Παρασκευη 11 Μαιου, σωτηριον ετος 2012...

Κανονίζεις εδώ και καιρό να πας στο συγκεκριμένο live και το σύμπαν ξεκινά από τις πρώτες πρωινές ώρες να συνωμοτεί εναντίον σου...Ξεχνάς τον παράγοντα X αλλά δυστυχώς δεν σε ξεχνάει αυτός!!!!

Το καντήλι πέφτει σύννεφο και αντί να σε φωνάζουν με το όνομα σου σε λένε "Μισό Κιλό Λεμόνια", μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς να εμποδίσεις την ξινίλα που σε χαρακτηρίζει κάτι τέτοιες στιγμές, ίσως επειδή ΞΕΡΕΙΣ πως τελικά όλο και κάτι θα σκάσει και θα σου πάνε όλα σκατά!

Κι όμως, δεν πτοήθηκα, ήταν μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου. Ένα δώρο που είχα ανάγκη από καιρό.

Τι κι αν στην αρχή είχα κανονίσει να πάω στο live με παρέα 5 ατόμων αλλά τελικά ο καθένας δεν ήρθε για τους δικούς του λόγους; Τώρα για να μην φανώ πάλι ξινή...Αν ήταν για το οικονομικό, τότε σας αξίζει από μια ροχάλα στον καθένα!

5 ευρώ ήταν η είσοδος!!! Τα 20 πως τα έχετε και τα δίνετε στις βιζιτουδες και χωρίς προφύλαξη;;;;
Εντάξει.. την γκρίνια θα την σταματήσω προσωρινώς, αλλά θα την συνεχίσω αργότερα!!!!

Η επίσημη ανακοίνωση ήταν πως το live θα ξεκινούσε στις 19:30 (20:00 θα ξεκινούσαν οι SACRAL RAGE) κι εγώ βρισκόμουν ακόμη στην δουλειά, έχοντας σαν μεγαλύτερο εχθρό μου τον ίδιο τον χρόνο..

Κατόρθωσα να φτάσω με την καλή μου φίλη Δέσποινα - η οποία και τράβηξε όσες φωτογραφίες μπορούσε φορώντας την φωσφόριζε πράσινη μπλούζα που έλαμπε μέσα στα black lights του 7sins club, και η οποία έκανε τα βλέμματα των απανταχού σκληροπυρηνικών μεταλλάδων να την κοιτούν με μισό μάτι - κατά τις 10 παρά το βράδι, με τα νεύρα κουρέλια, με την κλασσική μου γκρίνια, μόνο και μόνο επειδή έχασα την μισή συναυλία!!!!

Τα συγκροτήματα που δεν πρόλαβα να χαρώ, ήταν οι Sacral Rage που προανέφερα, οι Mentally Defiled και οι Endless Recovery, μια παρέα από πιτσιρίκια τα οποία έπαιξαν κυρίως διασκευές. Δεν ήταν καθόλου άσχημοι κρίνοντας από τα διάφορα videos που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, και έβρισα τόσο τη τύχη μου που δεν μπόρεσα να πάω νωρίτερα λόγω δουλειάς, όσο και αυτούς που σχεδόν εθιμικά σνομπάρουν τα support και φροντίζουν να έρθουν μόνο στους headliners.

Οι Sacral Rage έκαναν δυνατό ξεκίνημα με δικά τους κομμάτια (Return of the Dead και Master of a Darker Light), εμπλουτίζοντας το setlist και με ορισμένες διασκευές (Mind Over Metal από Raven). Συνολικά έπαιξαν 7 κομμάτια, με συμμετοχή του Νίκου Παπακώστα στο κλείσιμο με τη διασκευή Long Live the Proud των Exciter (ο οποίος δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει πως η νεαρή μπάντα πετυχε αυτό το αποτέλεσμα με λιγότερο από μισό χρόνο δουλειάς). Κρίνοντας τόσο από το υλικό τους όσο και την παρουσία τους, είναι ένα ακόμη υποσχόμενο όνομα του Ελληνικού undeground (σημ: ευχαριστώ το μέλος των Sacral Rage για το σχόλιο και τις διορθώσεις - ένα μυαλό έχει κανείς, ήταν αναμενόμενο να γίνει λάθος στους τίτλους δύο από των κομματιών που έπαιξαν!)

