αγαπημένες μπάντες για ένα από τα πιο ιστορικά metal webzine του ίντερνετ, το metal-rules.com (ο Briody ήταν μάλιστα μέλος του forum εκεί και πόσταρε κανονικά ως Jag Panzer). Έδωσαν τη ψυχή τους, αλλά δυστυχώς δεν το είδαν όλοι

Click to Enlarge

Discography - Albums
  • 1984 - Ample Destruction
  • 1994 - Dissident Alliance
  • 1997 - The Fourth Judgement
  • 1998 - The Age of Mastery
  • 2000 - Thane to the Throne
  • 2001 - Mechanized Warfare
  • 2004 - Chain of Command
  • 2004 - Casting the Stones
  • 2011 - The Scourge of the Light

Discography - Other
  • 1983 - Tyrants [EP]
  • 1983 - Death Row [Single]
  • 1985 - Demo 85
  • 1986 - Demo 86
  • 1986 - Shadow Thief [Demo]
  • 1994 - Jeffrey Behind The Gate [Single]
  • 1996 - The Return [Demo]
  • 2002 - The Era of Kings and Conflict (DVD)
  • 2004 - Decade of the Nail Spiked Bat (Compilation)
  • 2005 - The Wreck of the Edmund Fitzgerald (Single)