HANOI ROCKS

Posted by universechild On May 14, 2011 0 comments

Δεν είναι υπερβολή να πεις πως ο πρώτος συνειρμός που προκαλεί η λέξη "Φινλανδία" σε πολλούς από εμάς είναι "metal", και όχι άδικα (το ίδιο ισχύει και για τις λέξεις "Νορβηγία" και "Σουηδία", η καθεμία όμως για διαφορετικές γεύσεις metal). Συνήθως βέβαια οι ήχοι που μας φέρνει στο μυαλό η χώρα αυτή είναι ταιριαχτά "χειμωνιάτικοι", είτε μιλάμε για το συμφωνικό power των Nightwish (και της Tarja μετά από το "διαζύγιο") είτε για το μελωδικό "gothic" metal των Sentenced, των 69 Eyes, των HIM και άλλων. Σχεδόν όλοι όμως οι Φινλανδοί (και όχι μόνο) rockers θα δηλώσουν πως από τους αγαπημένους τους μουσικούς είναι οι Hanoi Rocks, μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες που ξεπήδησαν από τη χώρα αυτή.

Οι Hanoi Rocks είχαν μεν μεγάλη επιτυχία στο πρώτο μισό των 80s, το reunion των 00s έτυχε θερμής υποδοχής, ενώ διατηρούν ένα φανατικό κοινό όπως και το respect των φίλων του hard rock, ποτέ όμως δεν έφτασαν τα μεγέθη άλλων πιο γνωστών ονομάτων, κάτι που ίσως έχει να κάνει με την πρόωρη και άδικη διαλυσή τους στα μέσα μόλις της δεκαετίας (και ενώ το glam metal βρισκόταν στα ντουζένια του). Αυτό είναι άδικο, γιατί αποτελούν βασική επιρροή για τεράστια ονόματα όπως οι Guns 'n Roses.

Δημιουργήθηκαν το 1979 στο Ελσίνκι από τον τραγουδιστή Michael Monroe (πραγματικό όνομα: Matti Fagerholm) και τον κιθαρίστα Andy McCoy (Antii Hulkko), και το αρχικό line-up συμπληρώθηκε από τους Jan Stenfors (κιθάρα), πιο γνωστό ως "Nasty Suicide" (ουδέν σχόλιο...), Nedo Soininen (μπάσο) και Peki Sirola (τύμπανα). Οι δύο τελευταίοι σύντομα αντικαταστάθηκαν, και στην θέση τους για την αρχική φάση των Hanoi Rocks βρέθηκαν οι Sam Yaffa και Gyp Casino.

Όπως και πολλοί άλλοι, η μπάντα ξεκίνησε παίζοντας αρκετές διεσκευές σε διάφορα club, μέχρι που τους ανακάλυψε ο Seppo Vesterninen, μια μορφή στα μουσικά πράγματα της Φινλανδίας τότε, ο οποίος και έγινε ο μάνατζερ τους.

Σχετικά σύντομα, το 1980, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single "I Want You / Kill City Kills", ενώ έχτιζαν το κοινό τους με τα πολύ ενεργητικά live τους.

1981 - Bangkok Shocks, Saigon Shakes, Hanoi Rocks

Το 1981 κυκλοφόρησαν και το δεύτερο single "Tragedy/ Cafe Avenue", το οποίο ακολούθησε το ντεμπούτο τους Bangkok Shocks, Saigon Shakes, Hanoi Rocks (1981) - όνομα για δίσκο και αυτό - στο οποίο έκαναν την παραγωγή οι Monroe και McCoy. Ο δίσκος είχε θερμή υποδοχή και αναρριχήθηκε στο Νο. 5 των Φινλανδικών charts.

1982 - Oriental Beat

Για τον δεύτερο δίσκο τους η μπάντα μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου και έπαιξαν ζωντανά στο Marquee Club. Το Oriental Beat (1982) είχε θερμή υποδοχή τόσο από το κοινό όσο και από τα πολύ σημαντικά για την εποχή περιοδικά Sounds και Kerrang! Την ίδια εποχή ανοίχτηκαν και στο κοινό της Ιαπωνίας, το οποίο ήταν πάντα φιλικό προς τον ήχο που αντιπροσώπευαν οι Hanoi Rocks.

