There are many times when a certain event, as well as a taste, or a smell, can deeply characterize your soul.

This also applies to music, you associate sounds with various stages of your life, and they remain forever.

This is how Jag Panzer affected me. I got “acquainted” with them in a difficult moment in my life, and from then I never left them. I was really impressed and at the same time excited by listening to the full of nerve, strength and passion vocals of their frontman. So I mentally entered the hull of their panzer (=tank) to wreak havoc and destruction, and never managed to free myself (not that I wanted to!)

They started in 1978 in Colorado, USA, as Tyrants and, like many bands of that era, their primary influence was NWOBHM. Harry Conklin, the so-called “Tyrant”, was THE voice of the band from the very beginning. As he has said himself, his voice was influenced by such legendary voices like Dio (force), Bruce Dickinson (rage) and later Geoff Tate (emotion). Alongside Conklin, Mark Briody was the musical soul of the band and primary composer. The rhythm section of that early incarnation was completed with John Tetley (bass) and Rick Hilyard (drums).

Like it was often the case, they didn’t have many chances of a career as Tyrants because the name was taken up by another, quite active at the time, metal band, so the quartet was renamed as Jag Panzer, influenced by a World World II poster.

The poster showed a German tank named Jagdpanzer, which translated literally from German means “tank hunter”. There was another translation too, “tank destroyer”, which was the one that made the adopt the name.

Of course the choice of name was true to the spirit of NWOBHM bands who often took up names from war (think of cult bands like Blitzkrieg and Tank) as well as their interest in History.
There was one small problem with pronunciation – German is a notoriously difficult, and the name could not be pronounced by non-native German speakers, so they had to drop the “d” and split it in two words to make it a little bit easier and catchier.

Briody has said that there were often cases where he was asked if Jag Panzer was a “white supremacy” band since they were named after a “nazi” tank, while others that knew him well wondered why they named the band after a “nazi” tank. Those that asked him obviously don’t know what Lemmy of Motorhead has collected in his house, and Briody’s reply was that “a tank it’s just a piece of machinery”.

At this point we dare to suggest that their “ambiguous” name might have played its part in their uneven career and the stance of labels towards them. Rules of marketing certainly do apply in heavy metal as well, regardless of the quality and power of the music itself. A band name is still a “brand”.

Click to Enlarge

As the kids that they were back then, and not unlike other small unknown bands of the day, they made their start performing in small clubs and venues, and it was in 1983 when they managed to record that first legendary EP which they titled with their first name as a band, “Tyrants”.

It contained 4 killer tracks full of passion, which not only made you want to bang your head till it bleeds, but also showed that even from the beginning Jag Panzer were on the “thinking” side of lyrics and subject matter. Who has heard the anti-war Battle Zones and hasn’t visualized the horrors of war?


Death Row (one of my all time favourite tracks) and Metal Melts The Ice too, and of course Iron Shadows, one of the most epic songs inspired by the literary Conan of Robert E. Howard and the story Iron Shadows of the Moon (about which we already talked in the Cimmerian Metal feature). I cannot fathom a self-respecting metalhead who hasn’t heard this killer EP.

Year of our lords 1984, and with the addition of a fifth member on lead guitar, Joey Tafolla, the band records their debut full length Ample Destruction which was released on the independed label Azra Records. Even after all these years, it remains as one of the best debuts and best albums of 80s Heavy Metal.

Click to Enlarge

Click to Enlarge

However, despite these difficulties, they didn’t give up and with the addition of very good singer Bob Parduba (good voice, but not Conklin’s league of course), the excellent guitarist Christian Lasegue and Swede drummer Rikard Srjernquist (who stayed with the band till the very end in 2011) they sat down and recorded Chain of Command (1987). Unfortunately, the record wasn’t officially released until 2004 and it had been circulated for all these years as a bootleg. .

This period proved to be something of an extended hiatus for Jag Panzer, and this usually happens when the band’s core never stays the same. I could say that as much as I love them, I’m also quite disappointed by their career, and this hasn’t only to do with the support from the fans, or even the labels, but with themselves too.

Their talent, Briody’s unending springs of ideas when it comes to composing, the incredible power of their music, all these seemed to go to waste in a period that other bands built their myth, something that Jag Panzer could do too.

Maybe no, they DID forge their own myth, but they never manage the commercial success of other comparable bands, like Manowar in the 80s or Iced Earth (who became synonymous with US power for a younger generation of fans) in the 90s.

