Ozzy Osbourne - Part 2 of 2

Posted by universechild On Jul 7, 2010 0 comments



Γεγονός πάντως είναι πως ο Ozzy στο πρόσωπο του Zakk Wylde έκανε μια ακόμη "ανακάλυψη", τόσο σε ότι αφορά τις ικανότητές του νεαρού στην εξάχορδη, όσο και στον χαρακτήρα και την γενικότερη παρουσία του ("you have to look the part, όπως λέει και ο ίδιος ο Ozzy σε συνεντεύξεις του). Η πορεία του Wylde ανεξάρτητα από τον Osbourne, κυρίως με τη μπάντα του Black Label Society, είναι γνωστή και ένα κεφάλαιο από μόνη της, αλλά σίγουρα χρωστάει στον Osbourne την αφετηρία του. Το πρώτο τους άλμπουμ ήταν το No Rest For The Wicked (1988), μια ακόμη επιτυχία με ορισμένα πολύ δυνατά hits, όπως το Miracle Man (με συνοδεία ένα από τα πιο διασκεδαστικά video clip στην ιστορία του rock).



Γεγονός είναι επίσης πως το ξεσάλωμα των 80s που συνεχίστηκε αμείωτο μέχρι το λυκόφως της δεκαετίας θα οδηγούσε κάποια στιγμή σε "τρακάρισμα", και ο Ozzy είχε το δικό του "βρώμικο 89", που παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία. Ο ίδιος παραδέχεται εκ των υστέρων πως αυτό το ταρακούνημα ήταν χρήσιμο στο να αποφασίσει επιτέλους να βάλει σε κάποια τάξη τον εαυτό του. Αναφερόμαστε φυσικά στο γεγονός ότι, και ενώ ήταν ποτισμένος με κάθε είδους ουσία, παραλίγο να στραγγαλίσει τη γυναίκα του μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και στο ότι το επόμενο πρωί που βρέθηκε στο κρατητήριο, δεν θυμόταν απολύτως τίποτα. Το απόλυτο black out, κυριολεκτικά Jekyll και Hyde ("My Jekyll Doesn't Hide" λέει και ένα τραγούδι), και η αναγνώριση πως οι καταχρήσεις αυτές έβαζαν πλέον σε κίνδυνο περισσότερα πράγματα από το συκώτι του.

Τελικά οι κατηγορίες για απόπειρα φόνου αποσύρθηκαν με τον όρο να μπει ο Ozzy σε κλινική αποτοξίνωσης (για ακόμη μια φορά), αυτή την φορά στη Βρετανία, σε ένα μέρος αρκετά πιο μίζερο σε σχέση με το Betty Ford Center. Ο ίδιος λέει πως πραγματικά του έκανε καλό, κάτι που φαινόταν ακόμη και στην ανανεωμένη του όψη (εμφανώς πιο αδύνατος) όταν επέστρεψε ξανά στη δράση το 1991.

Το comeback του έγινε με το No More Tears (1991), ένα άλμπουμ που ο ίδιος θεωρεί ένα από τα αγαπημένα του, και θεωρείται απο μερικούς ως ο καλύτερος δίσκος του χωρίς τον Rhoads. Ο Ozzy λέει πως όταν κάθισε με τη μπάντα να ετοιμάσει το υλικό για τον δίσκο, τους είπε πως ήθελε κάθε κομμάτι να είναι από μόνο του ένα hit. Η προσπάθειά του να δείξει ένα πιο "ώριμο" προφίλ φαίνεται και στο artwork του δίσκου, αρκετά πιο καλαίσθητο και ατμοσφαιρικό σε σύγκριση με τα καρναβαλικά του παρελθόντος (αν και εκείνα βέβαια είχαν τη θέση τους για την εποχή που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι). Αρκετά από τα κομμάτια του δίσκου, όπως το επικό ομώνυμο κομμάτι και το "Mama I'm Coming Home", απέκτησαν σταθερή θέση στα set list των συναυλιών. Το Hellraiser σε διασκευή από τους Motorhead χρησιμοποιήθηκε στο soundtrack της ταινίας Hellraiser III: Hell on Earth (αν και οι στίχοι δεν έχουν καμμία σχέση με το Hellraiser του Clive Barker!) Αν εξαιρέσεις το πολύ δυνατό Live & Loud (1993), με ηχογραφήσεις από την περιοδεία του άλμπουμ, ίσως είναι ο τελευταίος πραγματικά καλός δίσκος του Ozzy.Το comeback αυτό προοριζόταν να είναι και κύκνειο άσμα, καθώς ο Ozzy αποφάσισε η περιοδεία για την προώθησή του να είναι και η τελευταία του, με τον τίτλο "No More Tours". Κανείς εκτός από τον ίδιο (και την Sharon) δεν ξέρει αν αυτή η απόφαση για "τέλος" ήταν διαφημιστικό τέχνασμα (έχει άλλη αξία να δεις κάτι που μάλλον δε θα ξαναδείς), διορατικότητα (είναι γνωστό πως την εποχή εκείνη το hard rock/metal δεν ήταν στα καλύτερά του σε ότι αφορά στην απήχηση στο κοινό. Grrrr... grunge!) ή απλά ο Ozzy είδε πως είχε αρκετά λεφτά και αποφάσισε στα σαραντακάτι του επιτέλους να ξεκουραστεί. Η ειρωνία είναι πως παρά το γεγονός ότι το comeback έγινε μόλις 2-3 χρόνια αργότερα (με το Ozzmosis και το Ozzfest), το 1993 είναι ίσως όντως το πραγματικό φινάλε του Ozzy σαν μια δημιουργική δύναμη στο χώρο του rock, και η αφετηρία της παρουσίας του περισσότερο ως brand name και performer. Άλλωστε, πόσο "σημαντικοί" πραγματικά είναι οι δίσκοι του που κυκλοφόρησαν μετά από το εκρηκτικό "Live & Loud" (1993);

Παράλληλα κυκλοφόρησε και το Don't Blame Me (1991), ένα ντοκυμαντέρ αφιερωμένο στον Ozzy, με αναδρομή στο παρελθόν του και αφιερωμένο στη ζωή και στη δουλειά του. Περιέχει αποσπάσματα από συνεντεύξεις διαφόρων ονομάτων του rock, και φυσικά του ίδιου του Ozzy. Είναι φανερό ότι από τότε είχε αρχίσει αυτό το χαρακτηριστικό του τραύλισμα και ελαφρύ τρέμουλο, που κάνει την ομιλία του ελαφρώς δυσνόητη (σε όσους δεν είναι από το Birmingham).


