World War Metal - Part 3

Posted by universechild On Oct 30, 2011 0 comments



  
Σε ότι αφορά γενικά το rock και το hard rock γενικότερα, ο πόλεμος ήταν σταθερά πάντα μέσα στα θέματα των στίχων. Έχει ειπωθεί πως ο πόλεμος είναι το επόμενο βήμα μετά από την πολιτική, κατά συνέπεια βασικό μέρος της "ιδεολογίας" (αν μπορούμε, βέβαια, να μιλήσουμε για "ιδεολογία") του rock ήταν ο ηδονισμός και το αντιπολεμικό συναίσθημα. Μην ξεχνάμε ότι δύο από τις πιο επιδραστικές μπάντες όλων των εποχών, οι Beatles και οι Rolling Stones, γνώρισαν την χρυσή εποχή τους την εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσιζαν να σπαταλήσουν αναρίθμητες ζωές σε έναν από τους πιο άχρηστους πολέμους που έγιναν ποτέ.

Η πιο "στενή" ενασχόληση με τον πόλεμο αφορά όμως μεμονωμένες περιπτώσεις όπως τους Wishbone Ash, το hard rock ήταν πάντα σχετικά πιο "γήινο" στη θεματολογία του σε σύγκριση με το metal όπως εξελίχτηκε από την εποχή του NWOBHM, και οι αναφορές στον πόλεμο (μέσω αντιπολεμικών, πάντα, κομματιών για να μη ξεχνιόμαστε) ήταν πιο "γενικές". Εξαίρεση βέβαια οι Rolling Stones οι οποίοι με στίχους στο Sympathy for the Devil αναφέρουν ευθέως στρατηγούς των Panzer, όπως και οι Pink Floyd με το When The Tigers Broke Free, το οποίο αναφέρεται στην απόβαση των συμμάχων στην Ιταλία, όπου έχασε τη ζωή του ο πατέρας του Roger Waters ως Βρετανός στρατιώτης. Αξιοπερίεργη περίπτωση είναι βέβαια το Secret Treaties των Blue Oyster Cult, το οποίο είχε το εξώφυλλο και ένα κομμάτι αφιερωμένο στο γερμανικό Me 262 (το πρώτο αεροσκάφος με jet κινητήρες).

Αντιπολεμικά κομμάτια βέβαια δεν έλειψαν και από το έργο Glam Metal συγκροτημάτων, όπως π.χ. οι White Lion με τα Lady of the Valley και Hear the Children Cry, αλλά στον αντίποδα υπήρξαν και "φιλοπόλεμοι" όπως οι Winger με τον δίσκο IV του 2006, όπου στο εξώφυλλο μερικοί άγγελοι καθοδηγούν έναν Αμερικανό πεζοναύτη - ουδέν σχόλιο.

Οι Tora Tora πήραν το όνομά τους από την κωδική ονομασία των Ιαπώνων για την επίθεση στο Pearl Harbor, αν και είναι πιο πιθανό να το πήραν από το κομμάτι των Van Halen οι οποίοι πρώτοι χρησιμοποίησαν τη λέξη ακριβώς έτσι (μια επανάληψη), ενώ ο τίτλος της ταινίας βασισμένη στο γεγονός ήταν Tora! Tora! Tora! Φυσικά αμφιβάλλουμε οι Hurricane να ονομάστηκαν από αεροσκάφος της RAF (το οποίο ήταν ο πρόδρομος του Spitfire)! Εννοείται επίσως πως συμπτωση είναι η ομοιότητα του διπλού S στο KISS με τους ρούνους των SS, καθώς ο βασικός ιθύνων νους της μπάντας, Gene Simmons, είναι Εβραίος.

 
 


Ο Lemmy ως γνωστόν είναι συλλέκτης αντικειμένων που έχουν σχέση με τους Παγκόσμιους Πολέμους, ειδικά με τη Γερμανία του Κάιζερ και του Χίτλερ, όπως και φυσικά έχει διαβάσει αμέτρητα βιβλία για το θέμα, δηλαδή είναι ένας ακόμη που έχει ως ένα από τα χόμπυ του την ιστορία. Έχει μια μεγάλη συλλογή από στολές, σημαίες, μετάλλια και κάθε είδους αντικείμενα. Είναι αστείο ακόμη και να σκεφτείς πως τον έχουν κατηγορήσει ως "ναζί" επειδή σε διάφορες περιπτώσεις, όπως φωτογραφίσεις, έχει φορέσει παράσημα, πηλίκια, στολές κτλ. των SS και της Wehrmacht (με μια διευκρίνιση - αν κοιτάξει κάποιος προσεκτικά τις φωτογραφίες θα δει ότι η σβάστικα έχει αφαιρεθεί από τον αετό). Ένας μαλλιάς rocker που έχει γράψει πλήθος από στίχους ηδονιστικούς, σκεπτόμενους, με άναρχο και υπαρξιστικό πνεύμα, δεν θα λέγαμε ότι αντιπροσωπεύει το ιδανικό του Χίτλερ. Όπως λέει ο ίδιος "Κοιτάξτε με, μοιάζω με ναζί; Ο Χίτλερ θα με έστελνε από τους πρώτους σε στρατόπεδο συγκέντρωσης".

Ο ίδιος έχει πει:

(από συνέντευξη του Lemmy το 2008 όταν έγινε χαμός στη Γερμανία επειδή φόρεσε πηλίκιο των SS για φωτογράφιση).

Εδώ μια διευκρίνιση: ο Lemmy προφανώς εννοεί τα Waffen SS, δηλαδή τις ελίτ μάχιμες μονάδες από σκληρά εκπαιδευμένους στρατιώτες πολύ αποτελεσματικούς στη μάχη που ήταν ανάρπαστοι στις Γερμανίδες όπως και οι rock stars (ή και οι πιλότοι), και όχι τα Allgemeine SS που υπηρετούσαν στα μετόπισθεν ως "μπάτσοι" στη Γερμανία και στις κατεχόμενες χώρες (οι οποίοι είχαν αρχικά τις μαύρες στολές), ή τους Eisengruppen και Totenkopf που ήταν οι μονάδες εξόντωσης και φύλακες στα στρατόπεδα.

Ο "θαυμασμός" αυτός δεν διαφέρει ίσως και πολύ από τον τρόπο που αρκετοί fan του Star Wars βλέπουν π.χ. την αυτοκρατορία, είναι λίγο "παιδικός". Η διαφορά είναι ότι τα SS είναι μέρος της πρόσφατης ιστορίας και το λογότυπό τους (όχι άδικα) έγινε συνώνυμο της θηριωδίας, αλλά η εγκληματική δραστηριότητα των μάχιμων Waffen SS δε διαφέρει πολύ από αυτά που έκαναν π.χ. οι Αμερικάνοι στο Βιετνάμ και στις μεθέπειτα στρατιωτικές επεμβάσεις τους. Δεν ήταν δήμιοι, αλλά οι συνήθεις στρατιώτες-φονιάδες που υπάρχουν σε κάθε εμπόλεμη ζώνη. Αυτό δεν είναι αθώωση των SS, αλλά προσπάθεια να αποφευχθεί η αθώωση όσων θεωρούν ότι σε σύγκριση μαζί τους είναι πιο "καθαροί".

Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πολυσύνθετα, πως μπορεί δηλαδή κάποιος που δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ σχέση με τις ιδεολογίες αυτές, ταυτόχρονα ενδιαφέρεται για την ιστορική αυτή περίοδο και αντικείμενα που έχουν σχέση με αυτή. Δηλαδή αν κάποιος διαβάζει και έχει συλλογή από αντικείμενα που έχουν σχέση π.χ. με την Αυτοκρατορική Κίνα (ένας "λαμπρός πολιτισμός" που κράτησε χιλιετίες, με πρακτικές όμως πιο εγκληματικές ακόμη και από τα χειρότερα καθεστώτα της Ευρώπης), νοιώθει κατά βάθος "Κινέζος" η εγκρίνει τις εκτελέσεις "με 1000 μαχαιριές"; Γενικά προκαλούν εντύπωση τα πολύ εύστοχα σχόλιά του σχετικά με το θέμα σε διάφορες συνεντεύξεις, και αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά πόσο σκεπτόμενη μορφή είναι ο Lemmy πίσω από την πρόσοψη του rocker με το αμίμητο χιούμορ του.
Το ενδιαφέρον αυτό του Lemmy δεν θα μπορούσε να μη φανεί στο έργο των Motorhead - ακόμη και ο λογότυπό τους είναι με γερμανική γραμματοσειρά και γερμανικό σημείο στίξης που μπήκε για αισθητικούς καθαρά λόγους (θα προφερόταν Motoerhed, όπως Goering), η "μασκότ" τους στα εξώφυλλα, ο War Pig, φορούσε μερικές φορές κράνος που θυμίζει εκείνο της αυτοκρατορικής Γερμανίας, στο εξώφυλλο του Hammered διακρίνονται ο Γερμανικός αετός και κάποια σύμβολα από μονάδες (divisions), ενώ και το εξώφυλλο του κλασικού άλμπουμ Bomber απεικονίζει ένα βομβαρδιστικό Heinkel. Αρκετά από τα τραγούδια τους φυσικά έχουν να κάνουν με πόλεμο, όπως March or Die, Death or Glory, Bomber, 1916, Marching Off To War, Sword of Glory και ίσως και το Orgmasmatron.

