Θα ήταν ίσως λίγο άδικο να χαρακτηρίσεις τους The Darkness ως απλά μια μπάντα revival (αναβίωσης). Υποτιμητικό τόσο για τους ίδιους, καθώς έχτισαν οι ίδιοι το "μύθο" τους, πατώντας πάνω σε μύθους του παρελθόντος, όσο και για το ίδιο το Hard Rock, καθώς ποτέ δεν "έφυγε" για να "αναβιώσει". Αυτό που κάνει κύκλους και πηγαινοέρχεται, όπως συμβαίνει και με άλλα πράγματα, είναι η δημοτικότητά του σε πιο "mainstream" (ίσως μια άλλη λέξη για τους "άσχετους") ακροατήρια, δηλ. τα κέρδη που αποκομίζουν οι εταιρίες από αυτό. Οι The Darkness, με σαφείς τις αναφορές και τις επιρροές τους από το Glam Rock των 70s και το Glam Metal των 80s, θα λεγε κανείς ότι ήταν μια σύνοψη και μια νέα ματιά στο είδος. Μη ξεχνάμε ότι η περίοδος της δράσης τους συνέπεσε με την δεκαετία όπου τα περισσότερα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, αναγεννήθηκαν ή επανενώθηκαν μετά από τα 90s, τα οποία ήταν περίοδος διάλυσης και παρακμής. Μπάντες όπως οι The Darkness δεν είναι λατρεία για κάτι που αρκετοί mainstreamers (πως είπαμε, άσχετοι;) θεωρούν παλιακό, αλλά μάλλον δήλωση για τη διαχρονικότητά του.
Δημιουργήθηκαν το 2000 από τους Justin Hawkins (φωνητικά, κιθάρα, πιάνο), Dan Hawkins (κιθάρα, φωνητικά), Frankie Poullain (μπάσο) και Ed Graham (τύμπανα), και άρχισαν να χτίζουν το κοινό τους με τις καθαρόαιμες classic rock επιρροές τους και τα περίτεχνα ζωντανά show τους.
Από την αρχή ακόμη κάποιοι των δισκογραφικών τους θεώρησαν ως "αστείο", λόγω κυρίως του image και του show τους. Σίγουρα το βυθισμένο στο Glam Rock στυλ τους θεωρούνταν "uncool" σε μια περίοδο που επίτασσε θόρυβο, κλεψιές από το rap και επιτηδευμένα "street lool". Χάρη στην επιμονή της manager τους, Sue Whitehouse, η οποία ήξερε τον Justin Hawkins από την εποχή που η μπάντα λεγόταν Empire, κάποιες εταιρίες έδειξαν ενδιαφέρον, και η μπάντα υπέγραψε τελικά με την Atlantic.
Το ντεμπούτο άλμπουμ τους Permission to Land (2003) έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία στην πατρίδα τους, και με την βοήθεια των single "I Believe In A Thing Called Love", "Growing On Me", "Get Your Hands Off My Woman" και "Love Is Only A Feeling", έφτασε να γίνει πλατινένιο τέσσερις φορές.
Πέρα από τις πωλήσεις, ο δίσκος χάρισε στους The Darkness διάφορα μουσικά βραβεία, και η επιτύχία του οδήγησε σε μεγάλες περιοδείες, όπου έπαιξαν ακόμη και με στο Ευρωπαϊκό σκέλος της "Summer Sanitarium" περιοδείας των Metallica του 2003. Υπήρξαν headliners και στο φεστιβάλ Carling του 2004.
Ο Pullain έφυγε το 2005, μετά από το τέλος των τουρνέ και αντικαταστάθηκε από τον Richie Edwards, με τον οποίο ηχογραφήθηκε το One Way Ticket To Hell... and Back (2005), από τον οποίο κυκλοφόρησαν τα single "One Way Ticket", "Is It Just Me?" και "Girlfriend".
Το 2006 έφυγε ο ιδρυτής της μπάντας Justin Hawkins λόγω διαφόρων προβλημάτων του με τα ναρκωτικά, και τα υπόλοιπα μέλη αποφάσισαν να συνεχίσουν με νέο όνομα, το οποίο αργότερα ανακοίνωσαν ως Stone Gods. Ο Hawkins αντικαταστάθηκε από τον Toby MacFarlaine, και ο Richie Edwards ανέλαβε τα φωνητικά. Από την άλλη ο Justin Hawkins δημιούργησε το 2008 τους Hot Leg, με τους οποίος κυκλοφόρησε ένα δίσκο το Φεβρουάριο του 2009.
Όλα έδειχναν ότι είχε βρει ο καθένας το δρόμο του, αλλά στα τελη του 2010 και οι δύο πλευρές είπαν ότι οι δύο μπάντες βρίσκονται σε προσωρινή παύση, και ότι υπάρχουν ιδέες για επανένωση των The Darkness, κάτι που έγινε και πιο επίσημα με μια ανακοίνωση στα μέσα του περασμένου Μαρτίου. Υπάρχουν σχέδια για περιοδείες μέσα στο 2011, όπως και για καινούριο άλμπουμ.
Δισκογραφία The Darkness
- 2003 - Permission to Land
- 2005 - One Way Ticked to Hell... and Back
Stone Gods
- 2008 - Silver Spoons & Broken Bones
Hot Leg
- 2009 - Red Light Fever
0 comments:
Post a Comment