SKELATOR

Posted by universechild On Feb 25, 2012 0 comments

 
Ενώ ετοιμάζουμε ένα αφιέρωμα για μια από τις σπουδαιότερες μπάντες του ήχου που λατρεύουμε, η πορεία της οποίας όμως ήταν πολύ πιο undeground από ότι της άξιζε, ας δούμε μια άλλη, μικρότερη, αλλά σπουδαία και υποσχόμενη μπάντα της Αμερικάνικης heavy/power underground σκηνής, τους Skelator.

Οι Skelator σε πρώτη φάση δημιουργήθηκαν το 1998 στο San Diego της Καλιφόρνια από τους Jason Conde-Houston (φωνή) και Max Parry-McDonnell (κιθάρες), μαζί με τους Pat Seick (τύμπανα), Robbie Houston (κιθάρες) και Chris Fryer (μπάσο). Η πρώτη αυτή πεντάδα ηχογράφησε το Taste My Demon Seed (2000) demo, για να το ακολουθήσει σύντομα με το "Behold", έχοντας όμως μεσολαβήσει μια αλλαγή στη θέση του μπάσου με τον Ben Thomson. Οι αρχικές τους επιρροές, όπως δείχνουν και τα ντέμο τους, ήταν κυρίως το thrash στα χνάρια των παλιών κλασικών Slayer. Μεσολάβησαν κάποιες ακόμη αλλαγές στο line-up (Nick Milic - κιθάρες, Derek Williams - τύμπανα) και η μπάντα άρχισε το 2003 να περιοδεύει στην περιοχή του San Diego και της Τιχουάνα, αλλά με το τέλος της περιοδείας, οι θέσεις της μιας κιθάρας και των τυμπάνων έμειναν πάλι κενές.

Περίπου αυτή την περίοδο ήταν που ο ήχος τους άρχισε να κάνει στροφή σε μονοπάτια προς το πιο κλασικό, θα λέγαμε, metal, με έντονο το επικό αίσθημα. Ανάμεσα στους ήρωες τους πρέπει να ήταν το Αμερικάνικο power (και prog) metal παλιάς, καλής, κλασικής σχολής…Jag Panzer, Fates Warning, Crimson Glory, Helstar.

Ξανά μαζί με τον πρώτο τους drummer Pat, και με την προσθήκη του Jesse Jensen στη δεύτερη κιθάρα, η μπάντα κυκλοφόρησε το πρώτο της EP με τον εύγλωττο τίτλο Swords, το οποίο και έτυχε θερμής υποδοχής στη σκηνή του True Metal. Εκτός από τον ήχο, το δισκάκι ήταν θεματικά ποτισμένο με πολυαγαπημένο sword & sorcery, και συγκεκριμένα από ιστορίες του Michael Moorcock. Την κυκλοφορία του ακολούθησε μια περιοδεία στην δυτική ακτή των ΗΠΑ η οποία μεγάλωσε τη φήμη τους στο Αμερικάνικο underground.

Το 2006 κυκλοφόρησαν ένα split μαζί με τους φίλους τους Gutrot, το The Gore of War. Στο μεταξύ τα βασικά μέλη που αποτελούσαν το στενό πυρήνα της μπάντας, οι Jason, Robbie και Pat, μετακόμισαν βορειοδυτικά στο Seattle, αλλά δε σταμάτησαν να παίζουν στη περιοχή του San Diego. Η τελευταία τους εμφάνιση στη΄φάση αυτή ήταν ως support στους Helstar και τους Agent Steel.

Με νέα σύνθεση (εκτός από τους Jason και Robbie οι Samuel Rodger - κιθάρες, Zach Palmer - μπάσο και Joshua Hannenburg - τύμπανα) επανεμφανίστηκαν το 2007 παίζοντας support στους Lord of Great Slough Feg, ενώ έπαιξαν για πρώτο φορά και στο εξωτερικό, στο Swordbrothers Festival της Γερμανίας μαζί με μπάντες όπως οι Doomsword, Zandelle και Silver Fist.

Αυτές οι εμφανίσεις τους οδήγησαν στο να τους προσέξει η Metal on Metal και να προσφερθεί να κυκλοφορήσει το υλικό τους. Αρχική πρόθεση ήταν να κυκλοφορήσει το Give Metal or Give Me Death demo τους από το 2003 σε νέες ηχογραφήσεις του 2007, αλλά τελικά αποφάσισαν να κάνουν ένα remastering στα κομμάτια από τα (ούτως η άλλως δυσεύρετα) Swords και The Gore of War, και να τα κυκλοφορήσουν στο Time of the Sword Rulers (2008), με νέο (πανέμορφο) artwork το οποίο είχε στο εξώφυλλο τον Erlic. Πιστοί στο πνεύμα της εποχής, οι Skelator κυκλοφόρησαν το demo τους εντελώς δωρεάν ως download από την ιστοσελίδα τους.
Click to Enlarge
Το 2010 ήρθε η στιγμή που κυκλοφόρησαν το κανονικό full length ντεμπούτο τους, Death to All Nations, με εξώφυλλο, ναι, τον Skeletor, τον “κακό” από τα κουκλάκια και το καρτούν He-Man, δείχνοντας το εύρος των επιρροών που μπορεί να έχει η θεματολογία μιας μουσικής όπως το metal. Ωριμότεροι από ποτέ, τόσο με κομμάτια που εξυμνούν (τι άλλο) το ίδιο το heavy metal όπως το γαλουχημένο με τους Rainbow και τον αθάνατο Ronnie James Dio, Stand Up For Rock and Roll, με μερικές ατόφιες κλασικές Maiden-ιές όπως το εμπνευσμένο από τον Ερρίκο τον Ε’, Victory (ποιος δεν έχει στο “αίμα” του έστω και λίγο Maiden), και με έπη όπως το διάρκειας επτάμιση λεπτών Symphony of the Night, ο τίτλος του οποίου είναι παρμένος φυσικά από το Castlevania του 1997 με πρωταγωνιστή τον Alucard, και το οποίο στιχουργικά περιέχει σχεδόν αυτούσιους διαλόγους από το Castlevania II: Simon’s Quest (χωρίς να λείπουν αναφορές σε όλα τα κλασικά video games της σειράς όπως το Super Castlevania IV). Φυσικά οι Αμερικανοί δεν είναι οι πρώτοι metallers που έγραψαν μια κομματάρα για τη σειρά της Konami, το ίδιο έκαναν και οι δικοί μας Battleroar με το Vampire Killer λίγα χρόνια πριν (από το Age of Chaos, 2005), και τα δύο κομμάτια είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους στον ήχο που δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, η πόρωση του ενός συμπληρώνεται από την πόρωση του άλλου.

(Symphony of the Night, Live)


Αν σε κάποιους μοιάζει εκτός τόπου – μια από τις αισθητικές επιρροές των Castlevania προτού ποτιστούν με τη manga εικονογραφία στα τέλη των 90s ήταν οι ταινίες τρόμου της Universal (’30) και της Hammer (’60-’70), και φυσικά το sword & sorcery των 80s (τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια κυκλοφόρησαν στην πενταετία 1986-1991).

Κομμάτια όπως τα Birth of Steel και For Death and Glory είναι βέβαια επίσης βουτηγμένα στην επικίλα, όπως και το σχεδόν οκτάλεπτο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου το οποίο έχει να κάνει θεματικά, όπως είπαμε και πριν λίγο, με το Masters of the Universe! Και το ζήτημα είναι ότι όχι απλά “δουλεύει”, αλλά κανονικά γαμάει, γιατί αν ακούσετε προσεκτικά, το κομμάτι περιέχει δόσεις αλληγορίας…

Είναι περίεργο που το όνομα της μπάντας δεν ακούγεται πιο πολύ πέρα από ορισμένους συγκεκριμένους κύκλους, όμως θα έπρεπε. Οι Skelator είναι μια από τις μπάντες-αντίδοτο γι αυτούς που από ένα σημείο και μετά βαριούνται τον υπερ-επεξεργασμένο και σε σημεία σχεδόν, ας πούμε, “γλυκανάλατο” ήχο που έχει μεγάλο μέρος της βορειοευρωπαϊκού power metal, και αναζητούν κάτι πιο βαρύ, πιο αυθεντικό και ατόφιο, πιο διαχρονικό.