 

Blitzkrieg: Το δόγμα μάχης (ας το πούμε έτσι μπακαλίστικα αφού οι γνώσεις μας περί στρατιωτικών πάσχουν λίγο) του Γερμανικού Στρατού, και ειδικά των Waffen (μάχιμων) SS για γρήγορες και συγκεντρωμένες επιθέσεις με σκοπό την γρήγορη επικράτηση με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Εκτός από αυτό, είναι και μια κορυφαία και cult NWOBHM μπάντα.

Panzer: Η Γερμανική λέξη για το Tank. Μια βρεταννική NWOBHM μπάντα ονομάστηκε Tank (το λογότυπο της οποίας, βέβαια, πρέπει να εμπνεύστηκε από ένα Crusader) ενώ μια NWOBHM-ίζουσα μπάντα των 80s από την Ισπανία ονομάστηκε Panzer. Αρκετά αξιόλογοι οι Ισπανοί με 4-5 δίσκους στο ενεργητικό τους (και εξώφυλλο του πρώτου ο Machine από το Mad Max), με μόνο ίσως "μειονέκτημα" το ότι επέλεξαν να τραγουδούν στη γλώσσα τους. Αν σας αρέσει ο ήχος των ισπανικών σε metal, βέβαια, ουδέν πρόβλημα.

Jagdpanzer: Μετατροπές των Γερμανικών αρμάτων μάχης χρησιμοποιώντας το ίδιο σασί, ειδικά σχεδιασμένα ως "κυνηγοί αρμάτων". Οι Jag Panzer λένε πως τους ήρθε έμπνευση για το όνομα όταν το είδαν σε μια αφίσα κάπου, αλλά έκοψαν τη λέξη στα δυο επειδή δεν μπορούσαν να τη προφέρουν. Δεν τους αδικείς, γλωσσοδέτης τα Γερμανικά.

Wehrmacht: Αμυντικές Δυνάμεις ή κάπως έτσι, ο Γερμανικός στρατός έγινε και μια Αμερικάνικη thrash crossover μπάντα που είχε τη φήμη για μια από τις πιο γρήγορες της εποχής της.

Stormtroopers: Κάτι σαν "πρόδρομος" των SS ήταν οι SA, ένα σώμα παραστρατιωτικών που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επικράτηση του Χίτλερ απέναντι στα άλλα "επαναστατικά" κόμματα (π.χ. κομμουνιστές) στη Γερμανία της δεκαετίας του '20. Σε αντίθεση με την οργάνωση που είχαν αργότερα τα SS, οι SA αποτελούνταν μεν σε μεγάλο βαθμό από πρώην στρατιώτες, αλλά είχαν στις τάξεις τους μεγάλο αριθμό από ανεκπαίδευτους ένστολους "τραμπούκους". Ήταν οι γνωστοί με τα καφέ πουκάμισα και το καπέλο που μοιάζει με Γάλλου μπάτσου. Ονομαζόταν επίσης και Stormtroopers (σε μετάφραση από τα Γερμανικά) και το όνομά τους δανείστηκαν όχι μόνο οι αυτοκρατορικοί στρατιώτες από το Star Wars, αλλά και οι Stormtroopers of Death, η οποίοι είχαν σαν μασκότ μια γκροτέσκα μορφή Αμερικανού καραβανά με φάτσα σκελετού.

Spitfire: Τα πρώτα χρόνια του πολέμου ήταν δύσκολα για τους συμμάχους και μόνοι οι Έλληνες ήταν εκείνοι που αντιμετώπισαν με επιτυχία τον εχθρό στα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Εκτός από τους Έλληνες, την τιμή των όπλων έσωσαν οι Βρεταννοί πιλότοι των Spitfire που αντιμετώπισαν με επιτυχία τα πρωτοποριακά για την εποχή ME-109 των Γερμανών στη Μάχη της Αγγλίας, την πρώτη μάχη στην ιστορία που διεξήχθη αποκλειστικά στον αέρα.

Eastern Front: Ο πόλεμος είναι πάντα φριχτός, το μέτωπο στη Δύση ήταν επίσης άγριο και αιματηρό, αλλά υπήρξαν στιγμές που η συνθήκη της Γενέυης βρήκε αξιωματικούς πρόθυμους (από όλες τις πλευρές, Συμμάχους και Γερμανούς) να την τηρήσουν. Το Ανατολικό μέτωπο ήταν άλλη ιστορία - από τη μία οι διαταγές του Χίτλερ και το ρατσιστικό μένος απέναντι στους "Σλάβους μπολσεβίκους", από την άλλη η ημιβάρβαρη κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Ρωσία τότε (π.χ. οι αποτυχούντες Γερμανοί στρατηγοί συνήθως καθαιρούντο, οι Ρώσοι απλά εκτελούντο), η μη συμμετοχή της σε διεθνείς συνθήκες, και οι δολιοφθορές από αντάρτες στα μετώπισθεν που τσάκιζαν τις αντοχές των Γερμανών. Δεν υπήρξε έλεος. Ένας ιστορικός έχει γράψει εύστοχα πως το Ανατολικό Μέτωπο ήταν ένας πρωτόγονος, μεσαιωνικός πόλεμος εξόντωσης που έγινε με οπλισμό του 20ου αιώνα. Απέναντι στον ανώτερο εξοπλισμό και οργάνωση των Γερμανών, οι Ρώσοι παρέταξαν το σχεδόν ανίκητο T-34 που σκορπούσε τον τρόμο όταν εμφανιζόταν, και μια ασύλληπτη αριθμητική υπεροχή. Οι νίκες της Ρωσίας πληρώθηκαν με απίστευτο φόρο αίματος "αναλώσιμων ηρώων".

Hail: Γνωστή η αγαπημένη έκφραση των Γερμανών της εποχής εκείνης, γνωστά τα αποτελέσματά της, μπορεί κανείς να πει πως οι old school deathsters Hail of Bullets είχαν έμπνευση όταν διάλεξαν όνομα για τη μπάντα τους. Η θεματολογία τους έχει να κάνει αποκλειστικά με τον Β'ΠΠ, ο πρώτος δίσκος τους είναι αφιερωμένος στο Ανατολικό Μέτωπο, το EP τους έχει να κάνει με την Πολωνία, και ο πιο πρόσφατος τους είναι αφιερωμένος στις μάχες του Ειρηνικού.

Unit 731: Μια ειδική μονάδα Ιαπώνων "επιστημόνων" και "ερευνητών" που κατά τα λεγόμενα είχε επίσημη κρατική έγκριση, η δραστηριότητα της οποίας περιέχει τόση φρικωδία που κάνει περιπτώσεις όπως εκείνη του Josef Mengele να φαίνονται ερασιτεχνικές. Εκτός από τα γνωστά μέτωπα του πολέμου, ένας πόλεμος που δεν έχει γίνει αρκετές ταινίες και βιβλία ώστε να γίνει πιο γνωστός στο ευρύτερο κοινό είναι εκείνος της Ιαπωνίας με την Κίνα, τη δεκαετία του '30. Οι αγριότητες των Ιαπώνων απέναντι σε Κινέζους αμάχους ήταν ίσως ακόμη χειρότερες και από εκείνες των Γερμανών στη Πολωνία και τη Ρωσία. Η Μονάδα 731 είχε ως σκοπό την έρευνα και τα πειράματα για λογαριασμό του Ιαπωνικού στρατού, και χρησιμοποιούσε ως επί το πλείστον Κινέζους, αλλά και Ρώσους, αιχμαλώτους ως ζωντανά πειραματόζωα. Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν και αιχμάλωτοι πολέμου των Συμμάχων. Εκτός από ακρωτηριασμούς, ένα από τα πράγματα που έκαναν ήταν να ξεκοιλιάζουν ζωντανές έγκυες γυναίκες. Φυσικά πολλοί από αυτούς ποτέ δεν τιμωρήθηκαν και πήραν κυβερνητικές θέσεις στην μεταπολεμική Ιαπωνία, καθώς οι Αμερικάνοι θεώρησαν τα δεδομένα από τα "επιστημονικά ευρήματα" των "ερευνών" αυτών χρήσιμα και προτίμησαν το συμβιβασμό. Μια brutal hardcore μπάντα πήρε το όνομά της από τη μονάδα αυτή, όπως και οι Slayer έμπνευση για ένα τραγούδι. Αυτό τα λέει όλα.

