Γεγονός πάντως είναι πως ο Ozzy στο πρόσωπο του Zakk Wylde έκανε μια ακόμη "ανακάλυψη", τόσο σε ότι αφορά τις ικανότητές του νεαρού στην εξάχορδη, όσο και στον χαρακτήρα και την γενικότερη παρουσία του ("you have to look the part, όπως λέει και ο ίδιος ο Ozzy σε συνεντεύξεις του). Η πορεία του Wylde ανεξάρτητα από τον Osbourne, κυρίως με τη μπάντα του Black Label Society, είναι γνωστή και ένα κεφάλαιο από μόνη της, αλλά σίγουρα χρωστάει στον Osbourne την αφετηρία του. Το πρώτο τους άλμπουμ ήταν το No Rest For The Wicked (1988), μια ακόμη επιτυχία με ορισμένα πολύ δυνατά hits, όπως το Miracle Man (με συνοδεία ένα από τα πιο διασκεδαστικά video clip στην ιστορία του rock).
Γεγονός είναι επίσης πως το ξεσάλωμα των 80s που συνεχίστηκε αμείωτο μέχρι το λυκόφως της δεκαετίας θα οδηγούσε κάποια στιγμή σε "τρακάρισμα", και ο Ozzy είχε το δικό του "βρώμικο 89", που παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία. Ο ίδιος παραδέχεται εκ των υστέρων πως αυτό το ταρακούνημα ήταν χρήσιμο στο να αποφασίσει επιτέλους να βάλει σε κάποια τάξη τον εαυτό του. Αναφερόμαστε φυσικά στο γεγονός ότι, και ενώ ήταν ποτισμένος με κάθε είδους ουσία, παραλίγο να στραγγαλίσει τη γυναίκα του μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και στο ότι το επόμενο πρωί που βρέθηκε στο κρατητήριο, δεν θυμόταν απολύτως τίποτα. Το απόλυτο black out, κυριολεκτικά Jekyll και Hyde ("My Jekyll Doesn't Hide" λέει και ένα τραγούδι), και η αναγνώριση πως οι καταχρήσεις αυτές έβαζαν πλέον σε κίνδυνο περισσότερα πράγματα από το συκώτι του.
Τελικά οι κατηγορίες για απόπειρα φόνου αποσύρθηκαν με τον όρο να μπει ο Ozzy σε κλινική αποτοξίνωσης (για ακόμη μια φορά), αυτή την φορά στη Βρετανία, σε ένα μέρος αρκετά πιο μίζερο σε σχέση με το Betty Ford Center. Ο ίδιος λέει πως πραγματικά του έκανε καλό, κάτι που φαινόταν ακόμη και στην ανανεωμένη του όψη (εμφανώς πιο αδύνατος) όταν επέστρεψε ξανά στη δράση το 1991.
Το comeback του έγινε με το No More Tears (1991), ένα άλμπουμ που ο ίδιος θεωρεί ένα από τα αγαπημένα του, και θεωρείται απο μερικούς ως ο καλύτερος δίσκος του χωρίς τον Rhoads. Ο Ozzy λέει πως όταν κάθισε με τη μπάντα να ετοιμάσει το υλικό για τον δίσκο, τους είπε πως ήθελε κάθε κομμάτι να είναι από μόνο του ένα hit. Η προσπάθειά του να δείξει ένα πιο "ώριμο" προφίλ φαίνεται και στο artwork του δίσκου, αρκετά πιο καλαίσθητο και ατμοσφαιρικό σε σύγκριση με τα καρναβαλικά του παρελθόντος (αν και εκείνα βέβαια είχαν τη θέση τους για την εποχή που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι). Αρκετά από τα κομμάτια του δίσκου, όπως το επικό ομώνυμο κομμάτι και το "Mama I'm Coming Home", απέκτησαν σταθερή θέση στα set list των συναυλιών. Το Hellraiser σε διασκευή από τους Motorhead χρησιμοποιήθηκε στο soundtrack της ταινίας Hellraiser III: Hell on Earth (αν και οι στίχοι δεν έχουν καμμία σχέση με το Hellraiser του Clive Barker!) Αν εξαιρέσεις το πολύ δυνατό Live & Loud (1993), με ηχογραφήσεις από την περιοδεία του άλμπουμ, ίσως είναι ο τελευταίος πραγματικά καλός δίσκος του Ozzy.