Μια ενδιαφέρουσα τοποθεσία του ίντερνετ, για όποιον θέλει να χαζέψει με τις ώρες, είναι το tvtropes.org, μια αντι-εγκυκλοπαίδεια με αρκετά χαλαρό και διασκεδαστικό τρόπο γραφής που ασχολείται με τα tropes σε ολόκληρο το φάσμα της τέχνης και της ψυχαγωγίας. Ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός καθώς η "TV" είναι μόνο ένα μικρό μέρος του site. Η ρίζα της λέξης trope είναι προφανής στην ελληνική "τρόπος", και μπορείς να πεις πως τα λεγόμενα tropes είναι τόσο οι διάφοροι "τρόποι" με τους οποίους δημιουργούνται τα έργα (από λογοτεχνία μέχρι κινηματογράφο και μουσική), όσο και οι "τρόποι" με τους οποίους τα αντιλαμβάνονται οι παραλήπτες τους (δηλαδή εμείς). Η χρήση της λέξης είναι μερικές φορές συγγενική με το "κλισέ", αλλά τα tropes δεν είναι κλισέ. Μπορείς να πεις πως τα κλισέ είναι υπερ-χρησιμοποιημένα, αποδομημένα και κουρασμένα tropes.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα tropes λοιπόν είναι το "Misaimed Fandom". Όλοι "πιάνουμε" τι σημαίνει, αλλά δύσκολο να μεταφραστεί ακριβώς στα ελληνικά. Misaimed Fandom είναι π.χ. να πάρεις τη μπάντα Spinal Tap στα σοβαρά.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα tropes λοιπόν είναι το "Misaimed Fandom". Όλοι "πιάνουμε" τι σημαίνει, αλλά δύσκολο να μεταφραστεί ακριβώς στα ελληνικά. Misaimed Fandom είναι π.χ. να πάρεις τη μπάντα Spinal Tap στα σοβαρά.
Misaimed Fandom είναι ως ένα βαθμό και η συμπάθεια των rockers για το Rock Star, μια από τις πιο αντι-rock ταινίες της τελευταίας δεκαετίας (πέρασαν κιόλας 10 χρόνια;), και η οποία μάλιστα κυκλοφόρησε μόλις είχε περάσει η "μαύρη" για το heavy metal περίοδος των 90s, όπου η μουσική αυτή ήταν σε σχεδόν καθεστώς εξορίας και η λέξη "heavy metal" στα mainstream ακροατήρια συμπυκνωνόταν τους Metallica, στους groovy και rap ρυθμούς με συνοδεία από παραμορφωμένες κιθάρες, και στο industrial.
Το κύμα του grunge στις αρχές της δεκαετίας εκείνης άγγιξε ακόμη και τα μεγαθήρια που γέμιζαν γήπεδα - κάποιοι διαλύθηκαν, άλλοι προσπάθησαν να "ωριμάσουν" (αγαπημένη έκφραση τότε) και να παίξουν industrial ή soft rock, και άλλοι έγιναν σκιές του εαυτού τους με σημαντικές αποχωρήσεις μελών και "πεσμένα" γκάζια. Ας μη παραλείψουμε και τους αμέτρητους "μικρομεσαίους" που δεν άντεξαν τον όλεθρο από το Seattle - άλλοι διαλύθηκαν, άλλοι επέμεναν σταθερά σε ένα καθαρά underground ή σχεδόν "συνοικιακό" επίπεδο, άλλοι έγιναν cult.
Όπως αποδείχτηκε, το blitzkrieg του Seattle ήταν ίσως ένα αναγκαίο reality check για το metal, όπου αρκετοί από τους πιο εμπορικούς "αντιπροσώπους" του είχαν ξεχάσει το τρίτο σκέλος του "Sex drugs & rock'n'roll" και είχαν ξεπεράσει τα όρια της υπερβολής. Η μουσική αυτή όμως, παρά τα χτυπήματα, δεν πέθανε ποτέ και συνέχισε να εμπλουτίζεται και να μεταλ-άσσεται, χωρίς όμως να ξεχνά τις ρίζες και τον κλασικό ήχο της. Όπως κάθε τι κλασικό, παραμένει επίκαιρο για όσους είναι έτοιμοι να το γνωρίσουν και να το ανακαλύψουν και "it ages like wine" όπως λένε. Αυτό που θα πούμε είναι πολύ κλισέ, αλλά το βλέπεις όταν βλέπεις συνέχεια πολύ νεαρούς να δημιουργούν μπάντες με ήχο NWOBHM ή thrash "παλιάς σχολής", ή άτομα που δεν είχαν γεννηθεί όταν οι Sabbath έκαναν reunion με τον Dio να ψάχνουν να βρουν τα βινύλια. Ναι, τα βινύλια.