Δισκογραφία
  • 2000 - Taste My Demon Seed (Demo, Self-released)
  • 2001 - Behold... (Demo, Self-released)
  • 2003 - Give Me Metal Or Give Me Death (Demo Full-length, Self-released)
  • 2005 - Swords (EP, Self-released)
  • 2006 - The Gore Of War (EP Split, Self-released)
  • 2008 - Time of the Sword Rulers (Full Length)
  • 2010 - Death to All Nations (full length)

Σύνδεσμοι

The Last of the Mohicans Pt. 2: EAT METAL [English]

Posted by universechild On Feb 12, 2012 0 comments



Sunday, October the 9th, 2011

Yes, the post reads “February 2012”, but right now I’m transported on a Sunday from last October.

Wonderful day, one of those that stay with you forever. Up in the morning, a few sips of warm coffee, a dozen cigarettes, singing along Lethal’s “Poison Seed”… Why? Because this is what you want. You spent the best part of the week at work, fed up with customers that need psychiatric help. Things like these can lead to prescription drugs, and the music you love is the only antidote. A healthier cure, sans doctor.

It’s a sunny morning. I look forward to the evening live event at Kyttaro Club. Today is the day EAT METAL RECORDS celebrates its birthday. It’s been ten year since it first made its mark in the Greek Heavy Metal scene, and what better way to celebrate than a Live? Co-founder Craig knows that times are rough, so the tickets cost just 1 euro. After all, it’s a primarily symbolic event; this admission barely (if at all) covers part of the cost for arranging the place. This cheap price is also a way to see who actually honors the metal underground.

It’s a cloudy afternoon… I put on my sneakers, catch up with the others, and we all head towards Papadiamantis Square to catch the trolley. It has already started raining and the streets are full of water, as well as chunks of garbage and shit carried by the small streams (Athens). A black cat tries to swim, its efforts obstructed by a turd.

I’ve been soaking wet, but the greatest the crumbling of the others for taking them along on such a shitty day, the greatest my enthusiasm. I’ll go, even by boat.

Somewhere in the distance a young man on a bike yells: “You won’t make it to the square with this weather, drink a Red Bull, it will give you wings”.

“Hilarious”, I thought, but “why don’t you fuck off?”

We were at Kytarro when it stopped raining. But then another rain starter, that of positive emotions.

Warm and friendly atmosphere, we’re like one, familiar faces, communication in the purest sense of the word. Totally unlike the obscene reality of everyday life. You are with your own kind.

Holding an obligatory bottle of Amstel, we are awaiting for the joy to start. Joy? Highly subjective. Wrathblade came up first, and then along came Valor. The bands were amazing. What was not so amazing, however, was the meager attendance and of course the Kafrila (a word that cannot translate, believe me, but think “asshole” squared, or cubed) that characterizes our race sometimes.

Many were talking to each other, and it’s doubtful whether the subject they so passionately talked about was the music they came to enjoy. Long story short, they could give a shit about the bands that were giving it all on stage. They just talked loudly, in the characteristically Greek way, and brayed. You say to yourself, “okay, maybe it is I that came for this, and they came for a different reason”.

That night’s surprise was Raging Storm who literally set the stage on fire, and of course the touch of Doom for that evening, Litany. Then a little bit of Thrash with the great (and what-it-says-on-the-tin) Released Anger, but the one I wanted to see the most was Confixion. “Won’t they come up already?”

This is what we were asking from the start, but we were told by Craig’s brother that they will be the last.

Hey Nick, you have to admit that this was done intentionally. You know nobody would leave this event if
Convixion hadn’t made their appearance.

You could say that through the eyes of Craig’s mother each and every one of us saw their own. Warm, sweet, she treated everyone the same, like her own children. I think this was one of the most beautiful moments of this live; her eyes were bright with pride.

This was especially the case when Craig came up on stage to talk. At one moment I asked her when will Convixion come up, and she said “You know Nick, we call him little Craig”. I needn’t hear more, I had already known how much Nick loves and respects Craig, and not just him, but everyone of us, gathered in that club on that rainy Sunday.

I enjoyed Convixion, and then I also bought a lottery ticket, to support in my own way EAT METAL.

I didn’t attend the draw; I didn’t really care if I won something or not. As clichιd as it may sound, I already felt like a winner. I was happy when I left after this joyful night, one of hopefully more to follow. Craig Varsamis, one of the “last of the Mohicans” of metal, deserves it. His presence in the scene all these years proves what it is to live this music and struggle for it.  The product of his love and his work, which he shares with Dimitris Vagianis, was Eat Metal, one of the pillars of the Hellenic scene.


Eat Metal Releases

Eat Metal started in 2001 when the two friends decided to set up a metal shop, as well as small label to release singles by new unsigned bands that they liked. Craig has said that the idea had been lingering in his mind for quite some time before they founded the company. After all, the 90’s, when Greek metal is concerned, are known as the decade of black/death, since the most well-known Greek metal bands were of these genres, while Craig and Dimitris were supporters of the traditional and classic metal sounds. It’s well known that Craig is a connoisseur of Epic. Their presence filled a gap that seemed to exist in Greece regarding the support of traditional metal, at least in Southern Greece, since Steel Gallery in the North had been around for a few years.

Things got started with the release of Dream Weaver’s single on 7 inch vinyl, followed by a few more, as well as a couple of full-length LPs, both by bands from Greece (Litany, Marauder, Raging Storm, Valor) as well as foreign (Wotan, Lonewolf). It’s characteristic that they insisted on releasing the albums not only on the industry standard, the CD, but on vinyl too (we already said that the singles were 7 inch, not MCD!) Supporting LPs demands not only love, but true passion, since it is very well known that most factories equipped to print vinyl had already been closed since the CD became dominant, and the cost of the medium is incomparably heavier than that of the CD.
Eat Metal - Live Posters


Apart from the label and the record store, Eat Metal’s most important activity was organizing concerts with bands who had never been heard, or hadn’t appeared in what seems virtually as centuries, in Greece, starting with that legendary (for the few that experienced it) live with Brocas Helm. Eat Metal naturally recorded it and released it as “Black Death in Athens Live” (2005), alongside the expanded re-release of the classic Brocas Helm album, “Black Death” (1988)

Part of their philosophy has always been not only bringing classic names (Manilla Road, Jag Panzer, Ostrogoth) who above all themselves loved and “those is power” seemed to snub, but also promoting new Greek bands (playing traditional sounds, always) who deserved a chance to be heard as support groups.

Their activities were a major breath of fresh air for the Greek underground, and there were quite a few Greek bands of the classic heavy and doom or speed and thrash that were promoted by them – just look at the lists of the releases, or past lives, by Eat Metal records.

As Craig himself has stated in the classic interview to Chronicles of Chaos web-zine (conducted in 2004, but always topical): “we have worked with all the other labels and generally everybody who supports heavy metal. It doesn't have to be a release from Eat Metal Records for us to like it. For example, there is the new Airged Lamh album [_The Silver Arm_] on the Black Lotus label, which we promote like it was ours, or even more! We are friends with all the guys, unlike the [fragmented] Greek scene in the old days which resulted in a lot of problems.



EAT METAL LINKS
Reverbnation


EPILOGUE

Of course Steel Gallery and Eat Metal aren’t the only “Mohicans” in the Hellenic scene. Saying that would belittle a few other, smaller, shops in cities outside Athens / Thessaloniki, small local scenes in the provinces, everyone who keeps the spirit of this music alive. Their presence, however, was the most catalytic to maintain the stability of the Greek Metal underground in place and played an important role in terms of the Renaissance of the classic sound in ‘00s, after the temporary, as it has been proven, “Dark Ages” of 90s extreme.

The Last of the Mohicans Pt. 2: EAT METAL

Posted by universechild On 1 comments



Κυριακη 9 Οκτωβριου 2011...

Ναι, στην κορυφή γράφει “Φεβρουάριος 2012”, αλλά τώρα “βρίσκομαι” σε μια Κυριακή του περασμένου Οκτώβρη.