It was after several years that Briody, Tetley and Stjernquist decided to join forces once again and reform Jag Panzer – 1994 to be specific. With the addition of Daniel J. Conka in vocals and Chris Hostka on guitars they recorded and released with German label Rising Sun their first official full length in a decade, Dissident Alliance.

The album is not exactly bad, or maybe, not as bad as they say. Briody himself says that its sound is an encapsulation of his tastes in that period. What maybe makes a big difference is the voice. Conka’s style (who passed away in 2004) is not only incomparable to that of Conklin, but also incompatible with Jag Panzer. Some possible highlights from the record are “Forsaken Child” and “Spirit Suicide” – the lyrics are always top notch. There were times where I preferred to read the booklet than actually listen to it… anyways, feelings towards something cannot be objective, only the mind is. Good or bad, this record is part of their history too.

"Run your children, run, run from  your dreams"...

A few years after the release and commercial failure of Dissident Allienace happened the long overdue, and awaited by the inner circle of hardcore fans, reunion with Conklin.  The new line-up was set with the addition of talented young guitarist Chric Broderick, and the band signed on a label that has been quite infamous from time to time, Century Media.

Their “debut” for this new period for the band was Fourth Judgment (1997). I wasn’t scared by the violins heard in the intro, Briody himself said that he wanted to experiment with the sound of strings since the Ample Destruction era, with the difference being that back then he used synths which, in his own words “doesn’t sound like strings very much”.  Beyond that, this album was amazing.

An LP with its tracks full of killer tunes: “Shadow Thief”, “Despair”... My joy was overflowing that this band had at last made its long overdue comeback. Jag Panzer Strikes Back!!! There was hope, after all.

1998, strike two with Age of Mastery, satisfaction etched on my face once again. Epic, majestic and full of grandeur, like its most famous track, Iron Eagle. The emotions evoked by music can’t really be described, you have to listen to it… In venturing further, they followed it up with Thane to The Throne, which drew its inspiration from Shakespeare’s Macbeth.

From the very first notes you are transported back to the age these events take place ... And you grab the book with the translation/ adaptation by Vasilis Rotas, and you start to read and "suck" every line like a thirsty dog. This is indeed one of the goals of an adaptation of a literary work (because this is what this album essentially is, a Shakespeare adaptation), to make you seek out the original, and Jag Panzer definitely succeeded.

After all these years, Thane to the Throne remains as one of the strongest concept albums, and one that Briody states that he is fully satisfied with, on an artistic level. If there was justice in this world, this album would be listed among several works of art like paintings and films that were inspired by Shakespeare’s words. We all know, however, that this isn’t a case, Justice is an elusive lady, and between us, it’s better this way, it’s better to have metal outside of highbrow circles, because everything that enters them can’t help it but be a bit spoiled – is there a rule that says true art needs a silver spoon?

Once again the band proved that they are not only about tuning their instruments and amps and headbanging, but that they also love history, art and literature.

Click to Enlarge

2001, Mechanize Warfare. You know, it’s not my job to analyze and critique  their discography. Can’t do that. Listening to this band is like having a blitzkrieg of emotions.

Anyway, up until 2004 Jag Panzer released another three albums, which all were all a highlight by themselves, but there weren’t that many people that dealt with them seriously. I don’t refer to all of us fans of the band, or a few respected web-zines that always showed great support to them (metal-rules.com – it’s in the name), but to a wider “Heavy Metal” audience that dances the dance of illusions by marketing directors, and the labels.

Jag Panzer themselves has said that fans from all over the world were saying that they wanted to see them live, but no one called them, because they weren’t very commercial. When you do even the artworks yourself (Briody is an accomplished designer as well) and you go your own way, they maybe don’t have much use for you. What is necessary is to sell, and have a sellable image.

Thinking of Ample Destruction again, what is to say about the infamous reissue / remastering, that was supposed to come out in its 20th anniversary, in 2004. There are cases of classic albums that got a 15thd, a 20ths, a 25ths, and so on release (the older the album, the more anniversaries), and Ample Destruction got none. Their compilation released that year, Decade of the Nail Spiked Bat (including re-recordings of tracks from their first decade of existence as a band), was a Plan B of sorts because the reissue didn’t materialize.

Speaking of Century Media, what to say about that live album and DVD which was also supposed to come out sometime. Fans have to deal with only one video testament of this band, which unfortunately isn’t of the best audio and visual quality. Briody has said that the allotted budget was a mere 3 thousand dollars.

I find it hard to believe that they decided to disband just like that. It had to be a combination of frustration and fatigue. Broderick, who was one of the key members in the 90s/00s incarnation, left in 2008 to join Megadeth (Mustaine knows about good guitarists). He was replaced by a friend from the old days, Chris Lasegue, who also left just a little after the release of their swansong album The Scourge of the Light, in summer 2011.