Στο I am Ozzy διηγείται πως η υπόθεση Ozzfest ξεκίνησε σχεδόν τυχαία. Λέει πως κάποια στιγμή, μετά από την "συνταξιοδότησή" του, ζήτησε από τη Sharon να του κλείσει κάποιες ημερομηνίες για live σε αμερικάνικα φεστιβάλ, και η Sharon συνάντησε την άρνηση των διοργανωτών, κι έτσι αποφάσισε να στήσουν το δίκό τους φεστιβάλ. Παράλληλα κυκλοφόρησε η δισκογραφία του σε remastered εκδόσεις (αυτά με το "ερασιτεχνικό" πρασινιάρικο artwork!), ενώ βάλθηκε να ετοιμάσει και το νέο του δίσκο. Πολύ σύνταξη ρε παιδιά! Διόλου τυχαία η περιοδεία για το Ozzmosis (1995) ονομάστηκε Retirement Sucks Tour, και συνδυάστηκε με το πρώτο Ozzfest του 1996, το οποίο είχε από την αρχή τρελλή επιτυχία χάρη στο πεινασμένο για metal κοινό. Από τα Ozzfest αναδείχτηκαν ονόματα που λίγο αργότερα γνώρισαν αργότερα μεγάλη επιτυχία, όπως οι Slipknot, οι Korn, οι Limp Bizkit (κάθε ένα από αυτά βέβαια ακούγεται σαν βρισιά στα αυτιά πιο παραδοσιακών μέταλλων), ο H.I.M (μάλλον οι H.I.M. για να είμαστε πιο σωστοί), οι System of a Down, οι Papa Roach, οι Seether, οι Atryeu και άλλοι.

Στα πλαίσια του Ozzfest έγινε και το θρυλικό reunion των Black Sabbath, το 1997, ενώ μέχρι και το 2006 ο Ozzy ή οι Sabbath ήταν headliners. Είναι περιττό να αναφέρουμε πως η υπόθεση Ozzfest θησαύρισε κυριολεκτικά τα σεντούκια της οικογένειας Osbourne, ενώ μακροπρόθεσμα μπορεί να πει κανείς πως βοήθησε στο να μείνει το Heavy Metal ζωντανό στα μάτια ενός ευρύτερου κοινού, άσχετα αν από αυτό αναδείχτηκαν ονόματα που μόνο "metal" δεν μπορούν να θεωρηθούν.
Όσο τεράστιος κι αν ήταν ο Ozzy στα 80s, μπορεί κανείς να πει πως στα 90s κατάφερε το ακατόρθωτο - μέσω μιας σειράς έξυπνων κινήσεων κατάφερε όχι μόνο να μείνει μέσα στα πράγματα, αλλά να γίνει σχεδόν συνώνυμος με το Heavy Metal, άσχετα αν οι λόγοι που το κατόρθωσε αυτό δεν ήταν πάντα αυτοί που θα λέγαμε "σωστοί". Αλλά ένας είναι ο Ozzy.
Βέβαια, τα 00s, ή αλλιώς "zeroes", είναι άλλη υπόθεση (συνεχίζεται)

Από τα μέσα των 90s, λοιπόν, στα 00s φαινόταν ότι ο Ozzy είχε πλήρως εξελιχτεί σε businessman (μάλλον, θα λέγαμε καλύτερα, η Sharon ήταν η businesswoman και ο Ozzy το πρόσωπο της "επιχείρησης"), και πέρα από το Ozzfest και τις εμφανίσεις του στα live (όπου σχεδόν παρέμεινε η ζωντάνια που είχε όσο ήταν νέος), φαινόταν ότι δεν είχε να παρουσιάσει κάτι ενδιαφέρον και καινούριο δημουργικά.


Βέβαια, παρά το ότι οι κυκλοφορίες του είχαν περισσότερο σχέση με best of συλλογές (The Essential Ozzy Osbourne), live album που δεν είχαν την ένταση των παλαιότερων (Live in Budokan), box set που αφορούσαν περισσότερο τους σκληροπυρηνικούς fan καθώς και μπόλικο merchandise (κυκλοφόρησαν ακόμη και φιγούρες-αγαλματάκια από την McFarlane Toys, όπως και κόμιξ, είναι περίεργο που δεν έβγαλαν και κάποιο video game), ο Ozzy δεν σταμάτησε να ηχογραφεί καινούριο album, αλλά το ζήτημα είναι ότι δεν ήταν και ό,τι καλύτερο σε σύγκριση με τα παλιά. Αυτό είναι βέβαια μοιραίο για ονόματα που βρίσκονται δεκαετίες στο χορό, αλλά μην ξεχνάμε ότι η σύντομη επανένωση του Dio (RIP) με τους Sabbath ως "Heaven & Hell" είχε ως προϊόν δύο πολύ καλές κυκλοφορίες, έναν live CD/DVD το 2007 και ένα νέο δίσκο το 2009.




Φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, οι περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν την υπόθεση The Osbournes (πως λέμε The Simpsons, The Flinstones, The Jetsons - καμμία σχέση!) του MTV. Ο ίδιος ο Ozzy φαίνεται σχεδόν απολογητικός για το όλο θέμα στην αυτοβιογραφία του, προβάλλοντας τη δικαιολογία πως δέχτηκε επειδή δεν είχε ιδέα το πόσο "μεγάλο" και επιτυχημένο θα γινόταν. "Άσε τα σάπια" θα έλεγαν κάποιοι, αλλά δεν είναι δύσκολο να τον πιστέψεις αν σκεφτείς πως η Sharon ήταν εκείνη που κυνήγησε περισσότερο την ιδέα.


Μια ιδέα που, όπως λέει ο ίδιος, ξεκίνησε σαν αστείο ξέφυγε από τον έλεγχο και, έκανε ολόκληρες λεγεώνες από θεατές να μπινελικώσουν τα δυο παιδιά του, Jack και Kelly, που βάλθηκαν με όλες τις δυνάμεις τους να αποδείξουν στον "αέρα" το πόσο κακομαθημένα μαλακισμένα ήταν. Από την άλλη, η μόνη όμορφη από τις δύο κόρες του, Aimee, δεν ήθελε να έχει καμμία σχέση με το όλο σκηνικό, και ο Ozzy δεν παραλείπει να σχολιάσει πως "είναι η έξυπνη της οικογένειας". Βέβαια, ο Ozzy δεν παύει να έχει πλάκα όταν βρίζει σαν ναύτης, άσχετα αν δεν μπορείς να καταλάβεις τι λέει. Το The Osbournes φυσικά συνοδεύτηκε και από soundtrack, το οποίο είναι μια χαρά σουβέρ.





Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του Down to Earth (2001) ήταν πως από τους στίχους του φαινόταν να είναι ο πιο προσωπικός και αυτοαναφορικός δίσκος του μέχρι στιγμής. Στο εξώφυλλο άλλωστε εμφανίζεται μια ακτινογραφία του Ozzy σε πόζα εσταυρωμένου (με photoshop τα τατουάζ του), καθως και τίτλους και στίχους κομματιών που έκαναν σαφές πως αποτελούσαν προσωπικές εξομολογήσεις του. Ενδιαφέρον ήταν και το βίντεο του εναρκτήριου κομματιού "Gets Me Through" ήταν σαν μια σύνοψη-deconstruction των κλισέ που περιέβαλλαν το όνομά του, καθώς παρουσιάζεται ως Dark Lord Vader (σβήστε το Vader) με μαύρη "μπέρτα" περισσότερα μεταλλικά αξεσουάρ και χαϊμαλιά από τους Cradle of Filth.

