Μια από τις πιο δυνατές μπάντες που έκαναν μεν επιτυχία στα 80s, αλλά δεν έγιναν ποτέ αυτό που τους άξιζε, ήταν η "παρέα" των Don Dokken, George Lynch, Jeff Pilson και Mick Brown. Τα κλασικά άλμπουμ που η μπάντα κυκλοφόρησε στις δόξες της, και σε αντίθεση με άλλους πολύ πιο πετυχημένους εμπορικά που γέμιζαν τότε αρένες (π.χ. Poison, Warrant), ακούγονται σήμερα ολόφρεσκα και η μουσική τους αξία ως rock δημιουργίες είναι αναμφισβήτητη. Μουσικά βέβαια προσεγγίζουν πιο πολύ το μελωδικό heavy metal παρά το αμερικάνικο hard rock, αλλά αυτή η "αδικία" ίσως έχει περισσότερο να κάνει με τις συνεχείς εσωτερικές εντάσεις στη μπάντα, τις φυγόκεντρες δυνάμεις και την (κατά τα λεγόμενα) ψυχωτική συμπεριφορά του George Lynch.
Η μπάντα έχασε ευκαιρίες λόγω της διαλυτικής συμπεριφοράς του (εξαιρετικού πάντως σαν κιθαρίστα) Lynch, και διαλύθηκε πάνω στην ακμή της. Για κάποιους βέβαια ίσως ακούγεται προκλητικό το μια μπάντα να έχει σαν όνομα το επίθετο του ιδρυτή, βασικού συνθέτη και frontman, όχι όμως και όταν τα λεφτά μοιράζονται στα τέσσερα. Προσπάθειες επανένωσης έγιναν, όπως και συνεχή σαμποτάζ από τον Lynch (συγγνώμη που παίρνουμε θέση, αλλά το ιστορικό τους δείχνει ποιος είχε τελικά δίκιο), και μετά από σκαμπανεβάσματα η μπάντα σταθεροποιήθηκε με τον Don Dokken και τον Mick Brown να είναι τα εναπομείναντα αυθεντικά μέλη, και έναν δυνατό δίσκο του 2008 να τους έχει επιστρέψει στις μουσικές ρίζες τους.
Η αφετηρία τους πηγαίνει πίσω στο 1978 όταν ο Don Dokken έπαιζε σε club στη σκηνή του L.A. σε μια μπάντα με όνομα Airborne. Την εποχή εκείνη του δόθηκε ευκαιρία για συμβόλαιο στη Γερμανία και βλέποντας την τοπική μπάντα Xciter, ζήτησε από τον κιθαρίστα George Lynch και τον ντράμερ Mick Brown να συνεργαστούν. Εκείνοι αρνήθηκαν, εκείνος όμως έφυγε για το Deutschland όπου και έγινε φίλος με τους Scorpions βοηθώντας τους στα φωνητικά του Breakout, καθώς ο Klaus Meine αντιμετώπιζε πρόβλημα με τις φωνητικές χορδές του. Παρά το ότι η φωνή του Meine τελικά επανήλθε και το άλμπουμ ηχογραφήθηκε κανονικά, υπάρχουν ακόμη κάποια background φωνητικά του Dokken.
Στα στούντιο στη Γερμανία γνώρισε και τον μάνατζερ των Accept, ο οποίος και τον βοήθησε να κλείσει συμφωνία με την Carrere Records. Το Breaking the Chains (1983) κυκλοφόρησε αρχικά στη Γερμανία ως Don Dokken. Το line-up της μπάντας σταθεροποιήθηκε κάπως όταν οι Lynch και Brown δέχτηκαν αυτή τη φορά τη συνεργασία, ενώ στο μπάσο μπήκε και ο Juan Croucier. Η επιτυχία τους στη Γερμανία έκανε τον μάνατζερ Cliff Bernstein να τους κλείσει συμφωνία για τις ΗΠΑ, όπου και βγήκαν σε περιοδεία το 1983 με τους Blue Oyster Cult. Ωστόσο, παρά την καλή πορεία του στην Ευρώπη το άλμπουμ είχε μέτρια επιτυχία στην Αμερική, και μετά την περιοδεία η μπάντα βρέθηκε σχεδόν "ξεκρέμαστη". Την ίδια εποχή έφυγε από τη μπάντα και ο Juan Croucier για να πάει στους Ratt (κάποιοι λένε ότι βασικότερος λόγος αποχώρησης ήταν η εχθρική ατμόσφαιρα στη μπάντα, λόγω κυρίως του Lynch). Στη θέση του μπήκε ο Jeff Pilson, συμπληρώνοντας το line-up που σημάδεψε την κλασική 80s περίοδο της μπάντας.
