Οι Whitesnake είναι ουσιαστικά το προσωπικό σχήμα του David Coverdale. Όπως και αρκετοί άλλοι της ίδιας "σειράς", η μπάντα υπάρχει από τα "βάθη" των 70s, και συγκεκριμένα το 1976-77, αλλά φυσικά γνώρισε την "χρυσή" εποχή της στη δεκαετία του 1980.
O Coverdale είναι φυσικά γνωστός από τη συμμετοχή του στους Deep Purple στη λεγόμενη "MK III" σύνθεση της μπάντας, στα μέσα των 70s όταν αντικατέστησε τον Ian Gillan στην θέση του τραγουδιστή. Καθώς ήταν υπεύθυνος για την πιο "funky" κατεύθυνση που είχαν πάρει οι Deep Purple τότε, η παρουσία του ήταν μια από τις αιτίες που δημιουργήθηκαν διαφωνίες οι οποίες οδήγησαν στη φυγή του Richie Blackmore το 1975. Η παρουσία του όμως ήταν σημαντική και στο να συνεχίσουν οι Purple με αντικαταστάτη στην θέση του Richie τον Tommy Bollin στην σύντομη "ΜΚ IV" περίοδό τους. Συνολικά οι Purple με τον Coverdale κυκλοφόρησαν τα Burn (1974), Stormbringer (1974) και Come Taste the Band (1975). Τελικά οι Purple διαλύθηκαν το 1976 (για να επανενωθούν επίσημα το 1984 - όλοι χρειάζονται ένα "διάλειμμα") και ο Coverdale βρέθηκε στη θέση να μην έχει άλλη επιλογή από εκείνη της solo καριέρας. Για να πούμε την αλήθεια βέβαια, η θέση του τραγουδιστή στους Purple όταν δεν ονομάζεσαι "Ian Gillan" είναι πάντα προσωρινή, όσο καλός και να είσαι!
Η αφετηρία του ως σόλο μουσικός μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και spin-off των Purple. Παραγωγός του πρώτου δίσκου White Snake (1977) ήταν ο μπασίστας της κλασικής MK II σύνθεσης των Purple, Roger Glover. Παρά το ότι ο πρώτος αυτός δίσκος δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία, η συνεργασία του Coverdale με την EMI συνεχίστηκε και γρήγορα κυκλοφόρησε και το Northwinds (1977). Ο ίδιος λέει ότι το Northwinds ήταν ο δίσκος στον οποίο άρχισε να συγκεντρώνεται σε αυτά που ήθελε πραγματικά να κάνει, και το θεμέλιο της νέας μπάντας του.
Η εποχή δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη, εδώ που τα λέμε, γιατί τότε ακριβώς ήταν που στην Βρετανία παρατηρήθηκε η λεγόμενη "έκρηξη του punk", και ακόμη και η εταιρία τους έλεγε ότι δεν ήταν σίγουροι αν η αγορά σήκωνε μια ακόμα blues-rock μπάντα στα χνάρια των Purple. Η σύνθεση τότε αποτελούνταν, εκτός από τον ίδιο τον Coverdale, και από τους Micky Moody και Bernie Marsden (κιθάρες), Neil Murray (μπάσο), Pete Solley (ο οποίος είχε αντικαταστήσει στα πλήκτρα τον Brian Johnston) και David 'Duck' Dowle (τύμπανα).
Πρώτη κυκλοφορία τους με το όνομα Whitesnake ήταν το Snakebite EP (1978), το οποίο λίγους μήνες μετά κυκλοφόρησε ως κανονικό LP (η δεύτερη πλευρά του βινυλίου συμπληρώθηκε με κομμάτια από το Northwinds). Η EMI είχε βάλει την ετικέτα "Η φωνή των Deep Purple" στο promotion, κάτι που δεν άρεσε και πολύ στον ίδιο καθώς ήθελε αυτή η νέα αφετηρία να είναι κάτι δικό του. Η μπάντα τότε λεγόταν "David Coverdale's Whitesnake" (πως λέμε π.χ. "Ritchie Blackmore's Rainbow"), και παρόλο που οι άνθρωποι της εταιρίας έλεγαν πως θα ήταν πιο σωστό εμπορικά να χρησιμοποιεί το όνομά του, εκείνος προτίμησε απλά το όνομα Whitesnake.
