Y & T

Posted by universechild On Mar 31, 2011 0 comments

Οι Yesterday & Today είναι περισσότερο γνωστοί για την πιο πετυχημένη τους περίοδο στα 80s, και συγκεκριμένα για το υπερεπιτυχημένο single "Summertime Girls", το οποίο είναι σταθερό σε πολλά playlist του 80s .

Photobucket

Δημιουργήθηκαν το 1972 στην Καλιφόρνια από τους Leonard Haze (drums), Bob Gardner (μπάσο) και Wayne Stitzer (πιάνο), ενώ το 1973 ήρθε στη μπάντα ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Dave Meniketti. Μέχρι το 1974 ο Stitzer είχε αποχωρήσει, ο Gardner μεταπήδησε στη ρυθμική κιθάρα, και ο Phil Kennemore ήρθε στο μπάσο. Ο Meniketti και ο Kennemore, μέχρι και φέτος όπου ο Kennemore απεβίωσε στην ηλικία των 57 ετών από καρκίνο του πνέυμονα, ήταν τα μόνα αρχικά μέλη της μπάντας που είχαν μείνει σταθερά μέχρι και σήμερα.

PhotobucketPhotobucket

Τα δύο πρώτα άλμπουμ Yesterday & Today (1974) και Struck Down (1978) κυκλοφόρησαν με το πλήρες όνομά τους, το οποίο εμπνεύστηκαν από το άλμπουμ των Beatles με το ίδιο όνομα. Η αλλαγή του ονόματός τους στο πιο πιασιάρικο ηχητικά Y & T προήλθε τόσο από το συμβόλαιό τους με νέα εταιρία το 1980, όσο και από τους fan στις συναυλίες που τους φώναζαν "Y & T".

PhotobucketPhotobucketPhotobucket

Οι τρεις πρώτες τους κυκλοφορίες στα 80s Earthshaker (1981),
Black Tiger (1982) και Mean Streak (1983) θεωρούνται από τις καλύτερες δουλειές τους, αλλά δεν γνώρισαν ιδιαίτερη επιτυχία στο mainstream. Πολλά από τα κομμάτια του Earthshaker παρέμειναν σταθερό μέρος του setlist στις συναυλίες μέχρι και σήμερα.

PhotobucketPhotobucket

Η είσοδός τους στα mainstream charts έγινε με το κλασικό In Rock We Trust (1984), και γνώρισαν τη μεγαλύτερη επιτυχία τους με το Down for the Count (1985), από το οποίο προέρχεται το μεγάλο hit "Summertime Girls", το βίντεο του οποίου ήταν ένα από τα πιο πετυχημένα εκείνης της περιόδου στο MTV. Όπως έχει γίνει και με άλλα μουσικά βίντεο, σίγουρα αρκετοί έφηβοι της εποχής ανακάλυψαν τον ερωτισμό από το βίντεο αυτό (δεν χρειάζονται εξηγήσεις, ο τίτλος τα λέει όλα). Το Summertime Girls ήταν σταθερό μέρος του soundtrack σε επεισόδια του Baywatch, όπως και σε αρκετές ταινίες.

PhotobucketPhotobucket

Μέχρι να κλείσει η δεκαετία κυκλοφόρησαν ακόμη δύο αξιόλογα άλμπουμ, τα Contagious (1987) και Ten (1990), αλλά δεν γνώρισαν την επιτυχία των δύο προηγούμενων και διαλύθηκαν επίσημα το 1991, κυκλοφορώντας ως κύκνειο άσμα το δυνατό Yesterday & Today Live (1991). Παρά το ότι δεν έφτασαν ποτέ στα τεράστια μεγέθη άλλων ονομάτων της ίδιας εποχής, πάντα ειχαν ένα πιστό κοινό και θεωρούνται από τους γνωρίζοντας το είδος ως σταθερή αξία.

PhotobucketPhotobucket

Έγινε μια επανένωση το 1995 με τους Dave Meniketti, Ste Burns,
Phil Kennemore και Jimmy DeGrasso και κυκλοφόρησαν οι δίσκοι Incorrect (1995) και Endagered Species (1998). Η μπάντα έπαιζε σποραδικά όλο αυτό το διάστημα μέχρι και το 2001 που έγινε μια πιο "επίσημη" επανένωση, αλλά με τον Leonard Haze στην θέση του DeGrasso.

Photobucket

Το τελευταίο τους άλμπουμ με τον Kennemore ήταν το Facemelter (2010).