Το comeback αυτό προοριζόταν να είναι και κύκνειο άσμα, καθώς ο Ozzy αποφάσισε η περιοδεία για την προώθησή του να είναι και η τελευταία του, με τον τίτλο "No More Tours". Κανείς εκτός από τον ίδιο (και την Sharon) δεν ξέρει αν αυτή η απόφαση για "τέλος" ήταν διαφημιστικό τέχνασμα (έχει άλλη αξία να δεις κάτι που μάλλον δε θα ξαναδείς), διορατικότητα (είναι γνωστό πως την εποχή εκείνη το hard rock/metal δεν ήταν στα καλύτερά του σε ότι αφορά στην απήχηση στο κοινό. Grrrr... grunge!) ή απλά ο Ozzy είδε πως είχε αρκετά λεφτά και αποφάσισε στα σαραντακάτι του επιτέλους να ξεκουραστεί. Η ειρωνία είναι πως παρά το γεγονός ότι το comeback έγινε μόλις 2-3 χρόνια αργότερα (με το Ozzmosis και το Ozzfest), το 1993 είναι ίσως όντως το πραγματικό φινάλε του Ozzy σαν μια δημιουργική δύναμη στο χώρο του rock, και η αφετηρία της παρουσίας του περισσότερο ως brand name και performer. Άλλωστε, πόσο "σημαντικοί" πραγματικά είναι οι δίσκοι του που κυκλοφόρησαν μετά από το εκρηκτικό "Live & Loud" (1993);
Παράλληλα κυκλοφόρησε και το Don't Blame Me (1991), ένα ντοκυμαντέρ αφιερωμένο στον Ozzy, με αναδρομή στο παρελθόν του και αφιερωμένο στη ζωή και στη δουλειά του. Περιέχει αποσπάσματα από συνεντεύξεις διαφόρων ονομάτων του rock, και φυσικά του ίδιου του Ozzy. Είναι φανερό ότι από τότε είχε αρχίσει αυτό το χαρακτηριστικό του τραύλισμα και ελαφρύ τρέμουλο, που κάνει την ομιλία του ελαφρώς δυσνόητη (σε όσους δεν είναι από το Birmingham).
Στο I am Ozzy διηγείται πως η υπόθεση Ozzfest ξεκίνησε σχεδόν τυχαία. Λέει πως κάποια στιγμή, μετά από την "συνταξιοδότησή" του, ζήτησε από τη Sharon να του κλείσει κάποιες ημερομηνίες για live σε αμερικάνικα φεστιβάλ, και η Sharon συνάντησε την άρνηση των διοργανωτών, κι έτσι αποφάσισε να στήσουν το δίκό τους φεστιβάλ. Παράλληλα κυκλοφόρησε η δισκογραφία του σε remastered εκδόσεις (αυτά με το "ερασιτεχνικό" πρασινιάρικο artwork!), ενώ βάλθηκε να ετοιμάσει και το νέο του δίσκο. Πολύ σύνταξη ρε παιδιά! Διόλου τυχαία η περιοδεία για το Ozzmosis (1995) ονομάστηκε Retirement Sucks Tour, και συνδυάστηκε με το πρώτο Ozzfest του 1996, το οποίο είχε από την αρχή τρελλή επιτυχία χάρη στο πεινασμένο για metal κοινό. Από τα Ozzfest αναδείχτηκαν ονόματα που λίγο αργότερα γνώρισαν αργότερα μεγάλη επιτυχία, όπως οι Slipknot, οι Korn, οι Limp Bizkit (κάθε ένα από αυτά βέβαια ακούγεται σαν βρισιά στα αυτιά πιο παραδοσιακών μέταλλων), ο H.I.M (μάλλον οι H.I.M. για να είμαστε πιο σωστοί), οι System of a Down, οι Papa Roach, οι Seether, οι Atryeu και άλλοι.
Στα πλαίσια του Ozzfest έγινε και το θρυλικό reunion των Black Sabbath, το 1997, ενώ μέχρι και το 2006 ο Ozzy ή οι Sabbath ήταν headliners. Είναι περιττό να αναφέρουμε πως η υπόθεση Ozzfest θησαύρισε κυριολεκτικά τα σεντούκια της οικογένειας Osbourne, ενώ μακροπρόθεσμα μπορεί να πει κανείς πως βοήθησε στο να μείνει το Heavy Metal ζωντανό στα μάτια ενός ευρύτερου κοινού, άσχετα αν από αυτό αναδείχτηκαν ονόματα που μόνο "metal" δεν μπορούν να θεωρηθούν.Όσο τεράστιος κι αν ήταν ο Ozzy στα 80s, μπορεί κανείς να πει πως στα 90s κατάφερε το ακατόρθωτο - μέσω μιας σειράς έξυπνων κινήσεων κατάφερε όχι μόνο να μείνει μέσα στα πράγματα, αλλά να γίνει σχεδόν συνώνυμος με το Heavy Metal, άσχετα αν οι λόγοι που το κατόρθωσε αυτό δεν ήταν πάντα αυτοί που θα λέγαμε "σωστοί". Αλλά ένας είναι ο Ozzy.