Like our friend Baladeur said “Good work must be recognized, and if we don't support each other [in the metal community], nobody will do it for us”

Jag Panzer unfortunately didn’t get all the support they deserved, despite the fact that it was a favorite band for one of the oldest and most respected metal webzine of the internet, metal-rules.com (Briody is even a forum member and posts regularly as Jag Panzer). They gave their heart and soul in what they were doing, but unfortunately this wasn’t visible to all.

Here’s hoping that their, premature despite their 30 years in the scene, disbanding will prove to be a hiatus, and a wake up call to so-called metalheads that didn’t give enoughsupport where it was due.

Click to Enlarge

Discography - Other

Links

http://www.jagpanzer.com/
http://www.facebook.com/pages/Jag-Panzer/84974341925
http://www.myspace.com/jagpanzer

Words: UniverseChild
Images: Silicon Knight

Είναι πολλές οι φορές, που ένα συμβάν, μια γεύση, μια μυρωδιά, μπορεί να χαρακτεί βαθιά στην ψυχή ενός ανθρώπου.

Αυτό ισχύει και με την ιδία την μουσική. Την συνδέεις με διάφορα γεγονότα της ζωής σου και μένεις σημαδεμένος για πάντα από αυτή και αυτά.

Έτσι με σημάδεψαν και οι Jag Panzer. Τους "γνώρισα" σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου κι έκτοτε δεν τους "εγκατέλειψα" ποτέ. Πραγματικά, εντυπωσιάστηκα και συνάμα ενθουσιάστηκα ακούγοντας τα γεμάτα νεύρο, δύναμη και πάθος φωνητικά του frontman τους. Κι έτσι νοερά κι εγώ, μπήκα στο τανκ που σπέρνει τον όλεθρο και την καταστροφή και έκτοτε δεν κατόρθωσα να απεγκλωβιστώ ποτέ!

Ξεκίνησαν το 1978 στο Colorado των ΗΠΑ σαν Tyrants και δήλωσαν ενεργοί στα τέλη του 1981, επηρεασμένοι όπως πολλές μπάντες της εποχής, από το NWOBHM. Aπό την αρχή στη θέση της φωνής ήταν ο Harry Conklin, ο επονομαζόμενος και "Tyrant", ο όποιος, όπως έχει δηλώσει, ήταν επηρεασμένος από φωνές-μύθους όπως ο DIO (Δύναμη), ο Bruce Dickinson (Οργή) - και αργότερα ο Geoff Tate (Συναίσθημα). Μαζί με τον Conklin ο κιθαρίστας Mark Briody, ο οποίος ήταν και βασικός συνθέτης, και στο rhythm section οι John Tetley (μπάσο) και Rick Hilyard (τύμπανα).

Σαν Tyrants, δεν είχαν και πολλές ελπίδες, μιας και τα "πρωτεία" στο όνομα είχε μια άλλη μπάντα στην γεμάτη αντηλιακό και καλό κρασί California κι έτσι, οι "Τύραννοι" μετονομαστήκαν σε Jag Panzer, επηρεασμένοι από μια αφίσα που αντίκρυσαν και είχε σαν θέμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στην αφίσα υπήρχε ένα γερμανικό τανκ με την ονομασία Jagdpanzer που σε μετάφραση από τα γερμανικά σημαίνει "άρμα κυνηγός". Στα αγγλικά είχε άλλη ονομασία - κάτι που φυσικά τους έκανε να "υιοθετήσουν" την σημασία της δεύτερης μετάφρασης - και που σημαίνει "καταστροφέας αρμάτων".

Φυσικά, η επιλογή του ονόματος ήταν τόσο μέσα στο πνεύμα του NWOBHM που επηρέασε τον ήχο τους (πολλές μπάντες είχαν "πολεμικό" όνομα, μεταξύ των οποίων οι Blitzkrieg και οι Tank), όσο και στο ενδιαφέρον τους για την ιστορία.

Υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα όσον αφορά την προφορά του ονόματος τους- οι μη γερμανόφωνοι δεν μπορούσαν να προφέρουν το Jagdpanzer, κι έτσι έπρεπε να το κάνουν εκτός από πιο "πιασιάρικο", και πιο ευανάγνωστο και ταυτόχρονα εύηχο, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους φανατικούς οπαδούς τους αργότερα. Έτσι "έκοψαν" το γράμμα "D" από το όνομα και μετονομαστήκαν σε Jag Panzer.