Το ντεμπούτο LP των Whitesnake, Trouble (1978), κυκλοφόρησε στα τέλη της χρονιάς σε παραγωγή του Martin Birch. Εν τω μεταξύ είχαν γίνει και κάποιες αλλαγές στη σύνθεση, και στα πλήκτρα συμμετείχε ένα μέλος των κλασικών Purple, ο John Lord.
Από τις Ευρωπαϊκές περιοδείες για την προώθηση του δίσκου ηχογραφήθηκε και το πρώτο τους Live at Hammersmith (1980), το οποίο τους τοποθέτησε στο άτυπο club με Βρετανικές (και μη) μπάντες που έχουν δίσκο με τη λέξη "Hammersmith" στον τίτλο. Εν τω μεταξύ ο δεύτερος δίσκος τους Lovehunter (1979) προκάλεσε συντηρητικές αντιδράσεις με το σεξουαλικό εξώφυλλο (του εικονογράφου Chris Achilleos), το οποίο έκανε σαφές και το τι άλλο ίσως εννοούσε ο Coverdale με την έκφραση "λευκό φίδι". Η ιστορία πίσω από το εξώφυλλο αναφέρεται στα liner notes της επετειακής επανέκδοσής του δίσκου σε CD, και ήταν ουσιαστικά ένα αστείο του Coverdale ως απάντηση στην ταμπέλα που του είχε βάλει μερίδα του Βρετανικού μουσικού Τύπου ως "σεξιστή και macho". Λες και ήταν ο πρώτος ή ο τελευταίος hard rocker με αυτό το lifestyle και στίχους του στυλ "I'll give you what a woman needs". Ο δίσκος βέβαια ήταν ένα βήμα μπροστά για τη μπάντα, και αρκετά κομμάτια όπως τα "Waking in the Shadow of the Blues" και το ομώνυμο είναι ήδη κλασικά.
Λίγο αργότερα για τον τρίτο δίσκο τους Ready An' Willing (1980) έγιναν μερικές ακόμη αλλαγές στο line-up και drummer ανέλαβε ο Ian Paice, συμπληρώνοντας ένα "πλήρωμα" που είχε στις τάξεις του τρία πρώην μέλη των Deep Purple. Ο δίσκος ήταν ο πιο επιτυχημένος τους μέχρι στιγμής και ήταν στην ουσία το "breakthrough" της μπάντας: μπήκε στο top-10 των Βρετανικών charts, ενώ άγγιξε και το top-100 των ΗΠΑ.
Ο επόμενος δίσκος Come An' Get It (1981) ηχογραφήθηκε στο στούντιο Startling του Ringo Starr, ένα κτίριο που υπήρξε και σπίτι του John Lennon, κάτι που σίγουρα είχε ιδιαίτερη σημασία για τον Coverdale. Γεμάτος hit, ο δίσκος έφτασε στο νούμερο 2 των Βρετανικών chart και ο Coverdale έγινε εξώφυλλο και στο τρίτο τεύχος του νέου τότε περιοδικού Kerrang!, αλλά δυστυχώς η επιτυχία στην κατεξοχήν μεγάλη αγορά, τις ΗΠΑ, ήταν κάτι ακόμη μακρινό.
Την περίοδο αυτή οι Whitesnake βρέθηκαν σε hiatus επειδή ο Coverdale έπρεπε να αφοσιωθεί στην άρρωστη κόρη του. Τελικά επέστρεψε στη μουσική σκηνή το 1982 και, σύμφωνα με το περιοδικό Kerrang, οι Sabbath του πρότειναν τη θέση του αντικαταστάτη του Ronnie James Dio. Ο Coverdale αρνήθηκε, και κατά ειρωνική σύμπτωση οι Sabbath χρησιμοποίησαν ένα ακόμη πρώην μέλος των (διαλυμένων τότε) Purple, τον Ian Gillan (και κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που θέλουν να ξεχάσουν, με ένα εξώφυλλο-ανοσιούργημα, το Born Again).
