Γεγονός πάντως είναι πως ο Ozzy στο πρόσωπο του Zakk Wylde έκανε μια ακόμη "ανακάλυψη", τόσο σε ότι αφορά τις ικανότητές του νεαρού στην εξάχορδη, όσο και στον χαρακτήρα και την γενικότερη παρουσία του ("you have to look the part, όπως λέει και ο ίδιος ο Ozzy σε συνεντεύξεις του). Η πορεία του Wylde ανεξάρτητα από τον Osbourne, κυρίως με τη μπάντα του Black Label Society, είναι γνωστή και ένα κεφάλαιο από μόνη της, αλλά σίγουρα χρωστάει στον Osbourne την αφετηρία του. Το πρώτο τους άλμπουμ ήταν το No Rest For The Wicked (1988), μια ακόμη επιτυχία με ορισμένα πολύ δυνατά hits, όπως το Miracle Man (με συνοδεία ένα από τα πιο διασκεδαστικά video clip στην ιστορία του rock).



Γεγονός είναι επίσης πως το ξεσάλωμα των 80s που συνεχίστηκε αμείωτο μέχρι το λυκόφως της δεκαετίας θα οδηγούσε κάποια στιγμή σε "τρακάρισμα", και ο Ozzy είχε το δικό του "βρώμικο 89", που παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία. Ο ίδιος παραδέχεται εκ των υστέρων πως αυτό το ταρακούνημα ήταν χρήσιμο στο να αποφασίσει επιτέλους να βάλει σε κάποια τάξη τον εαυτό του. Αναφερόμαστε φυσικά στο γεγονός ότι, και ενώ ήταν ποτισμένος με κάθε είδους ουσία, παραλίγο να στραγγαλίσει τη γυναίκα του μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και στο ότι το επόμενο πρωί που βρέθηκε στο κρατητήριο, δεν θυμόταν απολύτως τίποτα. Το απόλυτο black out, κυριολεκτικά Jekyll και Hyde ("My Jekyll Doesn't Hide" λέει και ένα τραγούδι), και η αναγνώριση πως οι καταχρήσεις αυτές έβαζαν πλέον σε κίνδυνο περισσότερα πράγματα από το συκώτι του.

Τελικά οι κατηγορίες για απόπειρα φόνου αποσύρθηκαν με τον όρο να μπει ο Ozzy σε κλινική αποτοξίνωσης (για ακόμη μια φορά), αυτή την φορά στη Βρετανία, σε ένα μέρος αρκετά πιο μίζερο σε σχέση με το Betty Ford Center. Ο ίδιος λέει πως πραγματικά του έκανε καλό, κάτι που φαινόταν ακόμη και στην ανανεωμένη του όψη (εμφανώς πιο αδύνατος) όταν επέστρεψε ξανά στη δράση το 1991.