Το 1984 έμελλε να είναι η χρονιά που καθιερώθηκαν και στις ΗΠΑ, με το Tooth & Nail (1984) να γίνεται πλατινένιο με hits οπως τα "Just Got Lucky", "Alone Again" και "Into the Fire". Γρήγορα ακολούθησε και το επίσης πλατινένιο Under Lock and Key (1985), με τα σινγκλ "In My Dreams", "It's Not Love" και "The Hunter" να φτάνουν σε υψηλές θέσεις των chart. Η μπάντα την εποχή εκείνη έπαιζε με superstars όπως οι AC/DC, οι Judas Priest, οι Aerosmith και ο Dio.
Το 1986, μετά από μια πετυχημένη περιοδεία μαζί με τους Scorpions, η μπάντα ξαναμπήκε στο στούνιο για να ηχογραφήσει το "Dream Warriors", το ομότιτλο κομμάτι από το soundtrack της ταινία Nightmare on Elm Street 3: The Dream Warriors. Ίσως αυτός είναι και ένας βασικός λόγος που κάποιοι θεωρούν την τρίτη ταινία του Freddy ως το καλύτερο sequel της σειράς. Το φανταστικό Dream Warriors Κυκλοφόρησε ως σινγκλ μαζί με το ομώνυμο κομμάτι του επερχόμενου άλμπουμ, Back for the Attack (1987), το οποίο με σινγκλ όπως τα "Burning Like a Flame", "Kiss of Death" και "Heaven Sent", παραμένει η πιο πετυχημένη τους κυκλοφορία φτάνοντας στη θέση #13 των αμερικανικών charts. Το Dream Warriors μπήκε στο άλμπουμ ως φινάλε με διαφορετική μίξη από το σινγκλ, ενώ συνοδεύτηκε και με ένα βίντεο (όπου εμφανίζονται τα μέλη της μπάντας μαζί με χαρακτήρες της ταινίας) το οποίο έκανε θραύση στο MTV.
Στην περιοδεία που ακολούθησε η μπάντα έλαβε μέρος στο φεστιβάλ Monsters of Rock μαζί με μπάντες όπως Van Halen, Metallica, Scorpions και Kingdome Come. Ηχογραφήσεις από το Ιαπωνικό σκέλος της περιοδείας αποτέλεσαν το υλικό του εκρηκτικού live, Beast from the East (1988).
Δυστυχώς όμως, μετά από το τέλος της περιοδείας και ενώ η μπάντα είχε σχεδόν κατακτήσει την κορυφή, οι εντάσεις που υπήρχαν στο εσωτερικό της σχεδόν από την αρχή, οδήγησαν σε πρόωρη διαλυση. Ο Dokken κυκλοφόρησε μια σόλο δουλειά, Up from the Ashes (1990), ενώ και ο Lynch παρέα με τον Brown κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ ως Lynch Mob (Wicked Sensation - 1990, Lynch Mob - 1992). Μετά από το 1992 ο Pilson έγινε frontman στους War and Peace, ενώ και οι Dokken/Lynch έγραψαν μαζί ένα κομμάτι για τον πρώτο σόλο δίσκο του Lynch, (1992), με τίτλο "Sacred Groove, We Don't Own This World". Ο Dokken επρόκειτο και να το τραγουδήσει, αλλά διάφοροι "λόγοι" τον απέτρεψαν από το να το κάνει.