Με την επιστροφή του Coverdale ηχογραφήθηκε και το Saints & Sinners (1982), αλλά αμέσως μετά έγιναν και κάποιες αλλαγές στο line-up, oι Bernie Marsden (κιθάρα), Ian Paice (drums) και Neil Murray (μπάσο) αντικαταστάθηκαν με τους Mel Galley, Colin Hodgkinson και Cozy Powell. Το άλμπουμ ήταν επίσης επιτυχία στη Βρετανία και μπήκε στο top-10, και η μπάντα πέρασε την σαιζόν 1982-83 με περιοδείες, μεταξύ των οποίων ήταν και headline εμφάνιση στο Monsters of Rock του Donington το καλοκαίρι του 1983.
Χωρίς να χάσουν χρόνο ηχογράφησαν στα τέλη της ίδιας χρονιάς το Slide It In (1984), και παράλληλα εξασφάλισαν συμβόλαιο για τις ΗΠΑ με την Geffen. Το άλμπουμ δέχτηκε κάποιες κριτικές για τον ήχο του, και ο David Geffen επέμεινε για ένα ρεμιξάρισμα πριν από την κυκλοφορία του στις ΗΠΑ. Ο δίσκος τελικά κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1984 με πολύ καλές πωλήσεις, και επιτέλους φάνηκε ότι και η Αμερική ήταν έτοιμη να δεχτεί τους Whitesnake. Παράλληλα, έγιναν και κάποιες αλλαγές στο line-up, και ο John Sykes (Thin Lizzy) έγινε μόνιμος κιθαρίστας.
Στην επακόλουθη περιοδεία η μπάντα άνοιγε σε ονόματα όπως οι Dio και οι (τεράστιοι τότε) Quiet Riot, και στο κλείσιμο της περιόδου έπαιξαν στο Rock In Rio μπροστά σε 100.000 θεατές. Η μεγάλη επιτυχία όμως περίμενε λίγο ακόμη.
Με το τέλος της περιοδείας, το 1985, οι Coverdale και Sykes άρχισαν να γράφουν το νέο υλικό για τον διάδοχο του Slide it In, αλλά το άλμπουμ καθυστέρησε για ολόκληρο σχεδόν το 1986 για λόγους υγείας (ο Coverdale έπαθε μια μόλυνση η οποία απείλησε τις φωνητικές του χορδές). Έγιναν και κάποιες ακόμη αλλαγές στο line-up: Ο Powell αντικαταστάθηκε στα drums από τον Aynsley Dunbar (Journey) και η θέση των πλήκτρων (ο John Lord είχε ήδη φύγει το 1984 για την επανένωση των Deed Purple) συμπληρώθηκε από τον Don Airey (Ozzy, Rainbow). Οι ηχογραφήσεις συνεχίστηκαν κανονικά για την κυκλοφορία του άλμπουμ το 1987, αλλά στην πορεία προέκυψε μια κόντρα μεταξύ του Coverdale και του Sykes και ο τελευταίος, παρόλο που ήταν υπεύθυνος για όλα τα κιθαριστικά μέρη καθώς και για μέρος της σύνθεσης, απολύθηκε. Οι αντικαταστάτες του Adrian Vandenberg και Vivian Campbell μιμήθηκαν στο στυλ του στα βίντεο του MTV και στην περιοδεία που ακολούθησε.
Το ομότιτλο Whitesnake (1987) κυκλοφόρησε ως "1987" στην Ευρώπη και "Serpens Albus" (δηλ. το όνομα της μπάντας στα λατινικά) στην Ιαπωνία. Καθώς η μπάντα είχε ήδη αρχίσει τη διαδικασία επαναπροσδιορισμού του ήχου της σε πιο "συναυλιακό" Heavy Metal (σήμα κατατεθέν της δεκαετίας) αφήνοντας λίγο πιο πίσω τα blues στοιχεία, ενώ ήταν και υπό την επίβλεψη του John Kalodner (ενός γνωστού μουσικού executive, υπεύθυνου για την επιτυχία πολλών μεγάλων ονομάτων), το άλμπουμ σημείωσε τεράστια επιτυχία και έφτασε να γίνει πλατινένιο (σήμερα έχει γίνει πλατινένιο 8 φορές). Η δημοτικότητα του δίσκου επίσης έδωσε ώθηση και στις πωλήσεις του Slide it In το οποίο από χρυσό έγινε επίσης πλατινένιο.