Το comeback του έγινε με το No More Tears (1991), ένα άλμπουμ που ο ίδιος θεωρεί ένα από τα αγαπημένα του, και θεωρείται απο μερικούς ως ο καλύτερος δίσκος του χωρίς τον Rhoads. Ο Ozzy λέει πως όταν κάθισε με τη μπάντα να ετοιμάσει το υλικό για τον δίσκο, τους είπε πως ήθελε κάθε κομμάτι να είναι από μόνο του ένα hit. Η προσπάθειά του να δείξει ένα πιο "ώριμο" προφίλ φαίνεται και στο artwork του δίσκου, αρκετά πιο καλαίσθητο και ατμοσφαιρικό σε σύγκριση με τα καρναβαλικά του παρελθόντος (αν και εκείνα βέβαια είχαν τη θέση τους για την εποχή που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι). Αρκετά από τα κομμάτια του δίσκου, όπως το επικό ομώνυμο κομμάτι και το "Mama I'm Coming Home", απέκτησαν σταθερή θέση στα set list των συναυλιών. Το Hellraiser σε διασκευή από τους Motorhead χρησιμοποιήθηκε στο soundtrack της ταινίας Hellraiser III: Hell on Earth (αν και οι στίχοι δεν έχουν καμμία σχέση με το Hellraiser του Clive Barker!) Αν εξαιρέσεις το πολύ δυνατό Live & Loud (1993), με ηχογραφήσεις από την περιοδεία του άλμπουμ, ίσως είναι ο τελευταίος πραγματικά καλός δίσκος του Ozzy.Το comeback αυτό προοριζόταν να είναι και κύκνειο άσμα, καθώς ο Ozzy αποφάσισε η περιοδεία για την προώθησή του να είναι και η τελευταία του, με τον τίτλο "No More Tours". Κανείς εκτός από τον ίδιο (και την Sharon) δεν ξέρει αν αυτή η απόφαση για "τέλος" ήταν διαφημιστικό τέχνασμα (έχει άλλη αξία να δεις κάτι που μάλλον δε θα ξαναδείς), διορατικότητα (είναι γνωστό πως την εποχή εκείνη το hard rock/metal δεν ήταν στα καλύτερά του σε ότι αφορά στην απήχηση στο κοινό. Grrrr... grunge!) ή απλά ο Ozzy είδε πως είχε αρκετά λεφτά και αποφάσισε στα σαραντακάτι του επιτέλους να ξεκουραστεί. Η ειρωνία είναι πως παρά το γεγονός ότι το comeback έγινε μόλις 2-3 χρόνια αργότερα (με το Ozzmosis και το Ozzfest), το 1993 είναι ίσως όντως το πραγματικό φινάλε του Ozzy σαν μια δημιουργική δύναμη στο χώρο του rock, και η αφετηρία της παρουσίας του περισσότερο ως brand name και performer. Άλλωστε, πόσο "σημαντικοί" πραγματικά είναι οι δίσκοι του που κυκλοφόρησαν μετά από το εκρηκτικό "Live & Loud" (1993);

Παράλληλα κυκλοφόρησε και το Don't Blame Me (1991), ένα ντοκυμαντέρ αφιερωμένο στον Ozzy, με αναδρομή στο παρελθόν του και αφιερωμένο στη ζωή και στη δουλειά του. Περιέχει αποσπάσματα από συνεντεύξεις διαφόρων ονομάτων του rock, και φυσικά του ίδιου του Ozzy. Είναι φανερό ότι από τότε είχε αρχίσει αυτό το χαρακτηριστικό του τραύλισμα και ελαφρύ τρέμουλο, που κάνει την ομιλία του ελαφρώς δυσνόητη (σε όσους δεν είναι από το Birmingham).

Στο I am Ozzy διηγείται πως η υπόθεση Ozzfest ξεκίνησε σχεδόν τυχαία. Λέει πως κάποια στιγμή, μετά από την "συνταξιοδότησή" του, ζήτησε από τη Sharon να του κλείσει κάποιες ημερομηνίες για live σε αμερικάνικα φεστιβάλ, και η Sharon συνάντησε την άρνηση των διοργανωτών, κι έτσι αποφάσισε να στήσουν το δίκό τους φεστιβάλ. Παράλληλα κυκλοφόρησε η δισκογραφία του σε remastered εκδόσεις (αυτά με το "ερασιτεχνικό" πρασινιάρικο artwork!), ενώ βάλθηκε να ετοιμάσει και το νέο του δίσκο. Πολύ σύνταξη ρε παιδιά! Διόλου τυχαία η περιοδεία για το Ozzmosis (1995) ονομάστηκε Retirement Sucks Tour, και συνδυάστηκε με το πρώτο Ozzfest του 1996, το οποίο είχε από την αρχή τρελλή επιτυχία χάρη στο πεινασμένο για metal κοινό. Από τα Ozzfest αναδείχτηκαν ονόματα που λίγο αργότερα γνώρισαν αργότερα μεγάλη επιτυχία, όπως οι Slipknot, οι Korn, οι Limp Bizkit (κάθε ένα από αυτά βέβαια ακούγεται σαν βρισιά στα αυτιά πιο παραδοσιακών μέταλλων), ο H.I.M (μάλλον οι H.I.M. για να είμαστε πιο σωστοί), οι System of a Down, οι Papa Roach, οι Seether, οι Atryeu και άλλοι.

