Συστάσεις δεν χρειάζονται για τους W.A.S.P. καθώς η παρέα του Blackie Lawless είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο διαβόητες αμερικάνικες Heavy Metal μπάντες των 80s, με το όνομά τους να είναι σχεδόν συνώνυμο με το shock rock. Έχοντας την αφετηρία τους στην ίδια σκηνή του LA από την οποία ξεπήδησαν ονόματα όπως οι Quiet Riot και Ratt, οι W.A.S.P. δεν επανέλαβαν ποτέ τη μεγάλη επιτυχία τους στην παλαβή εκείνη δεκαετία, αλλά πάντα παρέμειναν ένα από τα δυνατά και σταθερά ονόματα του αμερικάνικου metal.
Δημιουργήθηκαν το 1982 από τους Steven Edward Duren (γνωστότερο ως Blackie Lawless), Rick Fox, Randy Piper και Tony Richards, ενώ υπάρχουν διάφορες εικασίες για το όνομά τους. Υπήρχε από παλιά το γνωστό W.A.S.P.=White Anglo Saxon Protestant ως (υποθέτουμε) ειρωνική αναφορά στους Αγγλοσάξωνες ως σφήκες, αλλά η μπάντα είχε πει ότι ονομάστηκαν απλά σφήκες, αλλά έγραψαν το όνομά τους ως ακρωνύμιο για να ξεχωρίσουν. To "We Are Sexual Perverts" είναι η πιο πιθανή εξήγηση καθώς αναγράφεται κάπου και στο αρχικό βινύλιο του πρώτου δισκου, ενώ ταιριάζει γάντι και με τα show τους στις αρχές της δεκαετίας στα οποία κυριολεκτικά ξεσάλωναν με τον Lawless (όνομα και πράγμα αυτό το παιδί) να μαστιγώνει επι σκηνής δεμένες γυμνόστηθες κοπέλες ή να πετάει κομμάτια από ωμό κρέας στο κοινό. Τόσο ο τίτλος όσο και το εξώφυλλο του πρώτου single τους, Animal (Fuck Like a Beast) τα λένε όλα!Το πρώτο αυτό line-up δεν κράτησε και πολύ καθώς ο Rick Fox πήγε στους Steeler με τον Ron Keel και τον Yngwie Malmsteen, ενώ και ο Don Costa που τον αντικατέστησε δεν έμεινε πολύ. Η μπάντα απέκτησε μόνιμο κιθαρίστα με τον Chris Holmes, και το ομώνυμο ντεμπούτο κυκλοφόρησε από την Capitol το καλοκαίρι του 1984.
To W.A.S.P. (1984) τα πήγε καλά, κυρίως χάρη στην βοήθεια των "L.O.V.E. Machine" και "I Wanna Be Somebody", αν και το πρώτο single δεν περιελήφθη στο tracklist καθώς θεωρήθηκε ότι οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων (όπως τα Kwik-e-mart και τα Wal-mart) θα αρνούνταν να βάλουν το δίσκο στα ράφια. Το κομμάτι φυσικά υπάρχει στις μεταγενέστερες επανεκδόσεις μαζί με άλλα bonus. Το The Last Command (1985) ήταν ακόμα πιο πετυχημένο στις ΗΠΑ, και το "Blind in Texas" παραμένει ένα από τα πιο αναγνωρίσημα κομμάτια τους. Στο άλμπουμ αυτό επαιξε και για πρώτη φορά με τη μπάντα ο νέος τους drummer, Steve Riley (ex-Keel), καθώς ο Tony Richards είχε ήδη φύγει από την περιοδεία του 1984-85.
Το τρίτο άλμπουμ Into the Electric Circus (1986) είχε μεν θετική ανταπόκριση από το κοινό της μπάντας, αλλά πήρε το τρίτο και μακρύτερο από τους μουσικοκριτικούς χαρακτηριζόμενο ως 7th Grader Rock (μπορείς να πεις "Γυμνασιακής νοημοσύνης Rock"). Κάποια κομμάτια όπως τα "9.5.-N.A.S.T.Y." (αυτή η μανία με τα αρκτικόλεξα) και "Shoot from the Hip" σίγουρα τιμούσαν μια από τις εξηγήσεις που δινόταν για τα αρχικά του ονόματός τους (αυτή με το Sexual Perverts φυσικά), ενώ και ο Blackie Lawless λόγω των αρνητικών κριτικών αποφάσισε να επανακαθορίσει την καλιτεχνική κατεύθυνση που έπαιρνε η μπάντα. Αργότερα δήλωσε, σε κείμενό του στα liner-notes της επανάκδοσης, ότι το Τσίρκο ήταν ένα "κουρασμένο άλμπουμ από μια κουρασμένη μπάντα", κατά κάποιο τρόπο αποκυρήσσοντάς το.