Tora: "Τίγρης", στα ιαπωνικά. Η κωδική ονομασία των Ιαπώνων στρατηγών και η διαταγή τους στους πιλότους πριν οι δεύτεροι καβαλήσουν τα Mitsubishi Zero και τα κάνουν όλα Γκουέρνικα στο Pearl Harbor. Μετά από κάποιες δεκαετίας το πήραν σαν όνομα οι γνωστοί Αμερικάνοι Hard Rockers.

Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι έχει εξαντλήσει ένα θέμα όπως αυτό. 

Για το πρώτο μέρος κάντε κλικ εδώ, και για το δεύτερο κάντε κλικ εδώ

World War Metal - Part 2

Posted by universechild On Oct 29, 2011 0 comments





Είναι αλήθεια πως πολύ μεγάλο κομμάτι της extreme σκηνής έχει αντιθρησκευτικό χαρακτήρα, αλλά, συνεχίζοντας την παράδοση του thrash, μεγάλο μέρος του έχει να κάνει με τον πόλεμο. Οι Bolt Thrower, άσχετα αν δεν έχουν σχέση με τον ΒΠΠ, δεν θα μπορούσαν να μείνουν απ'εξω, καθώς η θεματολογία των Βρετανων deathsters έχει να κάνει αποκλειστικά με μάχες, ενώ και η αισθητική στο λογότυπο και το artwork τους είναι παρμένη από το Warhammer (και για όσους δεν γνωρίζουν, το πιο πετυχημένο παρακλάδι του, Warhammer 40000, είναι το πιο ζοφερό φανταστικό σύμπαν που έχει ποτέ σκεφτεί κάποιος).
Ειδική περίπτωση είναι οι Marduk. Το όνομά τους είναι εμπνευσμένο από έναν θεό της αρχαίας Βαβυλώνας (ο οποίος ήταν "καλός" θεός), το λογότυπο και οι περισσότεροι στίχοι τους είναι αντιχριστιανικοί σε σημείο να θεωρούνται "λαϊκό blackmetal" από μερικούς πιο "υποψιασμένους" ακροατές του είδους, και από την άλλη η ηγετική μορφή της μπάντας, ο Morgan, έχει έντονο ενδιαφέρον για θέματα του Β'ΠΠ, επιμένοντας πάντα πως δεν έχει καμμία σχέση με "ύποπτες ιδεολογίες".
Η εμμονή του αυτή φαίνεται σε εξώφυλλα όπως τα Here's No Peace (όπου το μπροστινό εξώφυλλο έχει ένα Panzer IV, και το οπισθόφυλλο ένα Panzer V "Πάνθηρα"). Δεν ξέρουμε αν είναι ειρωνία πως το Panzer Division Marduk έχει σαν εξώφυλλο ένα Βρετανικό άρμα τύπου Crusader (επαναλαμβάνουμε - Σταυροφόρος σε εξώφυλλο Marduk) ή αν το έκανε επίτηδες ως πλάγιο χιούμορ o Morgan, πάντως μια μεταγενέστερη επανέκδοση του δίσκου έχει ένα King Tiger. Και άλλα εξώφυλλα βέβαια όπως το Live in Germania και World Funeral ή ολόκληροι δίσκοι όπως το Iron Dawn (πάλι με "Πάνθηρα" στο εξώφυλλο) αλλά και στίχοι σε κομμάτια, παραπέμπουν στον Β'ΠΠ.
Μιλώντας για black metal, αξίζει να αναφερθεί και το λεγόμενο NSBM (National Socialist Black Metal), καθώς κάποιοι θιασώτες του θέλησαν να κατατάξουν τους Marduk εκεί, ο Morgan όμως αρνήθηκε. Η υπο-σκηνή, ας το πούμε, του ναζιστικού blackmetal θεωρείται γενικά περιθωριακή για τους blackmetallers, αν και όχι απαραίτητα για λόγους αποτροπιασμού απέναντι σε όσα έκαναν οι ναζί (ο δαρβινισμός και η επικράτηση του ισχυρότερου, τα οποία ήταν μέρος της ναζιστικής κοσμοθεωρίας, μπορεί κάποιος να πει πως είναι συμβατά με το σκληροπυρηνικό blackmetal), αλλά και για το γεγονός ότι η κατ'εξοχήν "ιδεολογία" του blackmetal είναι η έλλειψη δόγματος, η ελευθερία και ο μηδενισμός, κάτι που είναι εντελώς ασύμβατο με ολοκληρωτικά δόγματα, όποια κι αν είναι αυτά.
Επιστρέφοντας στο καθαρά ιστορικό ενδιαφέρον για τον πόλεμο, δύο μπάντες μελωδικού blackmetal που ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με Β'ΠΠ είναι οι Βρετανοί Eastern Front και οι Νορβηγοί Vreid. Για τους πρώτους είναι προφανές, οι δεύτεροι όμως πήραν το όνομά τους από το όνομα που είχε η Εθνική Αντίσταση στη Νορβηγία, το οποίο σε μετάφραση στα αγγλικά γίνεται Wrath. Αξιόλογη μπάντα οι Eastern Front, σε σημεία θυμίζουν τους Cradle of Filth στα πιο "άγριά" τους (χωρίς, φυσικά, τα Δρακουλίνια) αλλά οι Vreid αληθινά δυνατοί. Οι τελευταίοι δύο δίσκοι τους ασχολούνται στιχουργικά με ιστορίες από την Νορβηγική Αντίσταση, και ενώ αναφέρονται σε κάποια συγκεκριμένα περιστατικά της Νορβηγίας (π.χ. στις μονάδες Νορβηγών εθελοντών στα Waffen SS, Nordland και Wiking), το θέμα τους μπορεί να θεωρηθεί "οικουμενικό" για όσες χώρες αντιστάθηκαν στον Άξονα.
Πάμε σε διαφορετικούς ήχους και στους Hail of Bullets - ένα Ολλανδικό σχήμα με death metallers της παλιάς σχολής με μέλη από μπάντες όπως Bolt Thrower και Thanatos. Ταιριαχτό όνομα και σίγουρα ταιριαχτός ήχος για το θέμα τους, αξιόλογο άκουσμα και οι τρεις κυκλοφορίες τους, αλλά προσωπική επιλογή αποτελεί το ντεμπούτο ...Of Frost And War, το οποίο είναι ένα χρονικό του πιο αιματηρού μετώπου του πολέμου, από την έναρξη της επιχείρησης Barbarossa τον Ιούνιο του 1941, μέχρι τη στιγμή που ήρθε η σειρά της Γερμανίας να ματώσει το 1945.

Πολύ αξιόλογος δίσκος μελωδικού death metal και το The Diarist από τους Ιταλούς Dark Lunacy. Έχει να κάνει με την πολιορκία του Leningrad από τους Γερμανούς, και οι στίχοι είναι γραμμένοι από την οπτική μιας γυναίκας που κρατάει ημερολόγιο, και είναι κάτι σαν χρονικό της τριετίας 1941-44.

Τόσο το βαρύτερο, πιο επιθετικό αμερικάνικο power όσο και το πιο μελωδικό ευρωπαϊκό του αντίστοιχο ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τον πόλεμο, και είναι χαρακτηριστικό ότι μια από τις πιο σπουδαίες αμερικάνικες μπάντες του είδους πήρε το όνομα Jag Panzer. Η καρδιά του είδους στην Ευρώπη ήταν πάντα η Γερμανία, μια χώρα στην οποία η περίοδος αυτή για ευνόητους λόγους αποτελούσε "ταμπού", και όπως παρατηρήθηκε και με τους Γερμανούς thrashers, οι άμεσες αναφορές στον Β'ΠΠ και το Χιτλερικό καθεστώς ήταν πολύ περιορισμένες. Γενικά ο πόλεμος στους στίχους του ευρωπαϊκού power metal γινόταν συνήθως με σπαθιά (όπως βέβαια και στους Αμερικάνους Manowar) και όχι Schmeisser.