Αρκετά δυνατοί και οι Endless Recovery. Αφιέρωσαν βέβαια το μισό setlist σε διασκευές (Bathory - Ripper, Slayer - Black Magic, Sodom - Sodomy and Lust) και σε τρία μόλις δικά τους (Cannibal Corpse, Power of Hate, Liar Priest). Πιτσιρικάδες με πάθος, αλλά παιδιά, μια μπάντα αναδεικνύεται με το δικό της υλικό! (και αυτό το λέω καλοπροαίρετα).

Εμφανώς πιο έμπειροι με ύπαρξη δεκαετίας στο underground και ένα δυνατό full length στο ενεργητικό τους, οι Mentally Defiled ξεκίνησαν χωρίς πολλά πολλά με τους δυναμίτες Thrash Brigade και Forced to Obey. Συνέχισαν με ένα καινούριο από το δίσκο που ευελπιστούν να ηχογραφήσουν το καλοκαίρι (καλή τύχη, παιδιά!) και το τραγούδι-ύμνο των απανταχού "περίεργων", Retro Nerd (ένας φίλος κουβαλάει την "ετικέτα" αυτή χωρίς ντροπή, ξέρει ποιος είναι, του το αφιερώνω!) Συνέχεια με Mosh Pit Maniac και με Psychotic Paralysis (διασκευή από τους φίλους τους Mortal Threat) και κλείσιμο με Necrohooligan. Εδώ αξίζει να αναφερθεί η συνεχής επαφή με το κοινό του φιλικότατου Γιώργου "IronBeast" - μιλάμε για metal LIVE, όχι για μουσική δωματίου!

Αρκετοί ήταν εκείνοι που έκραξαν τους Endless Recovery.. αλλά δεν θα συμφωνήσω μαζί τους καθόλου. Ειδικά ο μικρούλης με το μπάσο ήταν όλα τα λεφτά!! Έχει πάθος για την μουσική, και οφείλω να ομολογήσω πως, σε ότι αφορά τις εκδηλώσεις του κοινού, έκλεψε την παράσταση μέχρι το τέλος του live... Χτυπιόταν ανελέητα στους ρυθμούς των επόμενων συγκροτημάτων, και σε μια φάση πρέπει να τον είδα να κρέμεται και από έναν προβολέα αν δεν κάνω λάθος.. Για τόσο μέγεθος (καλώς εννοούμενης) “καφρίλας” και πάθους μιλάμε που ειλικρινά του εύχομαι να συνεχίσει να είναι τόσο παθιασμένος με την μουσική αυτή, για πολλά-πολλά χρόνια.

Δεν ξέρω, ίσως γίνομαι γραφική που το ξαναλέω, αλλά όλα αυτά δεν θα γινόντουσαν χωρίς την πρωτοβουλία και διάθεση για στήριξη από τον Greg (Eat Metal) και τον Νίκο (Convixion). Και είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα να αναφέρω συνεχώς μόνο αυτούς, αλλά βρε παιδιά, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Επίσης, θα ήθελα να εκφράσω κι ένα μικρό παράπονο...Η προσέλευση του κοινού για μια ακόμη φορά ήταν απογοητευτικά μικρή, γεγονός άκρως εκνευριστικό!!!

Μην κλαίγεστε μετά πως το metal αργοπεθαίνει και τέτοιες μαλακίες, γιατί εσείς οι ίδιοι φταίτε για αυτό. Ούτε η είσοδος ήταν ακριβή (σχεδόν μισό ποτό), ούτε ο χώρος ήταν χάλια...Δικαιολογίες, ΤΕΛΟΣ!

Η συνέχεια δόθηκε με τους Deceptor, οι οποίοι έδειξαν πραγματικό επαγγελματισμό και αρίστευσαν από κάθε άποψη (ήχος, σκηνική παρουσία, ερμηνεία).. Ο Νίκος Παπακώστας μας είχε ήδη δώσει μια πρώτη γεύση για το τι είχαμε να περιμένουμε από την συγκεκριμένη μπάντα. Πιστεύω πως όσοι ενδιαφέρθηκαν έστρωσαν τον κώλο τους χάμω και έψαξαν για “μελέτη” το υλικό της μπάντας από το Birmingham, η οποία κινείται σε καθαρά underground επίπεδο από το 2005 με δύο δυνατά demo και ένα εκρηκτικό EP στο ενεργητικό της.