Μεσολάβησε ένας tribute δίσκος (το Undercover, 2005, όπου μεταξύ άλλων ερμηνεύει και το Sympathy for the Devil - ε, μετά από τόσο typecasting δεν θα το απεύφευγε) για να φανεί επιτέλους μια επιστροφή με το αρκετά πιο δυνατό Black Rain (2007). Μια επιστροφή στους πιο heavy και metal ήχους του παρελθόντος σηματοδοτούσε και η επαναφορά του κλασικού λογότυπου του Ozzy από το Blizzard of Ozz, εγκαταλείποντας το "πολύ 90s" λογότυπο του Ozzfest που κοσμούσε τους αμέσως προηγούμενους. Εκείνη τη χρονιά (2007) όντως έβρεξε "μαύρη βροχή".





Το 2009 ήταν μια ενθουσιώδης χρονιά για πολλούς λόγους (τους οποίους θα αναφέρουμε κάποια άλλη στιγμή) αλλά ένας από αυτούς ήταν η επίσημη ανακοίνωση πως επόμενος κιθαρίστας του Ozzy θα ήταν ο Κώστας Καραμητρούδης των Firewind, γνωστός ως Gus G. Ήταν μια είδηση που έκανε τότε τους Έλληνες rockers περήφανους, καθώς η "ελληνική συμμετοχή" σε τέτοιο franchise-μεγαθήριο δεν είναι μικρό πράγμα. Καθώς ο Ozzy πάντα είχε παράδοση σε εξαιρετικούς κιθαρίστες και την αυστηρή επιλογή τους (όλοι οι διάδοχοι του Randy Rhoads ήταν ένας κι ένας), η ένταξη του Gus στη μπάντα του ήταν σίγουρα ένα επιπλέον "παράσημο" στο σεβασμό που έχει διεθνώς ο Έλληνας κιθαρίστας. Ο ίδιος ο Κώστας δήλωσε τότε πως θεωρούσε τιμή του να είναι αντικαταστάτης κάποιου όπως ο Zakk Wylde.



Με τον Gus G στην κιθάρα ηχογραφήθηκε το νέο άλμπουμ (το οποίο κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο), έχοντας προηγηθεί ώς "ενθαρρυντικό" πρόγευμα το single Let Me Hear You Scream. Αρχικός σκοπός ήταν να ονομαστεί Soul Sucka (μπλιαχ), αλλά ευτυχώς εισακούστηκε η γνώμη των fan και απλά ονομάστηκε Scream (2010). Είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος με νέο υλικό που κυκλοφόρησε ο Ozzy όχι μόνο της δεκαετίας που πέρασε, αλλά και ίσως και από τις εποχές του No More Tears. Αν ο βετεράνος "τα χω δει όλα" Wylde φαινόταν έως και βαριεστημένος σε κάποια από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ του Ozzy των 00s, εδώ ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της γενιάς του τα δίνει όλα. Ως extra bonus στην tour edition του δίσκου περιλαμβάνονται και live εκτελέσεις από την πρόσφατη περιοδεία με τον Gus στη κιθάρα, όπως "No More Tears" και "Fairies Wear Boots".


Πιο πρόσφατα (και για την ακρίβεια, σήμερα) το περιοδικό Big Fish της εφημερίδας Πρώτο Θέμα είχε μια ολοσέλιδη αναφορά στον Gus και την παρουσία του για ένα χρόνο ακόμη στη μπάντα του Ozzy για την παγκόσμια περιοδεία του (παρένθεση: είναι καλό που η σχέση του mainstream τύπου με το heavy metal έχει γίνει πολύ πιο ακομπλεξάριστη σε σύγκριση με προηγούμενες, και όχι ιδιαίτερα παλιές, εποχές).

Ozzman Forever - Part 1 of 2

Posted by universechild On Jul 1, 2010 1 comments



Τώρα πως να γράψεις για τον Ozzy χωρίς να καταφύγεις στα διάφορα κλισέ του τύπου "ο Νονός του metal" ή "ζωντανός μύθος", ακόμη και το να γράψεις για τα κλισέ είναι ένα ακόμη κλισέ από μόνο του καθώς πλέον το κάνουν όλοι όσοι δεν ξέρουν τι να γράψουν για ένα χιλιοειπωμένο θέμα. Και αν δεν μου αρέσει κάτι είναι να γράφω κάτι για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά, χωρίς να προσθέσω κάτι. Και για τον Ozzy έχουν γραφτεί τα πάντα.

Ας ξεκινήσουμε κάνοντας λίγο πλάκα, και με αφορμή την σχετικά πρόσφατη κυκλοφορία της βιογραφίας του I Am Ozzy. Λοιπόν, ό Ozzy ΔΕΝ είναι:

- Ένας τρελλαμένος Αμερικάνος Χεβιμεταλλάς (όπως είχαν γράψει κάτι Έλληνες δημοσιοκάφροι την εποχή που παιζόταν στο MTV η ξεφτίλα που λεγόταν The Osbournes. Καλά το τρελλαμένος, γεννήθηκε "τρελλός" όπως λέει ο ίδιος... αλλά, Αμερικάνος;)

- ΔΕΝ τρώει ανθρώπους (αν και δύσκολο να το πιστέψεις αν δεις το εξώφυλλο του Diary of a Madman)

- ΔΕΝ είναι σατανιστής, ο Αντίχριστος, ο Iron Man (ο Iron-Man των Sabbath, όχι ο Robert Downey Junior) ή ο Aleister Crowley. Ο ίδιος έχει πει ότι έχει τόση σχέση με κάποια "σατανικά" της καριέρας του όσο ο Vincent Price με τους ρόλους "κακού" που έπαιζε σε ταινίες τρόμου. Κι όλοι ξέρουν ότι ο Price ήταν "ψυχούλα" εκτός ρόλου. Ένας "ρόλος" στη σκηνή είναι παιδιά, δείτε τι λέει για το θέμα και ο μεγάλος Alice.

- ΟΝΤΩΣ έχει δαγκώσει το κεφάλι ενός περιστεριού και μιας νυχτερίδας (και τα δύο ήταν ζωντανά). Στην πρώτη περίπτωση ήταν τελείως φέτα και δεν ήξερε τι έκανε, στην δεύτερη ήταν εξίσου κομμάτια αλλά νόμιζε ότι η νυχτερίδα είναι ψεύτικη.