Το '87 το κομμάτι τους "Scream Until You Like It" μπήκε στο soundtrack της κωμωδίας τρόμου Ghoulies II, ενώ και κάποιες ηχογραφήσεις από την τελευταία περιοδεία τους αποτέλεσαν το υλικό του Live... in the Raw (1987). Ωστόσο, ο Riley εγκατέλειψε τη μπάντα για να πάει στους L.A.Guns.
Την ίδια περίπου εποχή η μπάντα, όπως και άλλες, είχε πρόβλημα με την P.M.R.C. (Parents Music Resource Center ή σκεφτείτε κάποιο πιο ταιριαχτό, π.χ. Poso Malakes), μια συντηρητική οργάνωση με αφεντικό την Tipper Gore (σύζυγος του παραλίγο πρόεδρου Al Gore) και η οποία είχε ως στόχο την λογοκρισία και δυσφήμιση (αλλά και ακούσια διαφήμιση) του Rock. Βέβαια αυτό προκάλεσε αρκετά προβλήματα στους W.A.S.P. καθώς δεχόταν απειλές για μπόμπα στα show τους, αλλά και απειλές ότι θα δολοφονηθούν. Ο ίδιος ο Lawless πυροβολήθηκε σε δύο διαφορετικές περιστάσεις, αλλά ευτυχώς έπεσε σε άσχετους καθώς σε καμμία από τις δύο περιπτώσεις δεν τον πήραν τα σκάγια.
Στο κλείσιμο της δεκαετίας κυκλοφόρησαν έναν δίσκο που ήταν μεν από τους καλύτερούς τους, αλλά δικαιώθηκε λίγο μεταγενέστερα. Το Headless Children (1989) τους εμφάνιζε ωριμότερους και χωρίς υπερβολικές και άμεσες αναφορές στη γενετήσια πράξη, αλλά είχε χλιαρές πωλήσεις και γρήγορα εξαφανίστηκε από τα charts. Τύμπανα στο άλμπουμ έπαιξε ο Frankie Banali των Quiet Riot ενώ δύο από τα κομμάτια, "Forever Free" και η διασκευή από Who "The Real Me" είναι από τα πιο γνωστά τους. Μέσα στα χρόνια, και σύμφωνα με δηλώσεις του Lawless, ο δίσκος έχει γίνει ο πιο δημοφιλής των W.A.S.P.
Την ίδια χρονιά έφυγε και ο Chris Holmes με συνέπεια η μπάντα σύντομα να διαλυθεί και τον Blackie Lawless να αφοσιώνεται στην καριέρα του ως solo. Θα έπαιζε παραλίγο και τον "κακό" εξολοθρευτή T-1000 στο Terminator 2: Judgment Day (1991), αλλά έχασε τον ρόλο από τον Robert Patrick καθώς ο Schwarzenegger τον θεώρησε υπερβολικά ψηλό (ο Governator είναι 1,86 ενώ ο Lawless 1,93). Ετοίμαζε παράλληλα την πρώτη σόλο δουλειά του, αλλά κάτω από τις πιέσεις των fan αλλά και των promoters, το The Crimson Idol (1992) κυκλοφόρησε τελικά κάτω από την επωνυμία των W.A.S.P. Δεν έκατσε και άσχημα, καθώς το ιδιαίτερο αυτό concept άλμπουμ θεωρήθηκε ως ο καλύτερος δίσκος W.A.S.P. μέχρι τότε.
Ο επόμενος δίσκος ήταν το επίσης καλό Still Not Black Enough (1995). Η Ευρωπαϊκή έκδοση είχε διαφορές στο tracklist σε σύγκριση με την Αμερικάνικη, ενώ και η επανέκδοση ηταν διαφορετική, με συνέπεια να υπάρχουν τρεις εκδόσεις του άλμπουμ, χωρίς καμμία από τις οποίες να έχει ΟΛΑ τα κομμάτια που συμπεριλήφθηκαν!