Είμαι σίγουρη πως οι Deceptor έφυγαν με τόσο καλές εντυπώσεις, όσο και εμείς από αυτους.. Μιλάμε για μια απερίγραπτη heavy/speed/thrash μπαντάρα με μερικά prog στοιχειά κατά την άποψη μου.. Όποιος έχει ακούσει το Oracle Of Despair και το Soothsayer από το EP τους, θα καταλάβει τι εννοώ..

Ο επίλογος ήρθε όπως πάντα με τους θεούς μου Convixion.

H ατμόσφαιρα ήταν περίεργη, λόγω του ότι ο Μάνος (drummer) φεύγει για να υπηρετήσει την "μαμά" πατρίδα, και όπως είπαν τα παιδιά, ίσως να αργήσουμε να τους ξαναδούμε live..

Οι ύμνοι που έπαιξαν δεν χρειάζονται συστάσεις.. Drink Metal, Nightmare, I Come Alive, Black Machine (Cirith Ungol)... δεν ξέρω ποια να αναφέρω και σε ποια σειρά!!!! Σε κάποια φάση ο Μάνος πρέπει να πατήθηκε στο στομάχι και έφυγε άρον-άρον από τη σκηνή για να κάνει εμετό!

Παρόλα αυτά, η μπάντα συνέχισε ακάθεκτη να παίζει έστω και χωρίς τύμπανα.

Το κοινό έκανε σαν μανιασμένο...Όλοι είχαμε γίνει ένα.. Πραγματικά, η γκρίνια και η ανασφάλεια που είχα για το αν θα προλάβαινα το live, είχαν γίνει καπνός. Ήμασταν όλοι ΕΝΑ!! Όλοι τραγουδούσαμε, όλοι είχαμε γίνει ένα με το πάτωμα και το ταβάνι ταυτόχρονα.. Έτσι πάει! Οι Convixion έδωσαν ρέστα! Κάτι που μας λείπει και το έχουν μόνο αυτοί! ΠΑΘΟΣ!!!

Η βραδιά δεν είχε τελειώσει ακόμη. Μετά το τέλος του live όλοι οι εραστές και ερωμένες της NWOBHM σκηνής πήγαμε στο BAT CITY όπου έκανε πρόγραμμα ο Michael Nochos και που για μια ακόμη φορά μας έκανε να παραμιλάμε με τις εξαίσιες επιλογές του.

DIAMOND HEAD, VENOM, IRON MAIDEN... και η λίστα έχει συνέχεια.. Καθώς και τα κεράσματα από ορισμένους ευγενέστατους θαμώνες εκεί..

Κάπου στο βάθος είδα και τον frontman από ACID DEATH. Τελικά όλοι είμαστε μια τεράστια οικογένεια. Η καλύτερη οικογένεια ever.

Θα ήθελα κάπου εδώ να ευχαριστήσω το Δεσποινάκι για όσα τράβηξε μαζί μου εκείνη τη βραδιά, και για τις πολύ ωραίες φωτογραφίες που έβγαλε για το blog αυτό. Επίσης, ευχαριστώ τον Νίκο (Τραγάκη) για την υπέροχη παρέα που μου έκανε στη διάρκεια του live, τον Νίκο (Παπακώστα) και τον Μιχάλη (Μπάκουλα) που δεν μας σνόμπαραν και άφησαν το Δεσποινάκι να τραβήξει φωτογραφίες, καθώς και τις υπόλοιπες μπάντες και τέλος, θα ήθελα να αφιερώσω αυτή την ανάρτηση στον φίλο μου Γιώργο (Ναύπακτο), που δεν κατάφερε να έρθει λόγω δουλειάς στο live.

Γιώργο, ήμουν τα μάτια και τα αυτιά σου εκείνη τη βραδιά.  Αφιερωμένο!!