Η αυτοβιογραφία του Ozzy, λοιπόν, είναι ένα απολαυστικό ανάγνωσμα, είτε είσαι fan είτε όχι, είτε έχεις ξοδέψει εκατοντάδες ευρώ σε merchandise που έχει τη φάτσα και το logo του "madman" John Osbourne από το Birmingham, είτε απλά αρκείσαι στο να γουστάρεις με τους δίσκους του, γιατί πολύ απλά είναι, χωρίς να μπορώ να την περιγράψω αλλιώς, "pure Ozzy".

Βέβαια, θα είσαι κάργα αφελής αν πιστέψεις ότι ένα βιβλίο τέτοιου είδους είναι 100% αυθόρμητο και γραμμένο από το ίδιο το χέρι του Ozzy (χα!). Σε περιπτώσεις καλλιτεχνών που έχουν προ πολλού ξεπεράσει το στάδιο του "απλού" rock star για να γίνουν ένα brand name, μία "μάρκα" (όπως π.χ. οι Maiden και οι Metallica, ή όπως ήταν οι Kiss από την αρχή σχεδόν), τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη από το τμήμα της προώθησης, και τέτοιου είδους εκδόσεις έχουν συνήθως από πίσω ένα επιτελείο από επαγγελματίες, τόσο σε ότι αφορά την ποιότητα του λόγου, όσο και το περιεχόμενο και κάποιες ισορροπίες που πρέπει να κρατηθούν (π.χ. στο κείμενο φαίνεται μια δυσαρέσκεια για την περίοδο του The Osbournes, αλλά όχι καταδίκη και η "επίθεση" γίνεται με το γάντι).

Παρόλα αυτά, το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός ξεχειλίζουν ("και τα δύο πουλάνε" θα πουν βέβαια οι κυνικοί), και διαβάζοντας τις σε πρώτο πρόσωπο ιστορίες που ξετυλίγονται στις σελίδες θεωρείς (σχεδόν) ότι έχεις μπροστά σου τον "τρελλό" Άγγλο με την ωραία χαίτη και τα χαρακτηριστικά οβάλ γυαλιά να σου τις αφηγείται με βαριά προφορά και ένα ποτήρι κρασί (μόνο ένα;) στο χέρι. Υπάρχουν μερικές διηγήσεις (φανταστείτε ένα ανθρώπινο ηλεκτρικό σκουπάκι να καθαρίζει το πάτωμα από "άσπρη σκόνη" παρόμοια με εκείνη του μαύρου θερμαστή από το Τζιμπουτί) που κάνουν γυμναστική κοιλιακών από το γέλιο.

Δεν ξέρω αν ιδανική αφετηρία για ένα αφιέρωμα στον Ozzy είναι οι τρεις μυστακοφόροι με τον baby face τραγουδιστή, οι οποίοι αφού τρόμαξαν κόσμο με τον πρώτο δίσκο τους κατέληξαν από τα heavy metal εργοστάσια του Birmingham σε pool party στο Λος Άντζελες, ή ένας "καμμένος" και καταθλιπτικός υπέρβαρος τριαντάρης με περισσότερο αλκοόλ παρά αίμα στις φλέβες του που μετρούσε τα κομμάτια του στο πάτωμα ανάμεσα σε αδειανά κουτιά από μπύρες και πίτσες. Μάλλον επειδή το κεφάλαιο των Black Sabbath είναι τεράστιο από μόνο του, ας αρχίσουμε από το δεύτερο.

Θα μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει θαύμα αυτό που συνέβη με τον Ozzy στα τέλη των 70s. Μόλις είχε φάει κλωτσιά από τη μπάντα του, το μέλλον του ήταν αβέβαιο, οι οικονομίες του μετρημένες, και ο ίδιος βούλιαζε στο μεθύσι και την κατάθλιψη. Σύμφωνα με όσα λέει ο ίδιος, για μήνες είχε κλειστεί στο σπίτι με κλειστές κουρτίνες βλέποντας παλιές ταινίες, πρήζοντας το σώμα του με ατελείωτες ποσότητες από μπύρες και πίτσες, καίγοντας το μυαλό του με κοκαϊνη, παραιτημένος, αναπολώντας την μέχρι τότε μουσική πορεία του σκεπτόμενος ότι "καλό ήταν όσο κράτησε, αλλά τελείωσε".

Το "θαύμα" αυτό ήταν φυσικά η σχεδόν τυχαία εισβολή της Sharon Arden στη ζωή του. Αυτό το παλιό κλισέ που λέει ότι "πίσω από έναν σπουδαίο άντρα πάντα υπάρχει μια σπουδαία γυναίκα" δεν επαληθεύεται πουθενά με τόσο χειροπιαστό τρόπο όσο εδώ. Ο Ozzy είχε το ταλέντο και τα προσόντα, αλλά δεν είχε τα όπλα, ή την θέληση. Η Sharon ήταν κυριολεκτικά ένας "θωρακοφόρος" που χρειαζόταν για να τον αναστήσει. Ο ίδιος ο Ozzy έχει δηλώσει πολλές φορές ότι του έσωσε τη ζωή.

Οι λεπτομέρειες της σχέσης τους νομίζω πως δεν χωράνε στα όρια ενός κατά βάση μουσικού αφιερώματος, και στο "I Am Ozzy" υπάρχουν πολλές αναφορές, η ουσία είναι πως αν δεν ταίριαζαν δεν θα συμπεθέριαζαν, όπως λέει και το γνωμικό, και πέρα από την ευφυία της, η Sharon είχε και αυτή μπόλικη τρέλλα και αγάπη για το αλκοόλ, χωρίς όμως ποτέ να αφήνει αυτή την πλευρά να επηρεάζει την ορθή λογική. Η Sharon ήταν εκείνη, λοιπόν, που έβαλε σαν στόχο της ζωής της να σώσει τον Ozzy από το χάλι του, τόσο επειδή ήξερε πολύ καλά πως πίσω από αυτόν τον "υπέρβαρο μεθύστακα" κρυβόταν μια ατόφια rock ψυχή με τεράστιο χάρισμα στο να ξεσηκώνει τα πλήθη, όσο και γιατί ήθελε η ίδια να δημιουργήσει έναν μύθο στις δικές της πλάτες, μακριά από την σκιά του πατέρα της, Don Arden.

Με τη βοήθεια και την στήριξη της Sharon ο Ozzy έβαλε μπροστά ένα παλιότερο σχέδιο του με όνομα Blizzard of Ozz, και άρχισε να ψάχνει για συνεργάτες. Αρχικός σκοπός του ήταν να ονομαστεί η μπάντα έτσι (ενώ ο Don Arden πρότεινε και το εμετικό Son of Sabbath), αλλά η Sharon ήταν εκείνη που επέμενε να χρησιμοποιήσει απλά το όνομά του. Σύντομα στις θέσεις του μπάσου και των drums μπήκαν οι Bob Daisley (από Rainbow και αργότερα Uriah Heep) και Lee Kerslake (aπό Uriah Heep), και ο Ozzy άρχισε να ψάχνει για κιθαρίστα.