Την περίοδο αυτή οι Whitesnake έγιναν από τους "βασιλιάδες" του σχετικά καινούριου τότε MTV και τα βίντεο από τα τεράστια hits "Here I Go Again", "Is This Love" και "Still of the Night" έγιναν σταθερό μέρος του playlist. Είναι λίγο ειρωνικό βέβαια το ότι μέσα στις συνεχείς αλλαγές του line-up, κανένα μέλος της μπάντας που συμμετείχε στην ηχογράφηση δεν εμφανίζεται στα βίντεο, εκτός από τον Adrian Vandenberg (ο οποίος ηχογράφησε μόνο το σόλο στο "Here I Go Again"). Στα βίντεο εμφανίζονται τα νέα τότε μέλη, Rudy Sarzo, Tommy Aldridge και Vivian Campbell (ο οποίος επίσης ηχογράφησε μόνο ένα σόλο για το ρεμίξ του "Give Me All Your Love"). Αξίζει να σημειωθεί και το ότι ένα από τα μοντέλα/ηθοποιούς που συμμετείχε σε ένα από τα βίντεο, η Tawny Kitaen (το οποίο μεταφράζεται στο περίπου ως "καστανόξανθο γατάκι"!) έγινε γυναίκα του Coverdale.
Προτού αρχίσουν οι ηχογραφήσεις για τον επόμενο δίσκο, έγιναν ακόμη μερικές αλλαγές στα μέλη. Έφυγε ο Vivian Campbell (για "καλλιτεχνικές διαφωνίες"). Από την άλλη, για λόγους υγείας έφυγε επίσης και ο Adrian Vandenberg, και αντικατατάθηκε από τον superstar της κιθάρας Steve Vai, ο οποίος θα ήταν μόνιμο μέλος για το υπόλοιπο της μπάντας μέχρι την προσωρινή διάλυση/hiatus των 90s. Αυτές οι συνεχείς αλλαγές ήταν και ένας από τους λόγους που η μπάντα εξελίχτηκε να είναι ουσιαστικά το project του Coverdale. Το Slip of the Tongue (1989) ήταν μια απ'ευθείας στυλιστική συνέχεια του "1987", έγινε επίσης πλατινένιο, και η περιοδεία που το ακολούθησε ήταν η μεγαλύτερη της μπάντας μέχρι τότε. Μεταξύ άλλων υπήρξαν για δεύτερη φορά headliners στο Monsters of Rock του 1990. Ο Coverdale επίσης συμμετείχε και στο soundtrack της ταινίας Days of Thunder για τα φωνητικά του "The Last Note of Freedom" (το οποίο έγραψε μαζί με τον συνθέτη Hans Zimmer και τον Billy Idol). Ίσως χορτάτος από την επιτυχία, ίσως κουρασμένος, και σύμφωνα με δηλώσεις του, στενοχωρημένος από τον πρόσφατο χωρισμό του, ο Coverdale έβαλε τότε ένα προσωρινό "stop" όχι μόνο στους Whitesnake, αλλά και στη μουσική του πορεία.
Αυτό το διάλειμμα δεν κράτησε για πολύ βέβαια, καθώς το 1991 συναντήθηκε με έναν άλλο μύθο του rock, τον Jimmy Page με σκοπό να συνεργαστούν μαζί σε έναν δίσκο. Το όμορφο και με αρκετές επιρροές από Zeppelin, Coverdal Page (1993), σημείωσε μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως. Σύμφωνα με τον Coverdale το σήμα στο εξώφυλλο του δίσκου έχει σκοπό να συμβολίσει δύο διαφορετικούς δρόμους που γίνονται ένας.