Ο Briody βέβαια έχει πει αργότερα πως υπήρξαν περιπτώσεις που τον ρώτησαν αν οι Jag Panzer είναι white supremacy μπάντα, καθώς ονομαστήκαν από ένα ‘ναζιστικό’ τανκ, ενώ άλλοι που ήξεραν ότι δεν έχει καμμία σχέση με αυτά, του έλεγαν “καλά, γιατί πήρατε όνομα από ένα ‘ναζιστικό’ τανκ”; (αυτοί που το ρώτησαν μάλλον ήταν άσχετοι και δεν ήξεραν τι έχει μαζέψει σπίτι του ο Lemmy των Motorhead).

Τολμούμε να κάνουμε μια υπόθεση και να πούμε πως η άνιση σε σημεία πορεία τους και η συμπεριφορά των εταιριών απέναντι τους έχει ίσως να κάνει ΚΑΙ με αυτό, καθώς οι κανόνες του marketing και της “επικοινωνίας” ισχύουν σίγουρα και στο metal, ανεξάρτητα με από την ποιότητα και τη δύναμη της ίδιας της μουσικής. Το όνομα μιας μπάντας δεν παύει να είναι ένα “brand”.

Click to Enlarge

Σαν πιτσιρικάδες που ήταν, και όπως άλλες μικρές και άγνωστες μπάντες εκείνης της εποχής, έπαιζαν σε μικρούς χώρους και μόλις το 1983 κατάφεραν να ηχογραφήσουν το πρώτο εκείνο θρυλικό ΕΡ το όποιο τιτλοφόρησαν με το αρχικό τους όνομα σαν μπάντα, “Tyrants".

Περιείχε 4 κομματάρες γεμάτες πάθος, οι οποίες όχι μόνο σε έκαναν να θες να κολλήσεις τα μυαλά σου στον τοίχο από το κοπάνημα, αλλά ταυτόχρονα έδειχναν πως από την αρχή ήταν υποψιασμένοι και στο στίχο, οπως και στα θέματα που επέλεγαν. Ποιος δεν έχει ακούσει το αντιπολεμικό Battle Zones και δεν έχει βρεθεί ο ίδιος έστω και νοερά στην φρίκη του πολέμου.

Τα Death Row - ένα από πιο λατρεμένα κομμάτια για μένα-Metal Melts The Ice, και ΦΥΣΙΚΑ το Iron Shadows (για το οποίο τα είπαμε στο Cimmerian Metal), το πιο Epic κομμάτι που γράφτηκε ποτέ από μπάντα.. Δεν βρίσκω τον λόγο ένας αξιοπρεπής μεταλλάς να μην έχει καν ακούσει για το άπαικτο αυτό ΕΡ.

Έτος 1984, και με την προσθήκη ενός πέμπτου μέλους, τον Joey Tafolla στη lead κιθάρα, οι θεοί κυκλοφορούν με την ανεξάρτητη Azra Records το πρώτο τους full length album με τιτλο "Ample Destruction". Θεωρώ, πως είναι η ΥΠΕΡΤΑΤΗ δισκάρα, που ακούγεται τόσο "φρέσκια", ύστερα κι από 28 ολόκληρα χρόνια!

Click to Enlarge

Oι κύκλοι του αμερικανικού underground το αγκάλιασαν θερμά, αλλά η διανομή του δεν ήταν και ότι καλύτερο. Δυστυχώς στην Ευρώπη έφτανε με το σταγονόμετρο, καθώς έμοιαζε να είναι διαθέσιμο μάλλον μόνο κατόπιν παραγγελίας, και σε ότι αφορά την Ελλάδα, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που να το είχε προμηθευτεί τουλάχιστον εκείνη την χρονική περίοδο-και που υποθέτω πως θα πρέπει να με υιοθετήσει για να κληρονομήσω την δισκοθήκη του-χωρίς να έχει "άκρες" στο εξωτερικό. Δεν έμπαινες στο δισκάδικο για να το βρεις διπλά στους Maiden, Judas Priest κ.α....Δυστυχώς..

Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, τα πράγματα ζορίστηκαν κάπως και εμφανιστήκαν κάποιες διαλυτικές τάσεις (τελικά το τέλος μερικές φορές, μοιάζει κοινό με την ιδία την αφετηρία).