Δισκογραφία
  • 1974 - Yesterday & Today
  • 1978 - Struck Down
  • 1981 - Earthshaker
  • 1982 - Black Tiger
  • 1983 - Mean Streak
  • 1984 - In Rock We Trust
  • 1985 - Down For The Count
  • 1987 - Contagious
  • 1990 - Ten
  • 1995 - Musically Incorrect
  • 1997 - Endangered Species
  • 2010 - Facemelter
Live
  • 1985 - Open Fire
  • 1991 - Yesterday & Today Live
  • 2000 - BBC In Concert: Live on the Friday Rock Show

Συλλογές
  • 1990 - Best of '81-'85
  • 1992 - Anthology
  • 2001 - Ultimate Collection
  • 2003 - Unearthed Vol. 1
  • 2004 - Unearthed Vol. 2

Tokyo Blade

Posted by universechild On Mar 23, 2011 1 comments


Οι Tokyo Blade είναι ίσως το δεύτερο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό των περισσότερων ροκάδων εάν δουν κάπου να αναφέρεται το ακρωνύμιο "NWOBHM" (το πρώτο δεν χρειάζεται να πούμε ποιο είναι). Η πορεία τους όμως, σε αντίθεση με κάποιους άλλους συμπατριώτες τους που έφτασαν να γίνουν η "Πολυεθνική του Metal" (και αφού το έκαναν, μπράβο τους), ήταν αρκετά άνιση, και ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν κάτι παραπάνω από ένα cult όνομα για όσους γουστάρουν ατόφιο Βρετανικό ατσάλι (τι κλισέ έκφραση και αυτή - αλλά το metal των 80s χωρίς τα κλισέ του δε έχει χάρη).
PhotobucketPhotobucket
Ξεκίνησαν μάλλον αναποφάσιστοι καθώς αρχικά ονομαζόταν με το αρκετά τυπικό Killer (αναρωτιέται κανείς πόσες metal μπάντες έχουν αυτή τη λέξη ή παράγωγά της για όνομα...), αλλά στη συνέχεια άφησαν να φανεί η αγάπη τους για την ιστορία της Άπω Ανατολής με την μετονομασία τους σε Genghis Khan. Ως Killer κυκλοφόρησαν ένα demo, και ως Genghis Khan ένα επτάιντσο, τα οποία δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πόσο συλλεκτικά είναι. Ήταν σίγουρα θετικό το ότι υπήρχε και κάποια παλαιότερη μπάντα με όνομα Genghis Khan, καθώς στην πορεία άλλαξαν το όνομά τους σε ένα από τα πιο cool ονόματα που μπορούσε να σκεφτεί ένας Ιαπωνόφιλος (και μιλάμε για εποχές που δεν υπήρχε καλά-καλά η βιντεοκασέτα - καμμία σχέση με την υπερπροσφορά ιαπωνικής κουλτούρας, παιχνιδιών και anime που υπάρχει τώρα, μέσω και του internet).

Μέλη του αρχικού line-up ήταν οι Alan Marsh (φωνητικά), Andy Boulton και Ray Dismore (κιθάρες), Andy Robbins (μπάσο) και Steve Pierce (drums). Το ομώνυμο ντεμπούτο τους ένας από τους καλύτερους δίσκους του είδους. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε με λίγο διαφορετικό tracklisting και όνομα Midnight Rendezvouz (1984), αλλά Midnight Rendezvouz λεγόταν και ένα EP τους. Λίγο μπέρδεμα, ε;

PhotobucketPhotobucket

Ίσως ένας από τους λόγους που η μπάντα δεν είχε μια σταθερή πορεία, παρά την αρχική επιτυχία και το κοινό της, ήταν και οι συνεχείς αλλαγές μελών. Μέχρι να κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ, ήχαν καινούριο μπασίστα (Andy Wrighton) ενώ και η εταιρία τους (Powerstation) ήθελε να φύγει ο Marsh γιατί προτιμούσαν έναν πιο "εμπορικό" frontman στο στυλ του David Lee Roth. Τελικά ανέλαβε χρέη τραγουδιστή ο μόλις 17 ετών Vic Wright, και τα φωνητικά μέρη του άλμπουμ ηχογραφήθηκαν ξανά. Παρόλα αυτά, το Night of the Blade (1984) στην μορφή που κυκλοφόρησε παραμένει από τους κορυφαίους δίσκους του NWOBHM, ενώ και η εκδοχή με τον Marsh στα φωνητικά κυκλοφόρησε τη δεκαετία του '90 με τίτλο Night of the Blade - The Night Before. Μεταξύ άλλων, η μπάντα έπαιξε στις περιοδείες με ονόματα όπως οι Blue Oyster Cult, οι Scorpions, ο Dio και ο Ozzy.