Υπέροχη ημέρα.. από εκείνες που λες πως δεν θες να ξεχάσεις ποτέ.. Σηκώνεσαι το πρωί, πίνεις μια ζεστή κούπα καφέ.. κάνεις καμμια δεκαριά τσιγάρα και σιγοτραγουδάς το "Poison Seed" από Lethal... Γιατί; Έτσι γουστάρεις..

Έχεις φάει μια ολόκληρη εβδομάδα στη μάπα δουλειά και πελάτες με “συνταγές ψυχοφαρμάκων”, πράγματα που σχεδόν οδηγούν κι εσένα σε μια βόλτα για ψυχοθεραπεία… αλλά αντέχεις ακόμη.. γιατι;; Το μόνο που σου έχει μείνει είναι η μουσική που λατρεύεις, βάλσαμο για όλα, χωρίς συνταγή γιατρού.

Η μέρα είναι ηλιόλουστη και περιμένεις να πάει απογευματάκι και να την κάνεις για Κύτταρο. Σήμερα έχει γενέθλια η EAT METAL RECORDS. Kλείνει μια δεκαετία στον χώρο της μουσικής που όλοι λατρεύουμε.. Ο Graig ξέρει πως οι καιροι ειναι δύσκολοι και η είσοδος "κοστίζει" 1 ευρώ.. Εξάλλου είμαι σίγουρη πως η κίνηση αυτή είναι καθαρά συμβολική... Αφενός βάζεις είσοδο 1 ευρώ γιατί το κάνεις χωρίς να έχεις σκοπό να τα "κονομήσεις", αφετέρου το κάνεις για να δεις πόσοι μάγκες που δηλώνουν fans της underground σκηνής θα σε τιμήσουν...

Απόγευμα... φοράω τα αθλητικά μου, βουτάω την παρέα μου και οδεύουμε με τα πόδια για την αφετηρία των Τρόλεϋ στην πλατεία Παπαδιαμάντη... Έχει ήδη ξεκινήσει να βρέχει καρέκλες και οι δρόμοι έχουν γεμίσει σκατά, σκουπίδια και φυσικά νερό... μια μαύρη γάτα προσπαθεί να κολυμπήσει.. και μια σκατούλα την εμπόδιζε…

Έχω γίνει μούσκεμα ως το βρακί, και το ωραίο είναι πως όσο γκρινιάζουν οι άλλοι της παρέας που τους "τραβολογάω", τόσο μεγαλύτερος γίνεται ο ενθουσιασμός μου. Θα πάω.. έστω και με βάρκα.


Κάπου στο βάθος, ένας νεαρός με μηχανή μου λέει: “Δεν σας βλέπω να πάτε περπατώντας ως την πλατεία με τέτοιον καιρό, πιες ένα Red Bull, θα σου δώσει φτερά”…

“Πολύ αστείο” σκέφτηκα, αλλά, “δεν γαμιέσαι”;


Φτάσαμε στο Κύτταρο όταν η βροχή κόπασε... και τότε άρχισε η βροχή των συναισθημάτων...

Ζεστή ατμόσφαιρα και φιλική, όλοι είμασταν σχεδόν ένα.. Έβλεπες γνωστές φάτσες, επικοινωνούσες! Καμμία σχέση με την αισχρή καθημερινή πραγματικότητα που ζεις... εκεί ήσουν με τους "δικούς" σου.

Μια μπύρα στο χέρι και περιμέναμε να ξεκινήσει η χαρά. Η χαρά; Αυτό είναι υποκειμενικό.
Στην αρχή έπαιξαν οι Wrathblade και μετά οι Valor. Ήταν καταπληκτικά!!! Αυτό που δεν ήταν καταπληκτικό, όμως, ήταν η λιγοστή προσέλευση του κόσμου, και φυσικά η καφρίλα που μας χαρακτηρίζει μερικές φορές..

Μιλούσαν μεταξύ τους, και είναι αμφίβολο αν αυτά που έλεγαν είχαν σχέση με αυτό που υποτίθεται πως ήρθαν να δουν και να ακούσουν.. Εν ολίγοις, μερικοί έγραφαν στα αρχίδια τους τις μπάντες οι οποίες έδιναν κομμάτια ψυχής, αν όχι την ψυχή τους, πάνω στη σκηνή, και αυτοί απλά μιλούσαν δυνατά και γκάριζαν... Λες “οκ, εγώ ήρθα για άλλο λόγο, και αυτοί ίσως για άλλο”..

Συγκρότημα-έκπληξη  της βραδιάς οι Raging Storm, οι οποίοι κυριολεκτικά τα έσπασαν, και φυσικά η doom πινελια της βραδιας, οι πολυαγαπημένοι Litany.. Thrash στην συνέχεια με Released Anger - έτσι, για να σπάσει η doomιλα, αλλά εγώ ηθελα να δω τους θεούς Convixion ... Μα πότε θα βγουν;;;

Αυτό το ρωτούσαμε από την αρχή του live, μέχρι που μας είπε ο αδερφός του Graig πως θα βγουν στο τέλος.

Νίκο, έλα, πες την αλήθεια.. Επίτηδες το έκανες, έτσι; Αφού το ξέρεις, πως δεν θα έφευγε κανείς μας, με την καμμία και για κανέναν λόγο, αν δεν σας βλέπαμε...

Θα μπορούσε κανείς να πει πως μέσα στα μάτια της μητέρας του Graig έβλεπε την δική του μάνα. Ζεστή, γλυκιά, όλους τους αντιμετώπιζε το ίδιο, σαν παιδιά της. Θεωρώ πως ήταν μια από τις ομορφότερες στιγμές της συναυλίας. Γιατί; Γιατί τα μάτια της έλαμπαν και καμάρωνε. Ειδικά όταν βγήκε ο Graig στη σκηνή για να μας μιλήσει. Σε μια φάση την ρώτησα πότε θα βγουν οι Convixion, κι εκείνη μου είπε χαμογελώντας γλυκά... “Ξέρεις, τον Νικό τον λέμε Μικρό Γρήγορη”


Δεν χρειάστηκε να πει άλλα... είχα ήδη καταλάβει πόσο αγαπά και σέβεται τον Graig ο Νίκος, και όχι μόνο αυτός, αλλά και όσοι είμασταν εκεί σε εκείνη τη "συννεφιασμένη" και βροχερή Κυριακή..

Είδα και τους Convixion, και αγόρασα έτσι για το καλό και έναν λαχνό για να στηρίξω με τον τρόπο μου την EAT METAL.

Δεν έκατσα μέχρι την κλήρωση. Δεν με ένοιαζε αν κέρδιζα κάτι η όχι. Κέρδισα με τον δικό μου τρόπο. Έφυγα με χαρά και πάντα έτσι θα ειναι... Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες στιγμές. Το αξίζει ένας άνθρωπος σαν τον Γρηγορη Βαρσαμη. Είναι ένας από τους "τελευταίους των Μοϊκανών" και απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια σε όλους μας τι σημαίνει να αγαπάς αυτή την μουσική και να παλεύεις γι’αυτήν.

Ο καρπός της αγάπης και της δουλειάς του αυτής που μοιράστηκε με τον Δημήτρη Βαγιάνη, η Eat Metal, αποτέλεσε από τους βασικούς στυλοβάτες της ελληνικής σκηνής.
Eat Metal Releases

Η Eat Metal ξεκίνησε όταν οι δύο φίλοι αποφάσισαν το 2001 να στήσουν μαζί ένα μικρό label που θα κυκλοφορούσε singles από νέες μπάντες που οι ίδιοι γούσταραν. Ο ίδιος ο Γρηγόρης έχει πει πως η ιδέα κυοφορούνταν στο μυαλό του, μεταξύ σχεδόν σοβαρού και αστείου, ήδη αρκετά χρόνια πριν από τότε. Η δεκαετία του ’90 είναι άλλωστε γνωστή ως δεκαετία του black και του death, σε ότι αφορά τις ελληνικές μπάντες που κέρδισαν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, ενώ εκείνοι ανήκαν στους ένθερμους υποστηρικτές των πιο κλασικών ήχων. Είναι γνωστό πως ο Γρηγόρης είναι μεγάλος “επικάς”. Η παρουσία τους κάλυψε ένα μεγάλο κενό που έδειχνε να υπάρχει στην Ελλάδα σε ότι αφορά την στήριξη του παραδοσιακού metal.