Το 1993, και ενώ ο Dokken είχε ήδη ετοιμάσει τη δεύτερη σόλο δουλειά του, ο John Kalodner του πρότεινε να συνεργαστεί ξανά με τον Lynch και να κυκλοφορήσει το άλμπουμ με την επωνυμία της μπάντας. Βάζοντας νερό στο κρασί τους, οι δυο τους κάλεσαν και τους Mick Brown και Jeff Pilson και οι Dokken το 1995 επανενώθηκαν. Τα κιθαριστικά σόλο του Dokken που υπήρχαν στο δίσκο αντικαταστάθηκαν με νέα του Lynch, και το Dysfunctional (1995) βρήκε θερμή υποδοχή με τις 300.000 κόπιες να είναι πολύ καλές πωλήσεις για την εποχή.
Η περιοδεία όμως αποδείχτηκε καταστροφική, με τον Lynch να λέει στις συνεντεύξεις "το κάνω για τα λεφτά" και να παίζει άσχημα στα live με ύφος απέχθειας ή να έχει γυρισμένη την πλάτη στο κοινό. Μάλιστα, σε ένα promotion της Columbia όπου η μπάντα επρόκειτο να παίξει live για 120 ραδιοφωνικούς σταθμούς, παρουσία των υψηλόβαθμων στελεχών της εταιρίας, ο Lynch έφυγε από το στούντιο, αναγκάζοντας την εταιρία να παίξει μια κασέτα από ηχογραφήσεις της πρόβας. Το περιστατικό αυτό ήταν προφανώς το κερασάκι στην τούρτα με τα ρεσιτάλ κακής συμπεριφοράς του Lynch (δεν είναι τυχαίος ο τίτλος που έδωσε ο Don στο άλμπουμ), και η εταιρία κυριολεκτικά τους έδιωξε. Λίγο αργότερα και με νέα εταιρία κυκλοφόρησε το ακουστικό One Live Night (1996).
Το 1997 είναι χρονιά με αρκετές καταστροφές (καλλιτεχνικές και μη), αλλά είναι επίσης και η χρονιά που κυκλοφόρησε το αχαρακτήριστο Shadowlife (1997), ένα σουβέρ που σχεδόν σκότωσε τη μπάντα. Βασικός υπεύθυνος για το δημιούργημα αυτό ήταν (φυσικά) ο Lynch, ο οποίος είχε απειλήσει ότι θα φύγει αν δεν τον άφηναν για μια φορά να συμμετέχει στις συνθέσεις και στη μουσική κατεύθυνση της μπάντας. Παραγωγός (από το Seattle φυσικά) ήταν ο Kelly Grey (αργότερα κιθαρίστας στους Queensryche στα τέλη των 90s), ενώ ο ίδιος ο Dokken δεν έγραψε κανένα κομμάτι, παρά μόνο ηχογράφησε τα μέρη του. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ψευδο-grunge ανοσιούργημα που ο Dokken θέλει να ξεχάσει, όπως και την επερχόμενη και εντελώς καταστροφική περιοδεία για την... προώθησή του. Αργότερα έφυγε (πάλι) από τη μπάντα ο Lynch όταν αρνήθηκε να λάβει μέρος στο Ευρωπαϊκό σκέλος. Ο Dokken ολοκλήρωσε την περιοδεία με την βοήθεια του ιδρυτικού μέλους και κιθαρίστα των Europe, John Norum, ο οποίος είχε δουλέψει μαζί του στην πρώτη σόλο δουλειά του το 1990 και ήξερε τα κλασικά κομμάτια. Μόλις έμαθε ότι βρήκαν κιθαρίστα ο Lynch προσπάθησε να ξαναμπεί στη μπάντα, αλλά οι πόρτες ήταν πλέον κλειστές...