Εξαίρεση αποτελεί μια από τις πιο δυνατές ευρωπαϊκές μπάντες του είδους, οι Γερμανοί Angel Dust, οι οποίοι αφιέρωσαν ένα ολόκληρο concept album, το Enlighten the Darkness, στην ιστορία ενός Γερμανού στρατιώτη που αποφασίζει να ακολουθήσει την αντίσταση ενάντια στο Χίτλερ. Αναφέρονται στην (περίπου) οργανωμένη αντίσταση κατά του Χίτλερ, η οποία οδήγησε σε αρκετές απόπειρες δολοφονίας (με πιο γνωστή εκείνη της 20ης Ιουλίου του 1944, τη Βαλκυρία). Δεν ξέρουμε αν είχαν υπ'όψιν τους την ιστορία του Anton Schmid, ενός Αυστριακού υπαξιωματικού που υπηρέτούσε στα μετόπισθεν στην κατεχόμενη Πολωνία και ο οποίος έκανε τη δική του μικρή "αντίσταση". Ο Schmid βοήθησε με διάφορους τρόπους την τοπική Εβραϊκή αντίσταση βοηθώντας στην διαφυγή κρατουμένων και σώζοντας ζωές, μέχρι τελικά να συλληφθεί και να εκτελεστεί. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2000 και αν και δεν ακολουθεί την ιστορία αυτή, η περίπτωση του Anton Schmid έγινε γνωστή την εποχή εκείνη περίπου, καθώς στα τέλη των 90s είχε γίνει στη Γερμανία μια μεγάλη έκθεση με θέμα τον ρόλο της Wehrmacht και τη συμμετοχή της σε εγκλήματα στη διάρκεια του Β'ΠΠ.

Οι Φινλανδοί Stratovarius με το Gotterdammerung (Zenith of Power) αναφέρθηκαν γενικά στον Χίτλερ και τον πόλεμο που προκάλεσε, όπως και οι συμπατριώτες τους Winterborn με τα 1939 και The Winter War.

Μιλώντας για power, φυσικά, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τους δικούς μας Spitfire, που πήραν το όνομά τους από ένα από τα καλύτερα αεροσκάφη της περιόδου. Υπάρχουν βέβαια και Ιταλοί, επίσης power metallers, που λέγονται Spitfire με αξιόλογη δισκογραφική παρουσία. Έλληνες και Ιταλοί ονομάστηκαν από το ίδιο αεροσκάφος του Β'ΠΠ. Ακόμη κι εδώ Ελλάδα "εναντίον" Ιταλίας. Una Faca, που λένε, το χει η μοίρα μας.
Και φυσικά, οι Sabaton. Sabaton λέγονται τα "παπούτσια" μιας πανοπλίας, όνομα ταιριαχτό καθώς οι Φινλανδοί έχτισαν μια ολόκληρη καριέρα παίζοντας "εύκολο", συναυλιακό και (παραδεχτείτε το) άκρως πωρωτικό μελωδικό power με θέμα τις μάχες και τον πόλεμο. Η συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών τους έχει να κάνει με μάχες και συμβάντα του Β'ΠΠ, ενώ είναι αξιόλογα και τα μουσικά βίντεό τους για τα Screaming Eagles (με θέμα τους τις Αρδέννες) και Uprising (Πολωνική αντίσταση). Στο Uprising εμφανίζεται (και προφανώς το διασκεδάζει) στο ρόλο ενός αξιωματικού των SS ο Σουηδός ηθοποιός Peter Stormare, ο οποίος ενσάρκωσε και τον Ernst Rohm στη τηλεταινία Hitler: The Rise of Evil και είναι πιο γνωστός ως ένας από τους "Γερμανούς μηδενιστές" στη ταινία Big Lebowski (τον θυμούνται βέβαια κάποιοι και ως ψυχάκια στο Fargo, αλλά και ως "μούρη" των φυλακών στο Prison Break). Οι Sabaton είναι επίσης οι μόνοι που χρησιμοποίησαν σε στίχο ολόκληρη τη λέξη, γλωσσοδέτη για μη Γερμανομαθείς, Panzerkampfwagen.
Κλείνοντας με power (προς το παρόν τουλάχιστον), δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τους Razorwyre που προκάλεσαν αίσθηση το 2009 με το αυτοχρηματοδοτούμενο EP τους (το οποίο προσέφεραν δωρεάν μέσω ίντερνετ). νεο-NWOBHM (όσο αδόκιμο κι αν ακούγεται) μπάντα, με retro αίσθηση αακόμη και στο επιτηδευμένα "παιδικό" και "χειροποίητο" εξώφυλλο. και φυσικά ένα από τα κομμάτια τους, Operation Market Garden βασίζεται στην ομώνυμη επιχείρηση των Συμμάχων, η οποία έγινε και ταινία ως "A Bridge Too Far" με πλήθος γνωστών ηθοποιών: Sean Connery, Michael Caine, Gene Hackman, Anthony Hopkins, James Caan, Maximillian Schell, Hardy Kruger.

Εδώ βάζουμε άνω τελεία, και επιστρέφουμε αύριο με το τρίτο και τελευταίο μέρος.

Για το πρώτο μέρος κάντε κλικ εδώ, και για το τρίτο εδώ.



World War Metal

Posted by universechild On Oct 28, 2011 0 comments


Όσο άσχημο (και άχρηστο) πράγμα κι αν είναι ο πόλεμος, ένα "θετικό" που έχει (αν μπορείς να το πεις θετικό) είναι ότι πάντα αποτελούσε την καλύτερη πηγή έμπνευσης για την τέχνη. Αν κάτσεις και δείς τις πιο σημαντικές καλλιτεχνικές δημιουργίες ανά τους αιώνες, από ζωγραφική μέχρι ποίηση και μουσική, όλες είχαν πάντα κάποιου είδους σχέση με τον πόλεμο. Ίσως επειδή η τραγωδία και η τέχνη μερικές φορές συμβαδίζουν, και ο πόλεμος είναι δυστυχώς βασικό κομμάτι της ανθρώπινης τραγωδίας. "Ο Νικητής του πολέμου του 1812", είπε σαρκαστικά κάποιος, εννοώντας την εισβολή του Ναπολέοντα στη Ρωσία, "ήταν ο Τσαικόφσκι" (Δεν είναι η μοναδική αντιπολεμική ατάκα που φαίνεται στα Call of Duty). Θα συμφωνούσε και ο Μπετόβεν, η πιο γνωστή συμφωνία του οποίου (η Πέμπτη) γράφτηκε επίσης για το Ναπολέοντα, και η οποία χρησιμοποιήθηκε σχεδόν ένα αιώνα μετά από τον Τσόρτσιλ ως το ανεπίσημο soundtrack του Β'Παγκοσμίου Πολέμου.

Ως γνωστόν, επίσης, ο πόλεμος πάντα αποτελούσε βασικό μέρος της θεματολογίας και της κουλτούρας του heavy metal, και θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο σχετικά με το θέμα αυτό, τόσο σε ότι αφορά τις διάφορες ιστορίες, μύθους και γεγονότα που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης των μουσικών, όσο και για τους τρόπους με τους οποίους αυτοί τα προσέγγισαν. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί metal συνθέτες αναζητούν στην Ιστορία τα θέματα για τον επόμενο δίσκο τους. Υπάρχει βέβαια μια ειρωνική άποψη για το φαινόμενο αυτό: μόνο "μικρά παιδιά" (εννοώντας τους ακροατές του metal) συνδυάζουν τη μάχη του Αχιλλέα και του Έκτορα με κοφτερές κιθάρες. Σε αυτό ίσως θα μπορούσαν να δοθούν δύο απαντήσεις: πρώτον, αν δεν νοιώθεις νέος, άρα κατά συνέπεια και λίγο "παιδί", μένεις μακριά από τη rock μουσική και ότι έχει να κάνει με αυτή (ζωντανό παράδειγμα ο Στάθης Παναγιωτόπουλος του Jammin', δεν ξέρουμε πόσο χρονών είναι, αλλά είναι "παιδί"). Δεύτερον, κρίσεις τέτοιου είδους γίνονται με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Για παράδειγμα ένας (όχι σπουδαίος κατά την άποψη αρκετών) συνθέτης όπως ο Σταμάτης Σπανουδάκης μπορεί να γράψει για το Μέγα Αλέξανδρο και να αναγνωριστεί ως "πολιτισμός", και ένα rock/metal συγκρότημα όπως π.χ. οι Iron Maiden, όχι;

Πολλοί μύθοι και ιστορίες έγιναν όπερες και συμφωνίες πολλούς αιώνες μετά από την εποχή τους, και αρκετά πομπώδεις θα λέγαμε, οπότε δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το συμφωνικό ιδίωμα και η όπερα (που δεν υπήρχαν π.χ. την εποχή που υποτίθεται ότι έκαναν ότι έκαναν ο Αινείας ή ο Siegfried) είναι πιο "πρέπον" ήχος για τα θέματα αυτά σε σχέση με την ηλεκτρική κιθάρα. Είναι λίγο σαν να δέχεσαι τους ρομαντικούς ζωγράφους του 19ου αιώνα που ζωγράφιζαν Κλεοπάτρες και φίδια, αλλά να απορρίπτεις τον Frank Frazetta επειδή εικονογράφησε κυρίως εξώφυλλα βιβλίων του Sword & Sorcery (και είναι στην ουσία ο θεμελιωτής της αισθητικής αυτής, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο).