Στα πλαίσια του Ozzfest έγινε και το θρυλικό reunion των Black Sabbath, το 1997, ενώ μέχρι και το 2006 ο Ozzy ή οι Sabbath ήταν headliners. Είναι περιττό να αναφέρουμε πως η υπόθεση Ozzfest θησαύρισε κυριολεκτικά τα σεντούκια της οικογένειας Osbourne, ενώ μακροπρόθεσμα μπορεί να πει κανείς πως βοήθησε στο να μείνει το Heavy Metal ζωντανό στα μάτια ενός ευρύτερου κοινού, άσχετα αν από αυτό αναδείχτηκαν ονόματα που μόνο "metal" δεν μπορούν να θεωρηθούν.Όσο τεράστιος κι αν ήταν ο Ozzy στα 80s, μπορεί κανείς να πει πως στα 90s κατάφερε το ακατόρθωτο - μέσω μιας σειράς έξυπνων κινήσεων κατάφερε όχι μόνο να μείνει μέσα στα πράγματα, αλλά να γίνει σχεδόν συνώνυμος με το Heavy Metal, άσχετα αν οι λόγοι που το κατόρθωσε αυτό δεν ήταν πάντα αυτοί που θα λέγαμε "σωστοί". Αλλά ένας είναι ο Ozzy.
Βέβαια, τα 00s, ή αλλιώς "zeroes", είναι άλλη υπόθεση (συνεχίζεται)

Τώρα πως να γράψεις για τον Ozzy χωρίς να καταφύγεις στα διάφορα κλισέ του τύπου "ο Νονός του metal" ή "ζωντανός μύθος", ακόμη και το να γράψεις για τα κλισέ είναι ένα ακόμη κλισέ από μόνο του καθώς πλέον το κάνουν όλοι όσοι δεν ξέρουν τι να γράψουν για ένα χιλιοειπωμένο θέμα. Και αν δεν μου αρέσει κάτι είναι να γράφω κάτι για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά, χωρίς να προσθέσω κάτι. Και για τον Ozzy έχουν γραφτεί τα πάντα.

Ας ξεκινήσουμε κάνοντας λίγο πλάκα, και με αφορμή την σχετικά πρόσφατη κυκλοφορία της βιογραφίας του I Am Ozzy. Λοιπόν, ό Ozzy ΔΕΝ είναι:

- Ένας τρελλαμένος Αμερικάνος Χεβιμεταλλάς (όπως είχαν γράψει κάτι Έλληνες δημοσιοκάφροι την εποχή που παιζόταν στο MTV η ξεφτίλα που λεγόταν The Osbournes. Καλά το τρελλαμένος, γεννήθηκε "τρελλός" όπως λέει ο ίδιος... αλλά, Αμερικάνος;)

- ΔΕΝ τρώει ανθρώπους (αν και δύσκολο να το πιστέψεις αν δεις το εξώφυλλο του Diary of a Madman)

- ΔΕΝ είναι σατανιστής, ο Αντίχριστος, ο Iron Man (ο Iron-Man των Sabbath, όχι ο Robert Downey Junior) ή ο Aleister Crowley. Ο ίδιος έχει πει ότι έχει τόση σχέση με κάποια "σατανικά" της καριέρας του όσο ο Vincent Price με τους ρόλους "κακού" που έπαιζε σε ταινίες τρόμου. Κι όλοι ξέρουν ότι ο Price ήταν "ψυχούλα" εκτός ρόλου. Ένας "ρόλος" στη σκηνή είναι παιδιά, δείτε τι λέει για το θέμα και ο μεγάλος Alice.

- ΟΝΤΩΣ έχει δαγκώσει το κεφάλι ενός περιστεριού και μιας νυχτερίδας (και τα δύο ήταν ζωντανά). Στην πρώτη περίπτωση ήταν τελείως φέτα και δεν ήξερε τι έκανε, στην δεύτερη ήταν εξίσου κομμάτια αλλά νόμιζε ότι η νυχτερίδα είναι ψεύτικη.


Η αυτοβιογραφία του Ozzy, λοιπόν, είναι ένα απολαυστικό ανάγνωσμα, είτε είσαι fan είτε όχι, είτε έχεις ξοδέψει εκατοντάδες ευρώ σε merchandise που έχει τη φάτσα και το logo του "madman" John Osbourne από το Birmingham, είτε απλά αρκείσαι στο να γουστάρεις με τους δίσκους του, γιατί πολύ απλά είναι, χωρίς να μπορώ να την περιγράψω αλλιώς, "pure Ozzy".

