Οι Tokyo Blade είναι ίσως το δεύτερο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό των περισσότερων ροκάδων εάν δουν κάπου να αναφέρεται το ακρωνύμιο "NWOBHM" (το πρώτο δεν χρειάζεται να πούμε ποιο είναι). Η πορεία τους όμως, σε αντίθεση με κάποιους άλλους συμπατριώτες τους που έφτασαν να γίνουν η "Πολυεθνική του Metal" (και αφού το έκαναν, μπράβο τους), ήταν αρκετά άνιση, και ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν κάτι παραπάνω από ένα cult όνομα για όσους γουστάρουν ατόφιο Βρετανικό ατσάλι (τι κλισέ έκφραση και αυτή - αλλά το metal των 80s χωρίς τα κλισέ του δε έχει χάρη).
Ξεκίνησαν μάλλον αναποφάσιστοι καθώς αρχικά ονομαζόταν με το αρκετά τυπικό Killer (αναρωτιέται κανείς πόσες metal μπάντες έχουν αυτή τη λέξη ή παράγωγά της για όνομα...), αλλά στη συνέχεια άφησαν να φανεί η αγάπη τους για την ιστορία της Άπω Ανατολής με την μετονομασία τους σε Genghis Khan. Ως Killer κυκλοφόρησαν ένα demo, και ως Genghis Khan ένα επτάιντσο, τα οποία δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πόσο συλλεκτικά είναι. Ήταν σίγουρα θετικό το ότι υπήρχε και κάποια παλαιότερη μπάντα με όνομα Genghis Khan, καθώς στην πορεία άλλαξαν το όνομά τους σε ένα από τα πιο cool ονόματα που μπορούσε να σκεφτεί ένας Ιαπωνόφιλος (και μιλάμε για εποχές που δεν υπήρχε καλά-καλά η βιντεοκασέτα - καμμία σχέση με την υπερπροσφορά ιαπωνικής κουλτούρας, παιχνιδιών και anime που υπάρχει τώρα, μέσω και του internet).
Μέλη του αρχικού line-up ήταν οι Alan Marsh (φωνητικά), Andy Boulton και Ray Dismore (κιθάρες), Andy Robbins (μπάσο) και Steve Pierce (drums). Το ομώνυμο ντεμπούτο τους ένας από τους καλύτερους δίσκους του είδους. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε με λίγο διαφορετικό tracklisting και όνομα Midnight Rendezvouz (1984), αλλά Midnight Rendezvouz λεγόταν και ένα EP τους. Λίγο μπέρδεμα, ε;
Ίσως ένας από τους λόγους που η μπάντα δεν είχε μια σταθερή πορεία, παρά την αρχική επιτυχία και το κοινό της, ήταν και οι συνεχείς αλλαγές μελών. Μέχρι να κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ, ήχαν καινούριο μπασίστα (Andy Wrighton) ενώ και η εταιρία τους (Powerstation) ήθελε να φύγει ο Marsh γιατί προτιμούσαν έναν πιο "εμπορικό" frontman στο στυλ του David Lee Roth. Τελικά ανέλαβε χρέη τραγουδιστή ο μόλις 17 ετών Vic Wright, και τα φωνητικά μέρη του άλμπουμ ηχογραφήθηκαν ξανά. Παρόλα αυτά, το Night of the Blade (1984) στην μορφή που κυκλοφόρησε παραμένει από τους κορυφαίους δίσκους του NWOBHM, ενώ και η εκδοχή με τον Marsh στα φωνητικά κυκλοφόρησε τη δεκαετία του '90 με τίτλο Night of the Blade - The Night Before. Μεταξύ άλλων, η μπάντα έπαιξε στις περιοδείες με ονόματα όπως οι Blue Oyster Cult, οι Scorpions, ο Dio και ο Ozzy.
Ο τρίτος τους δίσκος Black Hearts and Jaded Spades (1985) ήταν το σημείο καμπής για τη μπάντα, καθώς ο ήχος τους άρχισε να παίρνει μια στροφή στον πιο εμπορικό glam ήχο που ανθούσε στις ΗΠΑ τότε. Βασικός υπεύθυνος γι αυτό θεωρείται ο (μεγάλος θαυμαστής της σκηνής του L.A.) Vic Wright. Ο ίδιος λέει πως από την αρχή όταν προσελήφθη στη μπάντα ένοιωθε κάπως παράταιρος καθώς οι Tokyo Blade ήθελαν να γίνουν σαν τους Maiden, ενώ δικές του αγαπημένες μπάντες ήταν οι Aerosmith και οι Rose Tattoo.