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ο πιο "δημοφιλής", αν μπορεί να επιτραπεί η έκφραση αυτή, πόλεμος από όλους όσους έγιναν μετά από την εποχή του Ναπολέοντα. Ήταν με διαφορά ο πιο αιματηρός, συνδέθηκε όσο κανένας άλλος με παράπλευρα εγκλήματα και δολοφονίες αμάχων (συμπεριλαμβάνοντας αντίποινα σε κατεχόμενους πληθυσμούς, βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών, και φυσικά και τη λεγόμενη "Τελική Λύση" των Ναζί), αλλά παράλληλα είναι ίσως από τους ελάχιστους πολέμους της Ιστορίας στους οποίους ο παρατηρητής μπορεί να κάνει σαφή διάκριση στο ποιοι ήταν οι "κακοί". Οι "Δυτικές Δημοκρατίες" αποδείχτηκε βέβαια ότι δεν ήταν τόσο "καλοί" όσο μας έχουν διδάξει τα βιβλία σχολικής ιστορίας και οι ταινίες, αλλά δίπλα σε ένα καθεστώς που μοιάζει με αποκαλυπτικό τέρας, όπως ήταν το Ναζιστικό καθεστώς και η Αυτοκρατορική Ιαπωνία, όλοι φαίνονται "καλοί". Λόγω αυτής της "ηρωοποίησης" και "ρομαντικοποίησης" ως ο "καλός πόλεμος" ("The Good Fight"), παρά την αγριότητά του, ο Β'ΠΠ μοιάζει ως μια πιο "αθώα" εποχή, ακόμη και γι αυτούς που όχι απλά δεν υπήρχαν τότε, αλλά είναι δισέγγονα όσων ήταν τότε εικοσάχρονοι. Στις γεμάτες με "γκρίζες ζώνες" εποχές που ζούμε, μοιάζει ίσως ως μια εποχή της πρόσφατης ιστορίας όπου το "κακό" έμοιαζε πιο σαφές και ορατό.


Σε κάθε κείμενο γραμμένο για το Heavy Metal η βρετανία δεν θα μπορούσε να μην έχει τη πρώτη θέση. Από την αρχή κιόλας οι Sabbath έγραψαν αντιπολεμικά κομμάτια (War Pigs - για το Βιετνάμ βέβαια), από τους πρώτους όμως που αναφέρθηκαν ευθέως στον Β'ΠΠ ήταν οι Motörhead με το Bomber, που είχε στο εξώφυλλο ένα γερμανικό βομβαρδιστικό Heinkel, και αναφέρθηκαν σε αρκετούς στίχους τραγουδιών στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Όμως, η περίπτωση των Motörhead είναι ιδιαίτερη και θα τα ξαναπούμε πιο μετά.



It goes without saying, όπως θα έλεγαν και οι Tommies, πως πολύ μεγάλο μέρος της θεματολογίας του New Wave of British Heavy Metal των 80s αποτέλεσε ο πόλεμος και οι πολεμιστές. Μια ματιά μόνο να ρίξεις στα ονόματα από τις μπάντες, από Tokyo Blade μέχρι Saxon (το οποίο φέρνει στο μυαλό σάξονες πολεμιστές) βλέπεις μια από τις βασικές επιρροές των νεαρών Βρεταννών μεταλλάδων στα τέλη των 70s. Ένα χαρακτηριστικό του Βρεταννικού metal (και όχι μόνο βέβαια) ήταν η στενή σχέση του με τα βιβλία και την Ιστορία. Φυσικά, δεν έλειψαν μπάντες που πήραν το όνομά τους από τον Β'ΠΠ. Οι cult Blitzkrieg πήραν το όνομά τους από την διάσημη τακτική του γερμανικού στρατού, ενώ αξίζουν αναφοράς και οι Tank, ένας δίσκος των οποίων ονομάζεται Honor & Blood (είναι σύμπτωση ότι η έκφραση αυτή ήταν μέρος του συνθήματος των SS;) και είχε στο εξώφυλλο ένα τανκ του Β'ΠΠ.

Για να πάμε στα μεγαλύτερα ονόματα, τόσο οι Iron Maiden όσο και οι Saxon αναφέρθηκαν σε βιβλία (που έγιναν και ταινίες) σχετικά με τον ΒΠΠ, οι πρώτοι με το Where Eagles Dare ενώ οι δεύτεροι χρησιμοποίησαν τον τίτλο The Eagle Has Landed σε κάποια live τους, τα οποία συνοδευόταν στο εξώφυλλο με έναν αετό που ήταν σαφής αναφορά στον αυτοκρατορικό Ρωμαικό αετό (που αντέγραψαν οι Γερμανοί προσθέτοντας μια σβάστικα στη βάση). Οι Iron Maiden είπαν βέβαια και για τη Μάχη της Αγγλίας ή γενικά για αερομαχίες (Aces High, Tailgunner), για την απόβαση στη Νορμανδία (The Longest Day) και άλλα.



Το Thrash ήταν από την αρχή (αντι)πολεμική μουσική. Αν γραφτεί βιβλίο με θέμα "metal και πόλεμος", τουλάχιστον τα 2/5 θα είναι thrash, τα άλλα 2/5 θα είναι NWOBHM και heavy/power metal, και το 1/5 οι υπόλοιποι. Μεγάλη διαφορά, βέβαια, του thrash από το NWOBHM και το power ήταν η αποφυγή της αναφοράς σε "ηρωικές" προσωπικότητες και πολέμους της Ιστορίας ή του Sword & Sorcery, στο thrash δεν υπήρχε Μέγας Αλέξανδρος, ιππότες ή ο Κόναν ο Κιμμέριος. Το thrash δεν είχε το "ρομαντισμό" του κλασικού metal και, κυρίως επειδή ταίριαζε με τον ο ήχο του, σε ότι αφορά τον πόλεμο ασχολήθηκε περισσότερο με σύχρονες μάχες και με την παράνοια που τις χαρακτηρίζει. Αν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη λέξη "ιδεολογία", η ιδεολογία του thrash ήταν κατά βάση αντιφασιστική και αριστερίζουσα και χρησιμοποιούσε τον πόλεμο για να δείξει, μέσα από τη βιαιότητα των στίχων και της μουσικής, τη ματαιότητα του όλου πράγματος. Πόλεμοι όπως το Βιετνάμ είχαν βέβαια τη τιμητική τους (ως ένας καθαρά άχρηστος και βλακώδης πόλεμος, ενέπνευσε τα περισσότερα αντιπολεμικά τραγούδια), όπως και η παράνοια του Ψυχρού Πολέμου και ο φόβος της "βόμβας". Μέσα σε όλα αυτά, υπήρξαν περιπτώσεις που ασχολήθηκαν με τον Β'ΠΠ και τους ναζί.

Mερικά από τα πιο κλασικά κομμάτια της "χρυσής" εποχής των Metallica, των Megadeth αλλά και των Anthrax είναι αντιπολεμικά. Το One, εμπνευσμένο από το αντιπολεμικό βιβλίο σχετικά με τον Α'ΠΠ με όνομα Johnny Got His Gun, είναι βέβαια από τα πιο κλασικά, αλλά χαρακτηριστικά είναι και τα Disposeable Heroes και Master of Puppets, τα οποία όμως δεν αναφέρονται σε συγκεκριμένα μέτωπα. Οι Megadeth επίσης αναφέρθηκαν στον πόλεμο με τίτλους δίσκων όπως Peace Sells... But Who's Buying και κομμάτια όπως το Architecture of Aggression και Take No Prisoners, όπως και οι Anthrax, οι οποίοι με το The Enemy αναφέρονται στην "τελική λύση" των Ναζί, το Ολοκαύτωμα.