Η αρχή έγινε με την κυκλοφορία ενός single των Dream Weaver, το οποίο ακολουθήθηκε από την κυκλοφορία μερικών επτάιντσων, καθώς και μερικών δίσκων, τόσο κυρίως από Έλληνες (Litany, Marauder, Raging Storm, Valor) όσο και από κάποιους ξένους (Wotan, Lonewolf). Χαρακτηριστικό είναι πως έβγαλαν δίσκους όχι μόνο σε CD, αλλά και σε βινύλιο (και βέβαια τα single ήταν επτάιντσα, όχι MCD!) Η στήριξη του βινυλίου είδικά απαιτεί όχι αγάπη αλλά τρέλα, καθώς είναι γνωστό πως αρκετές εγχώριες βιοτεχνίες είχαν ήδη αρχίσει να κλείνουν από την εποχή όπου όλα έδειχναν πως το CD θα κυριαρχούσε στη μουσική (αν είχε κανένας να μια μαγική γυάλα να δει τι θα συνέβαινε με το interwebz), και το κόστος εκτύπωσης δίσκων είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο από εκείνο των CD.
Eat Metal - Live Posters


Εκτός από το label και το δισκάδικο, βασικότερη δραστηριότητα της Eat Metal ήταν η διοργάνωση συναυλιών με μπάντες που δεν είχαν ακουστεί, ή είχαν αιώνες να ακουστούν, στην Ελλάδα, ξεκινώντας από το θρυλικό (για εκείνους που το έζησαν) live των Brocas Helm. Η Eat Metal φυσικά ηχογράφησε και κυκλοφόρησε το live αυτό (Black Death in Athens Live), όπως επίσης και επανακυκλοφόρησε τον κλασικό δίσκο των Brocas Helm, Black Death (1988), με bonus υλικό.

Μέρος της φιλοσοφίας τους πάντα ήταν βέβαια όχι μόνο το να φέρνουν κλασικά ονόματα (Manilla Road, Jag Panzer, Ostrogoth) που πάνω απ’όλα οι ίδιοι γούσταραν και οι “έχοντες την εξουσία” έδειχναν να σνομπάρουν, αλλά και να προωθούν νέες ελληνικές μπάντες (των πιο κλασικών, πάντα, ήχων) στις οποίες άξιζε να δοθεί μια ευκαιρία να ακουστούν ως support.

Η δραστηριότητά τους αυτή αποτέλεσε σημαντική ανάσα ζωής για το ελληνικό underground, και δεν ήταν λίγες οι Ελληνικές μπάντες του κλασικού heavy, του doom, του power αλλά και του κλασικού speed και thrash που προωθήθηκαν από την Eat Metal - αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά στις λίστες με τις κυκλοφορίες της Eat Metal και σε αφίσες από παλιότερα live.

Όπως όμως έχει πει και ο ίδιος ο Greg στην κλασική συνέντευξη στο Chronicles of Chaos webzine (μια συνέντευξη του 2004, αλλά η οποία παραμένει σε σημεία πάντα επίκαιρη), αυτά που προωθούν οι άνθρωποι της Eat Metal δεν είναι μόνο αυτά που οι ίδιοι κυκλοφορούν, αλλά όλα τα υποσχόμενα ονόματα του ελληνικού underground που αξίζει να ακουστούν, και η συνεργασία τους με άλλους ανθρώπους και εταιρίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο (π.χ. την Black Lotus και τη προώθηση των Airged Lamh) υπήρξε πάντα φιλική.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ EAT METAL
Reverbnation


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Φυσικά η Steel Gallery και η Eat Metal δεν είναι οι μοναδικοί "Μοϊκανοί" στο χώρο του Ελληνικού metal. Κάποιος που θα το έλεγε θα αδικούσε ίσως κάποιους άλλους που σε "μικρότερη κλίμακα", σε μικρά μαγαζιά σε πόλεις εκτός Αθήνας/Θεσσαλονίκης, σε τοπικές σκηνές (ή, μάλλον, "παρέες") της επαρχίας, κρατούν τη σπίθα της μουσικής αυτής ζωντανή. Η παρουσία τους όμως ήταν η πιο καταλυτική στο να διατηρηθεί το οικοδόμημα του ελληνικού metal underground στη θέση του, και έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε ότι αφορά την Ελληνική παρουσία σε αυτή την Αναγέννηση του κλασικού ήχου στα '00s μετά από τον προσωρινό, όπως αποδείχτηκε, μεσαίωνα του "ακραίου" των 90s.

The Last of the Mohicans Pt. 1: STEEL GALLERY [English]

Posted by universechild On 1 comments


[ Click for Greek ]
Metal fans often concern ourselves with heroes,mainly with the musicians and music creators,but also with the heroes (real or fictional, armed with the pen, typewriter, or the blade) who inspired them.


One of the most important kind of heroes, is those who are not seen much, but without whom none of this would be possible. Armed with their passion and love for this music, their contribution is sometimes “invisible”, but that is just because it's real and ever present .Some may not like the next comment but the line “You don't know what you got til it's gone” is true-the presence of these heroes would be felt (noticed) only if for some reason stopped doing what they do.

STEEL GALLERY RECORDS

Speaking about the early/mid 90's, the situation in the countryside was not exactly peachy, finding and purchasing records was hard. There were just a few record shops whose Heavy Metal division was extremely small and consisted mostly of “easy digestible” metal like Whitesnake, Guns ‘n Roses, Iron Maiden and of course... Metallica.

To place an order you had to spend at least 15 minutes until the shopkeeper finally understood what you are looking for, and you had to wait for several days not knowing for sure if your order will arrive.

Aside from that, the high prices were a factor that discouraged a lot of kids our age. We are talking about a time that a CD was sold for about six thousand drachmas (roughly 15 pounds in UK money, or 25 dollars) or the classic 6.900 sticker and only the “cheap” Warner releases (those with the yellow exclamation mark sticker) were sold for three thousand (2.900). But none of those were metal. I of course did not have the luxury of spending that much but it all turned out for the best because I've lived (and still do) in the “luxury” of this music.

At that time there was also an obscene – in my opinion - mentality concerning the record reviews. They promoted a lot of weak (to say the least) releases, resulting in a lot of young fans throwing away their allowance in expensive glass coasters, at the same time there was a lot of lousy reviews for excellent bands. Without the use of the internet it was a literal stone age and all those who received free promo discs to write a couple of lines about had the real power. That is another story, and a bitter one that is, we'll come back to that in the future.

I must have been 14 or 15 years old when I “first met” Steel Gallery Records. I called to order Conception's “The Last Sunset “ album. On the other end of the line there was an exceptionally polite person whose voice still “echoes” in my head, not because of its tint, but due to the agitation his question caused.

"Do you have an Id?"

''All right, now we're screwed'', I thought to myself...

In fact I had not had my Id yet and to receive a mail order, a registered one, would require me to have one.....NICE...

I didn't have time to complete my terror and horror filled thoughts when I heard him laughing, he tried to pull my leg, and he managed it.

To make a long story short, the Cd was almost ''beamed'' and it was in my hands in two days, and at a  very reasonable(at least for my standards) price....And the story goes on something like this....
Steel Gallery  Records was founded as a record shop in 1996 by Kostas Athanasoglou and it is considered one of the classic Greek Metal companies which thrives in our Macedonia and in our country’s most beautiful city, Salonica.

At first, Steel Gallery functioned solely as a record shop, whose presence saved not only the metal hungry Thessalonians, but mostly the northern Greek province (and some ''Caught In The Middle'', just like me).


Kostas' ''demons'' would not let him rest just yet. You see for some people who are really committed to and totally love metal, providing and selling records just isn't enough. In 1999 he decided to establish a record company in order to promote the Greek Heavy, Power and Prog Metal scene. Thus, alongside with the record shop he carried on with the production of Greek Metal bands of the genres mentioned above.