Βέβαια, τα 00s, ή αλλιώς "zeroes", είναι άλλη υπόθεση (συνεχίζεται)
Γεγονός είναι επίσης πως το ξεσάλωμα των 80s που συνεχίστηκε αμείωτο μέχρι το λυκόφως της δεκαετίας θα οδηγούσε κάποια στιγμή σε "τρακάρισμα", και ο Ozzy είχε το δικό του "βρώμικο 89", που παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία. Ο ίδιος παραδέχεται εκ των υστέρων πως αυτό το ταρακούνημα ήταν χρήσιμο στο να αποφασίσει επιτέλους να βάλει σε κάποια τάξη τον εαυτό του. Αναφερόμαστε φυσικά στο γεγονός ότι, και ενώ ήταν ποτισμένος με κάθε είδους ουσία, παραλίγο να στραγγαλίσει τη γυναίκα του μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και στο ότι το επόμενο πρωί που βρέθηκε στο κρατητήριο, δεν θυμόταν απολύτως τίποτα. Το απόλυτο black out, κυριολεκτικά Jekyll και Hyde ("My Jekyll Doesn't Hide" λέει και ένα τραγούδι), και η αναγνώριση πως οι καταχρήσεις αυτές έβαζαν πλέον σε κίνδυνο περισσότερα πράγματα από το συκώτι του.
Τελικά οι κατηγορίες για απόπειρα φόνου αποσύρθηκαν με τον όρο να μπει ο Ozzy σε κλινική αποτοξίνωσης (για ακόμη μια φορά), αυτή την φορά στη Βρετανία, σε ένα μέρος αρκετά πιο μίζερο σε σχέση με το Betty Ford Center. Ο ίδιος λέει πως πραγματικά του έκανε καλό, κάτι που φαινόταν ακόμη και στην ανανεωμένη του όψη (εμφανώς πιο αδύνατος) όταν επέστρεψε ξανά στη δράση το 1991.
Το comeback του έγινε με το No More Tears (1991), ένα άλμπουμ που ο ίδιος θεωρεί ένα από τα αγαπημένα του, και θεωρείται απο μερικούς ως ο καλύτερος δίσκος του χωρίς τον Rhoads. Ο Ozzy λέει πως όταν κάθισε με τη μπάντα να ετοιμάσει το υλικό για τον δίσκο, τους είπε πως ήθελε κάθε κομμάτι να είναι από μόνο του ένα hit. Η προσπάθειά του να δείξει ένα πιο "ώριμο" προφίλ φαίνεται και στο artwork του δίσκου, αρκετά πιο καλαίσθητο και ατμοσφαιρικό σε σύγκριση με τα καρναβαλικά του παρελθόντος (αν και εκείνα βέβαια είχαν τη θέση τους για την εποχή που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι). Αρκετά από τα κομμάτια του δίσκου, όπως το επικό ομώνυμο κομμάτι και το "Mama I'm Coming Home", απέκτησαν σταθερή θέση στα set list των συναυλιών. Το Hellraiser σε διασκευή από τους Motorhead χρησιμοποιήθηκε στο soundtrack της ταινίας Hellraiser III: Hell on Earth (αν και οι στίχοι δεν έχουν καμμία σχέση με το Hellraiser του Clive Barker!) Αν εξαιρέσεις το πολύ δυνατό Live & Loud (1993), με ηχογραφήσεις από την περιοδεία του άλμπουμ, ίσως είναι ο τελευταίος πραγματικά καλός δίσκος του Ozzy.Το comeback αυτό προοριζόταν να είναι και κύκνειο άσμα, καθώς ο Ozzy αποφάσισε η περιοδεία για την προώθησή του να είναι και η τελευταία του, με τον τίτλο "No More Tours". Κανείς εκτός από τον ίδιο (και την Sharon) δεν ξέρει αν αυτή η απόφαση για "τέλος" ήταν διαφημιστικό τέχνασμα (έχει άλλη αξία να δεις κάτι που μάλλον δε θα ξαναδείς), διορατικότητα (είναι γνωστό πως την εποχή εκείνη το hard rock/metal δεν ήταν στα καλύτερά του σε ότι αφορά