Το 1996 επέστρεψε και ο Holmes στη μπάντα, μια συνεργασία που όμως αποδείχτηκε βραχυπρόθεσμη για μερικούς μόνο ακόμα δίσκους. Κυκλοφόρησαν μαζί το Kill.Fuck.Die (1997), με έναν τίτλο που μερικοί αντιλαμβανόμαστε ως εναλλακτική διατύπωση του "Μαμ, Κακά και Νάνι", το Helldorado (1999), και τα "ζωντανά" Double Live Assasins (1998) και The Sting (2000). Το υλικό για το CD/DVD του τελευταίου προέρχεται από ένα δοκιμαστικό ζωντανό webcast, και εκδόδηκε δίχως την έγκριση του Lawless, ο οποίος έδειξε κάποια δυσφορία σε ότι αφορά την ποιότητα εικόνας και ήχου. Τελευταίος δίσκος της περιόδου αυτής θεωρείται το Unholy Terror (2001) καθώς ο Holmes έφυγε (πάλι) το 2002, ενώ είναι ενδιαφέρουσα η δήλωσή του ότι δεν δούλεψε καθόλου στις ηχογραφήσεις για τον τελευταίο αυτό δίσκο.
Τα γεγονότα του Σεπτέμβρη του 2001 και η βιαστική συναισθηματική φόρτιση του στυλ "γδάρτε ζωντανούς τους τρομοκράτες" αποτέλεσαν τη βασική έμπνευση για το Dying for the World (2002), ενώ το The Neon God (2004), ένας δίσκος που κυκλοφόρησε σε δύο μέρη ή "κεφάλαια", ήταν ένα concept άλμπουμ σχετικά με ένα αγόρι που συνειδητοποιεί ότι μπορεί να διαβάζει και να κατευθύνει τη σκέψη των άλλων ανθρώπων.
Η πιο πρόσφατη δουλειά τους κυκλοφόρησε μετά από κάποιες αναβολές, δικαιολογημένες αν σκεφτείς την τελειομανία που πάντα χαρακτήριζε τον πανύψηλο "Ινδιάνο" αλλά και το γεγονός ότι από την εποχή της "ωρίμανσης¨των W.A.S.P. χρησιμοποιεί τη μουσική του για να εκφράσει τις απόψεις του για την ανθρώπινη κατάσταση. Το Dominator (2007) ήταν ένα άλμπουμ από έναν Lawless πιο συνειδητοποιημένο σε σχέση με εκείνον του Dying for the World, καθώς παρουσίασε ένα άλμπουμ αφιερωμένο σε Ιμπεριαλισμούς, τρομονόμους, Patriot Act και άλλα όμορφα που έχουν σχέση με την πατρίδα του. Οι ΗΠΑ και όχι μόνο, βέβαια, καθώς και η Ευρώπη θα έκανε τα ίδια και χειρότερα αν είχε την ευκαιρία και τη δύναμη,(όπως έκανε και την εποχή της Αποικιοκρατίας, και ας χτυπιούνται οι Γάλλοι με τη χεσμένη φωλιά της Αλγερίας), ενώ και οι διάφορες Κίνες είναι δράκοι που ετοιμάζονται να φτύσουν φωτιά... Ξεφύγαμε.
Σφήκες που τους χρειάζονται όλους αυτούς!
Δισκογραφία:
- 1984 - W.A.S.P.
- 1985 - The Last Command
- 1986 - Inside the Electric Circus
- 1989 - The Headless Children
- 1992 - The Crimson Idol
- 1995 - Still Not Black Enough
- 1997 - Kill.Fuck.Die
- 1999 - Helldorado
- 2001 - Unholy Terror
- 2002 - Dying for the World
- 2004 - The Neon God Part 1: The Rise
- 2004 - The Neon God Part 2: The Demise
- 2007 - Dominator
Live Δισκογραφία:
- 1987 - Live... In The Raw
- 1987 - Live... Animal (EP)
- 1998 - Double Live Assassins
- 2000 - The Sting
Συλλογές:
- 1994 - First Blood Last Cuts
- 2000 - The Best of the Best: 1984-2000 Vol. 1
0 comments:
Post a Comment