At this point it is necessary to mention that the Greek metal scene was famous(or infamous) for it's extreme bands. The bands that enjoyed greater promotion and recognition abroad ,all belonged to the darkest extremes of the metal spectrum. Namely Black and Death metal with elements from the more ''innovative'' sounds of the 90s like goth metal and ''atmospheric'' with female vocals and so on. By reading the most mainstream(oxymoron, I know)metal magazine, a much younger audience could easily come to the conclusion that Greek metal could be summed up to a handful of bands with brutal, heavy accented, vocals whose name reminded of ''sepsis'' and ''rot''.

Kostas was one of the ''voices of resistance'' one could say, who supported more classic and traditional metal sounds. It is a well known fact that Greg from Eat Metal Records is a Heavy and Epic enthusiast, while Kostas places his faith in prog and power metal, both of them supporting the bands they truly love to hear. There is no wonder that both labels don't have any Death, Black or even hair metal bands in their roster.


Steel Gallery Releases

Exemplary bands of the Greek underground scene like, Windfall, Imaginery, the sublime Angelo Perlepes and his Mystery, Horizon's End, the Greek cypriots epic metallers Arryan Path, Innosense, Wardrum, Everflow, the power metallers Blade Of Spirit, progsters Until Rain, Agnosia, have always had (and will continue to) the support of Steel Gallery Records. And those who consider themselves fans might find it a blessing to escape the mainstream mentality of big names like Dream Theater and Fates Warning.


There is absolutely nothing wrong with great performing skills, but I never found the meaning of displaying it in 6 minute solos if you cannot communicate the right emotions.


So if you would like to know what original, ''technical'' metal is all about, just drop by Kostas' shop if you ever find yourself in Salonica, or log in to the awesome online store, which not only portray quality and professionalism, but also his love for metal music.
Don't think that Kostas's search ends there. Alongside Steel Gallery Records he also founded Arkeyn Steel Records which deals with re-releases of non-Greek metal bands (mainly Prog and US Power)


Starting with Scarlet Rayne, Enchanter and Manifest, he managed to put out the amazing Heir Apparent – One Small Voice CD/DVD, as well as other well hidden American gems such as Sahara - Times Forgotten Sands, Tramontane -s/t, Commandment, Omega Point, Blakkout, Kraken and so on.


This whole article might look like an advertisement but that is only if recognizing some individual's value and paying them tribute can be viewed as such. Sometimes (if not always) we must speak up because we know that nothing is for granted. We were not born yesterday and we all know that for every one who works out of love and passion for the scene, there are several others trying to make a quick profit from it, damaging it as well as all the bands they touch in the process. We are all familiar with such cases and sadly we all need sometimes the ''villain'' and the ''asshole'' to remind us of the value of the ''good guys''


English Translation: Low Budget Warrior

Arkeyn Steel Releases
 
STEEL GALLERY & ARKEYN STEEL LINKS

Steel Gallery (site)  
Arkeyn Steel Myspace 
Reverbnation

Address: Steel Gallery/Arkeyn Steel Records
c/o Kostas Athanasoglou
Filikis Eterias 33
GR-54621 Thessaloniki Greece
Tel./Fax.: +30 2310 233363

The Last of the Mohicans Pt. 1: STEEL GALLERY

Posted by universechild On Feb 11, 2012 0 comments



Στο metal ασχολούμαστε συχνά με ήρωες, τόσο κυρίως με τους μουσικούς και εκείνους που είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία της μουσικής, όσο και με τους ήρωες (πραγματικούς ή φανταστικούς, με όπλα τους την πένα και τη γραφομηχανή ή το σπαθί, δεν έχει σημασία) που ενέπνευσαν και εμπνέουν τους μουσικούς αυτούς.


Μια όμως από τις πιο σημαντικές κατηγορίες ηρώων είναι εκείνοι που δεν φαίνονται πολύ, αλλά χωρίς τους οποίους δεν θα είχαμε τίποτε από όλα αυτά. Με όπλα τους το πάθος και την αγάπη για τη μουσική αυτή, η συμβολή τους είναι μερικές φορές "αόρατη" επειδή απλά υπάρχει και είναι πάντα εκεί. Ίσως σε κάποιους ξινίσει η αναφορά αυτή, αλλά ο στίχος "You don't know what you got till it's gone" δεν είναι τυχαίος - η παρουσία των ηρώων αυτών που κάνουν το σημαντικότερο έργο και στηρίζουν κάτι για να μείνει όρθιο θα γινόταν αισθητή μόνο αν για κάποιο λόγο σταματούσαν να το κάνουν.

STEEL GALLERY RECORDS

Μιλώντας για αρχές/μέσα 90s, τα πράγματα στην επαρχία σε ότι αφορά τη Metal μουσικη δεν ήταν και τοσο ρόδινα, και ειδικά σε ότι αφορά τον τομέα της εύρεσης και της αγοράς δίσκων. Υπήρχαν το πολύ δυο-τρια δισκάδικα με ένα μικρό metal τμήμα το οποίο πουλούσε κυρίως το πιο "ευκολοχώνευτο" metal, δηλ. τα γνωστά. Whitesnake, Guns 'N' Roses, Iron Maiden και φυσικα... Metallica.

Για να παραγγείλεις δίσκο έπρεπε να ξοδέψεις ένα τέταρτο μέχρι ο ιδιοκτήτης του καταστηματος να καταλάβει τι πράγμα του ζητάς ακριβώς, για την παραγγελία θα περίμενες αρκετό καιρό, και είναι ζήτημα αν τελικά θα το έφερνε.

Εκτός αυτού, οι τιμές, ήταν πραγματικά απαγορευτικές για τα πιο πολλά παιδιά της ηλικίας μας. Μιλάμε για την εποχή που τα CD συνήθως είχαν ένα εξαχίλιαρο ή το κλασικό αυτοκόλλητο που έγραφε 6.900, και μόνο τα "φτηνά" της Warner (εκείνα με το αυτοκολλητάκι με το κίτρινο "θαυμαστικό") είχαν τρία χιλιάρικα ("2.900"). Αλλά τίποτε από αυτά δεν ήταν metal. Φυσικά, εγώ δεν είχα την πολυτέλεια να δίνω τόσα λεφτά, αλλα στην τελική δεν μου βγήκε σε κακό, διότι έζησα και ζω στην "πολυτέλεια" της μουσικής αυτής.

Εκείνη την εποχή, επίσης, υπήρχε μια αισχρή - κατά την άποψη μου - νοοτροπία στις κριτικές που προωθούσε αρκετές κυκλοφορίες "μούφα", με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να έχουν ξοδέψει άσκοπα το χαρτζηλίκι τους σε σουβέρ, και ταυτόχρονα, υπήρχε και απίστευτο θάψιμο σε μπάντες διαμάντια. Χωρίς ίντερνετ ήταν κυριολεκτικά η εποχή του λίθου (η μάλλον του η-λίθιου) και όσοι προμηθεύονταν τζάμπα δισκάκια promo για να γράψουν δυο αράδες γι' αυτά, είχαν αληθινή εξουσία. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη ιστορία, και μάλιστα πικρή, της οποίας η αναφορά θα γίνει κάποια άλλη στιγμή.

Ήμουν δεν ήμουν 14-15 ετών όταν "πρωτογνώρισα" την Steel Gallery Records. Tηλεφώνησα για να παραγγείλω το The Last Sunset από Conception. Στην άλλη γραμμή υπήρχε ένας ιδιαίτερα φιλικός άνθρωπος του οποίου η φωνη ακόμη "υπάρχει" στο κεφάλι μου, και όχι τόσο από την χροιά, όσο από την ταραχή που μου προκάλεσε η ερώτηση του.

"Έχεις βγάλει ταυτοτητα;"

"Μαλιστα! Τωρα τα πιασαμε τα λεφτα μας", σκεφτηκα..

Πράγματι, δεν είχα βγάλει ακόμη ταυτότητα, και μια ταχυδρομική παραλαβή, και μάλιστα συστημένα, έπρεπε να γίνει με την επίδειξη της στα ΕΛΤΑ... Ωραία!