Το 1994 επαναδραστηριοποιήθηκαν και οι Whitesnake με νέο line-up (Warren De Martini από Ratt στη κιθάρα, Denny Carmassi στα drums και Rudy Mirkovich στα πλήκτρα, καθώς και η επιστροφή των Rudy Sarzo και Adrian Vandenberg) με σκοπό την πρόώθηση ενός Greatest Hits (1994).
Το επόμενο δισκογραφικό εγχείρημα του Coverdale έγινε το 1996-97 όταν ο ίδιος μαζί με τον Vandenberg και τον Carmassi επανένωσαν εκ νέου τη μπάντα για το, με σίγουρα συμβολικό τίτλο, Restless Heart (1997). Εκτός από το εξώφυλλο, όπου ήταν η πρώτη φορά εδώ και 17 (από το 1980) χρόνια που εμφανιζόταν ο ίδιος ο Coverdale, ο δίσκος σηματοδότησε και την επιστροφή τους στον πιο blues-rock ήχο των αρχικών δίσκων. Χωρίς να έχει τα τεράστια νούμερα του παρελθόντος, το εγχείρημα είχε κάποια επιτυχία συνάντησε θερμή υποδοχή από το κοινό της μπάντας. Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν ο Guy Pratt στο μπάσο, και ο Brett Tuggle στα πλήκτρα (ο οποίος συμμετείχε και στο Coverdale Page του '93), αλλά για τις περιοδείες αντικαταστάθηκαν από τους Tony Franklin και Derek Hilland. Στις περιοδείες συμμετείχε και ο Steve Farris των Mr Sister. Εκτός από τον δίσκο κυκλοφόρησε και ένα ακουστικό Starkers in Tokyo (1997) το οποίο ηχογράφησαν οι Coverdale και Vandenberg στην Ιαπωνία.
Τα χουμε πει πως η δεκαετία του 2000 ήταν μια δεκαετία όπου είδαμε την νοσταλγική αναβίωση ή/και επανένωση κλασικών ονομάτων που είχαν παρακμάσει στα 90s, και το timing για την 25η επέτειο των Whitesnake δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Η αρχή έγινε με την επιστροφή του Coverdale στη μουσική με τον (σόλο) δίσκο του Into The Light (2000). Μια συλλογή με τον απλό τίτλο The Best of Whitesnake (2003) συνόδεψε ένα νέο line-up της μπάντας για την επετειακή περιοδεία του 2003: Doug Aldrich από Dio και Reb Beach από Winger στις κιθάρες, Marco Mendoza στο μπάσο, Tommy Aldridge στα τύμπανα και Timothy Drury στα πλήκτρα.
Η σύνθεση αυτή παρέμεινε σταθερή μέχρι και το 2005 όπου ο Mendoza αντικαταστάθηκε από τον Uriah Duffy, και λίγο αργότερα οι Whitesnake κυκλοφόρησαν το DVD/CD Live... In The Still of the Night (2006) το οποίο συνοδεύτηκε από μια νέα περιοδεία σε Ευρώπη και Ιαπωνία. Ένα δεύτερο live, αυτή τη φορά μόνο με ήχο χωρίς εικόνα και τίτλο Live: In The Shadow of the Blues (2006) ήταν η πρώτη κυκλοφορία τους με νέα εταιρία την Steamhammer/SPV Records . Ο δίσκος είχε επίσης μερικά ολοκαίνουρια κομμάτια. Κυκλοφόρησε επίσης και μια επετειακή έκδοση του δίσκου του 1987 με bonus μερικά live κομμάτια και ένα δισκάκι DVD με τα βίντεο του δίσκου για το MTV και κάποιες ζωντανές εμφανίσεις.
Μια κανονική επανένωση, όμως, πρέπει να συνοδεύεται και από άλμπουμ και το Good To Be Bad (2008) ήταν ένας πολύ καλός δίσκος που γεφύρωνε τις πιο blues-rock ρίζες τους με το hard rock, φτάνοντας στο #5 των Βρετανικών chart.