Η μπάντα μετακόμισε στη Νοτιά California, αποχώρησε και ο Tafolla, αλλά το μεγαλύτερο πλήγμα ήταν η φυγή του πολυαγαπημένου Conklin,  o όποιος έπαιξε για ένα διάστημα στους Riot, και στην συνεχεία δημιούργησε  τους Titan Force (για τους οποίους θα μιλήσουμε εν καιρώ). Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως πριν δημιουργηθούν οι Titan Force, και αφότου είχε φύγει από τους Jag Panzer και τους Riot, o Conklin έκανε φωνητικά και στο "Metal From Hell' των Satan's Host. Αξιόλογος δίσκος κι ένα ακόμη "χαμένο διαμάντι" από τα 80s.

Εκτός από τον Conklin, έφυγε και ο Hilyard (ο όποιος για ένα σύντομο διάστημα αντικαταστάθηκε από τον Reynold "Butch" Carlson) και οι Jag Panzer άλλαξαν ουσιαστικά χαρακτήρα, καθώς μόνο δυο από τα βασικά μελή των πρώτων δίσκων είχαν απομείνει, οι Briody και Tetley.

Click to Enlarge

Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες δεν το έβαλαν κάτω και με την προσθήκη του (πολύ καλού αλλά όχι βέβαια Conklin) τραγουδιστή Bob Parduba στη φωνή, του εξαιρετικού κιθαρίστα Christian Lasegue και του Σουηδικής καταγωγής drummer Rikard Stjernquist (ο όποιος θα έμενε μέχρι το τέλος, το 2011) τα έβαλαν κάτω και ηχογράφησαν το Chain of Command το 1987, το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε και έμεινε για πολλά χρόνια ως bootleg, μέχρι το 2004 οπότε και κυκλοφόρησε επίσημα.

Ήταν μια νεκρή περίοδος για τους Jag Panzer, και αυτό συμβαίνει αρκετές φορές όταν μια μπάντα αλλάζει την κύρια σύνθεση της και ο πυρήνας της δείχνει να διαλύεται. Εκεί αρχίζουν ίσως τα δύσκολα. Μπορώ να πω πως όσο τους λατρεύω, άλλο τόσο νιώθω και μια απογοήτευση για την πορεία τους, είτε αυτό έχει να κάνει με την στήριξη των οπαδών, είτε με τις δισκογραφικές, είτε ακόμη και με τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Το ταλέντο τους, οι αστείρευτες ιδέες του Briody στις συνθέσεις, η αποθεωτική δύναμη της μουσικής τους, έδειξαν να πηγαίνουν εντελώς χαμένα σε μια εποχή που αρκετές metal μπάντες έχτισαν τον μύθο τους, κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν και οι Jag Panzer.

Η μάλλον όχι, τον μύθο τους τον έχτισαν και τον παραέχτισαν, αλλά δεν τους έλειπε κάτι για να καταφέρουν την εμπορική επιτυχία αμερικανικών  power/heavy συγκροτημάτων όπως των Manowar στα 80s , η των Iced Earth αργότερα στα 90s.

Αρκετά χρόνια μετά, οι Briody, Tetley και Stjernquist αποφάσισαν να ξαναενώσουν τις δυνάμεις τους - για την ακρίβεια το 1994. Με την προσθήκη του τραγουδιστή Daniel J. Conka και του κιθαρίστα Chris Hostka κυκλοφόρησαν με την γερμανική Rising Sun το πρώτο επίσημο album τους μετά από μια ολόκληρη δεκαετία, το Dissident Alliance.

Ο δίσκος δεν είναι ακριβώς κακός, η μάλλον όχι τόσο κακός όσο λένε. Ο ίδιος ο Briody λέει πως το ύφος της μουσικής αντανακλά αυτά που ήθελε εκείνη την περίοδο. Αυτό που κάνει την μεγάλη διαφορά είναι τα φωνητικά. Το στυλ του Conka (ο οποίος πέθανε το 2004) όχι απλά δεν μπορεί ούτε να συγκριθεί με του Conklin, αλλά δεν ταίριαζε με Jag Panzer. Τραγούδια που θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν είναι τα "Forsaken Child", "Spirit Suicide"- φυσικά οι στίχοι όπως πάντα είναι άπαικτοι. Υπήρξαν στιγμές που πιο πολύ ήθελα να διαβάσω τους στίχους παρά να ακούσω τον δίσκο..αλλά είπαμε...στην καρδιά δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, παρά μόνο μερικές φορές στο μυαλό. Κάλος η κακός, είναι κι αυτός μέρος της ιστορίας τους.



Λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία και παταγώδη αποτυχία του δίσκου, γίνεται επιτέλους ένα κανονικό reunion της μπάντας με τον Conklin, και με την προσθήκη του εξαιρετικού νεαρού Chris Broderick στη κιθάρα υπογραφούν σε μια εταιρία για την όποια έχουν ακουστεί, και ίσως όχι αδίκως, αμέτρητα καντήλια, την Century Media.