στην απήχηση στο κοινό. Grrrr... grunge!) ή απλά ο Ozzy είδε πως είχε αρκετά λεφτά και αποφάσισε στα σαραντακάτι του επιτέλους να ξεκουραστεί. Η ειρωνία είναι πως παρά το γεγονός ότι το comeback έγινε μόλις 2-3 χρόνια αργότερα (με το Ozzmosis και το Ozzfest), το 1993 είναι ίσως όντως το πραγματικό φινάλε του Ozzy σαν μια δημιουργική δύναμη στο χώρο του rock, και η αφετηρία της παρουσίας του περισσότερο ως brand name και performer. Άλλωστε, πόσο "σημαντικοί" πραγματικά είναι οι δίσκοι του που κυκλοφόρησαν μετά από το εκρηκτικό "Live & Loud" (1993);
Παράλληλα κυκλοφόρησε και το Don't Blame Me (1991), ένα ντοκυμαντέρ αφιερωμένο στον Ozzy, με αναδρομή στο παρελθόν του και αφιερωμένο στη ζωή και στη δουλειά του. Περιέχει αποσπάσματα από συνεντεύξεις διαφόρων ονομάτων του rock, και φυσικά του ίδιου του Ozzy. Είναι φανερό ότι από τότε είχε αρχίσει αυτό το χαρακτηριστικό του τραύλισμα και ελαφρύ τρέμουλο, που κάνει την ομιλία του ελαφρώς δυσνόητη (σε όσους δεν είναι από το Birmingham).
Στο I am Ozzy διηγείται πως η υπόθεση Ozzfest ξεκίνησε σχεδόν τυχαία. Λέει πως κάποια στιγμή, μετά από την "συνταξιοδότησή" του, ζήτησε από τη Sharon να του κλείσει κάποιες ημερομηνίες για live σε αμερικάνικα φεστιβάλ, και η Sharon συνάντησε την άρνηση των διοργανωτών, κι έτσι αποφάσισε να στήσουν το δίκό τους φεστιβάλ. Παράλληλα κυκλοφόρησε η δισκογραφία του σε remastered εκδόσεις (αυτά με το "ερασιτεχνικό" πρασινιάρικο artwork!), ενώ βάλθηκε να ετοιμάσει και το νέο του δίσκο. Πολύ σύνταξη ρε παιδιά! Διόλου τυχαία η περιοδεία για το Ozzmosis (1995) ονομάστηκε Retirement Sucks Tour, και συνδυάστηκε με το πρώτο Ozzfest του 1996, το οποίο είχε από την αρχή τρελλή επιτυχία χάρη στο πεινασμένο για metal κοινό. Από τα Ozzfest αναδείχτηκαν ονόματα που λίγο αργότερα γνώρισαν αργότερα μεγάλη επιτυχία, όπως οι Slipknot, οι Korn, οι Limp Bizkit (κάθε ένα από αυτά βέβαια ακούγεται σαν βρισιά στα αυτιά πιο παραδοσιακών μέταλλων), ο H.I.M (μάλλον οι H.I.M. για να είμαστε πιο σωστοί), οι System of a Down, οι Papa Roach, οι Seether, οι Atryeu και άλλοι.
Στα πλαίσια του Ozzfest έγινε και το θρυλικό reunion των Black Sabbath, το 1997, ενώ μέχρι και το 2006 ο Ozzy ή οι Sabbath ήταν headliners. Είναι περιττό να αναφέρουμε πως η υπόθεση Ozzfest θησαύρισε κυριολεκτικά τα σεντούκια της οικογένειας Osbourne, ενώ μακροπρόθεσμα μπορεί να πει κανείς πως βοήθησε στο να μείνει το Heavy Metal ζωντανό στα μάτια ενός ευρύτερου κοινού, άσχετα αν από αυτό αναδείχτηκαν ονόματα που μόνο "metal" δεν μπορούν να θεωρηθούν.Όσο τεράστιος κι αν ήταν ο Ozzy στα 80s, μπορεί κανείς να πει πως στα 90s κατάφερε το ακατόρθωτο - μέσω μιας σειράς έξυπνων κινήσεων κατάφερε όχι μόνο να μείνει μέσα στα πράγματα, αλλά να γίνει σχεδόν συνώνυμος με το Heavy Metal, άσχετα αν οι λόγοι που το κατόρθωσε αυτό δεν ήταν πάντα αυτοί που θα λέγαμε "σωστοί". Αλλά ένας είναι ο Ozzy.