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την γεμάτη τρόμο και φρίκη σκέψη μου, όταν τον ακουσα να γελάει... Ήθελε να με ψαρώσει και τα κατάφερε!

Για να μην μακρυγορώ, το CD είχε σχεδόν "διακτινιστεί" και μετά απο δυο μέρες βρισκόταν στα χερια μου και σε πολύ λογική τιμή (για τα δικά μου τουλάχιστον δεδομένα)... Και η ιστορία συνεχίζεται κάπως έτσι...
Η Steel Gallery Records, ως δισκάδικο, ιδρύθηκε το 1996 απο τον Κώστα Αθανασόγλου, και θεωρείται μια απο τις κλασικές Ελληνικές εταιρίες στο χώρο του metal, η οποία "Ζει Και Βασιλεύει" στην Μακεδονία μας, και στην ομορφότερη πόλη της χώρας, την Θεσσαλονίκη.


Στην αρχή λειτουργούσε μόνο σαν δισκάδικο, η παρουσία του οποίου κυριολεκτικά έσωσε όχι μόνο τους πεινασμένους για metal Θεσαλλονικιούς, αλλά κυρίως όλη την βορειοελλαδίτικη επαρχία (ή και κάποιους που βρισκόταν στο μεταίχμιο Βορρά-Νότου, όπως εγώ)

Τα "δαιμονια" του Κωστα όμως δεν το άφησαν να σταματήσει εκεί, καθώς για μερικούς, αν αγαπάς ολοκληρωτικά τη Metal, το να προμηθεύεις και να πουλάς δίσκους δεν είναι αρκετό. Το 1999 αποφάσισε να λειτουργήσει την επιχείρηση ΚΑΙ σαν δισκογραφική εταιρία, με σκοπό κυρίως την προώθηση της Ελληνικής Heavy, Power & Progressive σκηνής. Έτσι, παράλληλα με το δισκάδικο συνέχισε με παραγωγές μόνο ελληνικών groups που κινούνται στους χώρους αυτούς.

Εδώ πρέπει να θυμίσουμε πως αν φημιζόταν για κάτι η "Ελληνική σκηνή", ήταν για τους "ακραίους". Οι μπάντες με την μεγαλύτερη προώθηση και απήχηση στο εξωτερικό ανήκαν στο χώρο του extreme, black και death, metal, με στοιχεία από τους πιο "νεωτεριστικούς" ήχους των 90s, δηλ. goth metal και "ατμοσφαιρικό" με γυναικεία φωνητικά. Διαβάζοντας το πιο mainstream (όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται) περιοδικό του χώρου, υπήρχαν στιγμές που ο πολύ νεότερος ακροατής νόμιζε πως το ελληνικό metal συνοψίζεται σε κάποια ονόματα που είχαν brutal, βαριάς προφοράς, φωνητικά και το όνομά τους θύμιζε σήψη και σαπίλα.

Ο Κώστας ήταν στις φωνές "αντίστασης" θα λέγαμε που στήριξαν τους πιο κλασικούς και παραδοσιακούς ήχους του metal. Είναι γνωστό πως όσο heavy και "επικάς" είναι ο Greg της Eat Metal, άλλο τόσο progressiv-άς και πιστός του power είναι ο Κώστας της Steel Gallery, και φυσικά, όπως και ο Greg, οι μπάντες που στηρίζει είναι εκείνες που πάνω από όλα γουστάρει ο ίδιος. Δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχει Black, Death η ακόμη και ποζεριές στις συγκεκριμένες εταιρίες.

Steel Gallery Releases


Μπαντες-διαμάντια του Ελληνικού underground όπως οι Windfall, οι Imaginery, ο μεγιστος Περλεπές με τους Mystery, οι Horizon's End, οι Ελληνοκύπριοι επικοί Arryan Path, οι Innosense, οι Wardrum, οι Everflow, οι power-άδες Blade of Spirit, οι progsters Until Rain, οι Πειραιώτες Agnosia, είχαν και εχουν την τιμητικη τους στην Steel Gallery, και οσοι δηλώνουν λάτρεις του είδους καλό θα ήταν να ξεκολλήσουν λιγάκι από την νοοτροπία του "ακούω progressive, δηλ. Dream Theater και Fates Warning."

Καλή η τεχνική και στην κιθάρα, και στα τύμπανα και στα πλήκτρα. Δεν λέω. Αλλά, πραγματικά, δεν μου λέει τίποτα η τεχνική και η διάρκεια 6 λεπτων με σολαρίσματα-για να μην πω τίποτε άλλο - αν δεν βγαίνει ταυτόχρονα και το απαιτούμενο συναίσθημα.

Εν ολίγοις, αν γουστάρετε να μάθετε τι σημαίνει original "τεχνικό" metal.. αν δεν το έχετε ήδη κάνει, επιβάλλεται να περάσετε μια βόλτα απο το κατάστημα του Κώστα αν είστε Θεσαλλονίκη ή κάπου κοντά, η να μπείτε στα φοβερα online shops, τα οποία δείχνουν την ποιότητα και τον επαγγελματισμό, αλλά και το μεράκι του συγκεκριμένου ανθρώπου.
Φυσικά οι αναζητήσεις του Κώστα δεν σταμάτησαν εκεί. Ταυτόχρονα με την Steel Gallery Records δημιούργησε την Arkeyn Steel Records, η οποία ρίχνει στην αγορά επανακυκλοφορίες από μη-ελληνικές μπάντες (κυρίως US power και prog).

Ξεκινώντας με Scarlet Rayne, Enchanter και Manifest έφτασε να βγάλει το εκπληκτικό Heir Apparent-One Small Voice CD/DVD, καθώς και άλλα καλά κριμένα διαμάντια της Αμερικής όπως Sahhara - Times Forgotten Sands, Tramontane - s/t, Commandment, Omega Point, Blackkout, Kraken κοκ.

Μπορεί να μοιάζει με διαφήμιση, αλλά η αναγνώριση της αξίας κάποιων και το tribute δεν είναι σε καμμία περίπτωση κάτι τέτοιο, πρέπει μερικές φορές να τα λέμε, γιατί ξέρουμε πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Δεν γεννηθήκαμε χτες και όλοι ξέρουμε πως για κάθε έναν που δουλεύει με πάθος και αγάπη για τη σκηνή, υπάρχουν άλλοι τόσοι που θα επιχειρήσουν να πιάσουν την καλή εις βάρος της, κάνοντας ζημιά τόσο στις μπάντες που θα ακουμπήσουν όσο και στη σκηνή την ίδια. Όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις τέτοιες, και μερικές φορές δυστυχώς χρειάζεται ο "κακός" και ο "μαλάκας" για να καταλάβεις πόσο μεγάλη σημασία έχει η ύπαρξη των "καλών". Αύριο επιστρέφουμε με το δεύτερο μέρος του tribute.




Arkeyn Steel Releases


 
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ STEEL GALLERY & ARKEYN STEEL

Steel Gallery (site)  
Arkeyn Steel Myspace 
Reverbnation

Address: Steel Gallery/Arkeyn Steel Records
c/o Kostas Athanasoglou
Filikis Eterias 33
GR-54621 Thessaloniki Greece
Tel./Fax.: +30 2310 233363

Cimmerian Metal - Part 3

Posted by universechild On Feb 4, 2012 1 comments

 
Αναφέρουμε τους Ιταλούς Doomsword στο doom, αλλά παρότι ο ήχος τους είχε αρχικά μια σαφώς doom κατεύθυνση, ο όρος μοιάζει περιοριστικός. Αυτό που μπορεί να τους περιγράψει με κάποια ακρίβεια είναι επικό Heavy (τονίζοντας το heavy) Metal, αλλά με τελείως προσωπικό ήχο. Το ίδιο ισχύει και για τους Battleroar (αναφέροντας τους Doomsword, ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος), μια από τις πιο αξιόλογες μπάντες της Ελληνικής σκηνής.