Ο τρίτος τους δίσκος Black Hearts and Jaded Spades (1985)
ήταν το σημείο καμπής για τη μπάντα, καθώς ο ήχος τους άρχισε να παίρνει μια στροφή στον πιο εμπορικό glam ήχο που ανθούσε στις ΗΠΑ τότε. Βασικός υπεύθυνος γι αυτό θεωρείται ο (μεγάλος θαυμαστής της σκηνής του L.A.) Vic Wright. Ο ίδιος λέει πως από την αρχή όταν προσελήφθη στη μπάντα ένοιωθε κάπως παράταιρος καθώς οι Tokyo Blade ήθελαν να γίνουν σαν τους Maiden, ενώ δικές του αγαπημένες μπάντες ήταν οι Aerosmith και οι Rose Tattoo.

Οι απόψεις διίστανται για τους λόγους που έφυγε ο Wright (άλλοι λένε πως ξένισε αρκετά "Αμερικάνικο" Black Hearts, ο ίδιος λέει πως τον "κρέμασαν" σε ότι αφορά χρηματικά ζητήματα), γεγονός είναι πως από αυτό το σημείο η περίπτωσή τους άρχισε να γίνεται πολύ μπερδεμένη, ενώ ο
ι Steve Pierce και Andy Wrighton πήγαν στους Shogun, τη νέα μπάντα που είχε δημιουργήσει ο Marsh, και αυτή η διαλυτική κατάσταση είναι ίσως από τους βασικούς λόγους που η μπάντα δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τα όρια ενός cult ονόματος.


Ο Andy Boulton ως σταθερό ιδρυτικό μέλος συγκέντρωσε ένα νέο line-up και κυκλοφόρησε το εμπορικό (αλλά πάντως καλό) Ain't Misbehavin' (1987), έκαναν και κάποιες περιοδείες, και έφτασαν να συμμετέχουν και σε ένα φεστιβάλ με τους (παρηκμασμένους και χωρίς Ozzy ή Dio τότε) Black Sabbath.

Το line-up αυτό δεν κράτησε για πολύ, και ο επόμενος δίσκος No Remorse (1989) ηχογραφήθηκε με μέλη των Γερμανών The Dead Ballerinas.

Το 1990 ο Boulton και ο Marsh βρέθηκαν μαζί σε μία μπάντα με όνομα Mr. Ice, μαζί με τους Colin Riggs στο μπάσο, τον Marc Angel στα τύμπανα, τον Danny Gwilym (ο οποίος ήταν και στους Shogun) στην κιθάρα και τον Attila (από Mad Cow Disease και Tokyo) στα πλήκτρα. Ηχογράφησαν ένα E.P. με τίτλο Have An Ice Day (δεν ξεκίνησε ο Mr Freeze τα λογοπαίγνια με τον πάγο σε εκείνη τη ταινία του 1997), αλλά μέχρι να κυκλοφορήσει είχε φύγει ο Gwilym. Κανονίστηκε και μια περιοδεία με τους Uriah Heep για το 1991, αλλά, όπως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις, το management πρότεινε να κινηθούν με κάποιο ποιο γνωστό όνομα, και αφού η μπάντα ήταν στην ουσία οι Tokyo Blade, το E.P. κυκλοφόρησε με μια ετικέτα που έγραφε This Is Tokyo Blade On Ice. Μετά από διαφωνίες έφυγε ο Andy Boulton για να αντικατασταθεί από τον Steve Kerr (των Tokyo - ειρωνία;) αλλά παρά το ότι η τουρνέ είχε κάποια επιτυχία, συμφώνησαν πως χωρίς Andy δεν μπορούν να υπάρξουν Tokyo Blade, και η μπάντα διαλύθηκε εκ νέου.


Το 1994, και μετά από συννενόηση κάποιων από τα ιδρυτικά μέλη, έγινε μια πρώτη επανένωση των αυθεντικών Tokyo Blade. Δεν απάντησαν όμως όλοι στο "κάλεσμα": ο Andy Robbins ήταν ικανοποιημένος στους Skin, ο Andy Wrigthon δεν ασχολούνταν πια με τη μουσική και ο Steve Pierce ήταν άφαντος, έτσι οι Alan Marsh, Andy Boulton και John Wiggins συμπλήρωσαν τη μπάντα με τους Colin Riggs και Marc Angel και κυκλοφόρησαν το Burning Down Paradise (1996).