Βέβαια, τα 00s, ή αλλιώς "zeroes", είναι άλλη υπόθεση (συνεχίζεται)
Από τα μέσα των 90s, λοιπόν, στα 00s φαινόταν ότι ο Ozzy είχε πλήρως εξελιχτεί σε businessman (μάλλον, θα λέγαμε καλύτερα, η Sharon ήταν η businesswoman και ο Ozzy το πρόσωπο της "επιχείρησης"), και πέρα από το Ozzfest και τις εμφανίσεις του στα live (όπου σχεδόν παρέμεινε η ζωντάνια που είχε όσο ήταν νέος), φαινόταν ότι δεν είχε να παρουσιάσει κάτι ενδιαφέρον και καινούριο δημουργικά.
Βέβαια, παρά το ότι οι κυκλοφορίες του είχαν περισσότερο σχέση με best of συλλογές (The Essential Ozzy Osbourne), live album που δεν είχαν την ένταση των παλαιότερων (Live in Budokan), box set που αφορούσαν περισσότερο τους σκληροπυρηνικούς fan καθώς και μπόλικο merchandise (κυκλοφόρησαν ακόμη και φιγούρες-αγαλματάκια από την McFarlane Toys, όπως και κόμιξ, είναι περίεργο που δεν έβγαλαν και κάποιο video game), ο Ozzy δεν σταμάτησε να ηχογραφεί καινούριο album, αλλά το ζήτημα είναι ότι δεν ήταν και ό,τι καλύτερο σε σύγκριση με τα παλιά. Αυτό είναι βέβαια μοιραίο για ονόματα που βρίσκονται δεκαετίες στο χορό, αλλά μην ξεχνάμε ότι η σύντομη επανένωση του Dio (RIP) με τους Sabbath ως "Heaven & Hell" είχε ως προϊόν δύο πολύ καλές κυκλοφορίες, έναν live CD/DVD το 2007 και ένα νέο δίσκο το 2009.
Φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, οι περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν την υπόθεση The Osbournes (πως λέμε The Simpsons, The Flinstones, The Jetsons - καμμία σχέση!) του MTV. Ο ίδιος ο Ozzy φαίνεται σχεδόν απολογητικός για το όλο θέμα στην αυτοβιογραφία του, προβάλλοντας τη δικαιολογία πως δέχτηκε επειδή δεν είχε ιδέα το πόσο "μεγάλο" και επιτυχημένο θα γινόταν. "Άσε τα σάπια" θα έλεγαν κάποιοι, αλλά δεν είναι δύσκολο να τον πιστέψεις αν σκεφτείς πως η Sharon ήταν εκείνη που κυνήγησε περισσότερο την ιδέα.
Μια ιδέα που, όπως λέει ο ίδιος, ξεκίνησε σαν αστείο ξέφυγε από τον έλεγχο και, έκανε ολόκληρες λεγεώνες από θεατές να μπινελικώσουν τα δυο παιδιά του, Jack και Kelly, που βάλθηκαν με όλες τις δυνάμεις τους να αποδείξουν στον "αέρα" το πόσο κακομαθημένα μαλακισμένα ήταν. Από την άλλη, η μόνη όμορφη από τις δύο κόρες του, Aimee, δεν ήθελε να έχει καμμία σχέση με το όλο σκηνικό, και ο Ozzy δεν παραλείπει να σχολιάσει πως "είναι η έξυπνη της οικογένειας". Βέβαια, ο Ozzy δεν παύει να έχει πλάκα όταν βρίζει σαν ναύτης, άσχετα αν δεν μπορείς να καταλάβεις τι λέει. Το The Osbournes φυσικά συνοδεύτηκε και από soundtrack, το οποίο είναι μια χαρά σουβέρ.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του Down to Earth (2001) ήταν πως από τους στίχους του φαινόταν να είναι ο πιο προσωπικός και αυτοαναφορικός δίσκος του μέχρι στιγμής. Στο εξώφυλλο άλλωστε εμφανίζεται μια ακτινογραφία του Ozzy σε πόζα εσταυρωμένου (με photoshop τα τατουάζ του), καθως και τίτλους και στίχους κομματιών που έκαναν σαφές πως αποτελούσαν προσωπικές εξομολογήσεις του. Ενδιαφέρον ήταν και το βίντεο του εναρκτήριου κομματιού "Gets Me Through" ήταν σαν μια σύνοψη-deconstruction των κλισέ που περιέβαλλαν το όνομά του, καθώς παρουσιάζεται ως Dark Lord Vader (σβήστε το Vader) με μαύρη "μπέρτα" περισσότερα μεταλλικά αξεσουάρ και χαϊμαλιά από τους Cradle of Filth.