Ξεφύγαμε και κοντεύουμε να γράψουμε έναν πανηγυρικό, αλλά είμαστε ακόμη στο θέμα. Ο τίτλος είναι "Rock Star" και λέγαμε για misaimed fandom. Το Rock Star είναι γεμάτο με πράγματα που δεν μπορεί να μη λατρέψει κάποιος. Κατ'αρχήν, τι λένε τα τραγούδια των Steel Dragon; Γαμάνε, άσχετα αν δεν τραγουδάει στην πραγματικότητα ο Mark Wahlberg. Τι λέει η σύνθεση της φανταστικής αυτής "μπάντας"; Όταν έχεις τον πολύ Zakk Wylde στην κιθάρα, τον γιο του John Bonham, Jason, στα τύμπανα και τον Jeff Pilson των Dokken και των Foreigner στο μπάσο, περισσότερες εγγυήσεις αυθεντικότητας δεν χρειάζονται. Συμπληρώνονται από καλούς ηθοποιούς όπως ο Dominic West (The Wire, 300, Punisher: War Zone) στο ρόλο του βασικού κιθαρίστα, τον οποίο επιτέλους ακούμε λίγο με την μητρική του, μεταλλάδικη προφορά (δεν νομίζω να χρειάζεται εξήγηση το "μεταλλάδικη προφορά"). Η περούκα δε που φοράει τον κάνει να μοιάζει με τον Λουδοβίκο Νο. 14, κάτι που χαρακτηρίζει την κόμμωση αρκετών "hair metallers" των 80s.
Όπως είναι γνωστό, το βασικό σενάριο είναι εμνευσμένο από την ιστορία του Tim "Ripper" Owens, ο οποίος έγινε τραγουδιστής των Judas Priest προτού η μπάντα κάνει το reunion με τον Rob Halford. Ο Mark Wahlberg υποδύεται τον Chris Cole, ένα νεαρό μεταλλά που τη μέρα δουλεύει σε φωτοτυπάδικο και τα βράδια παίζει στους Blood Pollution, οι οποίοι είναι tribute μπάντα στο απόλυτο είδωλο του, τους Steel Dragon (μια επινοημένη για τη ταινία μπάντα η οποία βασίζεται στους Steel Heart). Είναι προφανές πως το όνειρο της ζωής του είναι να τραγουδήσει στους Steel Dragon, κάτι αναπόφευκτο με βάση τους νόμους του χολιγουντιανού σύμπαντος, όπως αναπόφευκτο επίσης και το ότι μετά από το όνειρο θα ξυπνήσει με hangover και θα επιστρέψει με δική του επιλογή ξανά εκεί από όπου ξεκίνησε, έχοντας όμως γίνει "ωριμότερος" και "σοφότερος". Το κλασικό ταξίδι του ήρωα δηλαδή, απλά στο τέλος ο ήρωας εγκαταλείπει το metal, κοντύνει το μαλλί, φοράει καρό και παίζει grunge.
Βέβαια, αυτό είναι μια καθαρά προσωπική ανάγνωση της ταινίας που ενδεχομένως δεν υπήρχε καθόλου στις προθέσεις των κινηματογραφιστών. Άλλωστε, στον αληθινό κόσμο, αρκετοί άνθρωποι όταν φτάσουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία, άλλοι στα 18, στα 20 ή στα 25 έρχονται σε "βίαιη" ρήξη με το παρελθόν τους. Η ρήξη αυτή πολλές φορές αποδεικνύεται προσωρινή, καθώς έρχονται μετά από χρόνια να το ανακαλύψουν και να το αγαπήσουν ξανά εκ νέου με μια πιο ώριμη, ενήλικη ματιά, και να εντάξουν ξανά ένα κομμάτι του στο παρόν τους.
Βέβαια
κάποιοι φεύγουν και δεν κοιτάζουν ποτέ πίσω (θεωρώντας πως το να
κοιτάξεις πίσω είναι πισωγύρισμα), αυτοί όμως αποδεικνύουν πως είναι
αληθινή η άποψη πως "το metal είναι και καταφύγιο των λάκηδων", και πως η
προσωρινή σχέση τους με τη μουσική αυτή ήταν περισσότερο ορμονική παρά
ουσιαστική.
Όπως είπαμε η ταινία έχει πολλά να λατρέψεις. Η ταινία είναι γεμάτη με αναφορές σε αληθινά rock συμβάντα ή μύθους (τα πιο προφανή: ο "διάολος" των Iron Maiden, η τηλεόραση που πέφτει από το παράθυρο κτλ) και φαίνεται πως στη συγγραφή του σεναρίου συμμετείχαν κάποιοι που "τα ξέρουν". Η μπάντα είναι μεν μυθοπλαστική επινόηση, δηλαδή "ψεύτικη", αλλά οι μουσικοί στη σύνθεσή της και τα κομμάτια της μόνο ψεύτικα δεν είναι, και το soundtrack πολύ δυνατό.
Αλλά, για τους λόγους που αναφέραμε, είναι δύσκολο και να μην κρατήσεις τη ταινία και το "μήνυμα" της, τουλάχιστον όπως το αντιλήφθηκα, σε "απόσταση χεριού". Το Spinal Tap ήταν μια κωμωδία που αγαπούσε το rock, το Rock Star είναι δραματική ταινία που δεν ξέρει αν πρέπει να το αγαπάει ή όχι.
0 comments:
Post a Comment