Οι απόψεις διίστανται για τους λόγους που έφυγε ο Wright (άλλοι λένε πως ξένισε αρκετά "Αμερικάνικο" Black Hearts, ο ίδιος λέει πως τον "κρέμασαν" σε ότι αφορά χρηματικά ζητήματα), γεγονός είναι πως από αυτό το σημείο η περίπτωσή τους άρχισε να γίνεται πολύ μπερδεμένη, ενώ οι Steve Pierce και Andy Wrighton πήγαν στους Shogun, τη νέα μπάντα που είχε δημιουργήσει ο Marsh, και αυτή η διαλυτική κατάσταση είναι ίσως από τους βασικούς λόγους που η μπάντα δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τα όρια ενός cult ονόματος.
Ο Andy Boulton ως σταθερό ιδρυτικό μέλος συγκέντρωσε ένα νέο line-up και κυκλοφόρησε το εμπορικό (αλλά πάντως καλό) Ain't Misbehavin' (1987), έκαναν και κάποιες περιοδείες, και έφτασαν να συμμετέχουν και σε ένα φεστιβάλ με τους (παρηκμασμένους και χωρίς Ozzy ή Dio τότε) Black Sabbath.
Το line-up αυτό δεν κράτησε για πολύ, και ο επόμενος δίσκος No Remorse (1989) ηχογραφήθηκε με μέλη των Γερμανών The Dead Ballerinas.
Το 1990 ο Boulton και ο Marsh βρέθηκαν μαζί σε μία μπάντα με όνομα Mr. Ice, μαζί με τους Colin Riggs στο μπάσο, τον Marc Angel στα τύμπανα, τον Danny Gwilym (ο οποίος ήταν και στους Shogun) στην κιθάρα και τον Attila (από Mad Cow Disease και Tokyo) στα πλήκτρα. Ηχογράφησαν ένα E.P. με τίτλο Have An Ice Day (δεν ξεκίνησε ο Mr Freeze τα λογοπαίγνια με τον πάγο σε εκείνη τη ταινία του 1997), αλλά μέχρι να κυκλοφορήσει είχε φύγει ο Gwilym. Κανονίστηκε και μια περιοδεία με τους Uriah Heep για το 1991, αλλά, όπως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις, το management πρότεινε να κινηθούν με κάποιο ποιο γνωστό όνομα, και αφού η μπάντα ήταν στην ουσία οι Tokyo Blade, το E.P. κυκλοφόρησε με μια ετικέτα που έγραφε This Is Tokyo Blade On Ice. Μετά από διαφωνίες έφυγε ο Andy Boulton για να αντικατασταθεί από τον Steve Kerr (των Tokyo - ειρωνία;) αλλά παρά το ότι η τουρνέ είχε κάποια επιτυχία, συμφώνησαν πως χωρίς Andy δεν μπορούν να υπάρξουν Tokyo Blade, και η μπάντα διαλύθηκε εκ νέου.
Το 1994, και μετά από συννενόηση κάποιων από τα ιδρυτικά μέλη, έγινε μια πρώτη επανένωση των αυθεντικών Tokyo Blade. Δεν απάντησαν όμως όλοι στο "κάλεσμα": ο Andy Robbins ήταν ικανοποιημένος στους Skin, ο Andy Wrigthon δεν ασχολούνταν πια με τη μουσική και ο Steve Pierce ήταν άφαντος, έτσι οι Alan Marsh, Andy Boulton και John Wiggins συμπλήρωσαν τη μπάντα με τους Colin Riggs και Marc Angel και κυκλοφόρησαν το Burning Down Paradise (1996).