Βέβαια, θα είσαι κάργα αφελής αν πιστέψεις ότι ένα βιβλίο τέτοιου είδους είναι 100% αυθόρμητο και γραμμένο από το ίδιο το χέρι του Ozzy (χα!). Σε περιπτώσεις καλλιτεχνών που έχουν προ πολλού ξεπεράσει το στάδιο του "απλού" rock star για να γίνουν ένα brand name, μία "μάρκα" (όπως π.χ. οι Maiden και οι Metallica, ή όπως ήταν οι Kiss από την αρχή σχεδόν), τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη από το τμήμα της προώθησης, και τέτοιου είδους εκδόσεις έχουν συνήθως από πίσω ένα επιτελείο από επαγγελματίες, τόσο σε ότι αφορά την ποιότητα του λόγου, όσο και το περιεχόμενο και κάποιες ισορροπίες που πρέπει να κρατηθούν (π.χ. στο κείμενο φαίνεται μια δυσαρέσκεια για την περίοδο του The Osbournes, αλλά όχι καταδίκη και η "επίθεση" γίνεται με το γάντι).

Παρόλα αυτά, το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός ξεχειλίζουν ("και τα δύο πουλάνε" θα πουν βέβαια οι κυνικοί), και διαβάζοντας τις σε πρώτο πρόσωπο ιστορίες που ξετυλίγονται στις σελίδες θεωρείς (σχεδόν) ότι έχεις μπροστά σου τον "τρελλό" Άγγλο με την ωραία χαίτη και τα χαρακτηριστικά οβάλ γυαλιά να σου τις αφηγείται με βαριά προφορά και ένα ποτήρι κρασί (μόνο ένα;) στο χέρι. Υπάρχουν μερικές διηγήσεις (φανταστείτε ένα ανθρώπινο ηλεκτρικό σκουπάκι να καθαρίζει το πάτωμα από "άσπρη σκόνη" παρόμοια με εκείνη του μαύρου θερμαστή από το Τζιμπουτί) που κάνουν γυμναστική κοιλιακών από το γέλιο.

Δεν ξέρω αν ιδανική αφετηρία για ένα αφιέρωμα στον Ozzy είναι οι τρεις μυστακοφόροι με τον baby face τραγουδιστή, οι οποίοι αφού τρόμαξαν κόσμο με τον πρώτο δίσκο τους κατέληξαν από τα heavy metal εργοστάσια του Birmingham σε pool party στο Λος Άντζελες, ή ένας "καμμένος" και καταθλιπτικός υπέρβαρος τριαντάρης με περισσότερο αλκοόλ παρά αίμα στις φλέβες του που μετρούσε τα κομμάτια του στο πάτωμα ανάμεσα σε αδειανά κουτιά από μπύρες και πίτσες. Μάλλον επειδή το κεφάλαιο των Black Sabbath είναι τεράστιο από μόνο του, ας αρχίσουμε από το δεύτερο.

Θα μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει θαύμα αυτό που συνέβη με τον Ozzy στα τέλη των 70s. Μόλις είχε φάει κλωτσιά από τη μπάντα του, το μέλλον του ήταν αβέβαιο, οι οικονομίες του μετρημένες, και ο ίδιος βούλιαζε στο μεθύσι και την κατάθλιψη. Σύμφωνα με όσα λέει ο ίδιος, για μήνες είχε κλειστεί στο σπίτι με κλειστές κουρτίνες βλέποντας παλιές ταινίες, πρήζοντας το σώμα του με ατελείωτες ποσότητες από μπύρες και πίτσες, καίγοντας το μυαλό του με κοκαϊνη, παραιτημένος, αναπολώντας την μέχρι τότε μουσική πορεία του σκεπτόμενος ότι "καλό ήταν όσο κράτησε, αλλά τελείωσε".

Το "θαύμα" αυτό ήταν φυσικά η σχεδόν τυχαία εισβολή της Sharon Arden στη ζωή του. Αυτό το παλιό κλισέ που λέει ότι "πίσω από έναν σπουδαίο άντρα πάντα υπάρχει μια σπουδαία γυναίκα" δεν επαληθεύεται πουθενά με τόσο χειροπιαστό τρόπο όσο εδώ. Ο Ozzy είχε το ταλέντο και τα προσόντα, αλλά δεν είχε τα όπλα, ή την θέληση. Η Sharon ήταν κυριολεκτικά ένας "θωρακοφόρος" που χρειαζόταν για να τον αναστήσει. Ο ίδιος ο Ozzy έχει δηλώσει πολλές φορές ότι του έσωσε τη ζωή.