Εδώ χρειάζεται και μια παρένθεση. Δεν ξέρουμε αν είναι ρεβιζιονισμός εκ μέρους τους, αλλά τόσο ο Ozzy όσο και η Sharon αναφέρουν ότι αυτοί οι δύο προκαλούσαν κάποια προβλήματα εξ αρχής με την συμπεριφορά τους και την "συμφεροντολογική" στάση τους, ακόμη και μέσα στη διάρκεια των περιοδειών. Λαμβάνοντας υπ'όψιν τις δικαστικές "μάχες" που έδωσαν οι δύο πλευρές αργότερα (Kerslake/Daisley εναντίων Osbournes) σχετικά με απλήρωτα εργατικά (ας πούμε έτσι τα royalties) σε ότι αφορά τις επανεκδόσεις των δύο πρώτων άλμπουμ, εύκολα συμπεραίνεις ότι δεν υπάρχει μεγάλη αγάπη ανάμεσά τους, και δεν έχουμε λόγο να πάρουμε το μέρος κανενός. Η ουσία της υπόθεσης είναι πως η επανηχογράφηση του μπάσου και των drums (για τις remastered εκδόσεις του 2002) ώστε να μην πληρωθούν τα royalties αυτών των δυο, ήταν μια από τις πιο μαλακισμένες κινήσεις όλων των εποχών. Δεν τίθεται θέμα το αν οι Trujillo/ Bordin έπαιξαν καλά τα μέρη μπάσου και drums, είναι σαν να παίρνεις το Killers των Iron Maiden και να βάζεις τη φωνή του Dickinson στη θέση του Di Anno: και καλά να ακούγεται, ΔΕΝ είναι το κανονικό άλμπουμ.



Δεν ξέρω τι έχει το heavy metal και μερικές από τις πιο τεράστιες μορφές του είναι μικρές στο ανάστημα, αλλά αυτό επαληθεύεται και στην περίπτωση του αδικοχαμένου Randy Rhoads (ο οποίος ήταν και ιδρυτικό μέλος των Quiet Riot σε ηλικία μόλις 16 ετών). Η αγάπη που έτρεφε ο Ozzy για το πρόσωπό του φαίνεται από την τρυφερότητα της αφήγησης όταν η αυτοβιογραφία αναφέρει την πρώτη τους συνάντηση, όταν ο Randy πήγε για ακρόαση. Είδε, λέει, μπροστά του ένα "όμορφο μικρόσωμο ανθρωπάκι" με φουντωτά μαλλιά, και η πρώτη ερώτηση που του έκανε ήταν "Καλά τώρα εσύ κορίτσι ή αγόρι είσαι"; Μόλις, βέβαια, άρχισε ο Randy τα μαγικά του στην εξάχορδη, ο Ozzy ξεμέθυσε, και η μπάντα ήταν πλήρης.

Ο Randy δεν ήταν για τον Ozzy απλά ένας μεγάλος κιθαρίστας που με το ταλέντο, τις συνθέσεις και το παίξιμό του απογείωσε τη μουσική της νεότευκτης μπάντας, αλλά ταυτόχρονα υπήρξε πολύτιμος φίλος και δάσκαλος. Ο ίδιος άλλωστε δίδασκε για να συμπληρώνει το εισόδημα του. Κανείς δεν ξέρει τι μύθο θα είχε δημιουργήσει από μόνος του, καθώς δεν ήταν απλά ένας rock'n'roller αλλά είχε και κλασική παιδεία, και όπως αποκαλύπτει ο Ozzy, προς το τέλος σκεφτόταν να εγκαταλείψει το rock'n'roll και τις περιοδείες για να κάνει ανώτερες μουσικές σπουδές.


Με αυτή τη σύνθεση, λοιπόν, κυκλοφόρησε το Blizzard of Ozz (1980) στην αυγή της δεκαετίας, και η διαφοροποίηση του Ozzy από την πρώην μπάντα του ήταν προφανής, καθώς ο δίσκος ήταν σε εντελώς διαφορετικό metal ύφος από την doom ατμόσφαιρα και τα "σερνάμενα" riffs των Sabbath, αν και η εικονογραφία στο artwork παρέπεμπε στον πρώτο δίσκο με το γνωστό "σατανικό" κομμάτι. Οι Sabbath, βέβαια, είχαν επανακάμψει με την προσθήκη του Ronnie James Dio και την κυκλοφορία του καλύτερου εδώ και πενταετία (από το Sabbath Bloody Sabbath) δίσκου τους, αλλά είναι αξιοσημείωτο πως όσο μεγάλη κι αν ήταν η επιτυχία του Heaven and Hell, ο Ozzy μόνος του όχι μόνο κατάφερε να σταθεί απέναντί τους, αλλά τους ξεπέρασε. Ο ίδιος λέει πως έχει μετανοιώσει για όσα έχει πει τότε, αλλά εκείνη την εποχή υπήρχε ένας άτυπος "πόλεμος" μεταξύ των δύο πλευρών ("σαν ένα ζευγάρι μετά από διαζύγιο", λέει ο ίδιος εύστοχα), και ένοιωθε πως με την επιτυχία του όχι μόνο εξασφάλιζε το μέλλον του στη μουσική σκηνή, αλλά έπαιρνε και την "εκδίκησή" του. Οι περισσότεροι στη θέση του το ίδιο θα ένοιωθαν, βέβαια.


Γρήγορα ακολούθησε και το Diary of a Madman (1981) την επόμενη χρονιά, το οποίο παρά το γελοίο εξώφυλλο (ή μάλλον χάρη και σε αυτό;) έλιωσε στις πωλήσεις, και. Το όνομα της μπάντας, βέβαια, χτιστηκε και με τις συνεχείς περιοδείες και τα εκρηκτικά live, όπου με βάση τις ιστορίες γινόταν ο χαμός με κρέατα και πλαστικά ομοιώματα ζώων όπως νυχτερίδες και φίδια να πετιούνται από το κοινό στη σκηνή και αντίστροφα. Ναι, το συμβάν με τη νυχτερίδα που έγινε μύθος (ακόμη και τίτλος για δίσκο π.χ. το tribute Bat Head Soup) όπου ο Ozzy δάγκωσε το κεφάλι του ζώου (τον Ιανουάριο του 1982 στην Αϊόβα, πληροφοριακά), συνέβη επειδή ο madman νόμιζε πως είναι "πανηγυρτζίδικη". Σε θεατρικότητα, βέβαια, κανένας δεν φτάνει τον Alice (τι; ποιον Alice;), αλλά ο Ozzy πάντα είχε το χάρισμα να τραβάει το κοινό σαν μαγνήτης. Ο Ozzy γινόταν πλέον μια αξία αυτόνομη από τους Sabbath.