Σχετικά πρόσφατα οι Tokyo Blade επανενώθηκαν με σχεδόν όλόκληρο το κλασικό τους line-up , Wiggins, Boulton, Wrighton και Pierce (δηλαδή όλοι πλην του Marsh), και με τον τραγουδιστή Nicolaj Ruhnow κυκλοφόρησαν το Thousand Men Strong στις 18 Μαρτίου 2011. Σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις τους τον αντιμετώπισαν ως τον τρίτο (!) δίσκο τους, και αν και εδώ που τα λέμε το υλικό τους κάθε παρά αδιάφορο ήταν, δεν έχουν και άδικο. Το Thousand Men Strong (2011) είναι σίγουρα από τα πιο '80s άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία, και δείχνει πως η λεπίδα των Tokyo Blade είναι ακόμη ακονισμένη,
Δισκογραφία
Διάφορα
Μέλη του αρχικού line-up ήταν οι Alan Marsh (φωνητικά), Andy Boulton και Ray Dismore (κιθάρες), Andy Robbins (μπάσο) και Steve Pierce (drums). Το ομώνυμο ντεμπούτο τους ένας από τους καλύτερους δίσκους του είδους. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε με λίγο διαφορετικό tracklisting και όνομα Midnight Rendezvouz (1984), αλλά Midnight Rendezvouz λεγόταν και ένα EP τους. Λίγο μπέρδεμα, ε;
Ίσως ένας από τους λόγους που η μπάντα δεν είχε μια σταθερή πορεία, παρά την αρχική επιτυχία και το κοινό της, ήταν και οι συνεχείς αλλαγές μελών. Μέχρι να κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ, ήχαν καινούριο μπασίστα (Andy Wrighton) ενώ και η εταιρία τους (Powerstation) ήθελε να φύγει ο Marsh γιατί προτιμούσαν έναν πιο "εμπορικό" frontman στο στυλ του David Lee Roth. Τελικά ανέλαβε χρέη τραγουδιστή ο μόλις 17 ετών Vic Wright, και τα φωνητικά μέρη του άλμπουμ ηχογραφήθηκαν ξανά. Παρόλα αυτά, το Night of the Blade (1984) στην μορφή που κυκλοφόρησε παραμένει από τους κορυφαίους δίσκους του NWOBHM, ενώ και η εκδοχή με τον Marsh στα φωνητικά κυκλοφόρησε τη δεκαετία του '90 με τίτλο Night of the Blade - The Night Before. Μεταξύ άλλων, η μπάντα έπαιξε στις περιοδείες με ονόματα όπως οι Blue Oyster Cult, οι Scorpions, ο Dio και ο Ozzy.
Ο τρίτος τους δίσκος Black Hearts and Jaded Spades (1985) ήταν το σημείο καμπής για τη μπάντα, καθώς ο ήχος τους άρχισε να παίρνει μια στροφή στον πιο εμπορικό glam ήχο που ανθούσε στις ΗΠΑ τότε. Βασικός υπεύθυνος γι αυτό θεωρείται ο (μεγάλος θαυμαστής της σκηνής του L.A.) Vic Wright. Ο ίδιος λέει πως από την αρχή όταν προσελήφθη στη μπάντα ένοιωθε κάπως παράταιρος καθώς οι Tokyo Blade ήθελαν να γίνουν σαν τους Maiden, ενώ δικές του αγαπημένες μπάντες ήταν οι Aerosmith και οι Rose Tattoo.
Οι απόψεις διίστανται για τους λόγους που έφυγε ο Wright (άλλοι λένε πως ξένισε αρκετά "Αμερικάνικο" Black Hearts, ο ίδιος λέει πως τον "κρέμασαν" σε ότι αφορά χρηματικά ζητήματα), γεγονός είναι πως από αυτό το σημείο η περίπτωσή τους άρχισε να γίνεται πολύ μπερδεμένη, ενώ οι Steve Pierce και Andy Wrighton πήγαν στους Shogun, τη νέα μπάντα που είχε δημιουργήσει ο Marsh, και αυτή η διαλυτική κατάσταση είναι ίσως από τους βασικούς λόγους που η μπάντα δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τα όρια ενός cult ονόματος.
Ο Andy Boulton ως σταθερό ιδρυτικό μέλος συγκέντρωσε ένα νέο line-up και κυκλοφόρησε το εμπορικό (αλλά πάντως καλό) Ain't Misbehavin' (1987), έκαναν και κάποιες περιοδείες, και έφτασαν να συμμετέχουν και σε ένα φεστιβάλ με τους (παρηκμασμένους και χωρίς Ozzy ή Dio τότε) Black Sabbath.