Οι λεπτομέρειες της σχέσης τους νομίζω πως δεν χωράνε στα όρια ενός κατά βάση μουσικού αφιερώματος, και στο "I Am Ozzy" υπάρχουν πολλές αναφορές, η ουσία είναι πως αν δεν ταίριαζαν δεν θα συμπεθέριαζαν, όπως λέει και το γνωμικό, και πέρα από την ευφυία της, η Sharon είχε και αυτή μπόλικη τρέλλα και αγάπη για το αλκοόλ, χωρίς όμως ποτέ να αφήνει αυτή την πλευρά να επηρεάζει την ορθή λογική. Η Sharon ήταν εκείνη, λοιπόν, που έβαλε σαν στόχο της ζωής της να σώσει τον Ozzy από το χάλι του, τόσο επειδή ήξερε πολύ καλά πως πίσω από αυτόν τον "υπέρβαρο μεθύστακα" κρυβόταν μια ατόφια rock ψυχή με τεράστιο χάρισμα στο να ξεσηκώνει τα πλήθη, όσο και γιατί ήθελε η ίδια να δημιουργήσει έναν μύθο στις δικές της πλάτες, μακριά από την σκιά του πατέρα της, Don Arden.

Με τη βοήθεια και την στήριξη της Sharon ο Ozzy έβαλε μπροστά ένα παλιότερο σχέδιο του με όνομα Blizzard of Ozz, και άρχισε να ψάχνει για συνεργάτες. Αρχικός σκοπός του ήταν να ονομαστεί η μπάντα έτσι (ενώ ο Don Arden πρότεινε και το εμετικό Son of Sabbath), αλλά η Sharon ήταν εκείνη που επέμενε να χρησιμοποιήσει απλά το όνομά του. Σύντομα στις θέσεις του μπάσου και των drums μπήκαν οι Bob Daisley (από Rainbow και αργότερα Uriah Heep) και Lee Kerslake (aπό Uriah Heep), και ο Ozzy άρχισε να ψάχνει για κιθαρίστα.

Εδώ χρειάζεται και μια παρένθεση. Δεν ξέρουμε αν είναι ρεβιζιονισμός εκ μέρους τους, αλλά τόσο ο Ozzy όσο και η Sharon αναφέρουν ότι αυτοί οι δύο προκαλούσαν κάποια προβλήματα εξ αρχής με την συμπεριφορά τους και την "συμφεροντολογική" στάση τους, ακόμη και μέσα στη διάρκεια των περιοδειών. Λαμβάνοντας υπ'όψιν τις δικαστικές "μάχες" που έδωσαν οι δύο πλευρές αργότερα (Kerslake/Daisley εναντίων Osbournes) σχετικά με απλήρωτα εργατικά (ας πούμε έτσι τα royalties) σε ότι αφορά τις επανεκδόσεις των δύο πρώτων άλμπουμ, εύκολα συμπεραίνεις ότι δεν υπάρχει μεγάλη αγάπη ανάμεσά τους, και δεν έχουμε λόγο να πάρουμε το μέρος κανενός. Η ουσία της υπόθεσης είναι πως η επανηχογράφηση του μπάσου και των drums (για τις remastered εκδόσεις του 2002) ώστε να μην πληρωθούν τα royalties αυτών των δυο, ήταν μια από τις πιο μαλακισμένες κινήσεις όλων των εποχών. Δεν τίθεται θέμα το αν οι Trujillo/ Bordin έπαιξαν καλά τα μέρη μπάσου και drums, είναι σαν να παίρνεις το Killers των Iron Maiden και να βάζεις τη φωνή του Dickinson στη θέση του Di Anno: και καλά να ακούγεται, ΔΕΝ είναι το κανονικό άλμπουμ.