Σχετικά πρόσφατα οι Tokyo Blade επανενώθηκαν με σχεδόν όλόκληρο το κλασικό τους line-up , Wiggins, Boulton, Wrighton και Pierce (δηλαδή όλοι πλην του Marsh), και με τον τραγουδιστή Nicolaj Ruhnow κυκλοφόρησαν το Thousand Men Strong στις 18 Μαρτίου 2011. Σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις τους τον αντιμετώπισαν ως τον τρίτο (!) δίσκο τους, και αν και εδώ που τα λέμε το υλικό τους κάθε παρά αδιάφορο ήταν, δεν έχουν και άδικο. Το Thousand Men Strong (2011) είναι σίγουρα από τα πιο '80s άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία, και δείχνει πως η λεπίδα των Tokyo Blade είναι ακόμη ακονισμένη,

Δισκογραφία
  • 1983 - Tokyo Blade
  • 1984 - Midnight Rendezvous (ντεμπούτο στις ΗΠΑ)
  • 1984 - Night of the Blade (με φωνητικά του Vic Wright)
  • 1985 - Black Hearts & Jaded Spades
  • 1987 - Ain't Misbehavin'
  • 1989 - No Remorse
  • 1993 - Tokio Blade
  • 1995 - Burning Down Paradise
  • 1998 - Night of the Blade - The Night Before (με φωνητικά του Marsh, από τις αρχικές ηχογραφήσεις)
  • 2011 - Thousand Men Strong

Διάφορα
  • 1984 - Lighting Strikes EP
  • 1984 - Midnight Rendezvous EP
  • 1985 - Madame Guillotine
  • 1998 - Mr. Ice (συλλογή)
  • 2009 - Live in Germany


PhotobucketPhotobucketPhotobucketPhotobucket

Keel

Posted by universechild On Mar 12, 2011 0 comments

Οι Αμερικανοί Keel είναι κυρίως γνωστοί για τον ανθεμικό metal ύμνο "The Right to Rock", και γνώρισαν αρκετή επιτυχία στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80, ενώ σχετικά πρόσφατα (2008) επανενώθηκαν για καινούριες περιοδείες και νέο δίσκο.


Ιδρύθηκε από τον Richard Keel (πρώην τραγουδιστή των Steeler) και η αρχική σύνθεση περιελάμβανε τους David Michael Philips και Marc Ferrari στις κιθάρες, τον Bobby Marks στα τύμπανα και τον Kenny Chaisson στο μπάσο. Ο Philips σύντομα αποχώρησε για να πάει στους King Cobra, και με τον Bryan Jay ως αντικαταστάτη η μπάντα κυκλοφόρησε το ντεμπούτο Lay Down The Law (1984). Ένα σύντομο πέρασμα έκανε και ο Steven Riley αντικαθιστώντας τον Marks (ο οποίος έφυγε μετά από την κυκλοφορία του δίσκου), αλλά σύντομα πήγε στους W.A.S.P. Στα τύμπανα τελικά ήρθε ο Dwain Miller, με τον οποίο το line-up της μπάντας θα έμενε σταθερό μέχρι και το τέλος σχεδόν της δεκαετίας.
Σημαντική ώθηση τους έδωσε και το ενδιαφέρον του Gene Simmons των Kiss, στον οποίο άρεσε το ντεμπούτο τους (σίγουρα ενδιαφέρθηκε και από το εξώφυλλο), και ο οποίος ανέλαβε χρέη παραγωγού στους επόμενους δύο δίσκους τους, The Right To Rock (1985) (από τον οποίο και το ομώνυμο επιτυχημένο single) και The Final Frontier (1986). Στη συγγραφή του κομματιού "Because the Night" συμμετείχαν και οι Patti Smith και Bruce Springsteen.




Η δημοτικότητά τους είχε ανέβει σε τέτοιο βαθμό που ψηφίστηκαν από τους αναγνώτες του (μεγάλου στην εποχή) Αμερικάνικου περιοδικού Metal Edge ως η μπάντα της χρονιάς για το 1986, ξεπερνώντας στη λίστα ονόματα όπως οι Judas Priest και οι Iron Maiden.

Συμμετείχαν και στο soundtrack της ταινίας Dudes (καμμία σχέση με τον Jeff "The Dude" Lebowski) το 1987 με το "Rock & Roll Outlaw" (μια διασκευή από Rose Tattoo).