Σε ότι αφορά το έτερο μέλος της λεγόμενης "Αμερικανικής τετράδας" του thrash, οι Slayer ήταν με διαφορά από τους πιο ακραίους της εποχής τόσο στον ήχο όσο και στο στίχο τους, και είχαν αναπόσπαστο μέρος τους στοιχεία από τον Β'ΠΠ. Το "S" στο σήμα τους είχε τη μορφή του αρχαίου ρούνου/κεραυνού που χρησιμοποίησαν και οι SS, το οποίο από μόνο του δεν θα λεγε τίποτα, αν δεν ήταν συνδυασμένο σε εξωφυλλα με αυτοκρατορικούς αετούς που παραπέμπουν σε Ρώμη και Γερμανία (όσες αυτοκρατορίες είχαν ποτέ αετό σαν brand, συμπεριλαμβανομένων και των Ναζί, από τη Ρώμη το αντέγραψαν) και κομμάτια όπως το Angel of Death, το οποίο έλεγε για τον παράφρονα γιατρό των SS, Γιόζεφ Μένγκελε. Βέβαια, όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ακρότητα της μουσικής, είχαν σκοπό να δημιουργήσουν αποστροφή για το θέμα και όχι φυσικά να "ηρωοποιήσουν" - άλλο thrash και άλλο power. Αξίζει αναφοράς και το SS-3, για τη σφαγή στη Πράγα, το Unit 731 για μια από τις πιο αποτρόπαιες υποθέσεις του πολέμου αυτού στην οποία εμπλέκονταν οι Ιάπωνες, το Behind the Crooked Cross..


Μιλώντας για πόλεμο και αμερικάνικο speed και thrash, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε τους Sacred Reich, μια δυνατή μπάντα με κατ'εξοχήν πολιτικοποιημένη και αντιφασιστική στάση (όπως φαίνεται και από το όνομά τους), και ένα από τα καλύτερο κομμάτια τους, το ομώνυμο Sacred Reich, όπου αναφέρονται στο ναζισμό.


Οι Γερμανοί thrashers, από την άλλη, αποδείχτηκαν ίσως πιο "άγριοι" ακόμη και από τους Αμερικανούς συναδέλφους τους. Οι Kreator π.χ. χρησιμοποίησαν λέξεις όπως "blood", "death" κτλ περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο. Η θεματολογία των Sodom και των Destruction ήταν επίσης κατά βάση πολεμική (οι δεύτεροι είχαν και ως μέρος του image τους τις σφαίρες και τα φυσεκλίκια που παραπέμπουν όχι μόνο σε αντάρτες, αλλά και σε πολυβολητές με MG-42 των Waffen SS) αλλά ως ευαίσθητο θέμα για τους ίδιους τους Γερμανούς, οι άμεσες αναφορές στην περίοδο 1933-45 είναι από περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Σε ότι αφορά τους Sodom, βέβαια, η αισθητική αρκετών από τα artwork τους παραπέμπει σε μια steampunk (ή, μάλλον, dieselpunk) εκδοχή του Β'ΠΠ, και η μαυροντυμένη φιγούρα που εμφανίζεται σε μερικά εξώφυλλα θυμίζει τους Panzer Corps από το δυστοπικό manga εναλλακτικής ιστορίας Jin Roh (από το οποίο είναι επιρρεασμένες και οι μορφές των Helghast στη γνωστή σειρά παιχνιδών "Β'ΠΠ στο Διάστημα" Killzone).

Σε αυτό το σημείο, λόγω έκτασης, θα κλείσουμε το πρώτο μέρος, και αύριο θα αναφερθούμε σε black, death και power metal. Κάθε σχόλιο για παραλείψεις, διορθώσεις, προτάσεις κτλ θα ήταν καλοδεχούμενο.

Για το δεύτερο μέρος κάντε κλικ εδώ, και για το τρίτο κάντε κλικ  εδώ

Ας ακούσουμε ένα τραγούδι

Posted by universechild On 0 comments

Ετοιμάζουμε κάποιες αλλαγές στο blog, τόσο αισθητικά όσο και σε ότι αφορά την κατεύθυνσή του. Με αφορμή τη σημερινή ημέρα που είναι μια ακόμη επέτειος της πετυχημένης Ελληνικής αντεπίθεσης απέναντι στην Ιταλική εισβολή του 1940, και κατά συνέπεια της εισόδου της χώρας στη βίαιη και αιματηρή περίοδο του Β'ΠΠ, ετοιμάσαμε ένα θεματικό αφιέρωμα το οποίο ελπίζουμε να φανεί σε κάποιους ενδιαφέρον. Θα το ανεβάσουμε αργότερα μέσα στην ημέρα. Προς το παρόν, μιας και αμφιβάλλω οι περισσότεροι να τρέξουμε σε παρελάσεις (και η ατμόσφαιρα στη χώρα φαίνεται ότι δεν ταιριάζει σε παρελάσεις αλλά σε διαδηλώσεις - και από τις ειδήσεις αυτό φαίνεται) ας ακούσουμε ένα τραγούδι από τους Sabaton. Coat of Arms από τον ομώνυμο δίσκο του 2010.





Το βίντεο φυσικά δεν είναι "επίσημο", αλλά είναι αρκετά πετυχημένο πάντρεμα μουσικής και εικόνας. Ο χρήστης που το έφτιαξε έχει κάνει ολόκληρη σειρά από βίντεο σε κομμάτια που έχουν σχέση με την ιστορία, και με βάση το προφίλ του είναι από την Πολωνία, δηλαδή μια χώρα που επίσης κυριολεκτικά μάτωσε στην περίοδο του πολέμου.

Angelo Perlepes' Mystery

Posted by universechild On Oct 22, 2011 0 comments


Ο Άγγελος Περλεπές είναι από τις σημαντικότερες μορφές και ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες που έχουν περάσει από την ελληνική σκηνή του Heavy Metal. Γεννημένος το 1966, η ενασχόλησή του με το χώρο πάει πίσω στα τέλη των 70s/αρχές 80s.

Ξεκίνησε πιτσιρικάς με τους Stigma,
κι επίσης στα 90s για διάστημα ήταν στους Blood Covered. Το 1986 ξεκίνησε το δικό του προσωπικό σχήμα, τους Mystery, η δισκογραφική παρουσία των οποίων αγγαλιάζει τα 90s και την δεκαετία που μόλις αφήσαμε, αλλά η ψυχή τους βρίσκεται στην καρδιά των κλασικών για το rock δεκαετιών του 1970 και 1980.

Όπως ισχύει και με άλλους κορυφαίους τεχνίτες της εξάχορδης όπως ο Ingwie Johahn Malmsteen, απόλυτος ήρωας του είναι ο Richie Blackmore, και το Νεοκλασικό ύφος της μουσικής του μπορεί να συγκριθεί με εκείνο του Σουηδού βιρτουόζου. Οι δίσκοι του Περλεπέ όμως, πέρα από την τεχνική αρτιότητα στο παίξιμο που δεν είναι στην αρμοδιότητα ενός μη-κιθαρίστα να κρίνει, ξεχειλίζουν από ατόφιο συναίσθημα και, όπως είναι και ο τίτλος ενός από τους δίσκους του, πάθος.

Μια από τις αδικίες που πάντα είχε αυτή η κομπλεξική χώρα είναι πως ο Περλεπές (όπως και άλλα από τα σημαντικά ονόματα, όπως οι Spitfire ή οι Firewind) είναι άγνωστος στο ευρύτερο, μη rock/metal, ελληνικό κοινό, ενώ τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τους Πυξ Λαξ τους ξέρουν ακόμη και οι γιαγιάδες! Τα σόλο (μόνο τα σόλο) από τα Burning Eyes, Tales of the Unexpected ή Neverending Flame έχουν περισσότερο συναίσθημα από το σύνολο της δισκογραφικής παρουσίας του ελληνικού ροκ (προσοχή στη γραφή, άλλο ελληνικό ροκ και άλλο ελληνόφωνο rock...) Δεν θέλουμε να θίξουμε, αλλά μερικές φορές σε πιάνει αγανάκτηση με το κόμπλεξ  απέναντι στο heavy metal.