Δεν ξέρω τι έχει το heavy metal και μερικές από τις πιο τεράστιες μορφές του είναι μικρές στο ανάστημα, αλλά αυτό επαληθεύεται και στην περίπτωση του αδικοχαμένου Randy Rhoads (ο οποίος ήταν και ιδρυτικό μέλος των Quiet Riot σε ηλικία μόλις 16 ετών). Η αγάπη που έτρεφε ο Ozzy για το πρόσωπό του φαίνεται από την τρυφερότητα της αφήγησης όταν η αυτοβιογραφία αναφέρει την πρώτη τους συνάντηση, όταν ο Randy πήγε για ακρόαση. Είδε, λέει, μπροστά του ένα "όμορφο μικρόσωμο ανθρωπάκι" με φουντωτά μαλλιά, και η πρώτη ερώτηση που του έκανε ήταν "Καλά τώρα εσύ κορίτσι ή αγόρι είσαι"; Μόλις, βέβαια, άρχισε ο Randy τα μαγικά του στην εξάχορδη, ο Ozzy ξεμέθυσε, και η μπάντα ήταν πλήρης.

Ο Randy δεν ήταν για τον Ozzy απλά ένας μεγάλος κιθαρίστας που με το ταλέντο, τις συνθέσεις και το παίξιμό του απογείωσε τη μουσική της νεότευκτης μπάντας, αλλά ταυτόχρονα υπήρξε πολύτιμος φίλος και δάσκαλος. Ο ίδιος άλλωστε δίδασκε για να συμπληρώνει το εισόδημα του. Κανείς δεν ξέρει τι μύθο θα είχε δημιουργήσει από μόνος του, καθώς δεν ήταν απλά ένας rock'n'roller αλλά είχε και κλασική παιδεία, και όπως αποκαλύπτει ο Ozzy, προς το τέλος σκεφτόταν να εγκαταλείψει το rock'n'roll και τις περιοδείες για να κάνει ανώτερες μουσικές σπουδές.


Με αυτή τη σύνθεση, λοιπόν, κυκλοφόρησε το Blizzard of Ozz (1980) στην αυγή της δεκαετίας, και η διαφοροποίηση του Ozzy από την πρώην μπάντα του ήταν προφανής, καθώς ο δίσκος ήταν σε εντελώς διαφορετικό metal ύφος από την doom ατμόσφαιρα και τα "σερνάμενα" riffs των Sabbath, αν και η εικονογραφία στο artwork παρέπεμπε στον πρώτο δίσκο με το γνωστό "σατανικό" κομμάτι. Οι Sabbath, βέβαια, είχαν επανακάμψει με την προσθήκη του Ronnie James Dio και την κυκλοφορία του καλύτερου εδώ και πενταετία (από το Sabbath Bloody Sabbath) δίσκου τους, αλλά είναι αξιοσημείωτο πως όσο μεγάλη κι αν ήταν η επιτυχία του Heaven and Hell, ο Ozzy μόνος του όχι μόνο κατάφερε να σταθεί απέναντί τους, αλλά τους ξεπέρασε. Ο ίδιος λέει πως έχει μετανοιώσει για όσα έχει πει τότε, αλλά εκείνη την εποχή υπήρχε ένας άτυπος "πόλεμος" μεταξύ των δύο πλευρών ("σαν ένα ζευγάρι μετά από διαζύγιο", λέει ο ίδιος εύστοχα), και ένοιωθε πως με την επιτυχία του όχι μόνο εξασφάλιζε το μέλλον του στη μουσική σκηνή, αλλά έπαιρνε και την "εκδίκησή" του. Οι περισσότεροι στη θέση του το ίδιο θα ένοιωθαν, βέβαια.


Γρήγορα ακολούθησε και το Diary of a Madman (1981) την επόμενη χρονιά, το οποίο παρά το γελοίο εξώφυλλο (ή μάλλον χάρη και σε αυτό;) έλιωσε στις πωλήσεις, και. Το όνομα της μπάντας, βέβαια, χτιστηκε και με τις συνεχείς περιοδείες και τα εκρηκτικά live, όπου με βάση τις ιστορίες γινόταν ο χαμός με κρέατα και πλαστικά ομοιώματα ζώων όπως νυχτερίδες και φίδια να πετιούνται από το κοινό στη σκηνή και αντίστροφα. Ναι, το συμβάν με τη νυχτερίδα που έγινε μύθος (ακόμη και τίτλος για δίσκο π.χ. το tribute Bat Head Soup) όπου ο Ozzy δάγκωσε το κεφάλι του ζώου (τον Ιανουάριο του 1982 στην Αϊόβα, πληροφοριακά), συνέβη επειδή ο madman νόμιζε πως είναι "πανηγυρτζίδικη". Σε θεατρικότητα, βέβαια, κανένας δεν φτάνει τον Alice (τι; ποιον Alice;), αλλά ο Ozzy πάντα είχε το χάρισμα να τραβάει το κοινό σαν μαγνήτης. Ο Ozzy γινόταν πλέον μια αξία αυτόνομη από τους Sabbath.