Η τραγωδία χτύπησε απότομα και ενώ η μπάντα είχε ανέβει για τα καλά στο "crazy train" της επιτυχίας. Στις 19 Μαρτίου του 1982, και ενώ η μπάντα βρισκόταν στη μέση της περιοδείας για το Diary of a Madman, το λεωφορείο τους έκανε μια στάση για διανυκτέρευση κάπου στη Φλόριντα, σε μια τοποθεσία με εξοχικές κατοικίες και μικρά ιδιωτικά ελικοφόρα αεροσκάφη. Για κάποιο λόγο, ο Randy μαζί την κομμώτρια Rachel Youngblood, δέχτηκαν να κάνουν μια "πρωινή ιπτάμενη βόλτα" με τον οδηγό του λεωφορείου, Andrew Aycock, στη θέση του πιλότου. Το αεροσκάφος τους συνετρίβη σε ένα από τα σπίτια, χτυπώντας στη διάρκεια της πτώσης του το πίσω μέρος του λεωφορείου. Ο θάνατος των δύο επιβατών και του πιλότου ήταν ακαριαίος. Λέγεται επίσης πως μετά την νεκροψία βρέθηκαν ίχνη κοκαϊνης στο αίμα του Aycock. Οι λεπτομέρειες και τα αίτια του συμβάντος είναι αρκετά περίεργα, σύμφωνα με όσα διηγείται ο ίδιος ο Ozzy, καθώς αναφέρει πως ο Randy δεν είχε ιδιαίτερa φιλικές σχέσεις ούτε με την Youngblood, ούτε με τον Aycock, ενώ δεν τα πήγαινε καλά και με τα αεροπλάνα γενικώς. Για ποιο λόγο θέλησε να κάνει μια ιπτάμενη βόλτα παρέα με δύο ανθρώπους που δεν του ήταν τίποτα;

Ο τραγικός θάνατος του Rhoads σε ηλικία μόλις 26 ετών συγκλόνισε τους πάντες (το πρώτο μήνυμα συμπαράστασης που έλαβε ο Ozzy ήταν από τους AC/DC), και o Ozzy παραδέχεται πως τη στιγμή εκείνη αποφάσισε να τα παρατήσει. "Είναι σημάδι, δεν το βλέπεις;" είχε πει στην Sharon, αλλά εκείνη ήταν που επέμενε να συνεχίσουν, γιατί "και ο Randy το ίδιο θα ήθελε". Η περιοδεία συνεχίστηκε αρχικά με προσωρινό αντικαταστάτη στη θέση της κιθάρας τον Berni Torme, ο οποίος έμεινε για λιγότερο από ένα μήνα, και μετά από κάποιες ακροάσεις (ενώ είχε ήδη αρνηθεί ο Gary Moore, ενώ προσφέρθηκε και ο Michael Schenker, ζητώντας όμως πολλά λεφτά) τον αντικατέστησε ο Brad Gills, ο οποίος με τη σειρά του έφυγε αφού ολοκληρώθηκε για να συγκεντρωθεί στην μπάντα του, Night Warrior.


Την εποχή αυτή η Sharon έκανε και κάποιες κινήσεις για πλήρη απεξάρτηση του Ozzy από την εταιρία του Don Arden, και το Speak of the Devil (1982), με διασκευές από κομμάτια των Sabbath παιγμένα live, κυκλοφόρησε για να τελειώνουν με το συμβόλαιο και να προχωρήσουν ανεξάρτητα. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκαν, αλλά το μόνο δύσκολο που απόμεινε ήταν ένα: να βρεθεί ένας μόνιμος αντικαταστάτης του Randy Rhoads στη θέση της κιθάρας.

Η αντικατάσταση ενός βασικού μέλους μιας μπάντας είναι πάντα δύσκολη υπόθεση, ειδικά κάποιου όπως ο Rhandy Rhoads, και η μοίρα του νέου κιθαρίστα ήταν να πέσει θύμα των συγκρίσεων. Μετά από μια περίοδο με προσωρινούς κιθαρίστες (Bernie Torme, Brad Gillis) που βοήθησαν στις περιοδείες (με τον Gillis ηχογραφήθηκε και το Speak of the Devil), η θέση της κιθάρας βρέθηκε ξανά κενή, και μέσω μιας νέας διαδικασίας ακροάσεων προσελήφθη ως νέος μόνιμος κιθαρίστας ο Jake E. Lee (ex-Rough Cutt). Ο ίδιος ο Lee λέει πως παραλίγο να πάρει την θέση ο George Lynch (Dokken), αλλά τελικά ο Ozzy τον απέλυσε λέγοντας ένα ξερό "You've lost the gig, it's his", δείχνοντας τον Lee.


Με τον Lee ο Ozzy δεν έδεσε ποτέ ολοκληρωτικά και η διακοπή της συνεργασίας τους μετά από μερικά χρόνια δεν έγινε με τις καλύτερες συνθήκες, αλλά ήταν φανερό πως ο Ozzy είχε ανακαλύψει ένα ακόμη αξιόλογο ταλέντο (γενικά ο Ozzy πάντα είχε "μύτη" για κιθαρίστες) που ήταν ότι χρειαζόταν η μπάντα εκείνη την περίοδο. Με τον Lee κυκλοφόρησε τα Bark at the Moon (1983) με το γνωστό grotesque video clip. Παρά το ότι το 1983, γεννήθηκε και η πρώτη κόρη τους, η περίοδος αυτή ήταν επίσης τα χρόνια της ατελείωτης κραιπάλης για τον madman, με τις καταχρήσεις του να είναι τόσο μεγάλες που να τρομάζουν ακόμη και τους άλλους (και μιλάμε για rock'n rollers που έκαναν επίσης τα δικά τους). Είναι κάτι και οι καλές παρέες, καθώς στην περιοδεία του Bark at the Moon βρέθηκε με τους Motley Crue (no comment...) για τους οποίους ο Madman διηγείται κάποιες "μεγάλες" ιστορίες, τις οποίες δεν θα αναφέρουμε εδώ - διαβάστε το I Am Ozzy!

Έπινε σαν σφουγγάρι, ρούφαγε κόκες σαν ηλεκτρικό σκουπάκι, και το βάρος του είχε φτάσει τα 100 κιλά ("από τις μπύρες" λέει ο ίδιος). Σε συνδυασμό με το νέο look του (φουντωτό μαλλί όπως η σκηνή του L.A.), ο Ozzy των 80s δεν είχε πλέον καμμία σχέση με τον Ozzy των 70s (δείτε και το video για το Ultimate Sin). Βέβαια και οι Sabbath δεν έπιναν λιγότερο (η ιστορία με το ηλεκτρικό σκουπάκι είναι από τα 70s), αλλά είχε πλέον ξεπεράσει τα 30 και σε τέτοιες ηλικίες οι "αμαρτίες" δεν κρύβονται όπως στα 20. Η Sharon το ανεχόταν, ο Ozzy λέει άλλωστε πως κι εκείνη δεν έλεγε όχι στα ποτά, αλλά η πρώτη σοβαρή προειδοποίηση ήρθε όταν η Sharon έμαθε πως είναι έγγυος στο δεύτερο παιδί τους και ζήτησε από τον Ozzy να συμμαζευτεί. Έτσι, στα τέλη του '84, ο Ozzy έκανε επισήμως το πρώτο του rehab (θα ακολουθούσαν και άλλα), και μάλιστα στο Betty Ford Center.