Ωστοσο και καθώς ο Norum δεν μπορούσε να συνεχίσει λόγω άλλων υποχρεώσεων, η μπάντα στράφηκε στον πρώην κιθαρίστα των Winger, Reb Beach. Η νέα τετράδα ηχογράφησε το Erase the Slate (1999), ένα άλμπουμ-δήλωση για νέο ξεκίνημα της μπάντας χωρίς τον Lynch. Ακολουθήθηκε από μια ακόμη ζωντανή ηχογράφηση Live From the Sun (2000) προτού φύγει ο Beach, για να επιστρέψει ο Norum. Ο Jeff Pilson έφυγε οριστικά δίνοντας τη θέση του στον Barry Sparks. Ο Norum συμμετείχε στις ηχογραφήσεις του Long Way Home (2002), αλλά ένας τραυματισμός στο χέρι τον έκανε να αφήσει στη μέση την Ευρωπαϊκή περιοδεία του 2003, με τον Ιταλό Alex De Rosso από τους Dark Lord να παίρνει τη θέση του. Εκείνη τη χρονιά οι Dokken συμμετείχαν και στο φεστιβάλ Metal Edge μαζί με μπάντες όπως οι Ratt και οι FireHouse.
Αργότερα μέσα στη χρονιά οι Dokken πήραν μέρος σε μια μεγάλη περιοδεία με τους Scorpions και τους Whitesnake, αλλά ο Rosso αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ιταλία καθώς είχε χάσει τη βίζα του. Στη κιθάρα μπήκε ο Jon Levin, ο οποίος είχε συνεργαστεί με την Doro και ήταν γνωστός της μπάντας, και το line-up αυτό θα έμενε σταθερό μέχρι και το 2008. Μαζί του ηχογράφησαν το Το Hell to Pay (2004), άλμπουμ που θεωρήθηκε ως μια "πιο μοντέρνα προσέγγιση" στον κλασικό ήχο της μπάντας. Συνέχισαν τις περιοδείες για το διάστημα 2006-07, ενώ παράλληλα κυκλοφόρησε μια συλλογή με διπλό CD/DVD με παλιές ηχογραφήσεις από το 1981, το From Conception: Live 1981 (2007), και το Unchain the Night DVD από ένα παλιό VHS του 1986 με βίντεο και συνεντεύξεις.
Η επιστροφή στις ρίζες έγινε με το πολύ καλό Lightning Strikes Again (2008) το οποίο και ήταν το πιο πετυχημένο εμπορικά άλμπουμ τους από το 1995. Η υποδοχή του από κριτικούς και κοινό ήταν θερμή καθώς το ύφος του κινήθηκε στον κλασικό ήχο της μπάντας, και οι πωλήσεις του σε εποχές που το κατέβασμα MP3 είναι ψωμοτύρι, δείχνει την αφοσίωση των ακροατών της heavy metal. Ο Don σε συνεντεύξεις του δήλωσε πως ο μεγαλύτερος υπαίτιος για την επιστροφή αυτή στον κλασικό ήχο ήταν ο Jon Levin. Ο Don κυκλοφόρησε επίσης μια πιο ακουστική σόλο δουλειά με εντελώς gothic εξώφυλλο, Solitary (2008).
Οι Dokken, Brown, Levin και Sparks ατενίζουν λοιπόν αισιόδοξα το μέλλον παραμερίζοντας όλα αυτά τα χαμένα χρόνια και τα προβλήματα, συνεχίζοντας να παραμένουν δραστήριοι και να ροκάρουν, και αφού ο Mick Jagger είναι 65 και ακόμη μπορεί, γιατί όχι και αυτοί!
Δισκογραφία (LP)
- 1983 - Breaking the Chains
- 1984 - Tooth and Nail
- 1985 - Under Lock and Key
- 1987 - Back for the Attack
- 1995 - Dysfunctional
- 1997 - Shadowlife
- 1999 - Erase the Slate
- 2002 - Long Way Home
- 2004 - Hell to Pay
- 2008 - Lightning Strikes Again
Δισκογραφία (Live)
- 1988 - Beast from the East
- 1996 - One Live Night
- 2000 - Live from the Sun
- 2003 - Japan Live '95
- 2007 - From Conception: Live 1981
Δισκογραφία (Συλλογές)
- 1994 - The Best of Dokken
- 1999 - The Very Best of Dokken
- 2000 - Live from the Sun
- 2002 - Then and Now: Dokken
- 2002 - Alone Again and Other Hits
- 2004 - Change the World: An Introduction
- 2006 - The Definitive Rock Collection
0 comments:
Post a Comment