Η τραγωδία χτύπησε απότομα και ενώ η μπάντα είχε ανέβει για τα καλά στο "crazy train" της επιτυχίας. Στις 19 Μαρτίου του 1982, και ενώ η μπάντα βρισκόταν στη μέση της περιοδείας για το Diary of a Madman, το λεωφορείο τους έκανε μια στάση για διανυκτέρευση κάπου στη Φλόριντα, σε μια τοποθεσία με εξοχικές κατοικίες και μικρά ιδιωτικά ελικοφόρα αεροσκάφη. Για κάποιο λόγο, ο Randy μαζί την κομμώτρια Rachel Youngblood, δέχτηκαν να κάνουν μια "πρωινή ιπτάμενη βόλτα" με τον οδηγό του λεωφορείου, Andrew Aycock, στη θέση του πιλότου. Το αεροσκάφος τους συνετρίβη σε ένα από τα σπίτια, χτυπώντας στη διάρκεια της πτώσης του το πίσω μέρος του λεωφορείου. Ο θάνατος των δύο επιβατών και του πιλότου ήταν ακαριαίος. Λέγεται επίσης πως μετά την νεκροψία βρέθηκαν ίχνη κοκαϊνης στο αίμα του Aycock. Οι λεπτομέρειες και τα αίτια του συμβάντος είναι αρκετά περίεργα, σύμφωνα με όσα διηγείται ο ίδιος ο Ozzy, καθώς αναφέρει πως ο Randy δεν είχε ιδιαίτερa φιλικές σχέσεις ούτε με την Youngblood, ούτε με τον Aycock, ενώ δεν τα πήγαινε καλά και με τα αεροπλάνα γενικώς. Για ποιο λόγο θέλησε να κάνει μια ιπτάμενη βόλτα παρέα με δύο ανθρώπους που δεν του ήταν τίποτα;

Ο τραγικός θάνατος του Rhoads σε ηλικία μόλις 26 ετών συγκλόνισε τους πάντες (το πρώτο μήνυμα συμπαράστασης που έλαβε ο Ozzy ήταν από τους AC/DC), και o Ozzy παραδέχεται πως τη στιγμή εκείνη αποφάσισε να τα παρατήσει. "Είναι σημάδι, δεν το βλέπεις;" είχε πει στην Sharon, αλλά εκείνη ήταν που επέμενε να συνεχίσουν, γιατί "και ο Randy το ίδιο θα ήθελε". Η περιοδεία συνεχίστηκε αρχικά με προσωρινό αντικαταστάτη στη θέση της κιθάρας τον Berni Torme, ο οποίος έμεινε για λιγότερο από ένα μήνα, και μετά από κάποιες ακροάσεις (ενώ είχε ήδη αρνηθεί ο Gary Moore, ενώ προσφέρθηκε και ο Michael Schenker, ζητώντας όμως πολλά λεφτά) τον αντικατέστησε ο Brad Gills, ο οποίος με τη σειρά του έφυγε αφού ολοκληρώθηκε για να συγκεντρωθεί στην μπάντα του, Night Warrior.


Την εποχή αυτή η Sharon έκανε και κάποιες κινήσεις για πλήρη απεξάρτηση του Ozzy από την εταιρία του Don Arden, και το Speak of the Devil (1982), με διασκευές από κομμάτια των Sabbath παιγμένα live, κυκλοφόρησε για να τελειώνουν με το συμβόλαιο και να προχωρήσουν ανεξάρτητα. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκαν, αλλά το μόνο δύσκολο που απόμεινε ήταν ένα: να βρεθεί ένας μόνιμος αντικαταστάτης του Randy Rhoads στη θέση της κιθάρας.