Στα 1985 έπαιξε για πρώτη φορά στο Rock In Rio, και την ίδια χρονιά έγινε και το πρώτο (ας το πούμε) reunion με τους Black Sabbath στο Live Aid, όπου τα κλασικά μέλη έπαιξαν στη σκηνή μαζί για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια. Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Ozzy για το ότι ένοιωθε υπερηφάνια στο live αυτό, καθώς μετά το διώξιμο που έφαγε, έχτισε χτίσει ένα μεγάλο όνομα από μόνος του, ενώ εκείνοι είχαν παρακμάσει επικίνδυνα (οι περισσότεροι δίσκοι των Sabbath χωρίς Ozzy και Dio, άλλωστε, ακούγονται σαν να μην είναι Sabbath, και όχι μόνο λόγω των φωνητικών). 

Πέρα από την επιτυχία όμως, εμφανίστηκαν και τα πρώτα νομικά προβλήματα με τη γνωστή υπόθεση του "Suicide Solution". Εν ολίγοις, ένας νεαρός που έτυχε να είναι fan του Ozzy αυτοκτόνησε με καραμπίνα, και οι γονείς του είπαν πως τον βρήκαν ενώ έπαιζε ο δίσκος Speak of the Devil. Φυσικά το γεγονός ότι το τραγούδι αυτό δεν υπάρχει στο δίσκο, καθώς και το ότι οι στίχοι του τραγουδιού δεν έχουν σχέση με την αυτοκτονία (μιλούν για την εξάρτηση από το αλκοόλ και το ότι είναι "αυτοκτονική" λύση - ο Ozzy το έγραψε για τον Bon Scott των AC/DC) είναι άσχετα, καθώς η βλακεία είναι αήτηττη. Παρά το ότι η εκδίκαση της υπόθεσης ήταν το προφανές, ο Ozzy δεν αθωώθηκε προτού το θέμα γίνει τεράστιο πρωτοσέλιδο σε κονσερβο-φυλλάδες που τον παρουσίαζαν ως την βασική αιτία για τα δεινά της ανθρωπότητας. Είχε επειλητικά τηλεφωνήματα και γράμματα, πολλά show του ακυρώνονταν επειδή η αστυνομία υποψιαζόταν ότι θα τον δολοφονήσουν, τον ενοχλούσαν φονταμενταλιστές "χριστιανοί".

Η ειρωνία βέβαια είναι πως αυτό δουλεύει και σαν δωρεάν διαφήμιση, και δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό για τους εφήβους από αυτό που θεωρείται "extreme" και "απαγορεύμενο", άσχετα αν οι λόγοι για τους οποίους είναι "απαγορευμένο" έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα.



Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το Ultimate Sin (1986), ένα από τα πιο glam metal άλμπουμ της καριέρας του, για το οποίο περιέργως δεν αναφέρει τίποτα.


Το 1987, όταν έκλεισαν ακριβώς 5 χρόνια από τον θάνατο του Rhoads, ο Ozzy μάζεψε μερικές ακυκλοφόρητες κασέτες με live ηχογραφήσεις από το 1981 και κυκλοφόρησε το Tribute: The Randy Rhoads Years (1987). Ο ίδιος λέει πως για χρόνια τις είχε κλειδωμένες και δεν μπορούσε με τίποτα να τις ακούσει, και όταν τελικά τις "ξέθαψε" και τις άκουσε μετά από όλο αυτό το χρονικό διάστημα η φόρτιση ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορούσε να τις αφήσει "κρυμμένες".Την περίοδο αυτή ο Ozzy απέλυσε και τον Lee με την πρόφαση πως "είχε πρόβλημα με την κυκλοφορία του tribute", ενώ ο ίδιος έχει πει πως δεν είχε πει απολύτως τίποτα για το θέμα. Ίσως ο Ozzy απλά έψαχνε για ένα φρέσκο πρόσωπο, κάτι που βρήκε στον μόλις 19-χρονο Zakk Wylde. (συνεχίζεται)

Girl

Posted by universechild On May 21, 2010 0 comments


"Υπάρχει μια σκοτεινιά στη Βρετανική Ψυχή" λέει σε μια συνέντευξη ο Jon Lord (Deep Purple) σε ένα πρόσφατο ντοκυμαντέρ του BBC σχετικά με την ιστορία του Metal και τις αφετηρίες του στη γοτθική ατμόσφαιρα των Sabbath. Κάποια στιγμή γίνεται και αντιδιαστολή της μουντής ατμόσφαιρας του Birmingham με τον ήλιο, τους φοίνικες (και τα τάνγκα, μην ξεχνάμε) που βλέπει κανείς στη Καλιφόρνια ως εξήγηση του φαινομένου "Glam Metal".

Οπότε φαντάζει περίεργο που μια από τις μεγαλύτερες Glam Metal μπάντες όλων των εποχών είναι οι Def Leppard, αλλά και το ότι ήταν κάθε άλλο παρά οι μόνοι σε αυτή την εκστρατεία να φέρουν τον ήλιο, τους φοίνικες (και τα τάνγκα!) στο μουντό Βρετανικό τοπίο.


Οι Girl (αυτό κι αν είναι ταιριαχτό όνομα για Glam συγκρότημα, από όποια πλευρά κι αν το κοιτάξεις) ξεπήδησαν στα τέλη των 70s, την εποχή που στην Αγγλία κυοφορούνταν το μουσικό κίνημα που ο τότε Τύπος ονόμασε New Wave Of British Heavy Metal, αλλά με τον ήχο τους γρήγορα διαφοροποιήθηκαν και φάνηκε ότι ανήκαν και αυτοί στους ανήσυχους Βρεταννούς που ένοιωθαν πιο κοντά στους Van Halen. Έχουν κάποιους συνδέσμους με τη σκηνή του L.A. καθώς ο Phil Lewis τραγούδησε αργότερα, μεταξύ άλλων, και στους L.A. Guns, ενώ φυσικά ο κιθαρίστας Phil Collen είναι γνωστός από τους Def Leppard.

Η πορεία τους υπήρξε σχετικά σύντομη και διαλύθηκαν προς τα τέλη της δεκαετίας του 80, ποτέ δεν έγιναν ιδιαίτερα γνωστοί πέρα από τους οπαδούς του είδους, και είναι από τα cult ονόματα που αξίζει να ανακαλύψεις.