Περιττό να πούμε πως οι τέσσερις ολοκληρωμένες δουλειές που έχει παρουσιάσει με τους Mystery, καθώς και οι άλλες κυκλοφορίες του, αποτελούν must σε κάθε ενημερωμένη rock δισκοθήκη.

Δισκογραφία Mystery:
  • 1991 - Angelo Perlepes' Mystery
  • 1999 - Tales...
  • 2001 - Fatal Passion
  • 2004 - Destiny 
  • 2005 - Mysteryology (Συλλογή)
  Mystery Links:





Angelo Perlepes' Mystery [English]

Posted by universechild On 0 comments


Angelo Perlepes is one of the best metal guitarists and one of the most important rock musicians in Greece. Born in 1966, his involvement with the Hellenic Heavy Metal scene dates back to the late 70s/early 80s.

His very first band as a youngster was Stigma, while later in the 90s he assumed guitar duties for Blood Cover. He started his own personal band, Mystery, in 1986. Their recording career spans the 90s and the 00s, but their spirit definitely belongs in the classic rock decades, the 70s and the 80s.

As it is the case with other masters of guitar like Yngwie Johahn Malmsteen, his absolute hero is Richie Blackmore, and the Neoclassical style of his music can be compared with that of the Swede virtuoso. Perlepe’s albums, however, beyond the technical prowess which isn’t in the responsibility of a non-musician to judge, overflow with emotion and, as the title of one of his albums reads, passion.

One of the great injustices this God damned country always had is that Perlepes (and other important names of rock, like Spitfire and Firewind) are virtually unknown to a wider, non-rock, audience, while Vasilis Papakonstantinou and Pyx Lax are even known to grannies that use the TV for soap operas. The guitar solo (just the solo) from Burning Eyes, Tales of the Unexpected or Neverending Flame, have more emotion that the entire Greek “Rok” scene (a clarification, Greek “Rok” as a separate genre and Greek Rock as actual rock music with either Greek or English vocals, are two entirely different things). We don’t want to seem petty, but sometimes the frustration of this complex towards metal gets to us.

Needless to say, the four full length albums, as well as the other releases (singles, compilation) that he has released with Mystery are must-haves for any fan of classic rock/metal, or guitarists.

  Mystery Discography:
  • 1991 - Angelo Perlepes' Mystery
  • 1999 - Tales...
  • 2001 - Fatal Passion
  • 2004 - Destiny 
  • 2005 - Mysteryology (Συλλογή)  
  Mystery Links:










Lillian Axe

Posted by universechild On Oct 21, 2011 0 comments



Γέννημα θρέμα της Νέας Ορλεάνης, οι Lillian Axe υπάρχουν από το 1983 και το πιο γνωστό τους line-up είναι οι Ron Taylor στη φωνή, ο Steve Blaze σε κιθάρες και πλήκτρα, ο Jon Ster σε κιθάρες και πλήκτρα, ο Rob Stratton στο μπάσο και ο Danny King στα τύμπανα.


Την πρώτη τους περίοδο κυκλοφόρησαν τέσσερα άλμπουμ, και μερικά από τα πιο γνωστά τους hits είναι τα Dream of a Lifetime, Misery Loves Company, Nobody Knows από το Lillian Axe (1988), τα Show A Little Love, All's Fair In Love And War, She Likes It On Top, Ghost of Winter και My Number από το Love + War (1990), True Believer, No Matter What, Body Double και See You Someday από το Poetic Justice (1992) και Crucified, Deepfreeze και Moonlight In Your Blood από το Psychoschizophrenia (1993). Γνωστή είναι και η διασκευή τους στο Here is Christmas.


Επανενώθηκαν το 1999 και κυκλοφόρησαν κάποιες B-side ηχογραφήσεις με τίτλο Fields of Yesterday, και ενα ζωντανό δίσκο με τίτλο Live 2002. Το 2007 ήρθε στην θέση του τραγουδιστή ο Derric LeFevre, ο οποίος ακούγεται στους δίσκους Waters Rising (2007) και Sad Day on Planet Earth (2009). Το 2010 έκανε ένα σύντομο πέρασμα (από τον Ιούνιο μέχρι τον Οκτώβριο) ο Derric LeFevre (από Metal Church).


Δισκογραφία
  • 1988 - Lillian Axe
  • 1989 - Love + War
  • 1991 - (1987-1989)  Out of the Darkness - Into The Light (συλλογή)
  • 1992 - Poetic Justice
  • 1993 - Psychoschizophrenia
  • 1999 - Fields of Yesterday
  • 2002 - Live 2002
  • 2007 - Waters Rising
  • 2009 - Sad Day On Planet Earth
  • 2010 - Deep Red Shadows

Child's Play

Posted by universechild On 0 comments



Μια αξιόλογη μπάντα από την Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, η οποία δημιουργήθηκε το 1983 και έδρασε σε τοπικό κυρίως επίπεδο, με μεγάλη δημοτικότητα στην rock σκηνή της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Δημιουργήθηκε από τους Larry Hinshaw (φωνή), Brian Jack (κιθάρα), Phil Wiser (μπάσο), Jimmy Shafer (κιθάρα) και Steve Albinak (τύμπανα). Η σύνθεση σταθεροποίηθηκε όταν ήρθαν στη κιθάρα ο Nicky Kay στη θέση του Shafer, και ο John Allen στα τύμπανα, και η μπάντα γνώρισε αρκετή επιτυχία στην περιοχή της Ανατολικής Ακτής, με πολλές περιοδείες και την κυκλοφορία ενός EP, Ruff House (1986).

Όπως συνέβη και με άλλους στο είδος, οι Child's Play έφτασαν στο απόγειό τους στα τέλη των 80s/αρχές 90s, οπότε και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, αλλά μέχρι τότε είχε φύγει ο Wiser και στη θέση του είχε έρθει ο Idzi, ενώ ο Brian Jack ανέλαβε εκτός από την κιθάρα και τα φωνητικά αφού αποχώρησε και ο Hinshaw. Το Rat Race (1990) τους άνοιξε την πόρτα σε αρκετές περιοδείες σε όλες τις ΗΠΑ, παίζοντας κάτω από τους Cold Sweat.

Το Long Way (1993) κυκλοφόρησε με τον Tommy McRae στη θέση του Jack, αφού ο τελευταίος έφυγε για σόλο καριέρα. Όπως πάντα συμβαίνει, αρκετοί από το κοινό της μπάντας ανησύχησαν με την αλλαγή τραγουδιστή, αλλά ο δίσκος αποδείχτηκε καλός και είχε επιτυχία, πάντα με βάση τα μεγέθη της μπάντας.


Η μπάντα δεν διαλύθηκε ποτέ, απλά ακολούθησε ο καθένας το δρόμο του. Ο Tommy McRae έκανε σόλο καριέρα τόσο σαν ερμηνευτής, όσο και σαν τραγουδοποιός και παραγωγός. Ο John Allen έπαιξε με τους SR-71, ενώ αργότερα ξαναβρέθηκε μαζί με τον Nicky Kay στους Charm City Devils, και ο πρώτος δίσκος των οποίων με τον "ότι λέει το εξώφυλλο" τίτλο, Let's Rock-n-Roll, είναι βουτηγμένος σε eight-ίλα. Ο Brian Jack παίζει σόλο στην περιοχή της Βαλτιμόρης, και ο Idzi έπαιξε με τους Dirty Looks και δημιούργησε μια μπάντα, τους Slurp.

Δισκογραφία
  • 1986 - Ruff House EP
  • 1990 - Rat Race
  • 1993 - Long Way

Cinderella - Caught In The Act (2011)

Posted by universechild On Oct 14, 2011 0 comments

 
Κι ενώ οι φίλοι της μπάντας ήλπιζαν πως ο Tom Keifer θα αποφάσιζε κάποια στιγμή να κυκλοφορήσει νέο album, ήρθε το Caught in the Act με "παραπλανητικό" εξώφυλλο. Παραπλανητικό επειδή δίνει την εντύπωση καινούριου δίσκου, ούτε πηγαίνει το μυαλό κάποιου σε live, και ειδικά σε επανέκδοση του Live at the Key Club που ηχογραφήθηκε το 1998 στο ομώνυμο club του Los Angeles.

To live βέβαια παραμένει δυνατό, είναι ιδανική επιλογή για όσους ακροατές είναι καινούριοι στο συγκρότημα καθώς λειτουργεί και σαν best of με τις εξαιρετικές εκτελέσεις των περισσότερων από τα κλασικά τους κομμάτια.