Όλο αυτό το διάστημα ο Coverdale και οι Whitesnake, όπως και άλλοι ακούραστοι Βρεταννοί ροκάδες, παρέμεινε δραστήριος συναυλιακά, με εξαίρεση μια ευτυχώς σύντομη περιπέτεια με την υγεία του, πάλι σε σχέση με τις φωνητικές του χορδές. Όχι ότι αυτό έχει απαραίτητα σχέση με το τσιγάρο, αλλά δεν σταμάτησε και να καπνίζει ποτέ εδώ που τα λέμε, και ίσως τα "τραγουδιστής-καπνιστής" δεν είναι πάντοτε συμβατά μεταξύ τους.
Με σταθερούς συνεργάτες τους Doug Aldrich και Reb Beach στις δύο κιθάρες και τους Michael Devin (μπάσο) και Brian Tichy (drums) έγιναν οι ηχογραφήσεις του νέου τους άλμπουμ Forevermore (2011) το οποίο θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη Άνοιξη, στις 25 Μαρτίου. Το πρώτο single ("Love Will Set You Free") αναμένεται στις 21 Φεβρουαρίου..
Αν κάτσεις και το σκεφτείς λίγο, ονόματα όπως ο David Coverdale και οι Whitesnake γνώρισαν επιτυχία σε μια εποχή που πολλοί από εμάς μόλις και μετά βίας είχαμε γεννηθεί (αν είχαμε γεννηθεί - και ούτε λόγος να γίνεται για τις Deep Purple εποχές)... Προσπαθώντας να αποφύγουμε τα κλισέ (γερόλυκοι του ροκ και άλλες μαλακίες που ακούμε από mainstream ΜΜΕ), αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι δεν παύει να είναι συγκλονιστικό που τέτοιοι άνθρωποι εξακολουθούν να δημιουργούν δίσκους και να παίζουν live σαν να βρίσκονται στην τρίτη ή τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, δημιουργώντας μελωδίες που σταματούν το ρολόι του χρόνου. Ένας δίσκος από Whitesnake ή Deep Purple στη δεκαετία του '10 (ναι, έτσι λέγεται η δεκαετία στην οποία βρισκόμαστε πλέον, η μέτρηση μοιάζει με αντίστροφη αν σκεφτείς ότι τα 80's που ζήσαμε ως νήπια και από διηγήσεις λίγο μεγαλύτερων μοιάζουν σαν να συνεβησαν χτες) είναι μια τόσο retro αλλά και τόσο vintage (=διαχρονική) εμπειρία ταυτόχρονα. Είμαστε μαζί με τους καινούριους, αλλά ο χρόνος θα δείξει πόσοι από τους καινούριους θα αντέξουν στο χρόνο. Η μουσική αυτή μπορεί να νικήσει το χρόνο. Forevermore.
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
Ως David Coverdale:
Ως David Coverdale:
- 1977 - White Snake
- 1977 - Northwinds
- 1993 - Coverdale and Page (με τον Jimmy Page των Led Zeppelin)
- 2000 - Into The Light
Whitesnake Albums:
- 1978 - Snakebite EP
- 1978 - Snakebite LP
- 1978 - Trouble
- 1979 - Lovehunter
- 1980 - Ready an' Willing
- 1981 - Come an' Get It
- 1982 - Saints & Sinners
- 1984 - Slide It In
- 1987 - Whitesnake
- 1987 - 1987 Versions EP (μόνο στην Ιαπωνία)
- 1989 - Slip of the Tongue
- 1997 - Restless Heart
- 2008 - Good To Be Bad
- 2011 - Forevermore
Live:
- 1980 - Live at Hammersmith
- 1980 - Live... In the Heart of the City
- 1998 - Starkes in Tokyo
- 2006 - Live: In The Shadow of the Blues
- 2011 - Live at Donington 1990
Συλλογές:
- 1994 - Whitesnake's Greatest Hits
- 2000 - 20th Century Masters - The Millennium Collection: The Best of Whitesnake
- 2000 - Best Ballads
- 2002 - Here I Go Again: The Whitesnake Collection
- 2003 - Best of Whitesnake
- 2003 - The Silver Anniversary Collection
- 2004 - The Early Years
- 2006 - The Definitive Collection
- 2006 - Gold: Whitesnake
- 2008 - 30th Anniversary Collection
0 comments:
Post a Comment