1982 - Self Destruction Blues

1983 - Back to Mystery City

Το τρίτο άλμπουμ Self Destruction Blues (1982) κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά, και ο τίτλος ίσως εκφράζει την κατάσταση και το καταχρηστικό lifestyle του Gyp Casino, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Razzle (η μπάντα αυτή γενικά είχε γενικά μανία με τα ψευδώνυμα). Έχουν πει για τον Razzle πως ήρθε σε μια δύσκολη για την μπάντα εποχή, και ήταν εκείνος που τους κράτησε όρθιους.

1984 - All Those Wasted Years

Το 1983 ξεκίνησε θετικά για τους Hanoi Rocks: είχαν αποκτήσει φήμη στην Βρετανία (χάρι και στον καινούριο τους μάνατζερ, Richard Bishop), η δημοτικότητά τους στην Ιαπωνία ανέβαινε, και ήταν έτοιμοι να ανοιχτούν προς την μεγαλύτερη αγορά, τις ΗΠΑ. Το Νοέμβριο έπαιξαν και τα θρυλικά show τους στο Marquee, ζωντανό ντοκουμέντο των οποίων είναι ο ζωντανός δίσκος με τον σίγουρα αυτοσαρκαστικό τίτλο All Those Wasted Years (1984)

1984 - Two Steps From The Move

Ενα σημάδι για την πορεία που είχαν πάρει τα πράγματα για τους Hanoi Rocks ήταν το ότι το Two Steps From the Move (1984) ηχογραφήθηκε με τον θρυλικό παραγωγό Bob Ezrin, ενώ πολύ σημαντικά ήταν και τα sold out show που έπαιξαν στα τέλη της χρονιάς στο Los Angeles (στο κοινό ήταν και ονόματα όπως ο Duff McKagan και ο Slash των Guns N' Roses).

Δυστυχώς όμως, έπεσαν και αυτοί θύμα του καταχρηστικού lifestyle. Τη νύχτα στις 8 Δεκεμβρίου 1984 έκαναν ένα πάρτυ παρέα με τους φίλους τους Motley Crue (αυτό τα λέει όλα για το τι είδους πάρτυ ήτανε), και όταν κάποια στιγμή τους τελείωσε η μπύρα, ο Vince Neil μαζί με τον Razzle προσφέρθηκαν να πάνε να αγοράσουν καινούρια. Ήταν φυσικά και οι δύο τους φέτα από το μεθύσι, και είχαν την ιδέα να πάνε με αυτοκίνητο. Η κακιά ώρα σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αργεί να έρθει, και η Pantera του Neil συγκρούστηκε με διερχόμενο αυτοκίνητο - ο Neil φυσικά την γλίτωσε, αλλά ο Razzle σκοτώθηκε ακαριαία (ήταν μόλις 24 ετών).

Μετά από το τραγικό συμβάν η μπάντα αναδιπλώθηκε και ακύρωσε το υπόλποιπο κομμάτη της περιοδείας της. Σε κάποια tribute show για τον Razzle στα τύμπανα έπαιξε ο Terry Chimes των Clash, ο οποίος και μονιμοποιήθηκε σε αυτή τη θέση, αλλά κάτι είχε χαθεί και η μπάντα ποτέ δεν ανένηψε μετά από το χαμό του Razzle. Έγινε και μια μαλακία με την εταιρία και κυκλοφόρησε παρά την θέλησή τους το Rock & Roll Divorce (ένας δίσκος που θάφτηκε από τους πάντες), και τελικά η μπάντα διαλύθηκε επίσημα τον Ιούνιο του 1985 με την φυγή του Monroe.

Παρά την σχετικά σύντομη πορεία τους παραμένει ένα What If (τι θα είχε γίνει αν δεν είχε σκοτωθεί ο Razzle και η μπάντα συνέχιζε την ανοδική της πορεία), ενώ το κοινό της παρέμεινε σταθερό και με τα χρόνια αυξήθηκε καθώς και νεότεροι ανακάλυπταν το υλικό τους και την σημασία που έχει για το είδος αυτό του rock.

Τελικά έγινε μια επανένωση, η μάλλον νέο ξεκίνημα (καθώς οι Monroe και McCoy ήταν τα δύο μοναδικά μέλη) το 2001, κυκλοφόρησαν κάποιους καλούς δίσκους και περιόδευσαν παντού, δημιουργώντας μια δεύτερη γενιά από fans. Το φινάλε της πορείας τους έγινε το 2009, με μια σειρά από αποχαιρετιστήρια show στο Tavastia Club στο Ελσίνκι.