Κίνητρο για τους παλαιότερους παραμένει το bonus DVD που περιέχει μια εξαιρετική ζωντανή εμφάνιση της μπάντας το 1991 στο Detroit, δηλαδή την εποχή που η δημοτικότητα των Cinderella και του ήχου που αντιπροσωπεύουν βρισκόταν στην αποκορύφωσή τους. Ένα ακόμη live-χρονομηχανή.

CD Tracklisting:
  1. The More Things Change - 4:27
  2. Push Push - 2:36
  3. Hot And Bothered - 5:27
  4. Shelter Me - 4:54
  5. Night Songs - 5:05
  6. Somebody Save Me - 3:21
  7. Heartbreak Station - 5:21
  8. The Last Mile - 3:11
  9. Coming Home - 5:29
  10. Fallin' Apart At The Seams - 10:58
  11. Don't Know What You Got (Till Its Gone) - 4:34
  12. Nobody's Fool - 5:03
  13. Gypsy Road - 5:02
  14. Shake Me - 4:41
DVD Tracklisting:
  1. The More Things Change
  2. Push Push
  3. Sick for the Cure
  4. Make Your Own Way
  5. Night Songs
  6. Back Home Again
  7. Somebody Save Me
  8. Heartbreak Station
  9. Coming Home
  10. Fallin' Apart At The Seams
  11. Love's got me doing time
  12. Drum Solo
  13. Love Gone Bad
  14. Don't Know What You Got (Till it's gone)
  15. Nobody's Fool
  16. Gypsy Road
  17. Shake Me
  18. Shelter Me

Kix

Posted by universechild On 0 comments



Οι Kix δημιουργήθηκαν το 1977 στο Maryland των ΗΠΑ από τους Ronnie  Younkins και Donnie Purnell, αλλά όπως και αρκετοί άλλοι που οι αρχές τους τοποθετούνται στα 70s, γνώρισαν την επιτυχία στο τελευταίο μισό των 80s.
 
 


Το ομώνυμο ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε το 1981, και το πιο γνωστό κομμάτι με σταθερή παρουσία σε συναυλίες είναι το "Love At First Sight". Για το Cool Kids (1983) έφυγε προσωρινά από τη μπάντα ο Ronnie Younkins και ακολούθησαν ένα πιο εμπορικό δρόμο. Ο δίσκος παραμένει καλός, αλλά ορισμένα κομμάτια του είναι σχεδόν αχαρακτήριστα!
 


Για το Midnite Dynamite (1985) οι Kix συνεργάστηκαν με τον παραγωγό Beau Hill (RATT, Warrant, Winger), και ο δίσκος μπορεί να θεωρηθεί και η αρχή της ανόδου τους σε πιο mainstream ακροατήρια. Δυνατό το ομώνυμο κομμάτι, όπως και τα πιο funky "Cold Shower" και "Sex".


Το επόμενο Blow My Fuse (1988) ήταν το πιο επιτυχημένο τους μέχρι στιγμής, με πολύ δημοφιλή single όπως το "Don't Close Your Eyes" (με στίχους ενάντια στην αυτοκτονία), "Cold Blood" και το ομώνυμο "Blow My Fuse". Ο δίσκος έγινε πλατινένιος και τα βίντεο έγιναν σταθερά στο playlist του MTV. Κυκλοφόρησαν λίγο αργότερα το 1989 σε βιντεοκασέτα, μαζί με σκηνές από το backstage.
 


Το Hot Wire (1991) συνέχισε την δοκιμασμένη συνταγή του Fuse, με λιγότερη επιτυχία όμως. Στην διάρκεια της περιοδείας του 1992 ηχογράφησαν και μια ζωντανή εμφάνιση στο πανεπιστήμιο του Maryland, το οποίο κυκλοφόρησε ως Live (1993). Το άλμπουμ έχει και τον ανεπίσημο τίτλο Contractual Obligation Live (Υποχρεωτικό από το Συμβόλαιο Live). 
 
 


Το 1994 τους έδιωξε (όπως και αρκετούς άλλους) η Atlantic, και η μπάντα κυκλοφόρησε τον τελευταίο της δίσκο μέχρι σήμερα, Show Business (1995) με την CMC International.


Έκτοτε τα μέλη ασχολήθηκαν με διαφορετικά side projects. Ο τραγουδιστής Steve Whitman δημιούργησε το 1996 τους Funny Money. Ο Ronnie Younkins συνεργάστηκε με τον τραγουδιστή Jeremy L. White για ένα δίσκο, The Slimmer Twins: Lack of Luxury. Δημιούργησε αργότερα και τους Blues Vultures κυκλοφορώντας και ένα δίσκο Cheap Guitars & Honky Tonk Bars.


Οι Kix επανενώθηκαν το 2003 με την κλασική τους σύνθεση, με μόνη απουσία του Donnie Purnell, ενός από τα ιδρυτικά μέλη και βασικού συνθέτη. Αντικαταστάθηκε στο μπάσο από τον μπασίστα των Funny Money, Mark Schenker. Η σύνθεση των Steve Whitman (φωνητικά), Ronnie Younkins (κιθάρες), Brian Forsythe (κιθάρες), Jimmy Chalfant (τύμπανα) και Mark Schenker ξεκίνησε με reunion συναυλίες το Σεπτέμβριο του 2004, και έκτοτε παραμένει δραστήρια συναυλιακά, χωρίς να έχει κυκλοφορήσει δίσκο με καινούριο υλικό από το 1995.

Δισκογραφία
  • 1981 - Kix
  • 1983 - Cool Kids
  • 1985 - Midnite Dynamite
  • 1988 - Blow My Fuse
  • 1991 - Hot Wire
  • 1993 - Live
  • 1995 - $how Bu$ine$$
  • 2002 - The Essentials (συλλογή)
  • 2004 - Thunderground (συλλογη με demos των '80s)
  • 2006 - Rhino Hi-Five (συλλογή με 5 κομάτια)

Vain

Posted by universechild On Oct 10, 2011 0 comments



Οι Vain είναι μια ακόμη από τις πολλές μπάντες που ξεκίνησαν στα μέσα των 80s, όταν το Καλιφορνέζικο rock ήταν στα ντουζένια του. Ίσως ένοιωθαν και λίγο σαν "εξόριστοι" στην αρχή της πορείας τους καθώς έπαιζαν στην Bay Area του San Francisco (αν αναρωτιέστε για ποιο πράγμα είναι γνωστή η Bay Area του San Francisco, μάλλον λάθος κείμενο διαβάζετε!)


 




Κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους No Respect το 1989 με την Island Records, και το single του Beat the Bullet (μαζί με το συνοδευτικό βίντεο) είχαν κάποια επιτυχία, και η μπάντα βγήκε σε ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Skid Row.


Παρά το αξιόλογο υλικό τους ίσως δεν είχαν αυτό το "κάτι" που θα τους έκανε να ξεχωρίσουν ανάμεσα στις αμέτρητες μπάντες της εποχής, και η εταιρία τους Island Records "έσπασε" το συμβόλαιό τους προτού κυκλοφορήσει ο δεύτερος δίσκος. Ήταν 1991, και η εποχή ήταν δύσκολη για όλους εκτός από τα πολύ μεγάλα ονόματα του είδους.








Με την αποχώρηση δύο βασικών μελών (West και Rickard) και την προσχώρηση του drummer Steven Adler (Guns N'Roses) η μπάντα κινήθηκε για λίγο ως Roadcrew, αλλά σύντομα διαλύθηκε.


Λίγο αργότερα μαζί με τον West κυκλοφόρησαν μόνο στην Ιαπωνία το Move On It (1994), ενώ λίγο αργότερα και το αρκετά καλό Fade (1995).





Ο Ιθύνων νους της μπάντας Davy Vain κυκλόφόρησε σόλο δίσκο το 2000, ενώ το ενδιαφέρον για τη μπάντα αναθερμάνθηκε το 2005 με την επανακυκλοφορία του ντεμπούτου τους από την Gott Discs. Μια περιοδεία στην Βρετανία είχε επιτυχία, όπως και ο καινούριος τους δίσκος μετά από μια δεκαετία, το On The Line (2005).


To 2009 ο Davy Dain κυκλοφόρησε επίσημα μέσω του δικού του label, Jackie Rainbow Records, κόπιες του "χαμένου" δίσκου του 1991.






Δισκογραφία
  • 1989 - No Respect
  • 1991 - All Those Strangers (2009)
  • 1994 - Move On It
  • 1995 - Fade
  • 2000 - Davy Vain - In From Out Of Nowhere
  • 2005 - Down The Line