Ο τέταρτος δίσκος τους που κυκλοφόρησε το 1987 ήταν ομότιτλος (ζήλεψαν τους Coverdale που έκανε το ίδιο με τους Whitesnake την ίδια χρονιά;) και το Keel (1987) ηχογραφήθηκε με τον γνωστό παραγωγό Michael Wagener. Ένα από τα κομμάτια του άλμπουμ που έμεινε απ'έξω, το "Proud To Be Loud" θα συμπεριλαμβανόταν στον δίσκο "Power Metal" των (glam όσο δεν παίρνει εκείνη την εποχή) Pantera, ο οποίος ηχογραφήθηκε με παραγωγό τον Ferrari.
Στο μεταξύ ο Jay και ο Ferrari αποχώρησαν για να αντικατασταθούν από τους Scott Warren και Tony Palamucci, και το Larger than Live (1989) ήταν κατά το ήμισυ καινούρια κομμάτια (μεταξύ άλλων και μια διασκευή του "Fool For a Pretty Face" των Humble Pie) και και ζωντανές ηχογραφήσεις. Με το τέλος των γυρισμάτων για το μουσικό βίντεο "Dreams are not Enough", ο Ron Keel ανακοίνωσε και την διάλυση της μπάντας.

Μια σύντομη επανένωση της μπάντας έγινε το 1998 και την κυκλοφορία του Keel VI: Back In Action (1998), το οποίο κυρίως περιείχε ακυκλοφόρητο υλικό από τους παλιότερους δίσκους τους.

Επανενώθηκαν ξανά για την 25η επέτειο το 2008 με όλα τα μέλη της κλασικής περιόδου τους εκτός από τον Chaisson (στη θέση του μπάσου βρέθηκε ο Geno Arce). Το πρώτο reunion show τους έγινε στο Hollywood τον Ιανουάριο του 2009, ενώ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς έπαιξαν και στο Rocklahoma. Όπως ταιριάζει σε τέτοιες περιπτώσεις, κυκλοφόρησαν το 2010 και ένα reunion άλμπουμ, το αρκετά καλό Streets Of Rock N' Roll (2010).

Δισκογραφία

  • 1984 - Lay Down The Law
  • 1985 - The Right To Rock
  • 1986 - The Final Frontier
  • 1987 - Keel
  • 1989 - Larger Than Live
  • 1998 - Keel VI: Back In Action
  • 2010 - Streets of Rock N' Roll

Pink Rose

Posted by universechild On Mar 4, 2011 0 comments


Οι Pink Rose μπορούν να θεωρηθούν ως μια glam "παρένθεση" στην πορεία των σχετικά άγνωστων εκτός Γαλλίας Attentant Rock ("Rock Attack"), αλλά ο μοναδικός δίσκος που κυκλοφόρησαν είναι πραγματικά ένα πολύ καλό δείγμα AOR/ μελωδικού rock που λοξοκοιτάζει προς το metal.

Photobucket Photobucket


Οι Attentum Rock ξεκίνησαν στα τέλη των 70s/αρχές 80s και κυκλοφόρησαν κάποια αρκετά αξιόλογα άλμπουμ σε ύφος αρκετά κοντά στο NWOBHM (σε σημεία maiden-ίζουν), με το "twist" της υπόθεσης οι στίχοι, που ήταν στα μητρική τους γλώσσα! Οι δύο πρώτοι δίσκοι είναι αξιόλογα δείγματα γαλλικού (κυριολεκτικά) heavy metal, αλλά στον τρίτο αποφάσισαν να το γυρίσουν στα αγγλικά. Αυτό βέβαια δεν τους βοήθησε και πολύ, και παρέμειναν ένα cult όνομα.

Με την φυγή του βασικού κιθαρίστα Hervi Raynal τα υπόλοιπα μέλη (Marc Quee - φωνή, Fabrice Fourgeau - κιθάρες, Pierre Brimond - μπάσο και Thierry Gaulme - τύμπανα) μετονομάστηκαν σε Pink Rose με νέο look και ήχο, και κυκλοφόρησαν το πολύ Just What You Needed (1986). Λίγο αργότερα μέσα στα 80s η μπάντα διαλύθηκε, ο Marc Quee κυκλοφόρησε και ένα single ("Queen of the Night") που είχε κάποια επιτυχία.

Μέσα στα 00s η βασική σύνθεση των Attentum Rock (δηλαδή οι Pink Rose με τον Raynal) επανενώθηκε, και έκτοτε τα καταφέρνουν μια χαρά, αλλά σε πιο "χαλαρό" θα λέγαμε επίπεδο με ζωντανές εμφανίσεις στη χώρα τους (και όχι μόνο). Έχουν και σελίδα στο myspace.

Δισκογραφία Pink Rose


1986 - Just What You Needed


Δισκογραφία Attentum Rock


1980 - Blouson Noir (single)
1981 - Attentat Rock s/t

1984 - Le Gang des Saigneurs

1985 - Strike