Δισκογραφία
1980 - Sheer Greed
1982 - Wasted Youth
1987 - Killing Time
2001 - Live At The Marquee
2001 - Live at the E xposition Hall, Osaka, Japan
My Number: The Anthology

Ronnie James Dio (1942-2010)

Posted by universechild On May 19, 2010 0 comments




Δεν είχε κλείσει μήνας από τον πρόωρο θάνατο του Peter Steele στα μέσα του Απρίλη που πέρασε, και μόλις πληροφορηθήκαμε την απώλεια μιας από τις μεγαλύτερες μορφές που γνώρισε ποτέ η rock και metal μουσική.

Την Κυριακή που πέρασε έφυγε ο Ronnie James Dio, στα 67 του χρόνια. Η μορφή με το μικρό ανάστημα, την μεγάλη φωνή και την ακόμη πιο τεράστια ψυχή δεν είναι πια κοντά μας...

Δεν υπάρχουν πολλά λόγια που μπορεί να πει κανείς. Αντίο Ronnie, το έργο που άφησες πίσω σου είναι αθάνατο...

Ozzy

Posted by universechild On May 5, 2010 0 comments

Είναι δύσκολο να κάνεις μια ρετροσπεκτίβα για τον Ozzy. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν έχουν ήδη ειπωθεί, δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις να διελευκανθούν, τα έχει πει ήδη ο ίδιος, τόσο στην πρόσβατη αυτοβιογραφία του (I am Ozzy) όσο και στα τραγούδια του ότι δεν είναι ούτε ο Διάολος, ούτε ο Iron Man. Απλά ένα φτωχόπαιδο από το Birmingham που θέλησε να περάσει καλά, και το κατάφερε, σχεδόν καταστρέφοντας τον εαυτό του, αλλά επιβιώνοντας στο τέλος.

Σε αναμονή για το νέο του δίσκο, αλλά και στο αφιέρωμά μας για τον άρχοντα του heavy metal, ας ακούσουμε ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του (από το Ozzmosis του 1995).


Killing Ourselves To Live

Posted by universechild On May 1, 2010 0 comments


"Killing Yourself To Live". Ένα όχι πολύ γνωστό κομμάτι των Sabbath (από το Sabbath Bloody Sabbath), αλλά πραγματικά καλό, αφιερωμένο στις εποχές που ζούμε. Διαχρονικό.


Πραγματικά, θέλεις να σπάσεις την τηλεόραση, να κάψεις τις εφημερίδες που διαβάζεις.

Η να πίνεις μπάφους και να ακούς Black Sabbath.

Well people look and people stare
Well I don't think that I even care
You work your life away and what do they give?
You're only killing yourself to live
Killing yourself to live
Killing yourself to live


Just take a look around you what do you see
Pain, suffering, and misery
It's not the way that the world was meant
It's a pity you don't understand
Killing yourself to live
Killing yourself to live


I'm telling you
Believe in me
Nobody else will tell you
Open your eyes
And see the lies, oh yeah


You think I'm crazy and baby
I know that it's true
Before that you know it I think
That you'll go crazy too


I don't know if I'm up or down
Whether black is white or blue is brown
The colors of my life are all different somehow
Little boy blue's a big girl now


So you think it's me who's strange
But you've never had to make the change
Never give your trust away
You'll end up paying till your dying day

80s Posters

Posted by universechild On Feb 6, 2010 0 comments

Πριν από λίγο καιρό το blog μας είχε γενέθλια, κλείνοντας ένα χρόνο ύπαρξης. Για αρκετό καιρό δεν έγιναν όσα updates θα θέλαμε, λόγω ενός φορτωμένου ωραρίου αλλά και αρκετών ιδεών που δεν βρέθηκε τρόπος (προς το παρόν) να υλοποιηθούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο αρχικός ενθουσιασμός δεν υπάρχει - είναι πάντα εδώ. Υπάρχει πάντα και στην άκρη η ιδέα για ένα redesign.

Προς το παρόν, ένα σύντομο νοσταλγικό τριπάκι στις, ηρωικές θα έλεγε κανείς, pro-internet εποχές όπου μοναδική πηγή ενημέρωσης, ειδικά για την "στην-άκρη-των-εξελίξεων" Ελλάδα, ήταν τα διάφορα περιοδικά. Πέρα από το Metal Hammer (και αργότερα το Invader, που κάποιοι θεωρούσαν πιο αξιόπιστο αλλά που τελικά "έχασε" τη μάχη της κυκλοφορίας), στα 80s υπήρχαν και τα "αγορίστικα" περιοδικά με θεματολογία ΤΑ ΠΑΝΤΑ που μπορούσαν να ενδιαφέρουν τα... αγόρια (και όχι μόνο, έτσι;) Τα πιο γνωστά ήταν φυσικά το ΜΠΛΕΚ και το ΑΓΟΡΙ.

Από τα περιοδικά εκείνα πολλοί έμαθαν τα κόμιξ της Marvel, ειδικά τον Spider-Man, τον... ΧΟΥΛΚ αλλά και τον Iron-Man με το μουστάκι, όταν ο Robert Downey Jr. ήταν ακόμη μικρότερος από όσο είμαστε εμείς τώρα. Ίσως αυτός είναι κι ένας λόγος που κάποιοι από εμάς που προτιμούσαν τον Batman ένοιωθαν παράταιροι - τα περιοδικά εκείνα σνόμπαραν τον τύπο με τη δρακουλιάρικη μπέρτα και το φετίχ με τις νυχτερίδες, έχοντας licence μόνο από τη Marvel αλλά και πολλά περίεργα, Ιταλικής και Λατινοαμερικάνικης καταγωγής κόμιξ, όπως ο Μπλεκ, ο Λοχαγός Μαρκ, το Παιδί Πάνθηρας, μια ποδοσφαιρική σαπουνόπερα της οποίας τον τίτλο δεν θυμάμαι, και άλλα.

Εκτός από τα comics, η κουλτούρα της εποχής εκείνης είχε την τιμητική της, και φυσικά τι άκουγαν οι περισσότεροι τότε... metal!

Μπορεί να φανταστεί κανείς για εμάς, στις εποχές που το CD ήταν κάτι πρωτόγνωρο, και φυσικά ούτε λόγος για mp3 αλλά και βίντεο ή ψηφιακές εικόνες από το ίντερνετ, τα "αφιερώματα", οι φωτογραφίες και οι διάφορες αφίσες που δημοσίευαν τα περιοδικά αυτά ήταν κάτι σαν κειμήλιο - ήταν ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορούσαμε (οι περισσότεροι τουλάχιστον) να δούμε νεότερα για μπάντες.

Αφίσες, όπως αυτές που κάναμε upload (τα links πιο κάτω). Αρκετά ακατέργαστες και "χύμα" σε σχέση με τη σύγχρονη illustration αισθητική, αλλά και γι αυτό το λόγο γοητευτικές...











Στο παρακάτω λινκ σε υψηλότερη (300dpi) ανάλυση.