Ουσιαστικό ντεμπούτο τους στη νέα τους αυτή περίοδο ήταν το The Fourth Judgment (1997). Στο πρώτο κομμάτι, "Black" η εισαγωγή έχει μερικά βιολιά, αλλά δεν με τρόμαξε πολύ η όλη φάση. Ο Briody λέει πως από πολύ νωρίς ήθελε να πειραματιστεί με τον ήχο των βιολιών, από την εποχή του Ample Destruction, αλλά το μόνο που κατάφερε να βάλει τότε ήταν ένα ψεύτικο synth που όπως λέει χιουμοριστικά "μόνο σαν βιολι δεν ακουγεται". Περά από αυτά, βρήκα τον δίσκο εκπληκτικό.

Ενα βινύλιο οι αυλακιές του οποίου περιέχουν κομματάρες: "Shadow Thief", "Despair"... Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη που η μεγάλη αυτή μπάντα είχε κάνει το comeback της. Επιτέλους οι Jag Panzer ξαναχτύπησαν!!! Τελικα, υπήρχε ελπίδα..

Το 1998, δεύτερο χτύπημα με το Age Of Mastery, και ξανά η ικανοποίηση ήταν χαραγμένη στην φάτσα μου. Επικοί και μεγαλοπρεπείς. Μεγαλοπρέπεια ένιωσα κι εγώ ακούγοντας το Iron Eagle. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε κάνεις να περιγράψει ένα συναίσθημα... Στην συνεχεία αποτολμούν και δημιουργούν ένα concept album, το Thane To The Throne, εμπνευσμένο από το "Macbeth" του Shakespeare.

Από τις πρώτες νότες κιόλας βρίσκεσαι αυτόματα σε εκείνη την εποχή... Αρπάζεις κι εσύ το βιβλίο με την μετάφραση και προσαρμογή του Βασίλη Ρώτα, και αρχίζεις να το διαβάζεις και να "ρουφάς" την κάθε αράδα σαν διψασμένος σκύλος. Αυτός είναι άλλωστε και ένας από τους στόχους μιας προσαρμογής (γιατί ουσιαστικά για μια προσαρμογή – adaptation - πρόκειται) ενός λογοτεχνικού έργου, και οι Jag Panzer σίγουρα το πετυχαίνουν.

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, το Thane to the Throne παραμένει ως ένα από τα πιο δυνατά concept άλμπουμ, και ο δίσκος με τον οποίο ο Briody δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένος. Αν υπήρχε δικαιοσύνη θα αναφερόταν και αυτό σε λίστες με αξιόλογα έργα τέχνης που έχουν επηρεαστεί από τα έργα του Shakespeare. Αλλά είπαμε, δικαιοσύνη δεν υπάρχει στο κόσμο, το αυθεντικό metal είναι “εξόριστος”, και μεταξύ μας, το προτιμούμε έτσι, γιατί ξέρουμε πως ότι μπαίνει στα “σαλόνια”, λερώνεται.

Για μια ακόμη φορά, η μπάντα αποδεικνύει, πως δεν ασχολείται μόνο με το να κουρδίζει τις κιθάρες της, αλλά πως αγαπά την ιστορία και την λογοτεχνία.

Click to Enlarge

2001 και κυκλοφορεί το Mechanized Warfare. Δεν είναι δουλειά μου να αναλύσω και να κριτικάρω την δισκογραφική παρουσία τους. Γενικά δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Το να ακούς την συγκεκριμένη μπάντα είναι σαν να δέχεσαι πυρά συναισθημάτων, και δεν ξέρω αν τελικά είχαμε όλοι μας τα κότσια να το αντέξουμε αυτό μέχρι το τέλος.

Τέλος πάντων, μέχρι το 2004, η μπάντα κυκλοφόρησε άλλους 3 δίσκους οι οποίοι ήταν όλοι τους ένας και ένας, και πουθενά και κάνεις δεν ασχολήθηκε σοβαρά μαζί τους. Δεν μιλάω για όλους εμάς που “ξέρουμε”, ξέρετε πάρα πολύ καλά για ποιους μιλάω. Όχι μόνο για όλους αυτούς που κουβαλάνε τη νοοτροπία  «ακολουθώ τις μόδες» και «χορεύω το χορό των marketing directors» ακόμη και στο metal, αλλά για τις ίδιες τις εταιρίες.