Το line-up αυτό δεν κράτησε για πολύ, και ο επόμενος δίσκος No Remorse (1989) ηχογραφήθηκε με μέλη των Γερμανών The Dead Ballerinas.
Το 1990 ο Boulton και ο Marsh βρέθηκαν μαζί σε μία μπάντα με όνομα Mr. Ice, μαζί με τους Colin Riggs στο μπάσο, τον Marc Angel στα τύμπανα, τον Danny Gwilym (ο οποίος ήταν και στους Shogun) στην κιθάρα και τον Attila (από Mad Cow Disease και Tokyo) στα πλήκτρα. Ηχογράφησαν ένα E.P. με τίτλο Have An Ice Day (δεν ξεκίνησε ο Mr Freeze τα λογοπαίγνια με τον πάγο σε εκείνη τη ταινία του 1997), αλλά μέχρι να κυκλοφορήσει είχε φύγει ο Gwilym. Κανονίστηκε και μια περιοδεία με τους Uriah Heep για το 1991, αλλά, όπως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις, το management πρότεινε να κινηθούν με κάποιο ποιο γνωστό όνομα, και αφού η μπάντα ήταν στην ουσία οι Tokyo Blade, το E.P. κυκλοφόρησε με μια ετικέτα που έγραφε This Is Tokyo Blade On Ice. Μετά από διαφωνίες έφυγε ο Andy Boulton για να αντικατασταθεί από τον Steve Kerr (των Tokyo - ειρωνία;) αλλά παρά το ότι η τουρνέ είχε κάποια επιτυχία, συμφώνησαν πως χωρίς Andy δεν μπορούν να υπάρξουν Tokyo Blade, και η μπάντα διαλύθηκε εκ νέου.
Το 1994, και μετά από συννενόηση κάποιων από τα ιδρυτικά μέλη, έγινε μια πρώτη επανένωση των αυθεντικών Tokyo Blade. Δεν απάντησαν όμως όλοι στο "κάλεσμα": ο Andy Robbins ήταν ικανοποιημένος στους Skin, ο Andy Wrigthon δεν ασχολούνταν πια με τη μουσική και ο Steve Pierce ήταν άφαντος, έτσι οι Alan Marsh, Andy Boulton και John Wiggins συμπλήρωσαν τη μπάντα με τους Colin Riggs και Marc Angel και κυκλοφόρησαν το Burning Down Paradise (1996).
Σχετικά πρόσφατα οι Tokyo Blade επανενώθηκαν με σχεδόν όλόκληρο το κλασικό τους line-up , Wiggins, Boulton, Wrighton και Pierce (δηλαδή όλοι πλην του Marsh), και με τον τραγουδιστή Nicolaj Ruhnow κυκλοφόρησαν το Thousand Men Strong στις 18 Μαρτίου 2011. Σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις τους τον αντιμετώπισαν ως τον τρίτο (!) δίσκο τους, και αν και εδώ που τα λέμε το υλικό τους κάθε παρά αδιάφορο ήταν, δεν έχουν και άδικο. Το Thousand Men Strong (2011) είναι σίγουρα από τα πιο '80s άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία, και δείχνει πως η λεπίδα των Tokyo Blade είναι ακόμη ακονισμένη,
Δισκογραφία
- 1983 - Tokyo Blade
- 1984 - Midnight Rendezvous (ντεμπούτο στις ΗΠΑ)
- 1984 - Night of the Blade (με φωνητικά του Vic Wright)
- 1985 - Black Hearts & Jaded Spades
- 1987 - Ain't Misbehavin'
- 1989 - No Remorse
- 1993 - Tokio Blade
- 1995 - Burning Down Paradise
- 1998 - Night of the Blade - The Night Before (με φωνητικά του Marsh, από τις αρχικές ηχογραφήσεις)
- 2011 - Thousand Men Strong
Διάφορα
- 1984 - Lighting Strikes EP
- 1984 - Midnight Rendezvous EP
- 1985 - Madame Guillotine
- 1998 - Mr. Ice (συλλογή)
- 2009 - Live in Germany
1 comments:
Ante na toys xanadoyme.NWOBHM karga
Post a Comment