Click to Enlarge


Δεν προκαλεί έκπληξη ότι και οι δύο ασχολήθηκαν με τον Κιμμέριο πολεμιστή (οι δεύτεροι βέβαια αρκετά περισσότερο), και αν ποτέ κυκλοφορούσε μια συλλογή σε βινύλιο (ναι, σε βινύλιο, με εξώφυλλο 30 εκατοστά) με τα πραγματικά κορυφαία κομμάτια του επικού metal, τα κομμάτια τους θα έπρεπε να τοποθετηθούν πρώτα. Ο τίτλος του "Days of High Adventure" των Doomsword θυμίζει βέβαια την ταινία, αλλά δανείζεται από αυτή μόνο τις τελευταίες λέξεις του προλόγου. Οι στίχοι κάνουν σαφές πως το κομμάτι είναι τόσο μια ανασκόπηση της πορείας τους ("We sang for those who never rest"), όσο και ένα tribute στο κόσμο της φανταστικής λογοτεχνίας, και φυσικά η αναφορά στον Κιμμέριο κρατάει τη μερίδα του Άμρα (πως αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε). Γιατί όποιος ξέρει από heroic fantasy, γνωρίζει πως ο Howard και ο Conan είναι εκείνοι που τα ξεκίνησαν όλα.

Click to Enlarge

Οι Battleroar έχουν βέβαια ιδιαίτερη σχέση με τον Howard, και εφόσον είναι δικοί μας, ξέρουμε σε ποιον πρέπει να δώσουμε το credit για την πρώτη γνωριμία με τις δημιουργίες του συγγραφέα - ΚΟΜΠΡΑ ΠΡΕΣ (έτσι, γραμμένο ελληνικά). Κομμάτια όπως το ατμοσφαιρικό The Tower of the Elephant, βασισμένο βέβαια σε μια ιστορία που αποτελεί αγαπημένη για πολλούς (μεταξύ άλλων και του ίδιου του Roy Thomas), και τα Sword of Crom και Hyrkanian Blades είναι από τα πιο επικά κομμάτια σχετικά με το θέμα που έχουν γραφτεί ποτέ.

Στον αντίποδα, παραθέτουμε σαν παρένθεση την περίπτωση των Dark Moor, μια κατά τα άλλα αξιόλογη Ισπανική power/neoclassical μπάντα με πορεία πάνω από δεκαετία στο χώρο. Η θεματολογία τους αμιγώς επική, τα περισσότερα κομμάτια τους βασίζονται σε έργα της φανταστικής λογοτεχνίας ή στην ιστορία, μπόλικο σπαθί και μάχη, μαζί και ο Lovecraft, διασκεύασαν Tchaikovsky και Beethoven, έχουν ακόμη και κομμάτια για το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Σαίξπηρ ή για τον Ιούλιο Καίσαρα. Αξιόλογοι. Πουθενά, όμως, στα κομμάτια τους ούτε έστω μια αναφορά Howard. Περίεργο γιατί το sword & sorcery κρατάει περίοπτη θέση στο έργο τους.

Ένα από τα EP τους ονομάζεται The Fall of Melnibone οπότε μπορεί κάποιος να υποθέσει πως είναι σκληροπυρηνικοί αναγνώστες του Moorcock, και λαμβάνοντας υπ'όψιν τις απόψεις που είχε εκφράσει ο τελευταίος για τον Howard (οι οποίες έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα στους κύκλους που ασχολούνται με το αντικείμενο - υπάρχουν για όποιον ενδιαφέρεται στο thecimmerian.com), είναι πιθανόν να επηρεάστηκαν από αυτές. Τους αναφέρουμε ως παράδειγμα γιατί μερικές φορές ο φταίχτης για την λανθασμένη εντύπωση για τον Conan που έχουν μερικοί δεν είναι μόνο τα στερεότυπα της ποπ κουλτούρας που αναφέραμε, αλλά και οι περίεργες, όσο και αντιφατικές, απόψεις κάποιων κατά τα άλλα σπουδαίων συγγραφέων, οι οποίοι ίσως θα ήταν καλύτερα να κάνουν μόνο αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα..

Click to Enlarge


Μιλώντας για epic doom, οι Candlemass είναι φυσικά οι κλασικοί του είδους, και αν και δεν έκαναν ποτέ άμεση αναφορά στις ιστορίες του Howard, ο ήχος τους σε σημεία μοιάζει να έχει επηρεαστεί από τη μουσική του Πολυδούρη, ειδικά στο κομμάτι Darkness In Paradise από το Ancient Dreams του 1988. Το κομμάτι βέβαια εκτός από τον ήχο δεν έχει κάποια σύνδεση, αλλά για όσους γνωρίζουν τις συνθήκες που οδήγησαν στον πρόωρο χαμό του Robert E. Howard, οι στίχοι θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί για εκείνον, άσχετα και αν οι Candlemass δεν είχαν καθόλου κάτι τέτοιο στο μυαλό τους. Είναι όμως αλήθεια πως οι στίχοι σε σημεία θυμίζουν τους στίχους που είχε γράψει ο ίδιος ο Howard στις τελευταίες μέρες της ζωής του. Αυτό βέβαια είναι καθαρά μια υπόθεση. Από τον ίδιο δίσκο, επίσης, το The Bells of Acheron, με επίσης πολύ επικό συναίσθημα στον ήχο, θα μπορούσε να αναφέρεται και στην Acheron από την ιστορία The Hour of the Dragon.

Click to Enlarge


Μιλώντας για doom και Robert E. Howard, το αμέσως επόμενο όνομα που πρέπει να έρθει στο μυαλό είναι οι The Gates of Slumber, μια μπάντα που ξεκίνησε ως project του κιθαρίστα/τραγουδιστή Karl Simon το 1998, και υπάρχει στη σημερινή της μορφή (με κάποιες αλλαγές βέβαια) από το 2002. Μέσα στη δεκαετία αυτή έχουν κυκλοφορήσει δίσκους-διαμάντια αργόσυρτου επικού doom, και όπως αναφέρει ο ίδιος ο Karl Simon μέσα στα liner notes του Conqueror (2008), ο Robert E. Howard ήταν ο καλλιτέχνης που τον επηρέασε όσο κανένας άλλος.



Ο τίτλος του δίσκου όπως και το ομώνυμο κομμάτι αναφέρεται βέβαια στον Kull και στην ιστορία By This Axe I Rule, αλλά ο Karl είναι επίσης από τους λίγους που έκαναν ένα tribute και στον Conan του DeCamp με το Ice Worm, βασισμένο βέβαια στο The Lair of the Ice Worm (το οποίο πήρε τον τίτλο του από το The Lair of the White Worm του Bram Stoker). Κεντρικό κόμμάτι του δίσκου είναι βέβαια το επικό, διάρκειας 16 λεπτών, κλείσιμο Dark Valley Suite. Παρά το γεγονός πως μια από τις εμπνεύσεις για τη δημιουργία του, με βάση τον ίδιο τον Karl, ήταν η "βιογραφία" Dark Valley Destiny του DeCamp για τον Howard (μια βιογραφία "ανάθεμα" για τους θαυμαστές του Howard, καθώς περιέχει πολλές "υποθέσεις" και αυθαίρετα συμπεράσματα), το ίδιο το κομμάτι είναι ένα ταιριαχτό tribute στον συγγραφέα. Το Suffer No Guilt (2006) έχει φυσικά πάρει το όνομά του από τους ρούνους στο σπαθί του πατέρα του Conan οι οποίοι μεταφράζονται ως "Suffer no guilt, ye who wield this in the name of Crom", και φυσικά το κομμάτι The Riders of Doom δεν χρειάζεται σχόλια.


Click to Enlarge


Δύο πολύ δυνατοί πρόσφατοι δίσκοι είναι το For Mircalla (2010) των Briton Rites και το On Crom's Mountain (2011) των Arkham Witch. Ένα από τα μέλη των πρώτων είναι φυσικά ο Howie Bentley, οπότε είναι αναμενόμενο πως ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου, Vampire Hunter 1600, αναφέρεται στον Solomon Kane. Το 2009-2010 είχε βέβαια κυκλοφορήσει και η ταινία του Michael J. Bassett με πρωταγωνιστή τον James Purefoy (Μάρκος Αντώνιος του Rome), αλλά φυσικά εκείνοι ανατρέχουν στην πηγή, τον ίδιο τον Howard.