Οι ίδιοι οι Jag Panzer είχαν δηλώσει πως αρκετοί οπαδοί τους, σε πολλά σημεία του κόσμου, είχαν παραπονεθεί που δεν είχαν δει την μπάντα από κοντά, αλλά σε αυτό δεν έφταιγαν οι ίδιοι. Κάνεις δεν τους είχε καλέσει, κανείς δεν πίστευε ουσιαστικά σε αυτούς, γιατί απλά ρε παιδί μου, δεν ήταν "εμπορικό" σχήμα, πως να το κάνουμε!

Όταν επιμελείσαι σχεδόν ολομόναχος ακόμη και τα εξώφυλλα σου (όχι πως ήταν απαραίτητα ποτέ αυτό κακό), τι να σε κάνουν.. Είναι παντελώς άσχετο το γεγονός πως έχεις παιχταράδες στις τάξεις σου. Σημασία έχει να πουλάς, κι ας είσαι και ατάλαντος.

Η μπάντα έκανε ότι μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια για να δείξει πως αξίζει πολλά παραπάνω από όσα την αφήσαμε να μας προσφέρει.

Βάζω κι εμάς τους οπαδούς μέσα στον χορό. Θεωρώ πως κάνεις μας σχεδόν δεν έχει την δισκογραφική δουλεία τους στο σύνολο, πέραν πολύ λίγων φανατικών οπαδών. Είναι πολύ γελοίο και ταυτόχρονα τραγικό να δηλώνεις και καλά στενοχωρημένος που οι "δύστυχοι" Jag Panzer αποφάσισαν να το διαλύσουν εν έτη 2011 μετά την καταπληκτική δουλεία και συνάμα κύκνειο άσμα τους The Scourge Of The Light.

Ναι, ξέρω, πολλοί είναι κολλημένοι με το Ample Of Destruction και φέρονται λες και είναι ο μοναδικά κάλος δίσκος της μπάντας (κανείς δεν αρνείται ότι είναι καταπληκτικό ντεμπούτο, αλλά δεν έμειναν εκεί). Είναι κρίμα που δεν είδαμε το κομμάτι της χρονιάς που πέρασε, το Burn, σε αρκετές λίστες.

Δυστυχώς κάτι που συμβαίνει και σε αλλά ειδή τέχνης και της pop κουλτούρας, ισχύει και στην Metal: εμπορική επιτυχία σημαίνει "ποιότητα", και υπάρχουν υποψιασμένοι που θα έλεγαν το ίδιο και για αρκετούς πρώτους και δεύτερους δίσκους από συγκροτήματα που αργότερα μπήκαν στο Rock Of Fame η το χρηματιστηριο.

Αναφέροντας όμως πάλι το Ample Destruction, τι να πούμε και για την περιβόητη επανέκδοση/remastered επανακυκλοφορία του; Εδώ σε άλλες και άλλες περιπτώσεις έχουμε δει τις επετειακές κυκλοφορίες να αγγίζουν την πεντάδα (στην επέτειο των 15, των 20, των 25, των 30, των 35, των 40 χρόνων – όσο παλιότερος ο δίσκος τόσες περισσότερες), και όσο και αν ο Briody το ήθελε πολύ, δεν έγινε τίποτα από την Century Media για τα 20 χρόνια του δίσκου το 2004. Το “Decade of the Nail Spiked Bat” (επανεκτελέσεις κομματιών από την πρώτη τους δεκαετία ύπαρξης ως μπάντα) ήταν κατά κάποιο τρόπο το “plan Β”, επειδή δεν επανακυκλοφόρησε το Ample Destruction.

Μιλώντας για Century, τι να πει κανείς και για το περιβόητο live; Εκτός από bootleg και ένα DVD που δεν είναι δυστυχώς καλής ποιότητας λόγω budget, δεν υπάρχει ζωντανό τεκμήριο της μπάντας αυτής. Μπάντες-χρηματιστήρια όπως οι Maiden κάποτε έβγαζαν ένα live τη χρονιά σε βαθμό να κάνουν και τους σκληροπυρηνικούς να βρίζουν, και οι Jag Panzer κανένα. Με 3 χιλιάρικα δολάρια budget (τόσα λέει τους έδινε η Century για live) τι να πρωτοκάνει κάποιος, από την ηχογράφηση του show μέχρι την επεξεργασία;

Το ίδιο ισχύει και για ένα κανονικό live DVD, με καλύτερη ποιότητα και επαγγελματική σκηνοθεσία στις λήψεις, το ήθελε πολύ η μπάντα, αλλά δεν τους έδιναν λεφτά ούτε και γι αυτό, επειδή δεν ήταν «εμπορικοί». (Η ειρωνεία είναι πως μια από τις ασχολίες του Briody είναι το video art, και είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία του πολύ καλού βίντεο για το 20λεπτο κομμάτι The Glorious Burden των Iced Earth).

Μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω πως έτσι απλά αποφάσισαν να το διαλύσουν. Το 2008 έφυγε και ο Chris Broderick για να πάει στους Megadeth  (ο Mustaine ξέρει από κιθαρίστες) Τη θέση του Broderick πήρε ένας άλλος Chris, ο Lasegue, ο οποίος αποχώρησε με τη σειρά του τον Ιούλιο του 2011 για να συνεχίσει τις μουσικές σπουδές του. Για μια ακόμη φορά έγιναν σκορποχώρι, και απέμειναν ξανά οι "βασικοί".

Τα χρόνια πέρασαν και η υπομονή ίσως εξαντλήθηκε. Όσο και να θες να συνεχίσεις, βλέπεις πως όλο αυτό τον καιρό πάλευες για να μείνεις και πάλι μόνος.. Οι δηλώσεις του Briody μυρίζουν «δημόσιες σχέσεις» (ο άνθρωπος απλά είπε αυτά που αναμένει κάποιος να ακούσει σε τέτοιες περιπτώσεις, και τίποτα άλλο), και κάτι ήξερε ίσως και ο Conklin που δεν είπε απολύτως τίποτε. Η απογοήτευση εκείνου που δεν αναγνωρίζεται η δουλειά του εκφράζεται μόνο με σιωπή.

Όπως είπε και ο φίλτατος Baladeur “Η καλή δουλειά πρέπει να αναγνωρίζεται κι αν δεν στηριχτούμε μεταξύ μας, δεν θα το κάνει κανείς για μας.”

Η στήριξη αυτή δεν υπήρχε για τους Jag Panzer από όλες τις πλευρές, παρά το γεγονός ότι ήταν από τις αγαπημένες μπάντες για ένα από τα πιο ιστορικά metal webzine του ίντερνετ, το metal-rules.com (ο Briody ήταν μάλιστα μέλος του forum εκεί και πόσταρε κανονικά ως Jag Panzer). Έδωσαν τη ψυχή τους, αλλά δυστυχώς δεν το είδαν όλοι

Click to Enlarge

Discography - Other

Links

http://www.jagpanzer.com/
http://www.facebook.com/pages/Jag-Panzer/84974341925
http://www.myspace.com/jagpanzer

Πέρα από τις πωλήσεις, ο δίσκος χάρισε στους The Darkness διάφορα μουσικά βραβεία, και η επιτύχία του οδήγησε σε μεγάλες περιοδείες, όπου έπαιξαν ακόμη και με στο Ευρωπαϊκό σκέλος της "Summer Sanitarium" περιοδείας των Metallica του 2003. Υπήρξαν headliners και στο φεστιβάλ Carling του 2004.

Ο Pullain έφυγε το 2005, μετά από το τέλος των τουρνέ και αντικαταστάθηκε από τον Richie Edwards, με τον οποίο ηχογραφήθηκε το One Way Ticket To Hell... and Back (2005), από τον οποίο κυκλοφόρησαν τα single "One Way Ticket", "Is It Just Me?" και "Girlfriend".

Το 2006 έφυγε ο ιδρυτής της μπάντας Justin Hawkins λόγω διαφόρων προβλημάτων του με τα ναρκωτικά, και τα υπόλοιπα μέλη αποφάσισαν να συνεχίσουν με νέο όνομα, το οποίο αργότερα ανακοίνωσαν ως Stone Gods. Ο Hawkins αντικαταστάθηκε από τον Toby MacFarlaine, και ο Richie Edwards ανέλαβε τα φωνητικά. Από την άλλη ο Justin Hawkins δημιούργησε το 2008 τους Hot Leg, με τους οποίος κυκλοφόρησε ένα δίσκο το Φεβρουάριο του 2009.

Όλα έδειχναν ότι είχε βρει ο καθένας το δρόμο του, αλλά στα τελη του 2010 και οι δύο πλευρές είπαν ότι οι δύο μπάντες βρίσκονται σε προσωρινή παύση, και ότι υπάρχουν ιδέες για επανένωση των The Darkness, κάτι που έγινε και πιο επίσημα με μια ανακοίνωση στα μέσα του περασμένου Μαρτίου. Υπάρχουν σχέδια για περιοδείες μέσα στο 2011, όπως και για καινούριο άλμπουμ.

Δισκογραφία The Darkness

Stone Gods

Hot Leg