Μεσολάβησε ένας tribute δίσκος (το Undercover, 2005, όπου μεταξύ άλλων ερμηνεύει και το Sympathy for the Devil - ε, μετά από τόσο typecasting δεν θα το απεύφευγε) για να φανεί επιτέλους μια επιστροφή με το αρκετά πιο δυνατό Black Rain (2007). Μια επιστροφή στους πιο heavy και metal ήχους του παρελθόντος σηματοδοτούσε και η επαναφορά του κλασικού λογότυπου του Ozzy από το Blizzard of Ozz, εγκαταλείποντας το "πολύ 90s" λογότυπο του Ozzfest που κοσμούσε τους αμέσως προηγούμενους. Εκείνη τη χρονιά (2007) όντως έβρεξε "μαύρη βροχή".
Το 2009 ήταν μια ενθουσιώδης χρονιά για πολλούς λόγους (τους οποίους θα αναφέρουμε κάποια άλλη στιγμή) αλλά ένας από αυτούς ήταν η επίσημη ανακοίνωση πως επόμενος κιθαρίστας του Ozzy θα ήταν ο Κώστας Καραμητρούδης των Firewind, γνωστός ως Gus G. Ήταν μια είδηση που έκανε τότε τους Έλληνες rockers περήφανους, καθώς η "ελληνική συμμετοχή" σε τέτοιο franchise-μεγαθήριο δεν είναι μικρό πράγμα. Καθώς ο Ozzy πάντα είχε παράδοση σε εξαιρετικούς κιθαρίστες και την αυστηρή επιλογή τους (όλοι οι διάδοχοι του Randy Rhoads ήταν ένας κι ένας), η ένταξη του Gus στη μπάντα του ήταν σίγουρα ένα επιπλέον "παράσημο" στο σεβασμό που έχει διεθνώς ο Έλληνας κιθαρίστας. Ο ίδιος ο Κώστας δήλωσε τότε πως θεωρούσε τιμή του να είναι αντικαταστάτης κάποιου όπως ο Zakk Wylde.
Με τον Gus G στην κιθάρα ηχογραφήθηκε το νέο άλμπουμ (το οποίο κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο), έχοντας προηγηθεί ώς "ενθαρρυντικό" πρόγευμα το single Let Me Hear You Scream. Αρχικός σκοπός ήταν να ονομαστεί Soul Sucka (μπλιαχ), αλλά ευτυχώς εισακούστηκε η γνώμη των fan και απλά ονομάστηκε Scream (2010). Είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος με νέο υλικό που κυκλοφόρησε ο Ozzy όχι μόνο της δεκαετίας που πέρασε, αλλά και ίσως και από τις εποχές του No More Tears. Αν ο βετεράνος "τα χω δει όλα" Wylde φαινόταν έως και βαριεστημένος σε κάποια από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ του Ozzy των 00s, εδώ ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της γενιάς του τα δίνει όλα. Ως extra bonus στην tour edition του δίσκου περιλαμβάνονται και live εκτελέσεις από την πρόσφατη περιοδεία με τον Gus στη κιθάρα, όπως "No More Tears" και "Fairies Wear Boots".
Πιο πρόσφατα (και για την ακρίβεια, σήμερα) το περιοδικό Big Fish της εφημερίδας Πρώτο Θέμα είχε μια ολοσέλιδη αναφορά στον Gus και την παρουσία του για ένα χρόνο ακόμη στη μπάντα του Ozzy για την παγκόσμια περιοδεία του (παρένθεση: είναι καλό που η σχέση του mainstream τύπου με το heavy metal έχει γίνει πολύ πιο ακομπλεξάριστη σε σύγκριση με προηγούμενες, και όχι ιδιαίτερα παλιές, εποχές).