Το ντεμπούτο των Arkham Witch, με την επιτηδευμένα retro και underground αισθητική, και παρά τον περιττό σταυρό του Αγ. Ανδρέα στο λογότυπό τους, θεωρήθηκε από μερικούς ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2011. Sabbath-ικός ήχος σε συνδυασμό με στιχουργικές αναφορές στον Lovecraft (άλλωστε πήραν το όνομά τους από το Arkham House) και φυσικά στον Howard. Πόσο πιο γαμάτο μπορεί να γίνει κάτι;

Μοιάζει περίεργος ο συνδυασμός sludge με Conan, αλλά προτού μια μπάντα του είδους ονομαστεί Conan και κυκλοφορήσει το Horseback Battle Hammer (2010), ένα από τα κομμάτια των Electric Wizard σε έναν από τους πιο κλασικούς δίσκους του είδους, το Dopethrone (2000), ήταν αφιερωμένο στον βάρβαρο. Είχαν προηγηθεί βέβαια και οι Reverend Bizarre με το Children of Doom (το οποίο κυκλοφόρησαν στο Thulsa Doom EP το 2006 και αργότερα συμπεριέλαβαν στο δίσκο Death Is Glory... Now του 2009) και Elder οι οποίοι στο ομώνυμο ντεμπούτο του 2008 έκαναν ένα tribute στη ταινία σε δύο μέρη, The Riddle of Steel Part 1 και Part 2. Ένα ακόμη όνομα από doom που αξίζει αναφοράς είναι οι Doomriders, όχι μόνο λόγω του ονόματος αλλά και του ότι σε σημεία ο ήχος τους τείνει να είναι επικός, αλλά και του κομματιού Heavy Lies The Crown το οποίο θα μπορούσε να αναφέρεται είτε στο By This Axe I Rule είτε στο Phoenix on the Sword, όπου βασιλιάς είναι ο Kull και ο Conan αντίστοιχα.

Τέλος, σε ότι αφορά τον χώρο του doom/heavy μια από τις πιο αξιόλογες μπάντες της τελευταίας δεκαετίας είναι και οι The Sword, και το Gods of the Earth του 2008 περιείχε το πολύ καλό The Frost Giant's Daughter (μια ακόμη ιστορία του Howard) και την απίστευτη κομματάρα Black River, το οποίο είναι βέβαια εμπνευσμένο από το Beyond The Black River.



Το όνομα των Γερμανών Crom κάνει σαφείς τις επιρροές τους, όπως και το εξώφυλλο, αλλά και το ομώνυμο κομμάτι του The Fallen Beauty (2003), το οποίο εμπνέεται από την Βαλέρια του Conan the Barbarian (προσέξαν ακόμη και τις λεπτομέρειες, όπως το περιδέραιο που κρατάει στα χέρια του ο Conan). Επίσης, το κομμάτι Vengeance μοιάζει να εμπνεύστηκε από το σενάριο της ταινίας. Το τελευταίο κομμάτι θα ήταν αργότερα το κλείσιμο μιας επικής τριλογίας στον δίσκο τους Vengeance (2008), η οποία ξεκινά από ένα κομμάτι που λέγεται, σωστά μαντέψατε, Crom. Αξιόλογη μπάντα επικού/viking metal, στο πρώτο EP τους έχουν διασκευάσει και το Man of Iron των Bathory.
Click to Enlarge
Πιο πριν από τους Γερμανούς, όμως, το όνομα Crom χρησιμοποίησε μια παρέα από Αμερικάνους η οποία κατά τα φαινόμενα πρέπει να ήταν "καμμένη" από ουσίες όχι μόνο παράνομες αλλά και ληγμένες, καθώς κυκλοφόρησε μια σειρά από "αριστουργήματα" όπως Cocaine Wars (είναι ο τίτλος μια ένδειξη αυτού που τους έδωσε έμπνευση;) και Hot Sumerian Nights. Δεν ξέρουμε αν μας ξεφεύγει κάτι, αλλά αυτό που ακούς ίσως μοιάζει με κάποια πλακατζίδικα "demo" που έστελναν κάποιοι κάποτε στο ελληνικό Metal Hammer, και ο συντάκτης μιλούσε για πεοκρουσία που έπιανε ταχύτητα 100 χ.α.ω. Μοιάζει σαν σκοπός τους να ήταν απλά η παρωδία της ταινίας, χωρίς όμως εύστοχο χιούμορ. Σχεδόν η μισή διάρκεια κάθε δίσκου αποτελείται από ηχητικά κλιπ (όπου βιάζουν μεταξύ άλλων και τη μουσική του Πολυδούρη) και άσχετες ατάκες του Σβαρτσενέγκερ. Κάπου-κάπου θυμούνται να παίξουν μουσική, και κάποια από τα κομμάτια τους έχουν τίτλο παρμένο από Howard, όπως το Worms of the Earth.

Για να επιστρέψουμε σε "κανονική" μουσική, ένα από τα κομμάτια των Wotan στο Carmina Barbarica (2004) λεγόταν Iron Shadows, το οποίο βέβαια δεν έχει σχέση με εκείνο των Jag Panzer, αλλά ούτε και με την ιστορία του Howard, αφού οι στιχοι έχουν αρκετά στοιχεία από την ταινία. Επίσης, μια heavy metal μπάντα από τη Βραζιλία ονομάστηκε Rexor (ο υπαρχηγός του Thulsa Doom με το μουστάκι), χρησιμοποιώντας τα δίδυμα φίδια από το κράνος του στο λογότυπό τους. Κανένα όμως από τα κομμάτια του demo τους Heavy Metal Forever (2008) δεν έχει σχέση με τον Conan, αλλά είναι αξιόλογοι. Ενδεικτικά το Running in the Night.

Ο Karl Sanders επίσης,γνωστός για τους Nile, στον δεύτερο δίσκο του Saurian Exorcisms (2009) είχε ένα ορχηστρικό με τον τίτλο Contemplate This On The Tree of Woe.

Τέλος, έχουμε την περίπτωση των Bal Sagoth, οι οποίοι βέβαια πήραν το όνομά τους από την ιστορία του Howard, The Gods of Bal-Sagoth. Η ιστορία αυτή δεν έχει φυσικά σχέση με τον Conan, αλλά έγινε μια ελεύθερη απόδοση από τον Roy Thomas (σε εικονογράφηση του Gil Kane) για το κόμιξ Conan the Barbarian, αφού πρώτα διασκευάστηκε σε ιστορία του Conan. Οι Βρεταννοί black metallers δανείστηκαν βέβαια περισσότερα στοιχεία από τον Lovecraft, και δεν διασκεύασαν υπαρκτές ιστορίες αλλά δημιούργησαν ένα δικό τους σύμπαν, εμπνευσμένο από το έργο τόσο των συγγραφέων αυτών, όσο και γενικά από το ύφος των ιστοριών που δημοσιευόταν στα pulp περιοδικά του '20 και του '30, όπως το Weird Tales. Κάποιες πιο άμεσες αναφορές δεν έλειψαν, καθώς σε ένα κομμάτι τους χρησιμοποιούν μελωδίες από μουσικό θέμα Mountain of Power του Πολυδούρη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το sword & sorcery βέβαια δεν έχει συνδεθεί με το thrash, αλλά μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, για κλείσιμο, είναι το Hordes of Chaos των Kreator, το οποίο συνοδεύτηκε από ένα βίντεο, τα 5 λεπτά του οποίου κανονικά τσαλαπατάνε τα 90 λεπτά της περσινής ταινίας. Ίσως ένα από τα καλύτερα tribute στους κόσμους του Howard όπως εικονοποιήθηκαν από τον Frazetta, γεμάτο αναφορές, με φυσικά πιο χαρακτηριστική εκείνου του Death=Adder.. εννοούμε του Death Dealer.



Προσθήκες, διορθώσεις και σχόλια, για όσους ενδεχομένως διαβάζουν αυτές τις γραμμές, θα ήταν καλοδεχόμενες.